Αλβανός στο sport-fm.gr: «Νιώθω γεμάτος για όσα έχω καταφέρει και έχω εισπράξει ως αθλητής»

Είναι ο μοναδικός Έλληνας διεθνής που έχει κατακτήσει ευρωπαϊκό τίτλο στη χειροσφαίριση με ομάδα του εξωτερικού (Γκούμερσμπαχ, 2009), ενώ έχει στη συλλογή του άλλα 14 συλλογικά και 4 ατομικά τρόπαια.

Επιπλέον έχει μετρήσει πάνω από 200 συμμετοχές στην Εθνική Ομάδα Ανδρών με καλύτερη θέση την 6η τόσο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όσο και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τυνησίας, ένα χρόνο αργότερα.

Στα 39 του πλέον, αποφάσισε να ρίξει τίτλους τέλους σε αυτή την τεράστια καριέρα και να ασχοληθεί με τις ακαδημίες της ΑΕΚ, όπου προσπαθεί να εμφυσήσει την αθλητική νοοτροπία στα νέα παιδιά.

«Δεν αρκεί να έχεις ένα όνειρο, αλλά πρέπει να επενδύσεις πάρα πολλές ώρες προπόνησης και να κάνεις θυσίες». Η αγάπη του για το άθλημα δε σταματά εκεί, όπως αποδεικνύει και η απάντηση στην ερώτηση αν θα πολιτευόταν.

«Αν μπορούσα να έχω μια θέση για να βοηθήσω τον αθλητισμό, θα ήταν κάτι που θα με ενδιέφερε, αλλά μόνο σε αυτό το κομμάτι».

Ο Αλέξης Αλβανός μιλά στο sport-fm.gr για την ολοκλήρωση της καριέρας του, την ΑΕΚ, την ανοδική πορεία της Εθνικής ομάδας, αλλά και τα 8 χρόνια στη Γερμανία.

«Φεύγω με το κεφάλι ψηλά-Νιώθω γεμάτος για όσα έχω καταφέρει και έχω εισπράξει ως αθλητής»

Επιστρέψατε στην ΑΕΚ με στόχο έναν τίτλο. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη και μάλιστα υπήρξαν και επεισόδια στον τελευταίο σας αγώνα.

«Δυστυχώς στον αθλητισμό δεν έρχονται όπως τα φαντάζεσαι ή όπως τα περιμένεις. Μία έχει χαρές, μία λύπες. Έκλεισα την καριέρα μου χωρίς κάποιο τίτλο, αλλά παρόλα αυτά νιώθω γεμάτος, από όλα όσα έχω καταφέρει και έχω εισπράξει ως αθλητής. Οπότε, προφανώς παρά την αποτυχία της φετινής χρονιάς, φεύγω με ψηλά το κεφάλι και μάλιστα σε μια ομάδα που αγάπησα πολύ».

Τι είναι αυτό που σας δένει με την ΑΕΚ και γιατί αποχωρήσατε από αυτήν στην πρώτη σας θητεία;

«Από μικρός την υποστήριζα. Δεν ήθελα να το λέω δημοσίως, γιατί δεν είναι του χαρακτήρα μου να πουλάω οπαδιλίκι. Ήταν μια ομάδα που ήθελα να παίξω. Όταν πρωτοπήγα, βρήκα παίκτες που ήταν πολύ καλοί μου φίλοι και δέθηκα από την πρώτη στιγμή και με το σωματείο και με τους συμπαίκτες. Λόγω κάποιων προβλημάτων που δημιουργήθηκαν αναγκάστηκα να φύγω από την ΑΕΚ και έτσι γύρισα πίσω στη Θεσσαλονίκη και πήγα στον ΠΑΟΚ. Πάντα είχα στόχο να πρωταγωνιστώ όσα χρόνια και αν βρίσκομαι στον αθλητικό χώρο. Οπότε, η ομάδα που προσέφερε πλήρη ανταγωνισμό ήταν ο ΠΑΟΚ και εκεί έπαιξα δύο χρόνια. Έπειτα μου ήρθε πρόταση από τον Δικέα, ο οποίος ένα χρόνο μετά ενσωματώθηκε με τον Ολυμπιακό. Δεν ήξερα όταν πήγαινα στο Δικέα, ότι θα συγχωνευτούν. Προφανώς όταν κλείνεις ένα διετές συμβόλαιο πρέπει να το τιμήσεις, ασχέτως αν αλλάζει η ονομασία του τμήματος. Άνηκα στον Δικέα και κατ’ επέκταση και στον Ολυμπιακό την επόμενη χρονιά. Όταν δίνω το λόγο μου θέλω να τον τηρώ και με τους ανθρώπους που είχα μιλήσει, είχα πει ότι θα παραμείνω».

