Ένας «τρελός» είναι στην πόρτα… (pics/video)

Πώς είναι όταν βγάζεις από τη ντουλάπα (γιατί πρέπει επιτέλους να την αδειάσεις) ρούχο παλιομοδίτικο -μα κάποτε αγαπημένο;

Πώς είναι όταν αρνείσαι να αποχωριστείς πράγματα που έχεις δεθεί συναισθηματικά μαζί τους, ακόμα κι αν όλοι γύρω σου ισχυρίζονται (και μεταξύ μας έχουν δίκιο) ότι δεν παρουσιάζουν πλέον χρησιμότητα;

Πώς είναι όταν ετοιμάζεσαι να αποχαιρετήσεις γκόμενα που δεν ήταν η πιο όμορφη/η πιο ιδανική/η πιο «καραμπίνα» στο κρεβάτι, αλλά κάποτε είχε βρει τον τρόπο να πατάει τα κουμπιά σου;

Ε, αυτό το… κοκτέιλ συναισθημάτων θα προσφέρει σήμερα ο Λούκα Τόνι σε όσους τον παρακολουθήσουν να παίζει για τελευταία φορά μπάλα.

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Νταγλαράς, αργός και φαινομενικά ατσούμπαλος, ο Ιταλός προοριζόταν από τον Θεό γι’ αυτό που ευγενικά αποκαλείται στα γήπεδα «ντυμένο ξύλο». Είχε όλες τις προδιαγραφές να εξελιχθεί σε ποδοσφαιρικό «ξυλάγγουρο». Λιγότερο οδυνηρό όμως θα ήταν να… κάτσεις σε ένα τέτοιο (λέμε τώρα) από το να είσαι αμυντικός ή τερματοφύλακας και να προσπαθείς να τον σταματήσεις.

Γιατί ο Τόνι δεν ήταν ποτέ φαντεζί. Δεν διέθετε ποτέ το σούπερ ταλέντο. Και ναι, το στιλ του μοιάζει ξεπερασμένο και δύσκολο να σταθεί πλέον στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Όσο χρόνια κι αν περάσουν όμως και όσο κι αν το άθλημα εξελιχθεί, επιθετικούς που να συνδυάζουν σε τέτοιο βαθμό το πάθος με δεκάδες τρόπους να στέλνουν την μπάλα στο πλεκτό, ο κόσμος πάντα θα τους λατρεύει.



Άλλωστε, οι οπαδοί των συνολικά 15 (!) ομάδων που πρόλαβε να παίξει σε 22 χρόνια καριέρας δεν τον αγάπησαν μόνο για τα γκολ του. Έστω κι αν 307 (τριακόσια επτά) συνολικά είναι αρκετός αριθμός από μόνος του για να το έκαναν. Ούτε για τα υποδειγματικά «τελειώματα» του, την αποτελεσματικότητα με το κεφάλι, την ικανότητα να παίζει με πλάτη και τα άλλα στοιχεία που τον έκαναν έναν από τους μεγαλύτερους «killer» των ευρωπαϊκών γηπέδων.

Τον αγάπησαν και για την ανεξάντλητη ενέργειά του. Το μάτι του που γυάλιζε. Και την τρέλα που κουβαλούσε και τόσο περιγραφικά αποτύπωνε στον πανηγυρισμό που συνδέθηκε μαζί του! Έστω κι αν ο ίδιος, βέβαια, έχει αποκαλύψει ότι δεν αποσκοπούσε στο να δείξει… παράνοια. Αλλά έχει την προέλευσή του στα χρόνια που έπαιζε στην Παλέρμο και κάποιος φίλος του την έκανε ως χειρονομία για να μιλήσει «για κάτι υπέροχο»…



«Κάτι υπέροχο» πάντως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ο ίδιος για τους προπονητές του. Από τότε που έκανε το ξεπέταγμα στην Παλέρμο και πρώτα την ανέβασε στη Serie A (με 30 γκολ) και έπειτα με άλλα 20 την έβγαλε και στην Ευρώπη.

Από τότε πού πήγε στη Φιορεντίνα και ντύθηκε… Μπατιστούτα, βάζοντας 31 γκολ στην πρώτη σεζόν και κερδίζοντας (πέρα από το ρεκόρ των περισσότερων τερμάτων από το 1959) το παράσημο του πρώτου και μοναδικού Ιταλού που έχει κατακτήσει το «Χρυσό Παπούτσι».

