Πολίτης: «Οδηγός του ελληνικού μπάσκετ το 1987»

Ιστορική και καθοριστική για την εξέλιξη του ελληνικού μπάσκετ χαρακτήρισε μέσω του NovaΣΠΟΡ FΜ 94,6 την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από την Εθνική ομάδα 1987 στην Αθήνα, ο «πρωτομάστορας» της επιτυχίας, προπονητής του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, Κώστας Πολίτης. «Ήταν μια μεγάλη νίκη της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Ήταν δύσκολο, γιατί χρειαζόταν συγκέντρωση και προσοχή. Είχαμε κάνει μια πολύ καλή προετοιμασία. Φτάσαμε στο Top της απόδοσης αυτό το δεκαήμερο» τόνισε ο πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός. Δείτε τι δήλωσε για το κλίμα στην ομάδα, το «κλειδί» της επιτυχίας, την Εθνική του 2005, τους Παναγιώτη Φασούλα και Παναγιώτη Γιαννάκη και πολλά άλλα. «Η πρώτη φορά είναι πάντα πιο γλυκιά…», το σχόλιο του Μιχάλη Ρωμανίδη στον NovaΣΠΟΡ FM 94.6.

Αναλυτικά, ο Κώστας Πολίτης, δήλωσε:

Για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου το 1987:

«Μετά από 22 χρόνια υπάρχει ακόμα η «φλόγα» και το ενδιαφέρον του κόσμου για αυτή την επιτυχία και αυτό είναι καλό. Το μπάσκετ από τότε άλλαξε. Αναπτύχθηκε και μπήκε σε πολλά σπίτια. Πολλά παιδιά ενδιαφέρονται πλέον για αυτό. Έχω την άποψη ότι είναι ένα παιχνίδι οξυδέρκειας, ταχύτητας και ευφυΐας. Ταιριάζει πολύ στον Έλληνα. Οι κανονισμοί και οι αλλαγές ευνοούν στη ανάπτυξή του και η χώρας μας έχει μέλλον και στις επόμενες διοργανώσεις. Ήταν μια μεγάλη νίκη της χώρας σε όλα τα επίπεδα, όπως παραδέχθηκαν και πολιτικοί και πολιτιστικοί παράγοντες της χώρας. Ήταν δύσκολο γιατί χρειαζόταν συγκέντρωση και προσοχή. Ο κόσμος ήρθε κοντά στην ομάδα όχι μόνο από τα αποτελέσματα, αλλά και από την συμπεριφορά των παικτών. Είχαμε κάνει μια πολύ καλή προετοιμασία με πολύ μελέτη και επιστημονική προσέγγιση. Φτάσαμε στο Top της απόδοσης αυτό το δεκαήμερο. Βλέπαμε ότι η ομάδα έχει τη δυνατότητα να πάει ψηλά. Βασικός στόχος ήταν να «χτυπήσουμε» όλα τα παιχνίδια και να μπορέσουμε να έχουμε σωστή φιλοσοφία και τακτική. Με τη βοήθεια του κόσμου πιστέψαμε στις ανατροπές. Κάναμε αρκετές στο σκορ βάση τακτικής. Κρατάγαμε δυνάμεις για να ήμασταν έτοιμοι στο τελευταίο πεντάλεπτο, όπως στα ματς με την Γιουγκοσλαβία και την Σοβιετική Ένωση. Είχαμε την αντίληψη ότι είχαμε δύναμη, αλλά όχι περισσότερη από τους αντιπάλους. Πιστεύαμε σε κάτι καλό αλλά σε καμία περίπτωση στην πρώτη θέση».

Για την «κόντρα» Φασούλα-Τσατσένκο.

«Δεν είχε τη δύναμη ο Παναγιώτης, αλλά είχε ελαστικότητα και ευφυΐα. Ήταν πιο ταχύς και είχε καλύτερα αντανακλαστικά. Κόντρα στους Σοβιετικούς έπαιζε σχεδόν μόνος του σαν ψηλός και αυτό μου έκανε δύσκολο και το κοουτσάρισα. Οι άλλες ομάδες είχαν περισσότερες λύσεις και εμείς παλεύαμε να βρούμε απαντήσεις, με όσα «όπλα» διαθέταμε».

