Κι όλα μοιάζουν μαγικά

O Ρόναλντ Κούμαν το φυσάει και δεν κρυώνει. Του την έφτιαξε ένας προπονητής που δεν είχε καθίσει ποτέ σε πάγκο κανονικής ομάδας. Τον κοίμισε για ένα ολόκληρο ημίχρονο, έφραξε τους διαδρόμους προς τον Νικοπολίδη και στο δεύτερο του έδωσε μία και καλή και τον άφησε σύξυλο.

Το παθητικό και αμυντικογενές παιχνίδι του Ολυμπιακού για 45 λεπτά πέτυχε δύο πράγματα: περιφρούρησε την άμυνα του Ολυμπιακού και το ηθικό των παικτών του και κοίμισε τους Ολλανδούς, οι οποίοι έμειναν με την εντύπωση ότι η εικόνα του παιχνιδιού θα ήταν ίδια και στο δεύτερο ημίχρονο. Οχι πως η ομάδα έλυσε το χειρόφρενο και βγήκε μαλλιά-κουβάρια στην επίθεση. Σιγά σιγά άρχισε να κάνει πιο συχνές επισκέψεις στην εστία του Ρομέρο.

Ο Μέλμπεργκ κέρδιζε μέτρα με την μπάλα περνώντας στη μεσαία γραμμή. Ο Ντουντού άρχισε να βγάζει την ομάδα πιο τακτικά στην επίθεση και ο Ζαϊρί ταλαιπωρούσε περισσότερο τον Ποκονιόλι και λιγότερο την μπάλα. Οσο για τον Βασίλη Τοροσίδη, αυτός έτσι κι αλλιώς έψαχνε την ευκαιρία να κλείσει το σπίτι των Ολλανδών. Τη βρήκε στην πετυχημένη σέντρα του Ζαϊρί και έδειξε γιατί είναι ένας από τους καλύτερους κεφαλοσφαιριστές στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, ο Ολυμπιακός έπαιξε με σύστημα Τάκη Λεμονή σε εκτός έδρας παιχνίδι. Ο Μπάντοβιτς με τον Νινιάδη αντί να παρασυρθούν από τη φούρια της εξέδρας και την ανάγκη να παίξει επιτέλους μπάλα ο Ολυμπιακός, παρέμειναν ψύχραιμοι. Παραδέχτηκαν το αυτονόητο: ότι αυτή τη χρονική περίοδο η Αλκμααρ είναι καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό και με έντονη επιθετικότητα του θα άφηνε ακάλυπτα τα νώτα, με τραγικές συνέπειες και για την εξέλιξη του ματς και για την ψυχολογία της ομάδας.

Ετσι προτίμησαν να εξουδετερώσουν, κατ' αρχάς, τα ατού των Ολλανδών και να αφήσουν για τη συνέχεια του ματς τις επιθετικές βλέψεις. Εμενε ο Βασίλης Τοροσίδης σ' ένα ρόλο ελεύθερο να προβληματίζει με τα μπουκαρίσματά του και τον δυναμισμό του τους Ολλανδούς. Η σοφή τακτική ήταν που έδωσε τη λύση. Ο Ολυμπιακός δεν διεκδίκησε στα ίσα το ματς, αλλά επιχείρησε να το κλέψει, τα κατάφερε σε μια στιγμή αδράνειας της άμυνας των Ολλανδών. Θα μπορούσε να είχε μείνει στο «Χ» και πάλι. Δεν θα υπήρχε ψόγος για το σχέδιο των προπονητών.

Οποιος είχε απαιτήσεις για υπερθέαμα και φουλ επίθεση μάλλον αγνοούσε τις πραγματικές δυνατότητες του σημερινού Ολυμπιακού. Οσες υπήρχαν εξαντλήθηκαν χθες το βράδυ και γι' αυτό είχαμε αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα. Τώρα ο Ζίκο παραλαμβάνει μια ομάδα με αναπτερωμένο ηθικό, γερά στη μάχη για την πρόκριση στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ και με τον Ιεροκλή Στολτίδη έτοιμο για μια νέα παραγωγική χρονιά. Επειτα από καιρό όλα πήγαν δεξιά, ακόμα και η τύχη έβαλε το χεράκι της.

Η αλλαγή της τελευταίας στιγμής, που έφερε στο γήπεδο τον Ραούλ Μπράβο αντί για τον Ντομί, υπήρξε ευεργετική. Αρκεί ένα αποτέλεσμα για να αλλάξει η ψυχολογία ακόμα και τον χαρακτήρα μιας λαβωμένης ομάδας. Ο Ζίκο έχει τώρα να φάει από τα έτοιμα, του μένει να αποδείξει ότι έχει πράγματα να δώσει στον Ολυμπιακό πολύ περισσότερα από αυτά που έδωσαν σε μία βραδιά οι ορθολογιστές Μπόζινταρ Μπάντοβιτς και Ανδρέας Νινιάδης.