Η εκδίκηση των αουτσάιντερ

Το μπάσκετ είναι το δικαιότερο σπορ στον κόσμο, αλλά τα Final Four είναι μονίμως ικανά να ανατρέψουν κάθε προγνωστικό. Κάπως έτσι, ίσως λίγο απροσδόκητα αλλά αναμφίβολα δίκαια, Εφές και ΤΣΣΚΑ θα διεκδικήσουν το βράδυ της Κυριακής την κούπα της Ευρωλίγκας.

Ataman is the man

Η καλή επίθεση πάντα θα νικά την καλή άμυνα. Κι αυτό γιατί από τη φύση της, η δεύτερη αντιδρά στην πρώτη κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Η κορυφαία άμυνα της Ευρωλίγκας δεν κατόρθωσε σε καμία στιγμή να απορρυθμίσει μια από τις καλύτερες επιθέσεις της διοργάνωσης. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς γνώρισε την πιο πικρή του ήττα σε Final Four στην ίσως πρώτη σεζόν που η ομάδα του έφτασε στο φινάλε χωρίς «κοιλιά». Ίσως κι αυτό όμως να στοίχισε τελικά στη Φενέρμπαχτσε. Παραδοσιακά οι ομάδες του «Ζοτς» ανθίζουν σαν τα λουλούδια την άνοιξη στα playoffs και στο Final Four. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το 2017, που η Φενέρ τερμάτισε ασθμαίνοντας πέμπτη στη regular season έχοντας ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς βασικών παικτών, αλλά στα playoffs και το Final Four μέσα στο «σπίτι» της δεν είχε αντίπαλο. Φέτος, μετά από μια σχεδόν αψεγάδιαστη φετινή πορεία, οι πρωταθλητές Τουρκίας έφτασαν στην τετράδα λαβωμένοι και αποκαμωμένοι. Στις δύο μοναδικές πλην πανάκριβες μεταγραφές του καλοκαιριού (Ένις, Λοβέρν) που δεν πρόσφεραν τίποτα, προστέθηκε ο τραυματισμός του Ντατόμε, οι ενοχλήσεις του Βέσελι και η (πολύ) προσωπική περιπέτεια του Κάλινιτς. Ο Ομπράντοβιτς για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό έμοιαζε πελαγωμένος. Δοκίμασε πανύψηλα και… πάνκοντα σχήματα, «ξέθαψε» από τον Γκριν μέχρι τον Μπιμπέροβιτς, αλλά τίποτα δεν λειτουργούσε. Ο Βέσελι ήταν σκιά του σέντερ που κυριάρχησε σε άμυνα κι επίθεση στο πρώτο μισό της σεζόν, αδυνατώντας να ακολουθήσει στις αλλαγές μαρκαρισμάτων, ενώ οι κοντοί της Φενέρ είχαν πρόβλημα απέναντι στο μέγεθος και την ταχύτητα των αντιπάλων γκαρντ. Ο δε Σλούκας χωρίς έναν πόλο στη ρακέτα για να συνεργαστεί έχασε τη μισή από τη δύναμή του και μαζί τον πρώτο ημιτελικό της καριέρας του.



Όμως επειδή δεν έχασε η Φενέρ, αλλά θριάμβευσε η Εφές, οφείλουμε να βγάλουμε το καπέλο στον Εργκίν Αταμάν. Παρουσίασε από την αρχή της σεζόν μια εξαιρετικά δομημένη ομάδα, με παίκτες με στοιχεία που συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο, με άριστα κατανεμημένους ρόλους αλλά και ένα άκρως ελκυστικό μπάσκετ που θύμισε… Ζαλγκίρις του 1999. Είναι ό,τι πλησιέστερο σε αυτό που παίζουν πολλές ομάδες του ΝΒΑ πλέον, από τους Γουόριορς, μέχρι τους Ρόκετς και τους Μπακς. Με πολύ υψηλό τέμπο, πολλά μακρινά σουτ (32 τρίποντα και 30 δίποντα στον ημιτελικό, με το 45,7% των πόντων της πίσω από τα 6,75μ.), καλές αποστάσεις με γρήγορη κυκλοφορία αλλά και αρκετό παιχνίδι απομόνωσης, καθώς και υψηλή ένταση στην άμυνα. Ο Λάρκιν έκανε την ίσως καλύτερη εμφάνιση παίκτη σε Final Four… ever, αλλά-επιτρέψτε μας-αυτός που από την αρχή της σεζόν οδηγεί την Εφές λέγεται Μίσιτς. Ο κατάφορα αδικημένος από την απουσία του από την καλύτερη πεντάδα της σεζόν και πραγματικός MVP Σέρβος πλέι μέικερ είναι η φωνή της λογικής, ενσαρκώνει το διάβασμα του παιχνιδιού και τραβά το χαλινάρι παικτών όπως ο Λάρκιν, ο Άντερσον κι ο Σίμον που ενεργούν περισσότερο με το ένστικτο παρά με το μυαλό. Η μαγκιά του Αταμάν είναι πως πάντρεψε όλα αυτά τα στοιχεία ψωνίζοντας μεν το καλοκαίρι ακριβά, αλλά διαλέγοντας παίκτες που άλλοι δεν πίστεψαν πως μπορούν να σταθούν στο top level, με κύριους εκφραστές τους Μίσιτς και Μερμάν. Κι επειδή χρειάζεται και ρέντα, η «ανταλλαγή» που ψηνόταν μεταξύ Λάρκιν και Τεόντοσιτς δεν έγινε ποτέ, ο Μίσιτς παρέμεινε στην ενορχήστρωση του παιχνιδιού της Εφές και ο Λάρκιν αφού συμβιβάστηκε με την ιδέα πως δεν θα επιστρέψει στο ΝΒΑ, αποφάσισε να βρει το ρόλο του και να παίξει το μπάσκετ που ξέρει.

