Ωραία τα Final 4 της Ευρωλίγκας, αλλά ώρα να τα καταργήσουμε

Ο πρόεδρος της Ένωσης Παικτών της Ευρωλίγκας (ELPA), Μπόστιαν Νάχμπαρ, το έθεσε πολύ σωστά προ ημερών: ίσως ήρθε η ώρα το format του Final 4 να καταργηθεί και να ακολουθήσουμε το μοντέλο του ΝΒΑ ή των εθνικών πρωταθλημάτων με σειρές αγώνων ως το τέλος της διαδρομής.

Αυτή τη στιγμή, με το υπάρχον σύστημα διεξαγωγής, η Ευρωλίγκα μοιάζει να ολοκληρώνεται… βιαστικά. Χωρίς την κορύφωση που απαιτείται μετά από έναν μαραθώνιο που κράτησε καθηλωμένους τους φιλάθλους για επτά ολόκληρους μήνες, αλλά με μια διαδικασία fast-track που κρατά δύο μέρες. Θυμίζει κάποιες σπουδαίες τηλεοπτικές σειρές, όπως το Game of Thrones ή το Lost, που μετά από μια συναρπαστική διαδρομή έκλεισαν τον κύκλο τους τσαπατσούλικα κι άφησαν στους πιστούς τους το αίσθημα του ανολοκλήρωτου.



Δείτε το και διαφορετικά. Οι ομάδες «σκοτώνονται» για 34 αγωνιστικές για μια θέση στα playoffs, ακολουθεί η κορύφωση με τις σειρές των playoffs που-ειδικά φέτος-προσφέρουν «δράμα» διαρκείας στο κοινό για 10-15 μέρες, αλλά στη συνέχεια όλοι αυτοί οι κόποι κρίνονται σε… 40 ή 80 λεπτά. Συγνώμη, αλλά αυτή η κατάληξη δεν υπηρετεί την κλιμάκωση που οφείλει να έχει κάθε μορφή θεάματος.

Αυτή τη στιγμή το Final 4 δεν μοιάζει να εξυπηρετεί κανέναν πέρα από τα αουτσάιντερ που έχουν μεγαλύτερο δικαίωμα στο όνειρο σε μια η δυο βραδιές. Όλοι οι υπόλοιποι φαίνεται πως είναι χαμένοι, από όλες τις απόψεις:

-Οι αθλητές βλέπουν να κρίνεται μια μαραθώνια και εξαντλητική σεζόν (αλλά και οι ίδιοι) σε μία συν μία αναμετρήσεις, όπου μπορεί ένα κακό βράδυ, ένας μικροτραυματισμός ή μια ήπια ασθένεια να καταστρέψει την προσπάθεια που έκαναν για μήνες. Σαν μαθητές στις παλιές πανελλήνιες εξετάσεις, ένα πράγμα…

-Οι ομάδες βλέπουν συχνά να μην απονέμεται αθλητική δικαιοσύνη και να μην κερδίζει στο τέλος η πραγματικά καλύτερη της χρονιάς αλλά η καλύτερη του τριημέρου. Κι αν όλες οι ομάδες, λιγότερο ή περισσότερο, έχουν ωφεληθεί ή πληγεί από αυτή την ιδιαιτερότητα των Final 4, πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε πως το ζητούμενο στον πρωταθλητισμό πρέπει να είναι να κερδίζει ο καλύτερος.



-Οι οργανισμοί, από τους συλλόγους μέχρι και την ίδια την Ευρωλίγκα, πλήττονται οικονομικά. Τι θα απέφερε περισσότερα έσοδα σε όλους; Τρεις αγώνες (ο μικρός τελικός απορούμε ακόμη γιατί εξακολουθεί να γίνεται) σε ένα ουδέτερο γήπεδο ή τρεις επιπλέον σειρές αγώνων, με συνολικά μίνιμουμ 9 και μάξιμουμ 15 παιχνίδια για τα ημιτελικά και τους τελικούς που θα κρίνονται σε τρεις νίκες; Ρητορικό το ερώτημα.

