Η Αλούκο είναι μόλις μία από τις 11 παίκτριες της Εθνικής ομάδας της Αγγλίας που συμπλήρωσε πάνω από 100 συμμετοχές με το εθνόσημο, καθώς και η πρώτη γυναίκα αναλύτρια στην εκπομπή «Match of the Day» του BBC. Όταν δεν έπαιζε ποδόσφαιρο, έλυνε νομικές υποθέσεις ως απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Εντούτοις, θα αντάλλασσε τις παραπάνω διακρίσεις για να πετύχει τον εξαγνισμό και την κάθαρση του ιταλικού ποδοσφαίρου από τον ρατσισμό, αδιαφορώντας για τα προσωποπαγή ρεκόρ και την κρυστάλλινη υστεροφημία που αυτά προσφέρουν.
Αφού ο εγκέλαδος του ρατσισμού έμελλε να την κεραυνοβολήσει με ένα εγκάρσιο χτύπημα, η Ένι δεν είχε παρά να γίνει η «whistleblower» της σύγχρονης εποχής, μισητή και «άδοξη μπάσταρδη» του φημισμένου ιταλικού ποδοσφαίρου, πολεμώντας τον αόρατο εχθρό μιας ακόμα κοινωνικής κατασκευής, που λέγεται φυλετική διάκριση.
Όταν η Αλούκο ανακοίνωσε πως θα αποχωρούσε από την Γιουβέντους για την Αγγλία, πολλοί πίστεψαν ότι η προχωρημένη ποδοσφαιρική της ηλικία (32 ετών) την ωθούσε να βάλει τίτλους τέλους στην ποδοσφαιρική «ζωή» της, γυρνώντας στα πάτρια εδάφη για μια λιγότερο τραχιά κατάληξη στην καριέρα της. Ωστόσο, η Αγγλίδα άφησε εμβρόντητο το Τορίνο και την ιταλική αθλητική σκηνή, γράφοντας ένα δοκίμιο, που θα ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι επαναστάτες – ποιητές που έβαψαν με την πένα τους το πορτρέτο της αντίστασης.
???? After 18 months and three trophies, @EniAlu has decided to leave Juventus. Thanks for everything, Eni!
— Juventus FC Women (@JuventusFCWomen) 22 Νοεμβρίου 2019
??https://t.co/pqkQOOZuxe#ThankYouEni pic.twitter.com/xcvMdeMlKQ
«Τους έδωσα κάτι να ασχολούνται» είχε δηλώσει ο Ραχίιμ Στέρλινγκ, κουνώντας μαϊμουδίστικα τα αυτιά του, ενώ παράλληλα προκαλούσε οργή στους φασιστοειδής ρατσιστές οπαδούς του Μαυροβουνίου, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου σε μία θάλασσα από προβλήματα ισότητας που επιζητούσαν (και επιζητούν) άμεσες λύσεις. Και αν μια στιγμή ήταν αρκετή για να προκαλέσει τον Άγγλο εξτρέμ της Μάντσεστερ Σίτι να αντιδράσει έτσι, οι 18 μήνες προφανώς και ήταν υπέρ το δέον αυτάρεσκα «βαριοί» για να ωθήσουν την Αλούκο να αναλάβει δράση και να μιλήσει έξω από τα δόντια, για την κατάσταση που επικρατεί εκτός του χορταριού των ιταλικών «θεάτρων», στα οποία η 32χρονη αρνείται επιδεικτικά πλέον να δώσει τις δικές της παραστάσεις.
«Εντός του γηπέδου είχαμε τεράστιες επιτυχίες: ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο, ένα Σούπερ Καπ. Εκτός αυτών παρ’όλα αυτά, η κατάσταση είναι απογοητευτική» έγραψε στο σημείωμα που δημοσίευσε, ευχαριστώντας τον θεό, που κατάφερε να νιώθει υπερήφανη που κατέκτησε τον τίτλο της πρώτης σκόρερ για την σεζόν που άφησε πίσω της.
Το σύντομο, όπως αποδείχθηκε, πέρασμά της από την Ιταλία την έθεσε αντιμέτωπη με τον σκοτεινό και ανατριχιαστικά αδυσώπητο και αναχρονιστικό χαρακτήρα της ιταλικής υποκουλτούρας, που περιβάλλει και σφίγγει υπέρμετρα και ασφυκτικά τον αθλητισμό, τόσο που κάνει το ποδόσφαιρο δέσμιο της ίδιας του της επιτυχίας.