Νιώθατε πως είχατε ρόλο μέντορα στην ομάδα της ΑΕΚ;

«Το γεγονός ότι ασχολούμαι με τις ακαδημίες είναι κάτι στο οποίο μπορώ να προσφέρω. Στην πρώτη ομάδα σίγουρα είχα ένα τέτοιο ρόλο, χωρίς όμως να παραβλέπω τις εντολές του προπονητή ή να βγαίνω από πάνω. Προσπαθούσα και εγώ με τη σειρά μου να περάσω κάποια πράγματα στα νέα παιδιά. Σίγουρα με άκουγαν, είχαμε μια πολύ καλή σχέση όλοι μαζί, αλλά δυστυχώς δεν μας βγήκε».

Πότε αποφασίσατε ότι θα αποσυρθείτε από την ενεργό δράση;

«Ουσιαστικά είχα πει, ότι φέτος ήθελα να παίξω στην ΑΕΚ και να είναι η τελευταία μου χρονιά. Νομίζω ότι μετά τα μέσα της σεζόν είχα βάλει στο μυαλό μου ότι: «ζήσε αυτό που έρχεται ή το επόμενο παιχνίδι, γιατί ίσως και να είναι η τελευταία σου χρονιά». Και από θέμα κούρασης, σωματικής περισσότερο. Κάποιες φορές όσο και να θέλει η καρδιά σου να παίξει, θα πρέπει να ακούσεις και το σώμα σου. Οι τραυματισμοί ήταν πολλοί στην καριέρα μου και γενικά όσα χρόνια και να έπαιζα πάντα έδινα το 120%. Έφτασα στο σημείο που το κορμί δεν ακολουθεί, οπότε έπρεπε να πάρω συνειδητά την απόφαση και να προχωρήσω τη ζωή μου από άλλο κομμάτι. Έφυγα με μια αξιοπρεπή εικόνα από το άθλημα, σίγουρα όχι στο πικ, γιατί δεν γίνεται αυτό να είναι στα 39. Αν ήθελα να παραμείνω θα ήταν πολύ πιο φθίνουσα η πορεία μου».

Είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσετε;

«Ναι, είναι δύσκολο, όταν είσαι και 30 χρόνια αθλητής. Απλώς μου κάνει πάρα πολύ καλό ότι παράλληλα ασχολούμαι με τις ακαδημίες της ΑΕΚ. Ό,τι απωθημένο ή τις γνώσεις μου ή την τρέλα μου για το άθλημα θα μπορέσω να τις μεταδώσω από άλλο πόστο».

Έχετε στόχο να γίνεται πρώτος προπονητής;

«Δεν είναι ο αυτοσκοπός μου. Σίγουρα θέλω να είμαι στο άθλημα, να το βοηθάω, όπως και την ΑΕΚ, από όποια θέση και αν βρίσκομαι. Δεν είναι προτεραιότητα μου να γίνω πρώτος προπονητής. Αυτό έρχεται στην πορεία κάποια στιγμή και αν έρθει. Προσωπικά δεν έχω φιλοδοξίες για κάτι τέτοιο. Θέλω να ασχολούμαι και από εκεί και πέρα όσο καλύτερος γίνεσαι τόσο οι επιλογές ανοίγουν περισσότερο».