Από τότε που μετακόμισε στην Μπάγερν και συνέχισε απτόητος, κερδίζοντας νταμπλ και αθροίζοντας 24 γκολ στην Bundesliga (πρώτος σκόρερ) και 10 στο Κύπελλο UEFA (εκ των οποίων τα τέσσερα σε ένα παιχνίδι με τον Άρη στο Μόναχο).





Από τότε που πήγαινε στο Μουντιάλ του 2006 και με δυο γκολ (στον προημιτελικό με την Ουκρανία) και τόσο καλή παρουσία ώστε να συμπεριληφθεί στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, βοηθούσε την εθνική Ιταλίας να στεφθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια.







Βέβαια, από τη στιγμή που «τα τσούγκρισε» με τον Φαν Χάαλ (αποχωρώντας μάλιστα στο ημίχρονο ενός αγώνα όταν έμαθε ότι έγινε αλλαγή) σαν ο Ολλανδός να τον… καταράστηκε. Γιατί μετά την αποχώρηση από την Μπάγερν ακολούθησε μια μέτρια τριετία.

Μια περιπλάνηση που ξεκίνησε εγχώρια (Ρόμα, Τζένοα, Γιουβέντους), έφτασε ως το Ντουμπάι για την Αλ Νασρ και έπειτα από ένα ακόμα πέρασμα από τη Φιορεντίνα, τον έβγαλε το 2013 στη Βερόνα. Εκεί όπου έμελλε να ξαναγεννηθεί…

Γιατί με τη φανέλα της Ελλάς ξαναβρήκε τον εαυτό του. Άρχισε ξανά να πυροβολεί. Όταν αναδείχθηκε λοιπόν δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος με 20 γκολ στα 37 του, όλοι τον αποθέωσαν για το κουράγιο του. Πού να ήξεραν ότι ο… παππούς μπορούσε και καλύτερα. Και ότι θα «κολλούσε» 22 τεμάχια πέρυσι, θα ξεπερνούσε τα 300 στην καριέρα του (σε ένα παιχνίδι με την Ουντινέζε) και τελικά θα γινόταν ο γηραιότερος πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Serie A!





Τα ωραία όμως (έστω κι αν στην περίπτωση του Τόνι διήρκεσαν παραπάνω) κάποια στιγμή τελειώνουν. Τα γκολ σταμάτησαν φέτος να μπαίνουν με την ίδια συχνότητα και η Βερόνα θα σταματήσει από τη νέα σεζόν να παίζει στην πρώτη κατηγορία. Και ήρθε η ώρα για τον 39χρονο στράικερ να παραδεχθεί ότι ο χρόνος είναι ένας… στόπερ τα τάκλιν του οποίου δεν μπορεί να αποφεύγει πλέον:

«Το σκεφτόμουν αρκετό καιρό. Δεν ήταν κάτι εύκολο να το αποφασίσω, αλλά το παιχνίδι με την Γιουβέντους θα είναι το τελευταίο μου. Αυτή είναι η χειρότερη σεζόν της καριέρας μου, σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο. Χρειαζόμουν μια μεγάλη απογοήτευση για να πάρω αυτήν την απόφαση και ήρθε μια τεράστια απογοήτευση», είπε ευθέως. Και μετέτρεψε ένα απόγευμα που υπό άλλες προϋποθέσεις θα ήταν θλιμμένο (λόγω του υποβιβασμού της Βερόνα) σε γιορτή.

Σε μια υπόκλιση της πόλης και του ιταλικού ποδοσφαίρου στα όσα κατάφερε. Και σ’ ένα πανηγύρι όπου αναμένεται να νιώσει ατέλειωτη αγάπη: Αντίστοιχη με αυτή που του έδειξε πέρυσι ο γκολκίπερ Ράφαελ, όταν απέκρουσε πέναλτι του (ανταγωνιστή για την πρωτιά στους σκόρερ) Κάρλος Τέβες και έσπευσε να το γιορτάσει με το… ανεμιστηράκι που τόσο πολύ πλέον θα μας λείψει!