Για το γεγονός ότι το μπάσκετ παρέμεινε στην κορυφή:

«Υπήρχε και υπάρχει υψηλό επίπεδο και ήταν πολύ σημαντικό που τα παιδιά που πήραν τότε το μετάλλιο, έβαλαν τις βάσεις για να παραμείνουν στην κορυφή. Ακόμη παραμένουν σε σημαντικά πόστα του μπάσκετ και έδειξαν τον «δρόμο» για την συνέχεια. Ήταν ίσως το μεγαλύτερο κέρδος της επιτυχίας. Δεν ήμασταν «πυροτέχνημα».

Για τις διαφορές-ομοιότητες των Εθνικών ομάδων του 1987 και του 2005:

«Η ομάδα του 2005 ήταν πιο αποτελεσματική και αυτή του 1987 πιο θεαματική. Η νεότερη ομάδα έχει πιο πολλούς τίτλους και αυτό μετράει περισσότερο. Την βάζω πάνω από τη δική μας γιατί είχε συνέχεια και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πιστεύω ότι θα συνεχίσει να μας προσφέρει πολύ χαρά και στο μέλλον. Όλα τα παιδιά που έρχονται από τις μικρές ομάδες έχουν γαλουχηθεί πολύ σωστά και όταν πάνε στην ανδρών είναι σχεδόν έτοιμα. Προέρχονται από Έλληνες προπονητές. Το ελληνικό στοιχείο πρωταγωνιστεί γιατί σε συλλογικό επίπεδο συμβάλουν και άλλοι παράγοντες για την επιτυχία. Η Εθνική ομάδα είναι καθαρά δική μας υπόθεση και αυτό είναι σπουδαίο».

Για το κλίμα που υπήρχε στην ομάδα τότε:

«Υπήρχε μεγάλη «δίψα» για ατομική και ομαδική διάκριση. Το έμψυχο υλικό «έδεσε» ως ομάδα αλλά και ως χαρακτήρες. Αυτό ήταν μια ευτυχής συγκυρία. Ο καθένας ήξερε τον ρόλο του και δούλευε για αυτόν και έτσι βγήκε ένα τόσο πολύ καλό αποτέλεσμα. Τα παιδιά είχα σπουδαίο χαρακτήρα. Είχαμε 40 μέρες πολύς σκληρής προετοιμασίας σε πολλά μέρη. Με τα παιδιά αλλά και το μεγάλο επιτελείο που είχαμε «δεθήκαμε» πολύ και όλοι συνέβαλαν στο να πετύχουμε. Το θετικό είναι ότι δεν είχαμε παρά μόνο μικρά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζαμε συλλογικά και με αγάπη στην ομάδα. Πάντα άφηνα τα παιδιά «ελεύθερα» να κάνουν τις βόλτες τους, να έχουν επαφή με τον κόσμο ο οποίος τους βοηθούσε να χαλαρώσουν. Ποτέ δεν θέλησα να τους «κλείσω» στους τέσσερις τοίχους και να αγχωθούν. Η ψυχολογία τους ανέβαινε αρκετά με αυτή την τακτική και όταν άρχιζε το ματς ήταν έτοιμοι να κάνουν αυτό που πρέπει».

Για τον προπονητή, πλέον, Παναγιώτη Γιαννάκη:

«Είναι αλήθεια ότι ο παίκτης «κουβαλάει» αρκετά βιώματα και σαν προπονητής. Είναι μια μεγάλη προσωπικότητα και έχει προσφέρει πολλά στο ελληνικό μπάσκετ. Σε εθνικό επίπεδο τα έχει καταφέρει άριστα και πιστεύω ότι στο μέλλον θα προσφέρει το ίδιο και σε συλλογικό. Αυτό που έχει κρατήσει από τότε, είναι η πίστη στις ανατροπές των σκορ στο τέλος. Το πιστεύει και δουλεύει για αυτή την ανατροπή, όσο ρίσκο και αν έχει. Αν είσαι κοντά στο σκορ κόντρα στην υπερδύναμη στα τελευταία λεπτά, μπορείς να ανατρέψεις το αποτέλεσμα και να πετύχεις. Πλέον έχει κάνει πράξη αυτή τη νοοτροπία γι’ αυτό και κέρδισε τόσα πολλά ματς στο τέλος. Η μεγάλη ομάδα αν βρεθεί σε καλή μέρα μπορεί να σε συντρίψει. Οπότε είναι καλό να κρατάς δυνάμεις και να «χτυπάς» στο τέλος».