Έχετε πτυχίο στο Μάρκετινγκ. Θα θέλατε να χρησιμοποιήσετε και αυτή σας τη γνώση στον αθλητισμό;

«Είναι ένα στοιχείο που λείπει από την Ελλάδα και από τις ομάδες. Σίγουρα είναι ένα πόστο που χρειάζεται να είσαι 100% εκεί, οπότε δεν μπορείς να συνδυάσεις και την προπονητική. Βέβαια κάποια πράγματα, κάποιες ιδέες μπορείς να τις περάσεις στο σύλλογο, ώστε να λειτουργεί πιο αρμονικά και πιο οργανωμένα. Πιστεύω ότι και το πτυχίο μου με βοήθησε σε αυτό το δρόμο, αλλά και οι εμπειρίες που έχω από το εξωτερικό. Μπορώ να βοηθήσω πολύπλευρα την ΑΕΚ, προκειμένου να οργανωθεί και να χτιστεί το οικοδόμημα του χάντμπολ πολύ καλύτερα».

«Οι ομάδες χτίζονται χρόνο με το χρόνο και πιστεύω η προσπάθεια του κ. Παπασταμάτη θα ανταμειφθεί»

Ο κ. Παπασταμάτης (πρόεδρος της ΑΕΚ) χαρακτήρισε αποτυχημένη τη φετινή σεζόν.

«Όταν επενδύεις τόσα χρήματα, τόσο χρόνο και δεν καταφέρεις να πάρεις έναν τίτλο προφανώς και δεν μπορείς να είσαι ευχαριστημένος. Παρόλα αυτά οι ομάδες χτίζονται χρόνο με το χρόνο και σίγουρα ο κ. Παπασταμάτης έχει δείξει ότι μια ομάδα που είχε πάρα πολλά προβλήματα, και οικονομικά και αγωνιστικά μέσα σε δυο χρόνια έχει μεταμορφωθεί και πρωταγωνιστεί πλήρως και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οπότε το κάθε τι θέλει την υπομονή του, θέλει την επένδυσή του και σε λίγο θέλω να πιστεύω ότι θα ανταμειφθεί».

Η ευρωπαϊκή πορεία χαρακτηρίζεται όμως επιτυχημένη.

«Προφανώς και είναι επιτυχημένη. Την περσινή χρονιά έπαιξε τελικό και φέτος έφτασε μέχρι τα ημιτελικά. Είχε να αντιμετωπίσει αρκετά καλή ομάδα, με μεγάλη οργάνωση και πολύ καλούς παίκτες. Προφανώς όταν είσαι δύο χρονιές τόσο ψηλά, στο όποιο επίπεδο ευρωπαϊκού πρωταθλήματος είναι αυτό, κλείνει επιτυχημένα η χρονιά, αλλά μένει η πίκρα ότι δεν μπορέσαμε να πάρουμε ένα τίτλο. Όπως είπα χρειάζεται χρόνο, επένδυση, σχεδιασμό και πίστη σε αυτό που κάνεις για να ανταμειφθεί κάποια στιγμή. Υπάρχουν πάρα πολλά μεγάλα ονόματα ομάδων που χρειάστηκε να επενδύουν επί χρόνια για να φτάσουν στον υψηλότερο βαθμό. Αναλογικά με το επίπεδο της Ελλάδας, είμαστε και εμείς κάπως έτσι. Τώρα, με τον κ. Παπασταμάτη ξεκίνησε η ΑΕΚ να επενδύει ουσιαστικά και ευελπιστούμε να έρθουν τα αποτελέσματα».

Πώς κρίνετε αυτές τις ριζικές αλλαγές στο τμήμα;

«Ο πρόεδρος ένιωσε κάποια δυσαρέσκεια ή απογοήτευση από ορισμένους παίκτες και πήρε κάποιες αποφάσεις. Σίγουρα ό,τι κάνει το κάνει προς όφελος της ΑΕΚ και το τμήματος. Ήδη έχει πάρει έναν προπονητή (σ.σ. Δημήτρης Δημητρούλιας) που έχει κάνει τη δική του καριέρα και που έχει να δώσει πολλά όχι μόνο στο τμήμα της ΑΕΚ, αλλά και στην ανάπτυξη του αθλήματος στην Ελλάδα. Νομίζω θα γίνουν σωστές κινήσεις, ώστε η ΑΕΚ να βρει τους κατάλληλους παίκτες σε κάθε θέση για να πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα και να έχει μια καλή πορεία στην Ευρώπη».

«Για να γίνει πιο γνωστό το άθλημα θέλει μια μεγάλη επιτυχία της Εθνικής-Υπάρχει ανοδική πορεία στην Εθνική ομάδα»

Πριν 15 χρόνια η Εθνική ομάδα είχε επιτυχίες, αλλά μετά υπήρξε πτωτική πορεία. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

«Είναι συνονθύλευμα όλων, παικτών, προπονητών, διοίκησης. Ήμασταν σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο, που από θέμα οργάνωσης και μάρκετινγκ και δεν το διαχειριστήκαμε σωστά. Δηλαδή να προσελκύσουμε κάποιους σπόνσορες τότε που τα χρόνια ήταν ακόμα ελπιδοφόρα για τον ελληνικό αθλητισμό. Άλλος παράγοντας ήταν και η ατυχία σε κάποιες κληρώσεις, όπου για να πάμε σε ένα ακόμα Παγκόσμιο ή Ευρωπαϊκό έπρεπε να αντιμετωπίσουμε υπερδυνάμεις, όπως Ισπανία, Πολωνία. Προφανώς σε αυτά τα παιχνίδια ήμασταν το αουτσάιντερ και οι άλλες χώρες ήταν πολύ πιο μπροστά από εμάς όσον αφορά στο αθλητικό κομμάτι. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε μια κοιλιά στην ανάπτυξη του αθλήματος, στο να βγουν καινούριοι παίκτες και να επενδύσουμε εκεί. Πιστεύω ότι πρέπει να στηριχτούμε στις μικρές ηλικίες, με πάρα πολύ καλούς προπονητές που θα δουλέψουν, ώστε σε λίγα χρόνια να έχουμε πολύ δυνατή Εθνική ομάδα».

Πιστεύετε πως υπάρχει ανοδική πορεία στην Εθνική;

«Ναι, υπάρχει μια ανοδική πορεία και υπάρχουν πολύ ταλαντούχα παιδιά. Απλά θα πρέπει να προστεθούν πολλές ώρες προπόνησης σε αυτά τα παιδιά, ανεξαρτήτως των δύσκολων προγραμμάτων που έχουν για να μπορέσουμε να φτάσουμε τα επίπεδα των άλλων χωρών. Στο εξωτερικό μετά την ηλικία των 15-16 κάνουν διπλές προπονήσεις, γεγονός που εδώ δε γίνεται. Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει, ώστε να μπει στη νοοτροπία τους ότι ο πρωταθλητισμός θέλει θυσίες και πρέπει να επενδύσουν πολύ χρόνο».

Ένα τρόπο για να γίνει πιο δημοφιλές το άθλημα;

«Σίγουρα με την προσθήκη του Ολυμπιακού και με τον ανταγωνισμό που υπάρχει γίνεται πιο γνωστό το άθλημα, πιο ενδιαφέρον. Χρειάζονται και οι επιτυχίες των εθνικών ομάδων για να μπορέσει ο κόσμος να γνωρίσει το άθλημα. Το 2004 πολλοί άνθρωποι που δεν ήξεραν το χάντμπολ μας ρωτούσαν αν πατώνουμε ή όχι. Όμως, μετά από ένα σημείο γνώριζαν και αθλητές και γενικώς διαδόθηκε. Οι μεγάλες ομάδες βοηθάνε για να γίνει πιο γνωστό το άθλημα μας, αλλά χρειάζεται μια μεγάλη επιτυχία της εθνικής».

«Στο εξωτερικό όλα τα θέματα είναι λυμένα- Έρχονταν φίλαθλοι των φιλοξενούμενων ομάδων, κάθονταν δίπλα δίπλα με τους γηπεδούχους και χειροκροτούσαν μαζί»

Το εξωτερικό πώς προέκυψε; (αγωνίστηκε από το 2004-2012 στη Γερμανία)

«Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι θα ήθελα να φύγω από μικρό παιδί. Το είχα σκεφτεί και πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ευχόμουν να φτάσω σε ένα σημείο να αγωνιστώ στο εξωτερικό. Από μικρός είχα στόχους και δούλεψα πάνω σε αυτούς. Επένδυσα πάρα πολλές ώρες προπόνησης για να μπορέσω να το καταφέρω. Αυτό που θα ήθελα να συμβουλεύσω τα μικρά παιδιά είναι ότι δε φτάνει να έχεις ένα όραμα, αλλά πρέπει να δουλέψεις πάνω σε αυτό και να επενδύσεις πάρα πολλές ώρες της ζωής σου για να κάνεις προπόνηση».

Στη Γερμανία πόσο διαφορετικά ήταν;

«Δεν υπήρχε ο χουλιγκανισμός. Μάλιστα έρχονταν φίλαθλοι των φιλοξενούμενων ομάδων, κάθονταν δίπλα δίπλα με τους γηπεδούχους και χειροκροτούσαν μαζί. Πολύ διαφορετική νοοτροπία του φιλάθλου στη Γερμανία, γιατί το βλέπει σαν μια έξοδο, σαν διασκέδαση, σαν 2 ώρες να περάσει καλά με το παιδί του. Είναι πραγματικά πολύ όμορφο να το ζεις. Αναφορικά με τις διαφορές είναι τεράστιες από θέμα οργάνωσης των ομάδων, πώς στηρίζονται στο οικοδόμημα του μάρκετινγκ και πόσο βοηθούν στο μπάτζετ των ομάδων και οι σπόνσορες. Καταβάλουν τον προϋπολογισμό τους πριν ξεκινήσει η χρονιά, ώστε να ξέρει η ομοσπονδία ότι αυτή η ομάδα δεν θα έχει οικονομικά θέματα κατά τη διάρκεια της σεζόν. Τα γήπεδα είναι γεμάτα και έχουν έσοδα και από εκεί. Το μικρότερο γήπεδο στη Bundesliga είναι 4.000 θέσεων. Όταν έχεις και έσοδα από τον κόσμο και ένα ολόκληρο τμήμα μάρκετινγκ που τρέχει μια ομάδα, τότε εργάζεσαι σε επαγγελματικά πλαίσια».

Ποιο ήταν αυτό που σας έκανε εντύπωση όταν πρωτοπήγατε;

«Έχεις να ασχοληθείς με τη δικιά σου τη δουλειά, μόνο με αυτά που κάνεις στον αγωνιστικό χώρο και όλα τα άλλα θέματα είναι λυμένα. Θέματα σπιτιού, αυτοκινήτου, οικονομικά, ρουχισμού, φυσικοθεραπείες. Δυστυχώς, εδώ δεν είναι έτσι τα πράγματα και θα πρέπει να ασχολείσαι και να είσαι πάντα με την αμφιβολία. Υπάρχουν πολλές ομάδες που δεν μπορούν να επενδύσουν και δεν μπορούν να είναι και αξιόπιστες. Σε όλα τα αθλήματα συμβαίνει και πόσο μάλλον στον ερασιτεχνικό αθλητισμό που κάθε παίκτης στηρίζεται στο λόγο του προέδρου».

«Θα μπορούσα να παραμείνω και άλλο στο εξωτερικό, αλλά δεν το μετανιώνω- Δεν μπορείς να κάνεις συγκρίσεις με το εξωτερικό γιατί θα απογοητευτείς»

Επιστρέψατε στην Ελλάδα και λόγω οικογένειας;

«Είχε φτάσει σε μια ηλικία η κόρη μας που έπρεπε να δούμε πού θα ξεκινήσει το σχολείο. Έτυχαν και κάποιες συγκυρίες με τραυματισμούς και είχαμε αλλάξει και αρκετές ομάδες στο εξωτερικό. Ήμασταν σε ένα δίλημμα να υπογράψω για άλλα 1-2 χρόνια ή να γυρίσουμε. Τα βάλαμε κάτω και από θέμα επιλογών που είχαμε και από θέμα οικογένειας και είπαμε για 1-2 χρόνια ας γυρίσουμε λίγο πιο νωρίς στην Ελλάδα».

Θεωρείτε ότι φύγατε και είχατε δώσει το 100%;

«Θα μπορούσα να κάτσω παραπάνω, να έχω μεγαλύτερη πορεία στο εξωτερικό, αλλά δεν μετανιώνω που γύρισα. Βέβαια γνωρίσαμε διαφορετικά πράγματα στην Ελλάδα, άλλη αντιμετώπιση δυστυχώς. ‘Όπως είπα αυτό το κομμάτι θα πρέπει να το δουλέψουμε στη χώρα μας».

Δύσκολη η επιστροφή στην Ελλάδα;

«Είναι πολύ δύσκολη. Εκτός του οικονομικού οφέλους και των συμβολαίων, είναι ο τρόπος που σου συμπεριφέρονται και ο σεβασμός που δείχνουν στο πρόσωπό σου. Πρόσφατα κάναμε ένα ταξίδι με τους Παίδες στη Γερμανία, στη Γκούμερσμπαχ και η ανταπόκριση, ο σεβασμός που μου δείχνουν ακόμα και τώρα, φανερώνουν ότι ήταν μεγάλη τιμή να παίζω στο εξωτερικό. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που γνώρισα αυτή την πλευρά των ανθρώπων. Ήταν συγκινητικό που πήγα μετά από 10 χρόνια και είδα αθλητές ορόσημα στη Γερμανία που με αγκάλιασαν, με φίλησαν και ένιωσα το σεβασμό που έχουν στο πρόσωπό μου.

Η αθλητική νοοτροπία λείπει στην Ελλάδα. Νομίζω ότι δε σεβόμαστε τους ανθρώπους που έχουμε και πάντα μπορούμε να κρίνουμε κάποιον χωρίς να ξέρουμε την ιστορία του. Αυτό είναι το άσχημο κομμάτι όσον αφορά στο πώς αντιμετωπίζει ο Έλληνας τον αθλητισμό. Στις ευρωπαϊκές χώρες τον αθλητή τον σέβονται περισσότερο και όταν σταματήσει τότε τον σέβονται ακόμα περισσότερο για αυτό που έχει αφήσει. Εδώ ξεχνιέσαι την επόμενη μέρα και βγαίνει μια εικόνα πως καλά έκανε που σταμάτησε γιατί δεν μπορούσε άλλο».

Αναπολούσατε το εξωτερικό;

Προσπαθούσες να προσαρμοστείς με τις καινούριες συνθήκες. Σίγουρα δεν μπορείς να συγκρίνεις γιατί αν το κάνεις θα απογοητευτείς. Κοιτάς τι είναι δυνατό να κάνεις ακόμα καλύτερο ώστε να βελτιωθεί λίγο η υπάρχουσα κατάσταση. Δεν έμπαινα σε σύγκριση, απλά προσπαθούσα να βρω πράγματα που θα μπορούσαν να ταιριάξουν εδώ.

Έχουν γίνει πολλά βήματα προόδου. Η φετινή χρονιά ήταν πλήρως επιτυχημένη από πλευράς διοίκησης που προσέφερε στην ομάδα, αλλά αποτυχημένη από πλευράς διακρίσεων. Δηλαδή και ο κ. Παπασταμάτης και ο Ολυμπιακός έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση στις ομάδες τους που προσφέρουν πάρα πολλά στους παίκτες τους. Οπότε πάει προς το καλύτερο η κατάσταση, απλά είναι πάρα πολλές οι ομάδες που δεν λειτουργούν σε αυτό το πλαίσιο. Επίσης, πάρα πολλοί αθλητές δεν μπορούν να επενδύσουν όσες ώρες θέλουν στο άθλημα, γιατί δεν θα τις πάρουν πίσω. Ήδη δεν τις παίρνουν. Θα αναγκαστούν να πάνε να δουλέψουν για να μπορέσουν να ζήσουν. Έτσι, δεν μπορούν να επικεντρωθούν σε αυτό που θέλουν και αγαπάνε».

Θα πολιτευόσασταν;

«Να πολιτευτώ για να μπω στο χώρο και να πάρω μια θέση, όχι. Το στοιχείο που μπορώ να βοηθήσω είναι το αθλητικό. Αν μπορούσα να έχω μια θέση για να βοηθήσω τον αθλητισμό, προφανώς θα ήταν κάτι που θα με ενδιέφερε, αλλά μόνο σε αυτό το κομμάτι. Αυτό γνωρίζω καλά και δεν θα με ενδιαφέρει το να είμαι κάποιος γνωστός πολιτικός, αν δε μπορώ να προσφέρω στο κομμάτι που αγάπησα και αγαπώ».

Αν είχατε την ευκαιρία ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα επιχειρούσατε να αλλάξετε;

«Είναι παρά πολύ μεγάλη συζήτηση. Το οπαδικό είναι ένα θέμα που πλήττει όλες τις ομάδες και η κόντρα που υπάρχει μεταξύ των ομάδων δεν διαχειρίζεται εύκολα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει μια επανάσταση στον αθλητισμό, όπως είχε γίνει στην Αγγλία επί Θάτσερ. Πλέον βλέπουμε σε ποιο επίπεδο έχει φτάσει, να κάθονται δίπλα οι φίλαθλοι με τους παίκτες και να τους βλέπουν να παίζουν ποδόσφαιρο. Σκεφτείτε εδώ στην Ελλάδα να γινόταν κάτι ανάλογο, χωρίς κάγκελα, χωρίς οτιδήποτε. Είναι σίγουρα πως δε θα τελείωνε ποτέ το παιχνίδι χωρίς θύματα».

Κλείνοντας τη συζήτηση ρωτήθηκε πώς θα φανταζόταν τον εαυτό του σε 10 χρόνια, απαντώντας και με χιουμοριστικό τρόπο. «Σε 10 χρόνια θα είμαι 10 χρόνια μεγαλύτερος, πιο ώριμος, πιο αποφασισμένος. Αν και νομίζω πως μετά από αυτά που έζησα στον αθλητισμό ωρίμασα, πήρα πολλά στοιχεία και τώρα που τελείωσα την καριέρα μου τα βλέπω πιο διαφορετικά. Είμαι πιο έτοιμος να πάρω αποφάσεις για το μέλλον. Ποτέ δε φτάνεις σε επίπεδο που σταματάς να ωριμάζεις. Όπως ως αθλητής θες να προοδεύεις και να γίνεσαι καλύτερος, έτσι και ως άνθρωπος θέλεις το ίδιο».

Επιμέλεια: Φωτεινή Κρεμαστιώτη - Λίνα Μακαρατζή