Δυστυχώς επτωχεύσαμεν... Τώρα ψάχνουμε ένα θαύμα! (SportDay / Φίλιππος Συρίγος)

Τελικά, για την Εθνική μπάσκετ ήταν θέμα χρόνου. Τη γλίτωσε με τα τρίποντα του Παπαλουκά και του Τσαρτσαρή από το Ισραήλ, την ξαναγλίτωσε, λόγω Ντικούδη, από τους Σέρβους, όμως την τρίτη και... φαρμακερή υπέκυψε στους Ρώσους και τώρα ψάχνει να δει τι της συμβαίνει...

Ομως, παίκτες, προπονητές και παράγοντες δεν είναι ανάγκη να βασανίζουν εν μέσω αγώνων το μυαλό τους. Ας ψάξουν να βρουν τα δύο άρθρα μου στη «SportDay» που προκάλεσαν την έκρηξη των συνδικαλιστών της ομάδας και αυτή με τη σειρά της την παραίτησή μου από την (άμισθη) θέση του εκπροσώπου Τύπου της Εθνικής: ας τα ξαναδιαβάσουν και τότε θα έχουν όλες τις εξηγήσεις για τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα.

Θα υπενθυμίσω τα βασικά σημεία εκείνων των δύο άρθρων για να γίνει πιο κατανοητή η όλη ιστορία. Εγραψα λοιπόν:

1. Η Εθνική αναζητεί σέντερ φορ που να παίζει «πικ εντ ρολ», γιατί αν δεν βρει, θα τιναχθεί στον αέρα όλο το επιθετικό της κομμάτι.
2. Ο Λ. Παπαδόπουλος τείνει να εξελιχθεί σε αχίλλειο πτέρνα της Εθνικής ομάδας, μια και είναι πολύ αργός, παίζει μόνο στο «λόου ποστ», «μπουκώνει» την αντίπαλη ρακέτα, επιβραδύνει την εκδήλωση των επιθέσεων και σχεδόν αχρηστεύει έτσι και τους περιφερειακούς που είναι το ισχυρό άρμα μάχης της ομάδας.
3. Η συνδικαλιστική δράση διεθνών παικτών κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας χαλάρωσε την προσπάθεια και μείωσε τη συγκέντρωση στον στόχο, που δεν μπορούσε να είναι άλλος από την επιτυχία στο Ευρωμπάσκετ (εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι αυτή η συνδικαλιστική δράση στάθηκε αιτία για να πολωθεί το κλίμα μεταξύ ορισμένων παικτών).

Βεβαίως η Εθνική ομάδα έχει και πολύ σημαντικές απουσίες. Πρώτη και χειρότερη αυτή του Σχορτσιανίτη, για την οποία πολύ έγκαιρα είχα επισημάνει ότι δεν καλύπτεται με τίποτα. Κατόπιν, τις παραμονές του Ευρωμπάσκετ, προέκυψε εκείνη του Φώτση -επίσης σημαντική μια και στέρησε από την ομάδα ριμπάουντ, τάπες, ταχύτητα και (πάνω απ' όλα) αξιοπιστία στο περιφερειακό σουτ. Τέλος, κατά τη διάρκεια των αγώνων προέκυψε και η ουσιαστική απουσία του Λ. Παπαδόπουλου, ο οποίος ξεπερνώντας κατά πολύ τις έτσι κι αλλιώς δυσοίωνες προβλέψεις, αποδείχθηκε, με τον τρόπο που έπαιξε, παρών-απών.

Επί της ουσίας από το Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας απουσιάζουν τα 3/5 της φροντλάιν που έπαιξε πέρυσι στην Ιαπωνία και νικήσαμε τους Αμερικανούς. Και επιπλέον το «ιδανικό κλίμα» που χαρακτήριζε τα προηγούμενα χρόνια την ομάδα δείχνει να είναι παρελθόν, μια και αρκετοί δεν διστάζουν να ρίξουν τα βέλη τους είτε εναντίον συμπαικτών είτε εναντίον του προπονητή είτε εναντίον της Ομοσπονδίας!

Βεβαίως είναι γνωστό ότι η κακή απόδοση και οι ήττες φέρνουν γκρίνια, πράγμα που επιτρέπει να σκεφθεί κανείς ότι, εφόσον βελτιωθούν κάπως τα πράγματα στον αγωνιστικό τομέα, ίσως φτιάξει και το κλίμα και τελικά σωθεί η παρτίδα. Τι σημαίνει αυτό; Μια πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, με την κατάκτηση έστω του χάλκινου μεταλλίου (υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα πάρει μετάλλιο και η Ισπανία, που ήδη έχει προκριθεί -αλλιώς πρέπει να πάρουμε το αργυρό μετάλλιο).

