Nικόλας Ακτύπης

Η ομάδα που σπάει ταμπού και προκαταλήψεις δεκαετιών και γίνεται παράδειγμα για όλους

Μπορεί η Ράντερς να μην είναι κάποιο τεράστιο ποδοσφαιρικό μέγεθος, τουλάχιστον αν κριθεί με βάση τίτλους και διακρίσεις, αλλά από άποψη αντίληψης δείχνει το δρόμο σπάζοντας ταμπού δεκαετιών.

Κατά καιρούς επανέρχεται στην επιφάνεια το τεράστιο ζήτημα του κοινωνικού αποκλεισμού ευαίσθητων ομάδων που έχουν την ατυχία να μην διαθέτουν το «πακέτο» που εμείς οι «υπόλοιποι» θεωρούμε «πλήρες» και «συμβατό» με την «κανονικότητά» μας. Και για να μην μιλάμε με γρίφους και σπαζοκεφαλιές, ας αναφερθούμε στην «ταμπακιέρα». Ο λόγος γίνεται για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, είτε πρόκειται για ανθρώπους με σωματική αναπηρία είτε για άλλους, τους οποίους κάποιο σύνδρομο ή μια νοητική κατάσταση συχνά «καταδικάζει» σε μια ζωή στο περιθώριο.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Ακόμη και μια απλή αναφορά στα αναρίθμητα περιστατικά που ο καθένας δίχως δεύτερες σκέψεις καλύπτει με το αμάξι του μια θέση ΑΜΕΑ ή μια ράμπα για καροτσάκια σε πεζοδρόμια, αρκεί για να αναδείξει την έκταση ενός προβλήματος για το οποίο δεν φταίει κανένας άλλος πέρα από την άθλια νοοτροπία που κουβαλάμε στα κεφάλια μας.

Όταν τέτοια θέματα βρίσκουν τον δρόμο της δημοσιοποίησης προκαλείται ένα κύμα οργισμένων αντιδράσεων, συχνά συνοδευόμενο από λεονταρισμούς και υπερβολές, το οποίο πάντως ξεφουσκώνει σύντομα χωρίς να αφήνει πίσω του κάτι ουσιαστικό και κυρίως ωφέλιμο για τους άμεσα θιγόμενους. Εκείνους δηλαδή που λόγω της όποιας διαφορετικότητάς τους, παραμένουν στο περιθώριο.

Οι αποκλεισμοί δεν αντιμετωπίζονται επαρκώς με λόγια. Ούτε με like, φυσικά. Αντιμετωπίζονται καθημερινά στην πράξη. Εκεί που ο καθένας «μετριέται» και «ζυγίζεται» κι έχει την ευκαιρία να αποδείξει ότι υπάρχει συνέπεια μεταξύ των όσων λέει ή εύχεται και όσων –τελικά- κάνει. Και ακριβώς εδώ, στις πράξεις, έρχεται μια ομάδα από την Δανία να δείξει το πώς γίνεται η… δουλειά. Το πώς νικιούνται οι προκαταλήψεις και συνθλίβεται ο κάθε φύσης ρατσισμός απέναντι σε εκείνους που δεν μας… μοιάζουν, όπως τουλάχιστον νομίζουμε.

Εδώ και περίπου ένα χρόνο στην Ράντερς τρέχει ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα, το οποίο αγκαλιάστηκε από την UEFA στο πλαίσιο της δράσης Equal Game. Τέσσερις νεαροί, άτομα με ιδιαιτερότητες, με ειδικές ανάγκες, με ειδικές δεξιότητες ή όπως αλλιώς είναι πλέον ο πολιτικά ορθός όρος, δουλεύουν για λογαριασμό της. Άλλωστε, μεγαλύτερη σημασία από το πώς θα τους αποκαλέσεις έχει το τι μπορείς να κάνεις για αυτούς και κυρίως να συνειδητοποιήσεις έμπρακτα πόσα μπορούν εκείνοι να κάνουν. Αρκεί να τους δώσεις την ευκαιρία, αφού πρώτα ελευθερώσεις το μυαλό σου από τις αγκυλώσεις που προκαλούν τα ταμπού και οι στερεοτυπικές αντιλήψεις.

Τέσσερα παιδιά, λοιπόν. Τέσσερα παιδιά σαν όλα τ’ άλλα. Με τις δικές τους ιδιαιτερότητες, όπως άλλωστε έχει κάθε παιδί, μία φορά την εβδομάδα βρίσκονται στο γήπεδο ή το προπονητικό κέντρο της ομάδας και εργάζονται για τον λογαριασμό του συλλόγου. Θα μπορούσαν να είναι οποιοιδήποτε. Απλά τυχαίνει τρεις από αυτούς να έχουν αυτισμό κι ένας σύνδρομο Down. Με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσε για παράδειγμα, τρεις από αυτούς να έχουν μπλε μάτια κι ένας καστανά. Ή τρεις μακριά μαλλιά κι ένας κοντά. Είναι απλά τέσσερα παιδιά τα οποία σε έναν κανονικό κόσμο δεν θα έπρεπε να τα συνοδεύει κανένας άλλος χαρακτηρισμός.

Έτσι ακριβώς σκέφτηκαν και οι άνθρωποι του συλλόγου της Δανίας που δημιούργησαν μια μοναδική, αλλά και αμφίδρομη σχέση με τον 17χρονο Αντρέας, τον 16χρονο Όλιβερ και τους υπόλοιπους.



Η πρωτοβουλία της Ράντερς σε έναν κανονικό κόσμο δεν θα συγκέντρωνε πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν θα χρειαζόταν να προωθηθεί γιατί θα ήταν απλά κάτι που δεν θα προκαλούσε έκπληξη και θαυμασμό. Σε μια κανονική κοινωνία τέτοιες κινήσεις θα αποτελούσαν κανόνα και όχι εξαίρεση. Ωστόσο, από τη στιγμή που η άρση των αποκλεισμών είναι ακόμη και το 2019 ζητούμενο, οφείλεις να συνεισφέρεις με οποιονδήποτε τρόπο στην δημοσιοποίηση τέτοιων πρωτοβουλιών. Όπως έκανε ακόμη και ο τεράστιος Πέτερ Σμάιχελ, ο οποίος μέσω twitter δήλωσε περήφανος που είναι Δανός. Όχι επειδή η πατρίδα του κέρδισε κάποιον πόλεμο. Ούτε διότι κατέκτησε κάποιο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αλλά γιατί πολλοί από τους συμπατριώτες του αξίζουν να λέγονται άνθρωποι με την πλήρη και κανονική έννοια του όρου.

Αν δεν έχετε αποφασίσει ακόμη ποια ομάδα υποστηρίζετε στο εξωτερικό, από σήμερα η Ράντερς είναι μια καλή επιλογή. Όποια (εμφανής ή όχι) κι αν είναι η δική σας ιδιαιτερότητα…

Ακούτε τον Νικόλα Ακτύπη μαζί με τον Γιώργο Μαραθιανό στον ΣΠΟΡ FM 94,6 στην εκπομπή Δυο Λέρες Μόνο, κάθε απόγευμα 17:00-18:00 από Δευτέρα έως Παρασκευή.

Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.

close menu
x