Η Ρουθ τα έδειξε σε όλο τον πλανήτη

Αυτή τη φορά το «αντίο» της Ρουθ Μπεϊτία μάλλον είναι οριστικό. Στα 38 χρόνια της αποχωρεί από τον στίβο έχοντας κατακτήσει τα πάντα. Αν είχε επιμείνει στην ίδια απόφαση που είχε πάρει το 2012, απογοητευμένη από τις συνεχόμενες αποτυχίες της, ο κόσμος θα είχε χάσει την ευκαιρία να την δει να νικά επανειλημμένα σχεδόν σε κάθε μεγάλο αγώνα τις αγαπημένες του κοινού.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Λίγο καιρό μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012 η Ρουθ Μπεϊτία ανακοινώνει την απόφασή της να αποσυρθεί από τους στίβους. Είναι ήδη 33 ετών και μόλις είχε αποτύχει να πάρει ένα μετάλλιο στην κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη, κάτι που ήταν το απωθημένο της. Όπως και στην Αθήνα, μένει οριακά εκτός βάθρου στην 4η θέση. Η απογοήτευση την λυγίζει και την οδηγεί εκτός αθλητικών χώρων. Εκείνη τη στιγμή θεωρείτο και ήταν μια καλή άλτρια, της οποίας η κληρονομιά θα περιοριζόταν στα γεωγραφικά όρια της Ισπανίας. Κάποιοι, περισσότερο μυημένοι με το σπορ, ίσως θα θυμούνταν ότι ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Ελσίνκι και κάποιες μικρότερες επιτυχίες στον κλειστό, αλλά μέχρι εκεί.

Ευτυχώς για την ίδια λίγο αργότερα ανακάλεσε κι έθεσε ως στόχο της μια θέση στο βάθρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Μόσχας το επόμενο καλοκαίρι. Ήταν τρίτη, πίσω από Σκόλινα και Μπάρετ, και από εκείνο το σημείο και μετά εμφανιζόταν σχεδόν ανίκητη, σε όποια διοργάνωση κι αν λάμβανε μέρος. Φυσικά το αποκορύφωμα της καριέρας της ήρθε το 2016, όταν ολοκλήρωσε μια σεζόν βγαλμένη από τα όνειρά της. Χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, χρυσό στο Ευρωπαϊκό Ανοιχτού στο Άμστερνταμ και νικήτρια του Diamond League. Κάτι σαν το «triple crown» του στίβου. Στα 37 της, 4 χρόνια μετά από εκείνο το βιαστικό «αντίο», δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για το ποια ήταν η κορυφαία της εποχής της.

Αναμφίβολα υπάρχουν πολλοί που στέκονται με σκεπτικισμό απέναντι στα κατορθώματά της. Δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι η κυριαρχία της συνδυάστηκε με μια περίοδο που το ύψος περνούσε σοβαρή κρίση. Οι τραυματισμοί της Βλάσιτς, η απόσυρση της Hellebaut και οι εγκυμοσύνες της Τσιτσέροβα είχαν αφήσει το αγώνισμα χωρίς τα αστέρια που πηδούσαν σε σταθερή βάση πάνω από τα 2 μέτρα. Εκείνες δηλαδή, ιδιαίτερα η άτυχη Κροάτισσα, που φλέρταραν με τα ύψη παλαιότερων δεκαετιών.



Η Μπεϊτία δεν βρισκόταν ανάμεσα σε αυτές… Γεγονός που την καθιστούσε λιγότερο δημοφιλή από τις καλλίπυγες συναθλήτριές της, οι οποίες και λόγω εξωτερικής εμφάνισης για να λέμε την αλήθεια, συγκέντρωναν πάνω τους τα φώτα. Είχαν βέβαια και ταλέντο. Αλλά και επιδόσεις στις οποίες δεν πλησίαζε η Ισπανίδα. Που όμως αποδείχθηκε η απόλυτη αθλήτρια μεγάλων αγώνων. Σπάνια κατέβαινε ως φαβορί κι ας κατακτούσε το ένα μετάλλιο πίσω από το άλλο. Ήρεμη και με σιγουριά, μετρούσε τους δρασκελισμούς της, εμψύχωνε νοερά τον εαυτό της, ευχαριστούσε τον Θεό που της είχε γυρίσει τα μυαλά και δεν το είχε παρατήσει, και, συνήθως με άλμα κάτω από τα 2 μέτρα, έφτανε σε ακόμα ένα χρυσό…

Η εικόνα της να πανηγυρίζει πάνω στο βάθρο ή να κάνει τον γύρο του θριάμβου με την ισπανική σημαία στην πλάτη έγινε μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες. Και η Μπεϊτία απέκτησε στάτους θρύλου του αγωνίσματος.

Φυσικά, για να τα λέμε όλα, δεν έλειψαν οι ψίθυροι σχετικά με τη μεταμόρφωσή της σε αθλήτρια παγκοσμίου επιπέδου. Ειδικά γαλλικά ΜΜΕ συνέχισαν να αφήνουν υπόνοιες για χρήση απαγορευμένων ουσιών, μη ξεχωρίζοντας τη δική της περίπτωση με άλλες σχετιζόμενες με την έκρηξη των επιτυχιών στην Ισπανία. Διακρίνοντας δηλαδή μια ύποπτη κοινή συνισταμένη στα δικά της μετάλλια, στην κυριαρχία του Ναδάλ στο τένις, τις εθνικές ποδοσφαίρου και μπάσκετ της «φούριας ρόχα» ή τον ποδηλάτη Βαλβέρδε. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν μιλάμε για τέτοιο επίπεδο, συνήθως αυτού του είδους τα δημοσιεύματα, πάντως, δεν έχουν κίνητρα λιγότερο βρώμικα από τις μεθόδους που καταγγέλλουν. Στην πραγματικότητα μαρτυρούν μια υποκρισία κι ένα παράπονο του στυλ «γιατί αυτοί και όχι εμείς». Ελάχιστοι ενδιαφέρονται για την «καθαρότητα», οι περισσότεροι ασχολούνται με το πρόβλημα του ντόπινγκ μόνο όταν αφορά τις επιτυχίες των άλλων. Αυτή είναι η αλήθεια. Τα αναβολικά είναι πρόβλημα μόνο όταν πιάνεται κάποιος, τον οποίο μάλιστα μπορούμε να υπερασπιστούμε αν είναι δικός μας και να κατακεραυνώσουμε εάν δεν είναι.

Όποια κι αν ήταν η σχέση της Μπεϊτία με τις απαγορευμένες ουσίες, εκείνο που αυταπόδεικτα ισχύει είναι ότι έκανε πράξη την… απειλή του Καραϊσκάκη μπροστά στον επικείμενο θάνατό του, με εκείνο το ιστορικό «όταν γυρίσω, θα σας γ@μησω» προς τους Τούρκους. Συγγνώμη για την ιερόσυλη σύνδεση, αλλά η Μπεϊτία ακριβώς αυτό έκανε όταν επέστρεψε στην ενεργό δράση. Γύρισε και τα πήρε όλα. Και γι’ αυτό της αξίζουν συγχαρητήρια. Τώρα, αν ενέχονται και άλλοι στις επιτυχίες της, συγχαρητήρια και σε εκείνους. Η συνεργασία τους γέννησε ένα μύθο.