Η μεταπολίτευση του Αβραάμ

Ο Γκραντ μπορεί να ήταν ένα είδος άτυπου τεχνικού διευθυντή και μπορεί, καιρό τώρα, να λειτουργούσε ως ο εξ απορρήτων σύμβουλος του Ρόμαν Αμπράμοβιτς, αλλά η επαφή του με την ομάδα προτού την αναλάβει ήταν εξ αποστάσεως. Οταν κάθισε στον πάγκο, τους πιο πολλούς ποδοσφαιριστές της Τσέλσι τούς είχε δει μόνο με πολιτικά στις γιορτές του συλλόγου, όταν και τους χαιρετούσε συνοδεύοντας πότε τον Αμπράμοβιτς, πότε τον Πίνι Ζάχαβι.

Βίτσιο

Το πέρασμα από τον πασίγνωστο Ζοσέ Μουρίνιο στον κατά τα βρετανικά ταμπλόιντ «Μister Who?» Αβραάμ Γκραντ από μια σκοπιά μοιάζει με βίτσιο ενός κακομαθημένου μεγιστάνα. Ο Αμπράμοβιτς έδιωξε τον Μουρίνιο γιατί δεν τα πήγαινε πολύ καλά με τους παίκτες (κανείς δεν αντέχει για περισσότερο από δύο χρόνια την πίεση του Πορτογάλου), αλλά και επειδή η Τσέλσι του απέτυχε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Για τον Ρόμαν, που έχει ξοδέψει σε τέσσερα χρόνια περισσότερα ευρώ από το σύνολο των χρημάτων που ξόδεψαν οι πέντε πρώτες ομάδες του Καμπιονάτο πέρυσι (!), τρεις συμμετοχές σε ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ (το 2004, το 2005 και πέρυσι) είναι φτωχός απολογισμός. Οταν μάλιστα οι αποκλεισμοί της ομάδας έχουν ως δράστες τη Μονακό και τη Λίβερπουλ, τα νεύρα δεν κρατιούνται.

Νεύρα

Η ιστορία μπορεί να έχει αρκετή δόση ματαιοδοξίας και μεγαλομανίας, όμως δεν έχει τίποτα καινούργιο. Οι μεγιστάνες το βίτσιο της ανάδειξης ενός προπονητή το έχουν: μην ξεχνάτε ότι όταν ο Μπερλουσκόνι εμπιστεύτηκε κάποτε τον καλό προπονητή της Πάρμα Αρίγκο Σάκι, αυτόν δεν τον ήξερε άνθρωπος αν δεν παρακολουθούσε τη β' κατηγορία της Ιταλίας. Μην ψάχνετε επίσης γιατί τη Ρεάλ Μαδρίτης την προπόνησε κάποτε ο Ντελ Μπόσκε. Ολα αυτά συνέβαιναν και πάντα θα συμβαίνουν.

Το εγώ

Εν προκειμένω, η επιλογή του Γκραντ έγινε στη λογική ότι στα αποδυτήρια δεν χρειαζόταν ένας ακόμα «δικτάτορας» μετά τον Μουρίνιο. Ο Αμπράμοβιτς έβλεπε ότι οι ποδοσφαιριστές υποφέρουν από το «εγώ» του προπονητή και αποφάσισε να τους ελαφρύνει από την παρουσία του. Το να έφερνε έναν άλλον, όμοιο σε αντιλήψεις και συμπεριφορά με τον Πορτογάλο, ήταν εύκολο. Ομως ο Αμπράμοβιτς ξέρει ότι αν μια στρατηγική έχει αποτύχει, η μόνη λύση είναι η αλλαγή της στρατηγικής και όχι το φτιασίδωμά της ώστε πεισματάρικα να αποδειχτεί το δίκιο σου. Κι έτσι εμπιστεύθηκε τον Γκραντ με σκοπό να δει την ομάδα του να παίζει όπως θέλουν οι παίκτες της και όχι όπως ήθελε ο προηγούμενος προπονητής τους.

Δικτατορία

Φαινομενικά η Τσέλσι από τον καιρό της «δικτατορίας» του Μουρίνιο δεν έχει αλλάξει πολύ: όμως αυτό είναι μια επιδερμική ανάγνωση. Το 4-3-3 παραμένει χωρίς να είναι θέσφατο: η ομάδα, αν χρειαστεί, παίζει και 4-3-2-1 και 4-4-2. Η αλλαγή όμως αυτή είναι το ελάχιστο μπροστά στις λεπτομέρειες της λειτουργίας της. Η «μεταπολίτευση» του Γκραντ σιγά σιγά διέλυσε ό,τι με κόπο είχε φτιάξει ο Μουρίνιο. Στο παιχνίδι είναι φανερό πλέον ότι ο βασικός προσανατολισμός είναι να διευκολύνονται οι ποδοσφαιριστές να αγωνίζονται όπως θέλουν και όπως νομίζουν ότι τους ταιριάζει. Με τον Μουρίνιο υπήρχε ένα πλάνο, με τον Γκραντ υπάρχει τεράστια αυτοδιαχείριση.

