Η νοοτροπία των παικτών, είναι θέμα προπονητή κ. Αναστασίου

Ο Γιάννης Αναστασίου είναι αλήθεια πως είχε την ευτυχία και τη δυνατότητα, να απολαύσει μια απίστευτη ως και εκνευριστική ασυλία, αν αναλογιστεί τι έχουν ακούσει ήδη στα μισά της χρονιάς οι άλλοι συνάδελφοι του, των μεγάλων ομάδων. Μετά από μια χρονιά που στο δεύτερο μισό της, ο Παναθηναϊκός ήταν απολαυστικός και χάρμα οφθαλμών για έναν γύρο, ήρθε μια άλλη που ξεκίνησε στραβά με τον αποκλεισμό από τη Σταντάρ και που εγώ προσωπικά, περίμενα να πάει πολύ καλύτερα για το «τριφύλλι». Να που όμως, μέχρι στιγμής, εγώ και όσοι περιμέναμε τέτοια εξέλιξη, πέφτουμε πανηγυρικά έξω.

Μέσα στη γενικότερη ευφορία, που υπήρχε από την περσινή σεζόν για το «τριφύλλι», είχα πει πως η φετινή θα έχει περισσότερες απαιτήσεις και δικαίως και πως φέτος, μετά κι από την κατάκτηση του Κυπέλλου, δεν είναι μια χρονιά με περιορισμένη πίεση, όπως η περσινή.

Δεν μπήκε καλά-καλά ο Φλεβάρης κι ο Παναθηναϊκός κουβαλάει ήδη, μια παντελώς αποτυχημένη εμφάνιση σε ομίλους Γιουρόπα Λιγκ, με ελάχιστη συγκομιδή, έναν θεσμό χαμένο, που πέρσι κατέκτησε, δηλαδή το Κύπελλο και ήδη έχοντας μείνει μακριά στην βαθμολογία, παρά το γεγονός πως ο «αιώνιος» αντίπαλος στον πρώτο γύρο, έκανε ένα σωρό γκέλες. Επί της ουσίας ,ωστόσο, ουδέποτε ο Παναθηναϊκός κατάφερε ουσιαστικά να είναι κοντά για να παρακολουθήσει τη διεκδίκηση των «ερυθρόλευκων» με τον ΠΑΟΚ. Όποτε είχε την ευκαιρία του, την πέταξε στα …σκουπίδια.

Έρχομαι να σκεφτώ, αυτά που είπε ο Γιάννης Αναστασίου, περί νοοτροπίας των παικτών. Σίγουρα δεν φτιάχνεις νοοτροπία παικτών, όταν μονίμως έχεις μια δικαιολογία, μη αγωνιστική για κάθε στραβοπάτημα. Όταν ποτέ δεν παίρνεις την ευθύνη, όταν δεν αντιμετωπίζονται για πολύ καιρό, μόνιμα και σταθερά, οφθαλμοφανή προβλήματα της ομάδας. Όταν οι παίκτες, δεν συνειδητοποιούν που βρισκονται, αφού ξέρουν πως θα υπάρχει μια δικαιολογία να τους αποφορτίζει, αλλά και να τους αποπροσανατολίζει.

Δίχως να τους επιτρέπει να συνειδητοποιήσουν, πως έχουν κι εκείνοι ευθύνη απέναντι στην τεράστια φανέλα που φοράνε. Δεν θέλω, να γίνω πιο συγκεκριμένος με παίκτες που θεωρώ, πως αδικούνται κατ’ εξακολούθηση από τον πράσινο τεχνικό, γιατί δεν θα με φτάνει ένα…σάιτ ολόκληρο. Στέκομαι μόνο στο θέμα νοοτροπία. Ποιος είναι εκείνος που θα χτίζει τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία της ομάδας; Μα φυσικά ο προπονητής…