Η ΤΣΣΚΑ φύτρωσε «καρύδια»

Η ομάδα που έχει κατηγορηθεί πολλάκις ως λιγόψυχη και δεν έχει κάνει ελάχιστα για να καταρρίψει αυτή τη ρετσινιά, έβγαλε χαρακτήρα. Γιατί τέτοιον χρειάζεται να επιστρατεύσεις, όταν αντιμετωπίζεις μια θεωρητικά καλύτερη, πληρέστερη και πιο πετυχημένη ομάδα αλλά και όταν βρίσκεσαι δύο φορές στη διάρκεια του αγώνα πίσω στο σκορ με διψήφιες διαφορές. Η ΤΣΣΚΑ αντιπαρήλθε τις αστείρευτες λύσεις της Ρεάλ και το πάνω από τα όρια του φάουλ παιχνίδι της, κράτησε την αυτοκυριαρχία της και έπαιξε με καρδιά και… «καρύδια», την ώρα που η μεγάλη της αντίπαλος είδε ένα δικό της παιχνίδι να χάνεται κι έμεινε να διαμαρτύρεται για πεντακάθαρα σφυρίγματα.



Ο Δημήτρης Ιτούδης, που παρεμπιπτόντως κλείνει τη σεζόν με 3/3 απέναντι στους πρωταθλητές Ευρώπης κι αυτό μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι, «χτύπησε» τη Ρεάλ στη μοναδική της αδυναμία, στην έλλειψη ενός οργανωτή πίσω από τον Καμπάτσο, ενώ ο Πάμπλο Λάσο πλήρωσε ακριβά την επιμονή του να εμπιστευτεί αυτό το ρόλο στον Σέρχιο Γιουλ που ελάχιστα θυμίζει τον προ τραυματισμού εαυτό του και εκβιάζοντας προσπάθειες καταντά ζημιογόνος. Όσο οι διεισδύσεις Ντε Κολό και Σέρχιο έβρισκαν στον τοίχο που λέγεται Ταβάρες, το πρόβλημα καμουφλαριζόταν, αλλά όταν το «σκιάχτρο» έμενε στον πάγκο, είτε λόγω φθοράς με φάουλ είτε λόγω καταπόνησης, η διαφορά ποιότητας και πληρότητας στα γκαρντ ήταν πασιφανής. Φυσικά πέρα από την ποιότητα αυτών των δύο, χρειάστηκε η σκληράδα που έλειψε στο παρελθόν. Ο Χάκετ, ο Χάινς και ο Χάντερ διέπρεψαν σε δεύτερους πλην όμως υπερπολύτιμους ρόλους, τη στιγμή που η Ρεάλ είχε μεν πλουραλισμό, αλλά όχι ξανά τον παίκτη που θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ο Γιουλ δυστυχώς σπανίως πλέον είναι όσο clutch στο παρελθόν, ο Ντόντσιτς ανήκει πλέον στη στρατόσφαιρα του ΝΒΑ, ενώ δεν μπορεί σε κάθε Final Four να προάγεται σε τέτοιο ρόλο ο Κοζέρ ή ο Τόμπκινς. Κοινώς, η ΤΣΣΚΑ φάνηκε να υπερισχύει σε προσωπικότητες, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό, της πληρέστερης αλλά τελικά όχι όσο σκληρής πνευματικά απαιτούσαν οι συνθήκες Ρεάλ.

Η μεγάλη πρόκληση για την ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη και τον ίδιο, που φαίνεται πως έφτασε να παίζει τη θέση του σε δύο ματς-«φωτιά», είναι πλέον πώς θα διαχειριστεί το βάρος του φαβορί το βράδυ της Κυριακής απέναντι στην Εφές. Το παρελθόν έχει δείξει πως η ΤΣΣΚΑ λυγίζει υπό την πίεση της ευθύνης, αλλά ίσως ο ημιτελικός με τη Ρεάλ και ο τρόπος που κρίθηκε να έδειξε πως κάτι έχει αλλάξει μέσα της.

ΥΓ: Όσο οι «αιώνιοι» τσακώνονται, ο ανταγωνισμός ξεμακραίνει. Μια ματιά στο επίπεδο μπάσκετ που παίχτηκε στους δύο ημιτελικούς αρκεί για να αντιληφθεί κανείς πως όσο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός αναλώνονται στην εσωτερική τους κόντρα και δεν σκύβουν πάνω από τα αγωνιστικά τους προβλήματα, όχι οι τίτλοι αλλά οι συμμετοχές σε Final Four (ου μην και playoffs) θα γίνονται πιο σποραδικές.

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis