Γκραντ Χιλ: Το «εύθραυστο» διαμάντι

Ίσως σήμερα να βρισκόταν ανάμεσα στην κορυφαία πεντάδα όλων των εποχών και να είχε γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία του μπάσκετ. Το άστρο του δεν «έλαμψε» όσο του το επέτρεπε το ταλέντο του. Ο Γκραντ Χιλ δεν είχε την τύχη με το μέρος του καθώς ένας τραυματισμός αποδείχτηκε καθοριστικός για την καριέρα του.

Θεωρήθηκε το μεγαλύτερο «what if», με τις προσδοκίες που τον περιτριγύριζαν να είναι πολλές, ειδικά στον τίτλο ως διάδοχος του Μάικλ Τζόρνταν.

«Αν δεν είχε τον τραυματισμό κατά την διάρκεια της καριέρας του, θα είχε αποσυρθεί ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες στην ιστορία. Πριν τον τραυματισμό του θύμιζε τον Μάικλ Τζόρνταν , τον Κόμπι Μπράϊαντ και τον Λεμπρόν Τζέϊμς» παραδέχτηκε ο «θρυλικός» Μάτζικ Τζόνσον αποθεώνοντάς τον. Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια για τον Γκραντ Χιλ.

Τα πρώτα βήματα στο μπάσκετ



Από τα πρώτα κιόλας κολεγιακά του χρόνια ο Γκραντ Χιλ πρωταγωνίστησε και ξεχώρισε με τις ικανότητές του, με αποτέλεσμα να τον συνοδεύει ο τίτλος του «next big thing». Η καταξίωση δεν άργησε να έρθει κατακτώντας με το κολέγιο του Ντιούκ και προπονητή τον Μάϊκ Σιζέφσκι τον τίτλο back to back και μέχρι σήμερα θεωρείται ο πιο επιτυχημένος παίκτης στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Το νούμερο 33 που φορούσε πλέον έχει θέση στην οροφή του γηπέδου των «Blue Devils». Η αρχή προμήνυε μια λαμπρή καριέρα στο ΝΒΑ.

Η αρχή του «ταξιδιού» στο ΝΒΑ



Ένα ταξίδι γεμάτο φιλοδοξίες και όνειρα ξεκίνησε το 1994 για τον Γκραντ Χιλ με την επιλογή του στο νούμερο τρία των ντραφτ από τους Ντιτρόιτ Πίστονς. Μπορεί να αποφοίτησε και να άφησε πίσω την κολεγιακή του καριέρα αλλά το νούμερο 33 τον συνόδευε μέχρι το τέλος. Δεν άργησε να γίνει το αγαπημένο παιδί της κερκίδας με την ωριμότητα και την αρμονία στον τρόπο παιχνιδιού του ενώ οι συγκρίσεις με θρύλους του μπάσκετ ήταν πολλές. Ο Γκραντ Χιλ είχε αναλάβει τα κλειδιά της ομάδας από τον Joe Dumars και τα «Bad Boys» είχαν γίνει ήδη παρελθόν μετά την απόσυρση και του Isiah Thomas την ίδια χρονιά.

Με την πρώτη ματιά αντιλαμβανόταν κάποιος ότι οι Πίστονς χτύπησαν «φλέβα» χρυσού στο πρόσωπό του καθώς διέθετε απίστευτες δυνατότητες. Ήταν ένας παίκτης με τρομερή ενέργεια που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με άνεση στις θέσεις 1-3, ήταν πολύ καλός πασέρ, φοβερός χειριστής, καλός ριμπάουντερ, συνεπής στα αμυντικά του καθήκοντα, εκπληκτικός dunker όμως πάνω απ' όλα έπαιζε για την ομάδα.



Οι προσωπικές διακρίσεις ξεκίνησαν από την πρώτη χρονιά, με την ανάδειξή του ως κορυφαίος ρούκι το 1995 μαζί με τον Τζέισον Κιντ, κάτι που το χε καταφέρει παίκτης των Ντιτρόιτ από το 1967 με τον Ντέιβ Μπινγκ. Δεν σταμάτησε εκεί καθώς η «καλαθομηχανή» Χιλ ξεπέρασε τους 1000 πόντους (1.394 πόντους για την ακρίβεια) και έγινε ο πρώτος ρούκι μετά τον Τόμας το 1982 που το πέτυχε. Τα κατορθώματά του είχαν ως αποτέλεσμα να συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους από κάθε άλλον παίκτη για το All Star Game.