Την ίδια στιγμή που ο Γιάννης Αναστασίου απολάμβανε απόλυτης ασυλίας, από την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, ο Άγγελος Αναστασιάδης που είχε σχεδόν σε όλον τον πρώτο γύρο πρώτη την ομάδα του με 13 παίκτες όλους κι όλους, άκουσε τα μύρια όσα και βρέθηκε και σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις, κοντά στην έξοδο. Ο Μίτσελ, που οδήγησε σε μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση στο Τσάμπιονς Λιγκ και ήταν μόλις έναν πόντο, πίσω από τον ΠΑΟΚ, απομακρύνθηκε. Ακόμα και ο Δέλλας, που την ΑΕΚ την έχει αήττητη ακόμα, έχοντας δώσει πλέον και δύσκολα παιχνίδια στο Κύπελλο, δεινοπάθησε, μέχρι ν’ αρχίσει να πιστεύει ένα μεγάλο κομμάτι των «Ενωσιτών» για το αν μπορεί να κρατήσει το τιμόνι. Κι ο τελευταίος είναι υποχρεωμένος, να μην πρέπει να φέρει ούτε… ισοπαλία στην...πανεύκολη Football League. Την ώρα που το σύνολο των συναδέλφων του κ. Αναστασίου, δεινοπαθεί από κριτικές, ο ίδιος έμεινε στο απυρόβλητο για πάρα πολύ καιρό.

Η νοοτροπία που έχει ο φετινός Παναθηναϊκός, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι μια νοοτροπία, μιας ομάδας φοβισμένης, που πρώτα παίζει για να μην χάσει. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την προσέγγιση των αγώνων μέσα στο γήπεδο, αλλά και με το πώς ο Γιάννης Αναστασίου, στις δηλώσεις του, αντιμετωπίζει κάθε παιχνίδι. Όταν για παράδειγμα, λες πως «πάω για πόλεμο στη Νέα Σμύρνη», με τον φετινό Πανιώνιο, αυτόματα, κάνεις τον αντίπαλο γίγαντα με τα λόγια σου. Όταν μετά από ένα μικρό σερί, λες «πως παίρνουμε αποτελέσματα με δύσκολες ομάδες στο πρωτάθλημα» για μένα, δεν μπορείς με αυτές τις κουβέντες, να περνάς νοοτροπία μεγάλης ομάδας.

Μπορεί να πει κανείς χιλιάδες πράγματα για τον φετινό Παναθηναϊκό, που προσδοκούσαμε να είναι καλύτερος με βάση την περσινή εικόνα. Ο κόσμος του «τριφυλλιού» έχει κάνει απίστευτη υπομονή, έχει σταθεί δίπλα στην ομάδα του, δίχως να βλέπει μια φυσική συνέχεια του περσινού εκπληκτικού δεύτερου μισού. Ελαφρυντικά θα μπορούσα ν’ αναγνωρίσω στον Γιάννη Αναστασίου, αν δεν είχε σπεύσει (δις) στην αρχή της χρονιάς, να μιλήσει για πλήρη ομάδα. Όμως η ζαλάδα με το απίστευτο και συνεχές ροτέισον, με επιλογές που ώρες-ώρες αγγίζουν το ακατανόητο, έχουν επιφέρει τεράστια ανακατωσούρα στην φετινή ομάδα.

Αν ο Γιάννης Αναστασίου, δεχτεί πως δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά εκείνος στραβά αρμενίζει, δικαιούται να συνεχίσει το έργο του. Αν όμως συνεχίσει να διαχειρίζεται την ομάδα του, με αυτόν τον τρόπο και αν δεν περάσει τη νοοτροπία της υποχρέωσης των παικτών, πως πρέπει να νικούν σε κάθε παιχνίδι, ανεξαρτήτως οποιωνδήποτε αγωνιστικών και εξωαγωνιστικών δυσκολιών, τότε, δεν μπορεί να κάνει και πολλά και μάλλον η αντικατάσταση του, θα έρθει αργά ή γρήγορα…