«Κουράστηκα να πηγαίνω για ψώνια σε μαγαζιά και ο ιδιοκτήτης να με κοιτάει σαν κλέφτη. Το Τορίνο δυστυχώς είναι δεκαετίες πίσω όσον αφορά την αναγνώριση της διαφορετικότητας των ανθρώπων» συνέχισε, αποτυπώνοντας στο χαρτί τον πρόσφατο εφιάλτη που βίωνε επί σειρά μηνών. «Πολλές φορές έφτανα στα αεροδρόμια και τα σκυλιά της αστυνομίας με μύριζαν λες και κουβαλούσα ναρκωτικά ή ήμουν ο Πάμπλο Εσκομπάρ» πρόσθεσε.
Be colour blind. The beauty is in our differences #GuardianWeekend#NoToRacism
— EniolaAluko (@EniAlu) November 15, 2019
??@mrperou@JSRagency
Includes extract from my book #Theydontteachthis
Wearing @adidasWomenpic.twitter.com/5GtUky38Q5
«Δεν έχω δεχτεί κάποια ρατσιστική επίθεση από την ομάδα ή τους φιλάθλους μου ή ακόμα και την ομοσπονδία, αλλά αυτό που με ανησυχεί είναι η έλλειψη αντίδρασης των ιδιοκτητών και των οπαδών, που με κάνει να πιστεύω ότι το θεωρούν ως ένα κομμάτι της κουλτούρας της διασκέδασης!» σημείωσε.
Επιπροσθέτως, πριν μερικές ημέρες η Επιτροπή προϋπολογισμού του ιταλικού κράτους ενέκρινε το νομοσχέδιο περί αναγνώρισης του επαγγελματικού γυναικείου αθλητισμού, το οποίο ανοίγει επιτέλους τον δρόμο για την περαιτέρω αναβάθμισή του με την προσέλευση παικτριών από την κορυφαία αθλητική σκηνή και ό,τι άλλο αυτό συνεπάγεται (υψηλότερες οικονομικές απολαβές, ευρύτερη τηλεοπτική κάλυψη, χορηγούς).
Εντούτοις, η Αγγλίδα θεωρεί ότι αυτό που προέχει είναι «να μπορέσουν να κάνουν τις αθλήτριες να νιώθουν σαν το σπίτι τους, αφού κανείς τίτλος δεν θα μπορέσει να τις κρατήσει μακριά από την ασφάλεια του τόπου τους».
«Αν δεν είναι σπασμένο, μην προσπαθείς να το διορθώσεις» είχε περίφημα πει ο Τόμας Μπέρτραμ Λανς, διευθυντής του γραφείου της προεδρίας του Τζίμι Κάρτερ, δημιουργώντας άθελα του μια παράφραση που επικρατεί ακόμα ανάμεσα στους ποδοσφαιρόφιλους και λέει «ομάδα που κερδίζει, δεν την αλλάζεις». Λάθος. Οφείλεις με όλες σου τις δυνάμεις να επιδιώκεις το βέλτιστο. Καθότι η επανάπαυση είναι πολέμιος της προόδου και της εξέλιξης, είναι ζωτικής σημασίας η προσπάθειά σου να αποβλέπει στην βελτίωση. «Πιστεύω ότι πολλοί βλέπουν έναν σύλλογο όπως τη Γιουβέντους, που έχει κερδίσει το πρωτάθλημα τα δύο τελευταία χρόνια και λένε ότι όλα είναι καλά. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αν θέλουν να κοντράρουν τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης θα πρέπει να αλλάξουν πράγματα για να προσελκύσουν μεγάλες αθλήτριες» σημείωσε κλείνοντας το γράμμα της.
Ούσα μόλις ενός έτους, η Αλούκο αναγκάστηκε να μεταναστεύσει με την οικογένειά της στην Αγγλία. Η βραχύσωμη Ένι, που συχνά αποκαλούταν από τους συμπαίκτες της Έντι(διότι το Ενιόλα ήταν αρκετά «περίεργο» σαν άκουσμα), χαρακτηρίστηκε από έναν προπονητή της, «γυναικείος Γουέιν Ρούνεϊ» και κάπου εκεί όλα έμοιαζαν να ευθυγραμμίζονται με το πεπρωμένο της.