-Οι ίδιοι οι φίλαθλοι που στερούνται όχι μόνο την απόλαυση και τις συγκινήσεις που προσφέρουν σειρές αγώνων, αλλά και τη δυνατότητα να απολαύσουν την ομάδα τους από κοντά. Υπολογίζεται πως φέτος Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα έχουν μόνο από 3-4 χιλιάδες φίλους τους στο Βερολίνο, μετά από μια σεζόν που οι δύο «αιώνιοι» έκαναν συνεχώς sold out. Το Final 4, δυστυχώς, έχει εξελιχθεί σε ένα… ελιτίστικο θέαμα, για πολύ λίγους, εκλεκτούς και συνήθως εύπορους ή διατεθειμένους να πληρώσουν ακριβά, όχι μόνο τα εισιτήρια αλλά και λοιπά έξοδα ενός ταξιδιού, με την αισχροκέρδεια να παραμονεύει.

-Το προϊόν, που για όλη τη σεζόν μέχρι και τα playoffs είναι απολαυστικό, δεν έχει την εκτόξευση που του αξίζει. Η βιαστική ολοκλήρωση της σεζόν με ένα Final 4 δεν επιτρέπει να δημιουργηθούν ωραίες ιστορίες, να αναδειχθούν περισσότεροι πρωταγωνιστές, ακόμη και να προκύψουν αντιπαλότητες θυμίζοντας ένα σενάριο στο οποίο δεν έχουν αναπτυχθεί οι χαρακτήρες του και στο τέλος είναι άνοστο. Οι σειρές αγώνων θα κρατούσαν το ενδιαφέρον του κόσμου και των ΜΜΕ για εβδομάδες, όχι για ένα σκάρτο τριήμερο.



Για φανταστείτε… φέτος να μην υπήρχε Final 4 αλλά σειρές αγώνων μέχρι και τον τελικό...

Πόσες περισσότερες συγκινήσεις θα πρόσφερε η ελληνοτουρκική μάχη (χωρίς καμία εθνικιστική διάθεση) του Παναθηναϊκού με τον μισητό για τη Φενέρμπαχτσε Αταμάν και τη Φενέρ των πρώην πράσινων Γιασικεβίτσιους, Καλάθη, Παπαγιάννη αλλά και του… παραλίγο Ντόρσεϊ;

Πόσο πιο μεγάλο ενδιαφέρον θα είχε μια σειρά αγώνων του αποφασισμένου για ρεβάνς Ολυμπιακού απέναντι στη Ρεάλ, με τις δύο ομάδες να έχουν προηγούμενα από τον επεισοδιακό τελικό του 2015 ή τη σειρά του 2014 που τελείωσε με αιχμές εκατέρωθεν;

Πόσο πιο όμορφο θα ήταν το ΟΑΚΑ, το ΣΕΦ, η «Ούλκερ Αρένα» και το «Wizink Center» να είναι… πίτα από τους πιστούς των ομάδων αλλά και-αν θέλετε-έναν μικρό αριθμό φιλοξενούμενων φιλάθλων δίνοντας τη δυνατότητα σε πολύ περισσότερο κόσμο να δει από κοντά την κορύφωση της σεζόν;

Και σε μια Ευρωλίγκα που οι κορυφαίες ομάδες παραμένουν ζημιογόνες πόσο καλύτερα θα ήταν γι’ αυτές να γεμίσουν το γήπεδό τους άλλες δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε φορές κάνοντας μεγαλύτερη απόσβεση;

Ρητορικά τα ερωτήματα, προφανώς… Με όλο τον σεβασμό στις συγκινήσεις που μας έχουν προσφέρει τα Final 4, το format αυτό έκανε τον κύκλο του και το μόνο που θα πάρει φεύγοντας είναι το στοιχείο της έκπληξης.

ΥΓ: Ασφαλώς μια πιθανή αλλαγή στο format, με την καθιέρωση σειρών, θα ήταν ανάγκη να συνοδευτεί και από άλλες τροποποιήσεις στο σύστημα διεξαγωγής. Γιατί στο ήδη απάνθρωπο καλεντάρι θα ήταν ακόμη πιο βάρβαρο να προστεθούν αντί ενός ή δύο αγώνων σε Final 4 μια σειρά 9 ως 15 αγώνων υπό τη μορφή playoffs. Γιατί ειδάλλως κερδισμένοι θα είναι όλοι πλην της υγείας των αθλητών.