«Καλά που δεν πάθαμε και τίποτα...»

Εδώ είναι που λες «καλά που δεν πάθαμε και τίποτα». Χάσαμε 1-0, δεν μας δόθηκε πέναλτι, είχαμε και μια ευκαιρία στο τέλος να τους «ξεράνουμε».

Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία θέλεις να δεις τα πράγματα. Οταν δηλώνεις ότι πας στην Πόλη για να νικήσεις, πρέπει να το δείχνεις και στο γήπεδο.

Ο Ολυμπιακός το έδειξε προς το τέλος του παιχνιδιού, όταν μπήκε στο γήπεδο ο Κοβάσεβιτς. Μέχρι τότε η Γαλατά κυριαρχούσε στο παιχνίδι και «έπνιγε» τους «ερυθρόλευκους» στη μεσαία γραμμή. Η έμπνευση του Βαλβέρδε να αλλάξει θέση στον Γκαλέτι αποδείχτηκε ατυχής. Η απραξία του όταν για τα είκοσι πρώτα λεπτά του δεύτερου ημιχρόνου οι Τούρκοι σφυροκοπούσαν τον Νικοπολίδη από καθαρή τύχη δεν στοίχισε. Ωστόσο και ο Λέτο, που χρησιμοποιήθηκε μπας και τονωθεί η επιθετικότητα της ομάδας, έκανε μια τρύπα στο νερό. Ο Μπελούτσι χάθηκε σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο παριστάνοντας τον δεύτερο φορ.

Μπροστά από τους δύο αμυντικούς χαφ ναι, δίπλα στον σέντερ φορ δεν γίνεται. Στο δεύτερο ημίχρονο, που γύρισε κάποια μέτρα πίσω, κατάφερε να φανεί κάπως.

Το 1-0 απειλεί να θολώσει την κατάσταση και να κρύψει τις χτυπητές αδυναμίες στην αμυντική λειτουργία. Τα προβλήματα δεν γίνεται να λύνονται από τους ηρωισμούς του Αβραάμ και του Πάντου. Ο Πατσατζόγλου ήταν πολύ κακός και θα μπορούσε να είχε αποσυρθεί νωρίτερα. Στο τελευταίο τέταρτο, με την είσοδο του Ντάρκο και το χωρίς λάθη παιχνίδι του Οσκαρ, ο Ολυμπιακός έδειξε τα δόντια του στη Γαλατά. Στο σημείο αυτό μια πρόταση: κάποιος να πιάσει τον Λέτο και να του πει: «Κοίτα τον Οσκαρ, επειδή ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει ατομικές ενέργειες φροντίζει να δίνει την μπάλα στους συμπαίκτες του. Κάν' το κι εσύ, διότι κάποια στιγμή εκτός από τον προπονητή σου θα σε πάρει χαμπάρι και η εξέδρα, που μέχρι τώρα την πιάνεις κορόιδο».

Ας είναι. Ο Ολυμπιακός έχασε δίκαια στην Πόλη. Ομως ούτε καταστράφηκε βαθμολογικά ούτε ταπεινώθηκε αγωνιστικά. Θα μπορούσε και να πάρει βαθμό, όπως και να είχε δεχτεί άλλα δύο γκολ. Με έναν από τους κανονικούς αμυντικούς χαφ του στο γήπεδο θα τα κατάφερνε καλύτερα. Με πιο θαρραλέο τον προπονητή του, επίσης...