Σχέδιο

Στην Τσέλσι του Μουρίνιο υπήρχε ένα σχέδιο. Η ομάδα ήταν φορτωμένη από παίκτες στον άξονα, έκανε πολλή και ανούσια κατοχή μπάλας, οι μέσοι πλην του Λαμπάρντ σπανίως πατούσαν περιοχή και ειδικά οι πλάγιοι έπαιζαν πολύ για τον Ντρογκμπά, ο οποίος πέρυσι ειδικά σκόραρε σαν πολυβόλο. Η ομάδα του Μουρίνιο ήταν συχνά βαρετή, αλλά εξαιρετικά δυσκατάβλητη: μπορεί να μην καταλάβαινες πως θα κέρδιζε, αλλά σχεδόν πάντα είχες τη βεβαιότητα ότι δεν θα χάσει. Κυρίως υπήρχε μια μεγάλη μαχητικότητα όσον αφορά τη διεκδίκηση της μπάλας και βέβαια πολύ πρέσινγκ. Στην ομάδα του Γκραντ οι παίκτες ενθαρρύνονται να παίρνουν πρωτοβουλίες, όλοι είναι ικανοί να απειλήσουν, όλοι μοιάζουν να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά μόνο αυτήν. Ο Γκραντ έχει όντως μόνο μία ήττα, αλλά στα 29 τελευταία της ματς η Τσέλσι ελάχιστες φορές ενθουσίασε. Θέλει, αλλά μοιάζει διαρκώς αγχωμένη. Δεν είναι περίεργο: ακόμα και αν λέγεσαι Ντρογκμπά, Λαμπάρντ, Εσιέν, Τέρι, αν σου δώσουν κάθε ευθύνη δεν είναι απαραίτητο ότι θα καταφέρεις να τη διαχειριστείς.

Γαλαξίας

Ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη το βράδυ αντιμετωπίζει ένα γαλαξία αστεριών, όμως η Τσέλσι του Γκραντ είναι λιγότερο ομάδα από τη Ρεάλ Μαδρίτης, π.χ., που στον πρώτο γύρο τον έφερε σε πολύ δύσκολη θέση. Η Τσέλσι θα προσπαθήσει να πάει το ματς στις προσωπικές μονομαχίες: στο ένας εναντίον ενός οι παίκτες της έχουν τεράστια αβαντάζ. Ο Ολυμπιακός για να έχει τύχη πρέπει αυτού του τύπου τις καταστάσεις να τις δυσκολέψει όσο πιο πολύ γίνεται: οι επιστροφές των επιθετικών και οι καλύψεις των ακραίων μπακ, οι βοήθειες του Λεντέσμα στους μέσους και τα ντουμπλαρίσματα του Αντζα είναι απόψε καθοριστικές λεπτομέρειες. Κυρίως χρειάζεται τεράστια προσοχή στις στημένες φάσεις. Και μεγάλη συγκέντρωση.

Λεπτομέρειες

Η Τσέλσι έχει καλύτερους παίκτες, ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει πιο ομαδική δουλειά. Μπορεί να την κάνει γιατί την ξέρει. Το θέμα είναι να πει κάποιος στους παίκτες του ότι το ματς δεν το διευθύνει Ελληνας διαιτητής. Ανοησίες σαν αυτές που γίνονται στο ελληνικό πρωτάθλημα τον τελευταίο μήνα απόψε μπορεί να πληρωθούν σοβαρά. Μία λεπτομέρεια μπορεί να κρίνει τα πράγματα και ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη απόψε να έχει μαζί του όλες τις λεπτομέρειες.

ProZone 21

Mου προξένησε τεράστια συμπάθεια ο Αθηναίος διαιτητής Σταθόπουλος, που έκανε ντεμπούτο στη Σούπερ Λίγκα στο Καραϊσκάκη στον αγώνα του Ολυμπιακού με τον Εργοτέλη. Αποδείχτηκε πολύ «γρήγορος»: πήγε χαρούμενος και ωραίος στη βούλα και μόνο στο τέλος έβλεπες στο βλέμμα του τον φόβο του μπας και ισοφαρίσει ο Εργοτέλης -το σφύριγμα της λήξης έμοιαζε με αναστεναγμό ανακούφισης. Νομίζω ότι κάποιοι μεγάλοι μέντορές του στον Σύνδεσμο Διαιτητών Αθηνών θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι με το πουλέν τους.

