Η διαφορά ανάμεσα σε Μπεν Ουάλας και Νίκο Χατζή (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως ό,τι γίνεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, δηλαδή στο «μαγικό κόσμο του ΝΒΑ», είναι από χέρι σωστό και εμείς οι «καθυστερημένοι Ευρωπαίοι» δεν έχουμε παρά να το αντιγράφουμε. Οχι. Ισα ίσα που θα έλεγα ότι η προβολή του ΝΒΑ ως του αλάνθαστου μοντέλου για το παγκόσμιο μπάσκετ μού δίνει στα νεύρα. Οχι γιατί εμείς εδώ, στην Ευρώπη, προχωράμε τα πράγματα καλύτερα, αλλά γιατί κάποιοι εννοούν να ισοπεδώνουν τα πάντα ή οτιδήποτε έρχεται από την εκεί μεριά να το καταπίνουν αμάσητο!

Ομως δεν μπορώ να μη βγάλω το καπέλο στους Αμερικανούς σε θέματα που είναι έτη φωτός μπροστά από μας και στα οποία επιβάλλεται τάχιστα να τους μιμηθούμε. Κατά σύμπτωση, αυτές τις μέρες βρίσκονται σε παράλληλη εξέλιξη τα «ΝΒΑ finals» και οι τελικοί του ελληνικού πρωταθλήματος, γεγονός που δίνει τη δυνατότητα για άμεσες συγκρίσεις των όσων συμβαίνουν εδώ και εκεί. Πόσο μάλλον όταν ορισμένες ιστορίες έχουν τόσα πολλά κοινά μεταξύ τους, αλλά εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση από τους πρωταγωνιστές τους.

Ο Μπεν Ουάλας αναδείχτηκε στα τέσσερα τελευταία χρόνια τρεις φορές κορυφαίος αμυντικός παίκτης του ΝΒΑ. Μάλιστα, πέρυσι κατέκτησε και το πρωτάθλημα με την ομάδα του, τους Ντιτρόιτ Πίστονς. Φέτος Ντιτρόιτ και Ουάλας ξανάφθασαν στον τελικό και διεκδικούν τον τίτλο με αντιπάλους τους Σαν Αντόνιο Σπερς. Στον πρώτο τελικό, που έγινε πριν από λίγες μέρες στο Τέξας, οι διαιτητές χρέωσαν τον Μπεν Ουάλας με δύο ανύπαρκτα φάουλ, εκ των οποίων το δεύτερο εξαγρίωσε τόσο πολύ τον άσο του Ντιτρόιτ, ώστε επέσυρε και τεχνική ποινή. Φάουλ και τεχνική ποινή σηματοδότησαν ένα σερί 14-4 υπέρ του Σαν Αντόνιο και με δεδομένο ότι όλα αυτά συνέβησαν στο κρίσιμο τέταρτο 12λεπτο του αγώνα, είχαν καθοριστική συμβολή στη διαμόρφωση του -υπέρ των γηπεδούχων- αποτελέσματος.

Για τους Αμερικανούς δημοσιογράφους ήταν αυτονόητο ότι ο Μπεν Ουάλας ήταν ο πρώτος παίκτης που θα έπρεπε να πλησιάσουν μετά τη λήξη του αγώνα, αν ήθελαν να έχουν κάποιες καυτές δηλώσεις. Τον ρώτησαν, λοιπόν, χωρίς περιστροφές για τα ανύπαρκτα φάουλ και την τεχνική ποινή, αλλά εκείνος τους απογοήτευσε με την απάντησή του: «Κανένα σχόλιο -είπε. Στο κρίσιμο σημείο του αγώνα οι αντίπαλοι έβαλαν τα σουτ που επιχείρησαν, ενώ εμείς όχι». Τόσο απλά, τόσο καθαρά και ξάστερα!

Στον τελικό του ελληνικού πρωταθλήματος αναμετρώνται από την περασμένη Πέμπτη ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ, αλλά τα σχόλια για τη διαιτησία και τον καθοριστικό ρόλο της στη διαμόρφωση των αποτελεσμάτων άρχισαν πριν ακόμα γίνει το πρώτο «τζάμπολ». Την προπερασμένη Παρασκευή και ενώ -σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που είχε μπροστά του το πέμπτο και τελευταίο ματς με τον Πανιώνιο- η ΑΕΚ είχε «καθαρίσει» από τη μάχη των ημιτελικών με το Μαρούσι, ο Νίκος Χατζής, αρχηγός της «Ενωσης», προέβη σε μια δήλωση-βόμβα, μιλώντας από την τηλεόραση: «Εκείνο που με φοβίζει -είπε- απέναντι στον Παναθηναϊκό είναι η βοήθεια που έχει από τη διαιτησία, κυρίως στα εντός έδρας παιχνίδια».

