Ο αναπόφευκτος προβληματισμός και το «στοίχημα» της υπομονής στην ΑΕΚ

Πέντε μήνες μετά (157 ημέρες για την ακρίβεια) από το ονειρικό βράδυ της 6ης Μαΐου, η εικόνα στους διαδρόμους του ΟΑΚΑ ήταν εντελώς διαφορετική. Μόνο σκυθρωπά και «συννεφιασμένα» πρόσωπα έβλεπες στους ανθρώπους της ΑΕΚ την Τετάρτη. Και πως όχι άλλωστε από τη στιγμή που είχε προηγηθεί η ήττα και -κυρίως- η προβληματική, διπρόσωπη εικόνα στο ματς με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ.

Γράφει ο Γιώργος Πετρίδης

Ο Λούκα Μπάνκι πριν από την έναρξη του χθεσινού αγώνα μας έλεγε σε ένα πηγαδάκι που «στήσαμε» μαζί του ότι το παιχνίδι με το σύνολο του Κάτας ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να τύχει στην ομάδα του για την πρεμιέρα της διοργάνωσης. Για λόγους που έχουν να κάνουν με το ποιοτικότατο ρόστερ του αντιπάλου. Εδώ να σημειωθεί ότι οι Ισραηλινοί έχουν μπάτζετ περί τα 8,5 εκατομμύρια ευρώ! Όχι ότι παίζουν ρόλο αυτά. Ίσα-ίσα που η «Ένωση» πέρσι προσπέρασε αρκετές ομάδες με πολύ υψηλότερα μπάτζετ από την ίδια (και με την αύρα των 50 χρόνων από το «1968» να τη συνοδεύει) στο δρόμο για την κατάκτηση του τροπαίου.



Ας επιστρέψουμε όμως στο αρχικό μας θέμα. Κι αυτό είναι ο διάχυτος -και εν πολλοίς αναπόφευκτος- προβληματισμός στο στρατόπεδο της ομάδας. Την εικόνα της για 15 περίπου λεπτά στον προ εβδομάδος αγώνα Κυπέλλου με τον Διαγόρα Δρυοπιδέων, για 27-28 λεπτά στο Περιστέρι το Σάββατο για το πρωτάθλημα, αλλά και στο δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης με την παρέα του Αμάρε μόνο ενθαρρυντική δεν τη λες… Σε πολλούς όλο αυτό θυμίζει την περσινή αντίστοιχη εκκίνηση, όταν η ομάδα του Μανωλόπουλου είχε χάσει δύο διαδοχικά ματς με Εστουδιάντες (εντός) και Άρη στη Θεσσαλονίκη.

Αν ψάχνουμε αίτια, μπορούμε να βρούμε πολλά. Από την έλλειψη χημείας και ομοιογένειας λόγω των πολλών νέων προσώπων που υπάρχουν, από την απουσία σημαντικών μονάδων (βλ. Σαντ-Ρος), από την «προβληματική» (λόγω τραυματισμών) προετοιμασία κτλ. κτλ. Για να ξεπεραστούν όλα αυτά όμως χρειάζεται υπομονή, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει στο λεξιλόγιο των Ελλήνων φιλάθλων. Από την άλλη, αρκούν μικρές αλλαγές για να μεταμορφωθείς ως «οργανισμός». Τρανό παράδειγμα η περσινή ομάδα, που με τις προσθήκες των Πάντερ, Βασιλόπουλου, Χάντερ, άλλαξε άρδην εικόνα. Μόνο που σε πρώτη φάση δεν έχει παρθεί καμία απόφαση για αλλαγές στο τωρινό ρόστερ της ομάδας.

Επιπροσθέτως, υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη από τη διοίκηση προς τον κόουτς Μπάνκι, με τον οποίο συνομίλησε κατ’ ιδίαν -σε φιλικό τόνο- ο Μάκης Αγγελόπουλος μετά το τέλος της αναμέτρησης. Αυτή όμως είναι μια συνηθισμένη τακτική του «ισχυρού άνδρα» της ΚΑΕ με τον εκάστοτε προπονητή και δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης προς το πρόσωπο του Ιταλού, ο οποίος θέλει το χρόνο του για να προσαρμοστεί.



Παρ’ όλα αυτά, αν συνεχιστεί αυτή η εικόνα το προσεχές διάστημα, τότε όλα είναι πιθανά, ειδικά σε επίπεδο ρόστερ. Λόγου χάρη, είναι εμφανές -και το είχαμε επισημάνει στον «αέρα» του ΣΠΟΡ FM- ένα… κενό που υπάρχει στη θέση «5». Ο μαχητικός και βελτιωμένος Χάντερ έχει πίσω του τον Καββαδά -που προερχόταν από τραυματισμό και έχασε μεγάλο μέρος της προετοιμασίας- και τον «άγουρο» Ρόμπερσον, ο οποίος δεν πήρε καθόλου χρόνο συμμετοχής την Τετάρτη.

Μόνο που όλοι είναι «μικρόσωμοι»: το μπόι τους φτάνει στα 2.03 μ., 2.04 μ. και 2.06 μ. αντίστοιχα. Όσο κι αν στο μοντέρνο μπάσκετ εφαρμόζονται συνεχώς «small ball» σχήματα, δεν νοείται να μην υπάρχει ένας σέντερ-δεινόσαυρος (ας μας επιτραπεί ο όρος) σε ρόστερ ομάδας που θέλει να πρωταγωνιστεί. Ένας έστω με ύψος κοντά στο 2.10 μ. Και αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με τα ριμπάουντ, ένας τομέας που πλήγωσε την «Ένωση» στο παιχνίδι πρωταθλήματος με το Περιστέρι. Στο συναπάντημα με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ η ομάδα του Μπάνκι κυριάρχησε σε αυτή την κατηγορία (48-38), δείγμα του ότι το ριμπάουντ είναι (και) θέμα ομαδικής δουλειάς.

Η «ευθύνη» λοιπόν που βαραίνει τους ανθρώπους της ΑΕΚ έχει να κάνει με την επιλογή του δεύτερου σέντερ. Όσο… παρεξηγήσιμος ήταν από κάποιους φίλους του «Δικέφαλου» ο Δημήτρης Μαυροειδής, τη «δουλίτσα» του την έκανε… Σε όλα τα επίπεδα. Αφήστε δε που την περσινή σεζόν στη θέση «5» έπαιζε πολύ συχνά το πολυεργαλείο Ντελρόι Τζέιμς. Φέτος λοιπόν δεν υπάρχει κανείς εκ των δύο στο έμψυχο δυναμικό της ομάδας.

Επίσης, ήταν λίγο-πολύ γνωστό πως ο Ρόμπερσον θα χρειαζόταν χρόνο για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Είναι ένα παιδί που δεν έχει αγωνιστεί ποτέ εκτός Ηνωμένων Πολιτειών και σίγουρα στα 24 του δεν μπορεί να αλλάξει «παραστάσεις» έτσι εύκολα. Ο Αμερικανός είναι αθλητικός, έχει καλές κινήσεις, αλλά η ακόμα η νοοτροπία του είναι… αμερικάνικη. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για την υπόθεσή του όμως θα ξεκαθαρίσουν περισσότερα ίσως και στο ματς του Σαββάτου με τον ΠΑΟΚ. Εκεί θα δούμε πόσο και με ποιο τρόπο τον υπολογίζει ο Μπάνκι.

Κεφάλαιο Ματσιούλις. Ο Λιθουανός αποτέλεσε το «μπαμ» της μεταγραφικής περιόδου για την ΑΕΚ και σίγουρα η εικόνα του στη συνάντηση με του Ισραηλινούς ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Δεν λέμε να βάλει 20-25 πόντους. Δεν ήταν ποτέ και τέτοιος παίκτης, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Αλλά το -17 που υπάρχει στην ειδική στατιστική κατηγορία της παρουσίας του στο παρκέ τα λέει όλα. Από εκείνον λοιπόν υπάρχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις, κυρίως στις κρίσιμες στιγμές των αγώνων.



Κλείνοντας, θα λέγαμε ότι το μεγαλύτερο «στοίχημα» για τη φετινή ΑΕΚ έχει να κάνει με δύο τόσο σημαντικές λέξεις: υπομονή και στήριξη, από όλους και προς όλους. Από τον κόσμο προς την ομάδα, από τη διοίκηση προς την ομάδα και το τεχνικό επιτελείο, από το τεχνικό επιτελείο προς την ομάδα (ειδικά προς τους νεαρούς). Και στην τελική, αυτή η προσπάθεια (αυτό το project αν προτιμάτε) που επιχειρείται από την κορυφή μέχρι τα… νύχια του συλλόγου, αξίζει να στηριχθεί από τους φιλάθλους. Δυστυχώς, ένα ΟΑΚΑ με 1.500-2.000 φιλάθλους δεν είναι έδρα που τρομάζει κανέναν αντίπαλο.

Εάν δεν επιτευχθεί αυτή η υγιής σχέση μεταξύ όλων των πλευρών και έχουμε πάλι «γκρεμίσματα» και… μερεμέτια, τότε τα δύο τρόπαια της περιόδου 2017-18 δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από μια εφήμερη χαρά και σε μερικά χρόνια θα αποτελούν μακρινή ανάμνηση… Όπως ήταν μέχρι πέρσι το πρωτάθλημα του 2002.



Γιώργος Πετρίδης