Το πανηγυράκι των ευρωφωστήρων

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, η Ευρωλίγκα σημαιοστολίζεται, φοράει το βραδινό ένδυμά της και στήνει μια μίνι φιέστα για να γιορτάσει το ξεκίνημα της νέας περιόδου. Κατά καιρούς, αυτό το επαρχιώτικο πανηγυράκι έχει φιλοξενηθεί στην Κωνσταντινούπολη, στη Μαδρίτη, στο Κάουνας, ακόμα και στο... Σπόρτιγκ, όταν η Αθήνα είχε στα σπλάχνα της ολόκληρο πρωταθλητή Ευρώπης (Παναθηναϊκός), αλλά δεν έβρισκε γήπεδο της στοιχειώδους προκοπής για να τον στεγάσει –έστω προσωρινά. Χθες είχε σειρά η Βιτόρια. Οπως κάθε χρόνο, στο μυαλό μου ήρθε η ίδια απαξιωτική παροιμία: «Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι».

Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε πώς ακριβώς ξεκίνησαν όλα αυτά. Τον χειμώνα του 1999-2000 μια ομάδα από δοκησίσοφους Ισπανούς έσπειρε τον σπόρο του διχασμού και υποσχέθηκε στις πλούσιες ομάδες της Ευρώπης ένα νέο Κύπελλο Πρωταθλητριών, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του ΝΒΑ. Κάτω από την πειρατική σημαία της ULEB συνασπίστηκαν δίκαιοι και άδικοι, πιθανοί κι απίθανοι, απτόητοι από τη διαρκή αποτυχία οποιουδήποτε παρόμοιου πειράματος (α λα G14) στο ποδόσφαιρο.

Η πρώτη χρονιά άγγιξε τα όρια του τραγέλαφου, αφού διεξήχθησαν ταυτόχρονα δύο Ευρωλίγκες. Στην καθ' όλα νόμιμη Σουπρολίγκα, η οποία έγινε υπό την αιγίδα της FIBA, έλαμψαν διά της παρουσίας τους 4-5 ομάδες που τόλμησαν να πουν «no» στα αποσχιστικά σχέδια του Πορτέλα και του Μπερτομέου. Αυτές συγκρότησαν το πρώτο και τελευταίο φάιναλ φορ της Σουπρολίγκας: Μακάμπι, Παναθηναϊκός, Εφές Πίλσεν, ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Γρήγορα όμως κατάλαβαν και εκείνες ότι δεν υπήρχε τρόπος αντίστασης στη λαίλαπα της ULEB, η οποία είχε στη δούλεψή της όλες τις επαγγελματικές Λίγκες της Ευρώπης, ενώ έγινε δεκτή ως ισότιμος εταίρος από το ΝΒΑ. Οι Αμερικανοί, βλέπετε, γνωρίζουν μόνο το χρώμα του δολαρίου και κανένα άλλο.

Σήμερα, 8 χρόνια μετά την ιδρυτική διακήρυξη της ULEB, η πολύπλαγκτος Ευρωλίγκα διαπρέπει στα ταρατατζούμ, αλλά επί της ουσίας πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Οι Ισπανοί είναι στην πραγματικότητα οι μοναδικοί που πλουτίζουν.

Με θράσος χιλίων καρδιναλίων ο πολύς Τζόρντι Μπερτομέου εξαγγέλλει τώρα ένα ακόμα πιο τολμηρό βήμα προς το μέλλον: κλειστή Λίγκα, με ισόβια συμβόλαια για 16 περίπου ομάδες. Tις υπόλοιπες θέσεις θα καταλάβουν (και αυτές...) ομάδες από τα ισχυρά πρωταθλήματα. Η κατακραυγή των υπολοίπων δεν δείχνει να πτοεί τον Καταλανό, μια και έχει στο πλευρό του τους συνεταίρους που χρειάζεται για να προχωρήσει.

Καταδικασμένες σε ρόλο φτωχού ή μικρομεσαίου συγγενή, οι άλλες φιλόδοξες ομάδες της Ευρώπης βγαίνουν στα χαρακώματα και αγκαλιάζουν το εναλλακτικό σχέδιο, αυτό που κυκλοφόρησε από το γραφείο του Εδουάρδο Πορτέλα και θυμίζει πολύ τα αντίστοιχα που καταθέτονταν (για «πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα», με ενεργή συμμετοχή των χωρών του βορρά) επί χρόνια στα γραφεία της... FIBA, του Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς.

Οι πιο ψύχραιμοι επισημαίνουν ότι δεν μπορεί να περπατήσει σχέδιο που αποκλείει τη συμμετοχή των ομάδων της Ευρωλίγκας στα εθνικά τους πρωταθλήματα, αφού αυτά συντηρούν το ενδιαφέρον των φιλάθλων και τα ταμεία των ομάδων. Υπάρχει Ολυμπιακός χωρίς Παναθηναϊκό; Ούτε Παναθηναϊκός χωρίς Ολυμπιακό νοείται.

Αν είχαν και 3-4 ομάδες ικανές να τις κοιτάξουν στα μάτια εντός των ελληνικών συνόρων, θα έλεγαν πολύ πιο εύκολα το «όχι» στις τρέλες και τις απατηλές υποσχέσεις των ευρωπατέρων...