Πώς έζησα την Εθνική μπάσκετ από μέσα (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Στο Βελιγράδι δεν είχα απλώς την τύχη, όπως και πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι, να παρακολουθήσω από κοντά ένα-ένα τα παιχνίδια της Εθνικής μπάσκετ στον δρόμο της προς το χρυσό μετάλλιο. Είχα την ευτυχία, ως μέλος της αποστολής, να ζήσω την ομάδα από μέσα και αυτό αποτέλεσε μια σπάνια εμπειρία, η οποία με βοήθησε να κατανοήσω καλύτερα τους λόγους του μεγάλου αυτού κατορθώματος.

Επί 12 ολόκληρες ημέρες ήμουν μαζί με τα παιδιά, τους προπονητές και το υπόλοιπο επιτελείο της ομάδας, στο πρωινό, στο μεσημεριανό, στο βραδινό, ακόμα και στον απογευματινό καφέ, λίγες ώρες πριν από τα παιχνίδια. Μαζί στο αεροπλάνο, μαζί στο πούλμαν, μαζί στον χώρο των αποδυτηρίων, μαζί στην προπόνηση, μαζί στον 2ο όροφο του ξενοδοχείου, όπου ήταν τα δωμάτια όλων των μελών της αποστολής.

Έχοντας ζήσει όλα αυτά, με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι το μυστικό της μεγάλης επιτυχίας δεν ήταν άλλο από το κλίμα που επικρατούσε σε αυτή την ομάδα. Από το δέσιμο που είχαν τα παιδιά μεταξύ τους και από τον σεβασμό που ένιωθαν προς το πρόσωπο του προπονητή τους.

Συνήθως, όταν γίνεται συζήτηση για πολυπρόσωπες αποστολές, σαν αυτή της Εθνικής, είναι αναπόφευκτη η αναφορά στο θέμα της πειθαρχίας, που κάποτε αποτελούσε την αχίλλειο πτέρνα των περισσότερων ελληνικών ομάδων... Ε, λοιπόν, πειθαρχία με την έννοια του φόβου και του καταναγκασμού δεν υπήρξε. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν αναγκάστηκε ούτε μία φορά να υψώσει τον τόνο της φωνής του, σε καμία περίπτωση δεν υποχρεώθηκε να παρατηρήσει κάποιον από τους παίκτες. Απλώς, μετά το φαγητό σηκωνόταν όρθιος, ανακοίνωνε το πρόγραμμα και τα παιδιά ήταν ελεύθερα να πάνε στα δωμάτιά τους. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα σεβασμού του ενός προς τους άλλους και όχι μια υποχρέωση που ξεκινούσε από το ότι κάποιος αποφάσιζε κάτι για λογαριασμό των υπολοίπων.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι όταν μία ομάδα κερδίζει συνεχώς, είναι όλα καλά. Και η Εθνική μας κέρδισε στα έξι από τα επτά ματς που έδωσε στο Βελιγράδι. Σε αυτό το ένα που έχασε πάντως, δοκιμάστηκαν οι σχέσεις και οι χαρακτήρες και πάνω στην ήττα εκείνη θεμελιώθηκε η θριαμβευτική συνέχεια. Τα παιδιά μίλησαν πρώτα με τον εαυτό τους, έκαναν αυτοκριτική και μετά, με προτροπή του αρχηγού Μιχάλη Κακιούζη, μίλησαν μεταξύ τους. Κανείς δεν προσπάθησε να αποφύγει τις ευθύνες του, κανείς δεν επιχείρησε να ρίξει τα βάρη στον διπλανό του. Απλώς, συμφώνησαν ότι όλοι μαζί έπρεπε να προσπαθήσουν περισσότερο, με καλύτερη συγκέντρωση και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.