Ολα αυτά αντικειμενικά είναι πια πολύ δύσκολα, αλλά όταν μιλάς για την απερχόμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης, δεν έχεις δικαίωμα να την υποτιμάς έστω και στο ελάχιστο. Αλλωστε, μπορεί οι εμφανίσεις τόσο κατά της Σερβίας όσο και κατά της Ρωσίας να μην ήταν καλές, αλλά κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους παίκτες ότι δεν προσπάθησαν.

Το αντίθετο μάλιστα. Τα έδωσαν όλα, πράγμα που φάνηκε από τις ανυπέρβλητες αμυντικές τους επιδόσεις. Ομως για να επιτευχθεί ο στόχος, δεν φθάνουν μόνο αυτές. Χρειάζονται και επιθετικές λύσεις, από τις οποίες ίσως προέλθει το πολυπόθητο ψυχολογικό ξεμπλοκάρισμα, το οποίο είναι απαραίτητο για να βρει η ομάδα την ηρεμία της και να αποδώσει το καλύτερο που μπορεί αυτή τη στιγμή.

Η κατάσταση, λοιπόν, στην επίθεση είναι η εξής: δεν έχουμε «πικ εντ ρολ», δεν έχουμε τρανζίσιον, δεν δημιουργούμε σοβαρή απειλή στο «λόου ποστ» ώστε να πάει αμυντική βοήθεια και να βγει έτσι (έπειτα από πάσα) κάποιο ελεύθερο περιφερειακό σουτ, είμαστε μονότονοι και εντελώς προβλέψιμοι, σε κάθε επίθεση κινδυνεύουμε να μας μείνει η μπάλα στα χέρια. Ακόμα και ελεύθεροι, μεγάλοι παίκτες διστάζουν να κάνουν σουτ.

Τι να κάνουμε λοιπόν; Να αλλάξουμε κάποιους παίκτες; Δεν γίνεται. Επιπλέον δεν υπάρχουν και καλύτεροι. Να αλλάξουμε τα επιθετικά συστήματα; Ούτε αυτό γίνεται μέσα σε λίγες ώρες. Οπότε;

Θυμάμαι ότι κάποτε στο ποδόσφαιρο έλεγαν «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Σκέφτομαι λοιπόν ότι ίσως μπορούμε σήμερα να κάνουμε το αντίθετο. Να αναζητήσουμε, δηλαδή, την επιθετική λύση μέσα από μια πολύ επιθετική άμυνα, η οποία θα αποφέρει λάθη του αντιπάλου και κλεψίματα, που με τη σειρά τους θα οδηγήσουν σε εύκολα καλάθια, τα οποία θα αυξήσουν τον συντελεστή παραγωγικότητας και θα βελτιώσουν το ηθικό και την ηρεμία της ομάδας.

Αλλωστε αυτή τη δουλειά την ξέρει πολύ καλά η Εθνική μας. Ετσι κέρδισε πέρυσι τους Κινέζους, έτσι και τους Γερμανούς πρόπερσι στον τελικό του Βελιγραδίου. Οπότε γιατί μπροστά στο σημερινό αδιέξοδο να μην επαναφέρει την αμυντική πίεση σε όλο το γήπεδο, στο προσκήνιο, πιο έντονη και πιο διαρκή, μάλιστα, από ποτέ;

Βεβαίως σε μια τέτοια άμυνα χρειάζονται 12 παίκτες μέσα-έξω. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι απ' αυτούς που είναι ακόμα αναξιοποίητοι. Επίσης, πρέπει να προσέξουμε αν θα την επιστρατεύσουμε απέναντι σε όλες τις ομάδες και πώς. Γιατί για παράδειγμα με την Ισπανία μπορεί να γίνει μπούμερανγκ. Το ίδιο και σε ενδεχόμενη σύγκρουση με τη Λιθουανία. Ομως κατά της Κροατίας, της Πορτογαλίας και σε ενδεχόμενη αναμέτρηση με τη Σλοβενία μπορεί να κάνει θαύματα. Δηλαδή ό,τι ακριβώς έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή η Εθνική μας ομάδα.