Ο τίτλος ως διάδοχος του Μάικλ Τζόρνταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο πολύ γρήγορα και πλέον έπρεπε να το αποδείξει. Αντιμετώπισε το είδωλό του για πρώτη φορά στις 12 Απριλίου του 1995, όπου γνώρισε την ήττα. Η πρώτη εμπειρία ήταν σκληρή αλλά στη συνέχεια πρόσφεραν απίστευτες μονομαχίες μεταξύ τους μετρώντας μόλις τρεις νίκες σε 15 ματς αλλά οι ομοιότητες στο στυλ παιχνιδιού ήταν εμφανείς. Η δημοτικότητά του είχε εκτοξευτεί ώστε το 1996 πέρασε στις ψήφους και τον Μάικλ Τζόρνταν.



Εκείνη τη σεζόν σημείωσε δέκα dribble-double, είχε τις περισσότερες ασίστ ως μη γκαρντ (6,9 ασίστ μ.ο) και έγινε ο πρώτος παίκτης μετά από επτά χρόνια και τον Λάρι Μπερντ που χε στην στατιστική του 20 πόντους, 9 ριμπάουντ και 7 ασίστ τουλάχιστον. Η χρονιά έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο και ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα ενώ συνέχισε να «σπάει» τα κοντέρ και την επόμενη σεζόν με 13 dribble-double και κορυφαίος ξανά μη γκαρντ πασέρ του πρωταθλήματος με 6 ασίστ μέσο όρο.

Ο Γκραντ Χιλ «έλαμψε» ατομικά αλλά ομαδικά δεν είχε να παρουσιάσει τίποτα το ιδιαίτερο. Σύμφωνα με τα στατιστικά του είναι ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης στην ιστορία των Πίστονς αλλά στις έξι σεζόν που βρέθηκε στο Ντιτρόιτ δεν πέρασε ποτέ μετά τον πρώτο γύρο των play offs. Όλα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά στα play offs του 2000 αν η τύχη δεν του «γυρνούσε» την πλάτη.

Η αρχή της «πτώσης»



Η ημέρα της 15ης Απριλίου 2000 ( επτά ημέρες πριν τα play offs) σημαδεύτηκε από τον τραυματισμό του Γκραντ Χιλ στον αριστερό αστράγαλο που θα αποδειχτεί καθοριστικός για την καριέρα του. Ο Χιλ ως ηγέτης της ομάδας δεν ήθελε να την εγκαταλείψει μόνη της στη δύσκολη συνέχεια. Έσφιξε τα δόντια, πίεσε τον εαυτό του αλλά οι αφόρητοι πόνοι τον πρόδωσαν και εγκατέλειψε στο ημίχρονο του δεύτερου παιχνιδιού απέναντι στους Χιτ και οι Πίστονς αποκλείστηκαν αναπόφευκτα με 3-0 στη σειρά. Η μεγάλη περιπέτεια για τον Γκραντ Χιλ μόλις άρχισε και ο παίκτης που αγαπήθηκε τόσο πολύ δεν θα επέστρεφε ξανά ο ίδιος.

Οι λανθασμένες εκτιμήσεις και γνωματεύσεις του ιατρικού επιτελείου επηρέασαν αρνητικά τον αστράγαλο του και μετά το χειρουργείο οι Πίστονς ήθελαν να τον ανταλλάξουν ώστε να κάνουν μια καινούργια αρχή. Η επόμενη ομάδα του Αμερικάνου σταρ ήταν οι Ορλάντο Μάτζικ, όπου την ίδια περίοδο είχαν υπογράψει τον ανερχόμενο Τρέισι Μαγκρέιντι και αυτόματα οι απαιτήσεις και οι φιλοδοξίες γι αυτό το δίδυμο αυξήθηκαν.