Στο πρώτο ματς μεταξύ των δύο ομάδων επιβεβαιώθηκαν σε κάποιο βαθμό οι φόβοι του αρχηγού της ΑΕΚ. Οι διαιτητές καταλόγισαν δύο ανύπαρκτα επιθετικά φάουλ που κέρδισε ο Αλβέρτης και χρέωσαν την ΑΕΚ και με δύο αντιαθλητικά φάουλ, από τα οποία το πρώτο ήταν τουλάχιστον πολύ αυστηρό, αν όχι ανύπαρκτο. Η ΑΕΚ έχασε τελικά περίπου με τον ίδιο τρόπο που έχασε και το Ντιτρόιτ και μάλιστα σχεδόν με την ίδια διαφορά στο σκορ, όμως, σε αντίθεση με τον μεγάλο Μπεν Ουάλας, ο Νίκος Χατζής δεν δίστασε να ρίξει λάδι στη φωτιά. Μάλιστα, αυτή τη φορά δεν ήταν και μόνος, αφού στα σχόλια κατά των διαιτητών τον συντρόφευσε και ο προπονητής του Φώτης Κατσικάρης.

Η προσωπική μου άποψη επί του θέματος «Παναθηναϊκός και διαιτησία» είναι ότι οι πρωταθλητές λαμβάνουν βοήθεια που πολλές φορές δεν την έχουν ανάγκη. Για παράδειγμα, την Πέμπτη, νομίζω ότι θα κέρδιζαν ακόμα κι αν η διαιτησία δεν έδινε αφορμή για κάποιο σχόλιο. Ή, ακόμα κι αν έχαναν, πιστεύω ότι θα μπορούσαν να ξαναπάρουν με το μέρος τους το αβαντάζ έδρας στο αμέσως επόμενο παιχνίδι.

Ομως εδώ δεν συζητάμε ποια από τις δύο ομάδες είναι η καλύτερη και -κατ' επέκταση- ποια έχει περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει τον τίτλο. Οχι. Αυτό που εξετάζουμε είναι ποιο πνεύμα επικρατεί στο πιο κρίσιμο σημείο του πρωταθλήματος και τι είδους μηνύματα στέλνουν οι πρωταγωνιστές του στους υποψήφιους καταναλωτές - δηλαδή τους φίλους των δύο ομάδων και γενικότερα του μπάσκετ. Ενισχύουν την αξιοπιστία του προϊόντος οι δηλώσεις Χατζή; Και παράλληλα, μήπως δημιουργούν κινδύνους για την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων της τελικής σειράς;

Θα πει ίσως κανείς ότι «μα καλά, κι αν οι διαιτητές παίζουν πράγματι ένα άσχημο παιχνίδι, δεν θα πρέπει αυτό να καταγγελθεί με την ελπίδα να συνετισθούν και τα ματς να παιχθούν επί ίσοις όροις;». Σωστά. Αυτό όμως που θα πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι κανείς δεν ισχυρίζεται πως στο ΝΒΑ δεν υπάρχει πρόβλημα με τη διαιτησία. Υπάρχει και παρα-υπάρχει. Ομως άλλο το πρόβλημα και άλλο η διόγκωση και η προβολή του χάριν εσωτερικής κατανάλωσης, που όμως μπορεί να αποβεί σε βάρος του αθλήματος-προϊόντος.

Και κάτι ακόμα. Υποτιμά τη συμβολή των ίδιων των παικτών στην επίτευξη μεγάλων κατορθωμάτων η επιμονή τους στο ρόλο των διαιτητών. Και ταυτόχρονα, ενώ ερεθίζει τους φανατικούς, βάζει σε σκέψεις ή και απομακρύνει τους πραγματικούς φίλους του αθλήματος, οι οποίοι πάνε στο γήπεδο για να χειροκροτήσουν ωραίες προσπάθειες απ' όπου κι αν προέρχονται και όχι για να γίνουν μάρτυρες βιαιοτήτων με αφορμή πραγματικά ή (και) φανταστικά λάθη των διαιτητών.
ΥΓ.: Αναγνωρίζω ότι το «λάθος» να δίνω, κατά καιρούς, έμφαση στα σφυρίγματα των διαιτητών το έχω κάνει πρώτος εγώ, απ' όλους τους σχολιαστές του μπάσκετ. Ομως εκείνο που πρέπει να ξέρει κανείς είναι ότι οι δημοσιογράφοι βρίσκονται στην υπηρεσία της κοινής γνώμης και όχι οποιουδήποτε αθλήματος. Σε αντίθεση με τους επαγγελματίες μπασκετμπολίστες, οι οποίοι υποχρεούνται να λειτουργούν με βάση το γενικότερο συμφέρον του αθλήματος και όχι με βάση εφήμερες σκοπιμότητες, που μακροπρόθεσμα υποβαθμίζουν το όλο αντικείμενο.