Σε ένα σοβαρό πρωτάθλημα θα υπήρχε λόγος για να προβληματιστεί κάποιος πώς γίνεται ένας διαιτητής στο ντεμπούτο του να ξεσηκώνει τον προπονητή του ουραγού Εργοτέλη στο εκτός έδρας παιχνίδι του με τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό: εννοώ ότι σε ένα σοβαρό πρωτάθλημα θα αναρωτιόσουν σοβαρά από πού προκύπτει για τον διαιτητή ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται βοήθειες για να σκοτώσει το θηρίο που λέγεται «Εργοτέλης». Και στον Ολυμπιακό παλιά, πριν από το 1997, μπορεί να υπήρχαν τέτοιοι προβληματισμοί: τώρα όχι. Στην Ελλάδα η διαιτησία είναι πολιτική θέση. Ο οπαδός λέει ότι δεν τον νοιάζει πώς κερδίζει η ομάδα του το ματς και ότι «ειδικά στα ντέρμπι θέλει να κερδίζει με πέναλτι-μαϊμού στο 91'». Από τη στιγμή που υπάρχει μια παγιωμένη αντίληψη υπέρ της διαφθοράς και της «μαϊμουδιάς», το μόνο που απομένει είναι να βρεθεί μια ωραία δικαιολογία για να καταπίνει κάποιος τη βρομιά αμάσητη. Από δικαιολογίες όρεξη να 'χετε: όταν γίνεται ένα πρωτάθλημα στο οποίο ο Ολυμπιακός με τον ΠΑΟ παίζουν για την πρωτιά κάθε Κυριακή, κάθε αβάντα δεν αποτελεί αηδιαστικό σπρώξιμο, αλλά είναι μία πράξη υπεροχής έναντι του «άλλου»: για τον οπαδό του Ολυμπιακού ο Ολυμπιακός δεν παίζει με τον Εργοτέλη, αλλά με τον Παναθηναϊκό κάθε Κυριακή... και το αντίστροφο!

Είναι εύκολο να ζητείς από παιδάκια σαν τον Σταθόπουλο στο ντεμπούτο τους να δείξουν σθένος -το θέμα είναι γιατί να το κάνουν. Οι παραστάσεις που έχουν και οι ήρωες με τους οποίους μεγάλωσαν δείχνουν ότι όσο πιο πολλή αβάντα στον μεγάλο κάνεις τόσο ευκολότερη είναι η καριέρα σου. Το να τους ζητείς στην αμφιβολία τους να μη δώσουν πέναλτι στον μεγάλο είναι τρελό, πόσω μάλλον όταν κάνεις ό,τι μπορείς για να αποδείξεις ότι όποιος μιλάει για διαιτησία είναι γραφικός, «νούμερο», «κλαψιάρης» και άλλα τέτοια.

Δεν είναι ο Σταθόπουλος ο ένοχος -καλά έκανε. Ο μεγάλος ένοχος είναι ο Τύπος που προστατεύει τη διαφθορά και καταπίνει τη βρομιά της.

Χωρίς τηλεοπτικά

«Γκαγκατσιασμένη, ψυχομανιασμένη αρρώστια μου, με τρέλα θα σ' ακολουθώ». Αυτό έγραφε το πανό του «Super 3» που προκάλεσε την οργή του Τάσου Κάκου, τον οποίο, κατά τ' άλλα, καθόλου δεν πείραξαν οι αναφορές στον πρωθυπουργό της χώρας ή στον συνάδελφό του, Σταυρίδη, για τους οποίους επίσης υπήρχαν πανό στο γήπεδο. Κάτι μου λέει ότι έπειτα από αυτή τη γενναία πράξη υποστήριξης των αρχών του ελληνικού πρωταθλήματος ο Κάκος θα τιμηθεί με τη συμμετοχή του στο ματς της Τούμπας, που είναι στο πρόγραμμα την επόμενη αγωνιστική. Και γιατί το πανό τον ΠΑΟΚτσήδων («Κωστάκη, ρίξε μας να δεις ποιος θα πέσει») δεν θα τον πειράξει και γιατί έδειξε περίσσιο σθένος. (Αλήθεια, έχει ψάξει κάποιος να βρει αν τη φράση «Θα τον βρείτε μπροστά σας τον Τάσο τον Κάκο» την έχει πει όντως στον Σκόρδα, όπως μήνες τώρα γράφει το εφημεριδάκι του «Super 3»;)