Οι τίτλοι δεν ήρθαν ποτέ στο ηλιόλουστο Ορλάντο καθώς ο Χιλ μετά τις ενοχλήσεις που ένιωθε ξαναπέρασε την πόρτα του χειρουργείου με αποτέλεσμα να παίξει σε μόλις τέσσερα παιχνίδια στην πρώτη χρονιά και την επόμενη 14 ματς ενώ είχε τρομερό ξεκίνημα με συνεχόμενα double-double. Στην τρίτη σεζόν παρακολούθησαν το ίδιο έργο ενώ το 2003-2004 ο Χιλ απουσίασε εντελώς από τα παρκέ.

Ο λόγος είναι ότι μετά τις θεραπείες για τοποθέτηση ειδικού μοσχεύματος στον αστράγαλο προσβλήθηκε από σταφυλόκοκκο και χρειάστηκε να του χορηγηθεί για έξι μήνες ενδοφλέβια αντιβίωση. Οι σειρήνες περί απόσυρσης «ακούστηκαν» αλλά ο Γκραντ Χιλ δεν ήθελε να αποχωρήσει τόσο άδοξα.

Η επίσκεψη σε ειδικούς στο Βανκούβερ φάνηκε να τον βοηθάει να ξαναβρίσκει τον εαυτό του δίχως πόνους και να οδηγεί στην τελευταία του σεζόν με τους Ορλάντο στον πρώτο γύρο των play offs αλλά έπεσε «θύμα» της πρώην ομάδας του. Σε επτά σεζόν κατάφερε να αγωνιστεί σε λιγότερα από τα μισά παιχνίδια των Μάτζικ εξαιτίας των τραυματισμών αλλά δεν στάθηκε αρκετό για να συνταξιοδοτηθεί.

Η αναγέννηση από τις «στάχτες» του



Ο Γκραντ Χιλ επέλεξε τους Φοίνιξ Σανς ως τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, που θα έδινε μία ακόμη ευκαιρία στον εαυτό του. «Ο Χιλ ήταν ένας παίκτης που είχε πολλές ευκαιρίες να τα παρατήσει, όμως ποτέ δεν παραπονέθηκε για τίποτα και πάντα δούλευε στο υψηλότερο επίπεδο» ξεστόμισε ο Ρικ Μάχορν τον οποίο επιβεβαίωσε με τις πράξεις του ο Χιλ. Η ιατρική ομάδα της Αριζόνα έκανε το θαύμα της και ο 35χρονος πλέον παίκτης στις πρώτες τέσσερις σεζόν συμμετείχε στο 91% των αγώνων.

Το 2010 οδήγησε μέχρι τα ημιτελικά της δύσης τους Σανς μετά από 15 ολόκληρα χρόνια και δεν θύμιζε παίκτη με επιβεβαρυμένο ιατρικό ιστορικό. Πλέον τα αθλητικά του προσόντα τον είχαν εγκαταλείψει αλλά το υψηλό μπασκετικό IQ του υπερίσχυσε και επιβίωσε από το πέρασμα του χρόνου.

Τελευταία στάση και ευκαιρία για έναν τίτλο ήταν οι Κλίπερς , όπου για ακόμη μια φορά η ατυχία «χτύπησε» την πόρτα και αγωνίστηκε σε μόλις 29 αγώνες. Μετά από 19 σεζόν η ώρα της απόσυρσης έφτασε για έναν μαχητή που ποτέ δεν επέλεξε την εύκολη λύση αλλά προτίμησε να αποχωρήσει με το κεφάλι ψηλά όπως αρμόζει στο ταλέντο του.



Είχε όλες τις προδιαγραφές να μπει στη λίστα με τους κορυφαίους όλων των εποχών, με το μικρό δείγμα των ικανοτήτων του που έδειξε πριν τους τραυματισμούς να είναι αρκετό για να τον θυμούνται και να τον νοσταλγούν οι λάτρεις του μπάσκετ. Ένας παίκτης με αρκετές προσωπικές διακρίσεις, με αστείρευτο ταλέντο και πολλές ατυχίες έχει να περηφανεύεται ότι το 2003 που του έλεγαν τόσοι γιατροί ότι ξόφλησε, αυτός συνέχισε για ακόμη δέκα χρόνια.





Επιμέλεια: Νίκος Τσώτας