Αλλωστε, το πράγμα είχε φανεί πριν ακόμα αρχίσουν οι αγώνες, όταν (την παραμονή, αν θυμάμαι καλά) ο Γιαννάκης και οι Κακιούζης, Παπαδόπουλος, Διαμαντίδης μίλησαν στους Έλληνες δημοσιογράφους, στον πλαίσιο της κεντρικής συνέντευξης Τύπου, την οποία είχε προβλέψει η Ελληνική Ομοσπονδία Μπάσκετ. Εκεί, λοιπόν, έγιναν διάφορες ερωτήσεις στους παίκτες και στις απαντήσεις τους παρατηρήθηκε το εξής εκπληκτικό: κανένας από τους τρεις δεν απάντησε σε πρώτο πρόσωπο, κανείς δεν χρησιμοποίησε το «εγώ». Όλες οι απαντήσεις αφορούσαν στο «εμείς», δηλαδή στην ομάδα, πράγμα που φανέρωνε ποιο ακριβώς ήταν το πνεύμα και πόσο επιτυχημένη ήταν η δουλειά που είχε προηγηθεί εκείνο το μεσημέρι. Πείστηκα πραγματικά ότι η ομάδα μας μπορούσε να πετύχει κάτι πολύ σπουδαίο. Διότι σε όλες τις εκδηλώσεις της ήταν ομάδα με «Ο» κεφαλαίο.

Αυτό το ομαδικό πνεύμα, άλλωστε, κράτησε όρθια την Εθνική στις τρεις πιο επικίνδυνες στιγμές. Πρώτα στο ματς με τη Σλοβενία, όταν υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες (εχθρική ατμόσφαιρα και αιφνιδιασμός από το γεμάτο τσαμπουκά παιχνίδι των αντιπάλων) η Εθνική μας κρατήθηκε κάτω από τη διαφορά των 14 πόντων, με την οποία είχε κερδίσει τους Γάλλους, έτσι ώστε να μη διατρέχει κίνδυνο να τερματίσει τρίτη σε περίπτωση τριπλής ισοβαθμίας. Και κατόπιν στον προημιτελικό με τη Ρωσία, όταν στο εφιαλτικό ξεκίνημα οι αντίπαλοι προηγήθηκαν 13-2 και απειλούσαν να «καθαρίσουν» το ματς πριν αυτό ουσιαστικά αρχίσει! Και στις δύο περιπτώσεις η Εθνική μας αντέδρασε ως ομάδα, με σοβαρότητα, υπομονή και ωριμότητα δυσανάλογες με το νεαρό της ηλικίας των περισσότερων παικτών.

Φυσικά, στον ημιτελικό με τη Γαλλία έφτασαν στην αποθέωσή τους το νικητήριο πνεύμα, η διάθεση συνεργασίας και το ψυχολογικό δέσιμο παικτών και προπονητών. Γιατί χωρίς όλα αυτά θα ήταν αδύνατο να καλυφθεί μέσα σε 47 δευτερόλεπτα η διαφορά των επτά πόντων με την οποία προηγούνταν οι αντίπαλοι εκείνη τη στιγμή.

Είπα όμως για τους παίκτες, είπα για τους προπονητές, είπα για το κλίμα της ομάδας, τον αλληλοσεβασμό, το σφιχτό δέσιμο μεταξύ των παιδιών, αλλά θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν έκανα μια αναφορά στον επικεφαλής αυτής της προσπάθειας, τον Γιώργο Κολοκυθά. Τον αρχηγό όλων των Εθνικών ομάδων μπάσκετ, ο οποίος με την ηρεμία, την πείρα, την ισχυρή προσωπικότητα και τον αλτρουισμό του αποτέλεσε το σημείο αναφοράς και το ψυχολογικό στήριγμα για όλα τα μέλη της αποστολής, τα οποία μόνο που τον έβλεπαν ένιωθαν σιγουριά για το επόμενο βήμα.

Αλλωστε, ο Κολοκυθάς δεν είναι κάποιος τυχαίος. Κορυφαίος μπασκετμπολίστας μέχρι το 1973, όταν σταμάτησε πρόωρα λόγω τραυματισμού, αποτέλεσε το έμβλημα του ελληνικού μπάσκετ, έπαιξε στη μικτή Ευρώπης και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ σε δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Σήμερα, στα 60 του, παθιάζεται με τις Εθνικές ομάδες και γνωρίζει την ψυχολογία των αθλητών καλύτερα από κάθε άλλον. Γι' αυτό και τα παιδιά της Εθνικής τον λατρεύουν.