Κόβει το «τσεκούρι», σεντράρει ο «άμπαλος», «περίπτερο» και γκολ!

Γράφει ο Στέφανος Χάρης

Η αφορμή όπως θα έχεις καταλάβει ήδη αγαπητέ αναγνώστη ήταν αυτή η περίφημη φωτογραφία με τις θέσεις και τα ονόματα των ηρώων της αλάνας, που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και έκανε ρεκόρ σε like και share.

Και αυτό γιατί όλοι αναγνωρίσαμε τους εαυτούς μας σε μια θέση της ενδεκάδας. Ξύπνησαν οι θύμησες του παρελθόντος, τότε που ήμασταν Μπορέλι (στην πορεία γίναμε Μαλέκκοι) και τρέχαμε στα μαρμαρωμένα αλώνια περνώντας τρεις τρεις τους αντιπάλους, με την κρυφή ελπίδα, να μας δει ένας Μπαρμπαλιάς και να μας πάει στη Μίλαν να μάθουμε λίγη μπαλίτσα τον μυρουδιά τον Γκούλιτ…



Για να είμαστε ειλικρινείς βέβαια η 11άδα είχε κάποια σημαντικά κενά. Μεγάλες μορφές του κινήματος της αλάνας έμειναν εκτός δίχως λόγο και αφορμή. Τα κενά αυτά ήρθαν να καλύψουν οι ακροατές του ΣΠΟΡ FM 94,6, οι οποίοι άνοιξαν το μαύρο κουτί των αναμνήσεων τους, θυμήθηκαν παίκτες, θέσεις και περιστατικά από τις μάχες της γειτονιάς και τα μοιράστηκαν μαζί μας. Διαβάστε τα καλύτερα απ’ όσα έστειλαν:

@ Αυτός που ήταν δεξί μπακ, όταν μεγάλωσε διορίστηκε από την Πασοκάρα.
@ Πριν ξεκινήσει ο αγώνας, η βεντέτα έπαιρνε την μπάλα για να την δοκιμάσει (έκανε ποδαράκια) και έλεγε τις εξής δύο ατάκες: «Καλή είναι!» ή «Πάλι με αερόμπαλα θα παίξουμε;».
@ Μεγάλη ατάκα από μπάρμπα σε αλάνα που του σπάγαμε τα νεύρα: «Δεν πας στη μάνα σου μην προλάβει και πάει κάνας άλλος;».
@ Το παιχνίδι τελείωνε πίνοντας νερό στη βρύση, αλλά για όποιον έτρεχε να προλάβει πρώτος, υπήρχε η ατάκα «Ο πρώτος πίνει κατρουλιά».
@ Αρκετές φορές υπήρχε ένας που έκανε τα βασικά και έλεγε ότι έπαθε ρήξη χιαστών λίγο πριν πάει σε μεγάλη ελληνική ομάδα (οι νεότεροι το λένε για ομάδα του εξωτερικού).
@ Υπήρχε και το χαντακωμένο ταλέντο, που σε κάθε φάση που δεν έπαιρνε πάσα, φώναζε «Μόνος μου ρε! Μόνος μου! Ολομόναχος!» Κι όσο τα έλεγε, τόσο δεν έπαιρνε μπάλα ποτέ...
@ Όταν ο αριθμός ήταν μονός, μια ομάδα έπαιζε με παίχτη λιγότερο, αλλά ως αντίβαρο έπαιρνε «Τον μεγάλο», δηλαδή τον παίχτη που ήταν 4-5 χρόνια μεγαλύτερος από τους άλλους.
@ Εμείς που παίζαμε στο δρόμο είχαμε για δοκάρια και τις ρόδες απ’ τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
@ Αυτός που βάζαμε σέντερ μπακ όταν βαριόταν γιατί δεν τον παίζαμε καθόλου πήγαινε και καθόταν μπροστά περίπτερο κ έλεγε «εγώ άλλο πίσω δε γυρίζω».
@ Υπήρχε και ο «ανεμοδείκτης», που όλη την ώρα σαν το Μπεκενμπάουερ έδειχνε δεξιά-αριστερά κενούς χώρους, για να πάνε οι συμπαίχτες του τάχα να καλύψουν!
@ Το όνειρο του τερματοφύλακα να φοράει γάντια και επειδή δεν του έπαιρναν κανονικά φορούσε τα μάλλινα κατακαλόκαιρο!
@ Παίζαμε μπάλα στο δημοτικό με κουκουναριές, πριν 40 χρόνια στην Νέα Ιωνία του Βόλου. Το πιο όμορφο αλλά και οδυνηρό ήταν το γκολ με κεφαλιά.
@ Υπήρχε και ο «απειλητικός» ή remote control, που έλεγε φράσεις για να κομπλάρει τον αντίπαλο, για λογαριασμό συμπαίχτη του: «Την έχασε Τάκη», «Μη σε περάσει», «Άστον θα τη βγάλει έξω».
@ Υπήρχε και ο «γόβας», που για ένα περίεργο λόγο, στο τρίτο βήμα πάταγε πάντα τη μπάλα και έπεφτε!
@ Ξεχάσατε τον παιχταρά που όταν υπήρχαν μπασκέτες για να το παίξει μάγκας στα γκομενάκια προσπαθούσε απεγνωσμένα να βάλει καλάθι με τα πόδια.
@ Μετά από 7 ώρες μπάλα σε αλάνες, σοκάκια και οικόπεδα, κλασική ερώτηση μάνας: «Παιδί μου γιατί τόσες μελανιές με ποιόν τσακώθηκες;».
@ Η στιγμή που έπινες gatorade,lucozade κτλ και νόμιζες ότι θα παίξεις καλυτέρα στην αλάνα, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να έχεις φουσκώσει και ενώ τρέχεις να ακούς να κουνιέται το ρόφημα στην κοιλιά σου.
@ Όταν άλλαξε ο κανονισμός και ο τερματοφύλακας δε μπορούσε να πιάσει τη μπάλα από επαναφορά του αμυντικού, λέγαμε «με τους παλιούς κανονισμούς ή τους καινούριους θα παίξουμε;».
@ Το must of the must ήταν η φάση: «Παίζαμε μέχρι να τελειώσει η φάση», που μπορούσε να κρατήσει όσο ολόκληρο παιχνίδι, γιατί δεν είχαμε συμφωνήσει αν τελειώνει με αράουτ, άουτ ή γκολ!
@ Μην ξεχνάμε και τον αριστεροποδαρο που νόμιζε ότι ήξερε να εκτελεί φάουλ αλλά κάθε φορά εκτελούσε τσιμεντόβεργες.
@ Υπήρχε και ο Λαμπριάκος που ήταν ψηλός, έπαιζε άμυνα και τα τελευταία δέκα λεπτά σέντερ φορ.
@ Ο ψωνισμένος τερματοφύλακας δεν έστηνε ποτέ τείχος για να δείξει την αξία του.
@ Πείτε και για τον κακό γείτονα που άμα έπεφτε η μπάλα στην αυλή του μας απειλούμε με μαχαίρι ότι θα μας την τρυπήσει.
@ Υπήρχε και ο «εξοπλισμένος», που θα ερχόταν να παίξει στην αλάνα με επικαλαμίδες, γάντια τερματοφύλακα, με φανέλα ή με παπούτσια με τάπες!
@ Υπήρχε και ο «βεντέτας», που το μόνο που είχε ξεσηκώσει από τους επαγγελματίες παίχτες ήταν το φτύσιμο, και γέμιζε την αλάνα ροχάλες κάθε 5 δευτερόλεπτα.
@ Η ενδεκάδα της αλάνας είχε και τον καψερό που περίσσευε επειδή ήταν άσχετος και για να νιώσει σημαντικός τον βάζαμε ντεμέκ διαιτητή.
@ Πόσο κορυφαίο όταν παίζαμε σε δρόμο διασταύρωση και ερχόταν αμάξι και φωνάζαμε «Στοοοπ» και ξεκινάγαμε πάλι από εκεί που σταματήσαμε. Ακόμα και αν ήσουν σε κενό τέρμα.
@ Εμείς βάζαμε για δοκάρι συνήθως μια (χωρίς κοντάρι) σκούπα μέχρι που την πάτησε ένας με μια βέσπα και έπεσε.
@ Υπήρχε και ο «βιονικός», αυτός δηλαδή που ανά πάσα στιγμή κλώτσαγε με την τετραπλάσια δύναμη, τελειώνοντας τη φάση κατευθείαν με άουτ ή κυνήγι μπάλας.
@ Όποιος δεν έχει φάει βρισιές ακόμα και κατάρα από ηλικιωμένους που ενοχλούνταν δεν ξέρει από ποδόσφαιρο σε αλάνα η σε προαύλιο σχολείου.
@ Δρεπάνι η κλαδευτήρι; Εμείς στο χωριό μου «χορτοκοπτικό χουσβάρνα» τον φωνάζαμε.
@ Ο μικρός καθόταν στο τέρμα πιστεύοντας τους άλλους που του έλεγαν «θα αλλάξουμε στα 3 γκολ». Τελικά την έβγαζε στο τέρμα σε όλο το παιχνίδι.
@ Ξεχάσατε τον «πρήξα» ή «φωνακλά», αυτόν που νόμιζε ότι έπαιζε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ ενώ έπαιζε σε κατσάβραχα.
@ Η ατάκα «ο τέρμας πιάνει ή όχι» (αλλιώς «με παλιούς ή καινούργιους») υπάρχει μέχρι και σήμερα.
@Σε μια από τις ομάδες υπήρχε πάντα ένας που σούταρε σουτ-καραβολίδα και όταν του στρωνόταν η μπάλα έφευγαν από μπροστά και ο αμυντικός και ο τερματοφύλακας.
@ Ο «έρχομαι μόνο για την παρέα»: Ο τύπος που όπου και αν τον βάλεις, είναι αδιάφορος, παίζει χάλια, δεν γουστάρει καν το ποδόσφαιρο αλλά παρόλα αυτά συνεχίζει και έρχεται να παίζει λόγω παρέας.
@ «Βαράω το πρώτο πέναλτι». Ατάκα που ακουγόταν μόλις άρχιζε το ματς!
@ Ένσταση για το τέρμα. Πάντα είχαμε τον μοναδικό που «ένιωθε» και δεν μάσαγε να πέσει στο τσιμέντο με τη μούρη. Μεγίστη επιβεβαίωση είναι ότι σήμερα είναι κολλητός και μεγάλο κλαρίνο.
@ Υπήρχαν και κατηγορίες με ασύμμετρο ταλέντο, όπως ο «κορνεράκιας», ο «φαουλάκιας», ίσως και ο «πεναλτάκιας», που το μόνο που ξέρανε να κάνουν καλά ήταν αυτό.
@ Άμυνα πάντα ο τύπος που ήταν πιο γεροδεμένος μπορεί και περισσότερα κιλά αλλά δεν περνούσε κουνούπι. Επίθεση αυτός που έβαζε γκολ και με τον αυχένα!
@ Λείπει μια κατηγορία, «ο τίμιος». Αυτός που έχει ταλέντο και παίζει κέντρο ή μπροστά αλλά μόλις βλέπει ότι όλοι βγαίνουν μπροστά έχει το φιλότιμο και γυρίζει πίσω.