«Αν μπορούσα να μιλήσω στον μικρό μου εαυτό, θα του έλεγα ‘μην φοβάσαι να είσαι διαφορετική’: επειδή πραγματικά αισθανόμουν φόβο που ήμουν διαφορετική». Από παιδί η Ένι δεν ένιωθε όπως όλα τα άλλα κοριτσάκια και αυτό επειδή δεν έμοιαζε μαζί τους. Οι αδιάκοπες διαμαρτυρίες των γονιών που αδυνατούσαν να δεχτούν ένα κορίτσι να αγωνίζεται με την ομάδα των αγοριών τους, ήταν περισσότερο μια διαμαρτυρία απέναντι στην φύση που προίκισε με περισσότερο ταλέντο εκείνη και όχι τους γιους τους.
«Σκοτώστε όλες τις μπλε κίσσες, εάν μπορείτε, αλλά είναι αμαρτία να σκοτώσετε ένα κοτσύφι». Είναι η φράση που χρησιμοποιεί ο Άτικους Φιντς όταν καλείται να υπερασπιστεί έναν μαύρο άντρα με την κατηγορία για βιασμό ενός άσπρου κοριτσιού στο βιβλίο «To Kill A Mockinbird». Και αν η Ενιόλα δεν είχε γνωρίσει ποτέ από κοντά την διάσημη δικηγόρο ξαδέρφη της, πιθανώς να μην είχε νιώσει ποτέ την θέληση να διαβάσει για τον πρωταγωνιστή του βιβλίου του Χάρπερ Λι και να ακολουθήσει την τέχνη της νομικής. Πιθανώς να μην είχε γίνει ποτέ αυτό που προοριζόταν να γίνει.
Με την αδικία και το ρατσισμό να ελοχεύει σε κάθε γωνιά της σχολικής της αίθουσας, η μικρή Αλούκο στάθηκε στο πλάι του συμμαθητή της που δεχόταν bullying για το μεγάλο φουντωτό του μαλλί. Αντί το σχολείο να τιμωρήσει όσους τον χλεύαζαν, απαγόρευσαν το «afro» κούρεμα τιμωρώντας ουσιαστικά το θύμα και όχι τους θύτες. Η Ένι, μιμούμενη τον πρωταγωνιστή του αγαπημένου της βιβλίου, πήρε την κατάσταση στα χέρια της και ζήτησε από την διευθύντρια να μην εφαρμοστεί ο κανονισμός, αφού και ένα άλλο αγόρι είχε βάψει πράσινα τα μαλλιά του δίχως να τιμωρηθεί. Η διευθύντρια που την άκουσε, άλλαξε τελικά τον κανόνα και επέβαλλε κοντά μαλλιά για όλα τα αγόρια. Από αυτό το περιστατικό έμαθε ότι ο νόμος δεν λειτουργεί πάντα όπως θέλουμε εμείς, παρότι εκείνα τα Χριστούγεννα της απονεμήθηκε ειδικό βραβείο επειδή υποστήριξε ανοικτά τον συμμαθητή της.
Αυτή δεν είναι η πρώτη, αλλά ελπίζει να είναι η τελευταία φοράπου καλείται να αντιμετωπίσει τους φόβους της καθώς και τους ορκισμένους εχθρούς της. Έχοντας γράψει στο βιβλίο της «They Don’t Teach This» τα πάντα γύρω από την καριέρα της στο ποδόσφαιρο, η Αγγλίδα αποκαλύπτει με γλαφυρότητα τι πραγματικά συνέβη εκείνη την ταραγμένη για την ίδια χρονιά του 2014, όταν η αγγλική Ομοσπονδία προσπάθησε να αποσιωπήσει την ρατσιστική επίθεση που δέχθηκε από τον τέως προπονητή της εθνικής ομάδας των Λιονταριών, Μαρκ Σάμπσον, δίχως επιτυχία.
«Κανένας δεν μπορεί να μου μάθει πως να διαχειριστώ την διπλή ταυτότητά μου. Για εμένα, το να είμαι Αγγλίδα και Νιγηριανή θα είναι σαν να ισορροπώ σε τεντωμένο σκοινί για το υπόλοιπο της ζωής μου. Και κάθε φορά που θα παραπατώ, ή θα νιώθω ότι προσπαθούν να με ρίξουν, θα θυμάμαι ότι αυτή η «παύλα» που τα ενώνει θα με κάνει να είμαι και τα δύο για πάντα».
Ίσως τελικά αυτός να είναι ο λόγος που η ίδια αποκαλεί τον εαυτό της «whistleblower» (ακούσιο καταγγελλόμενο). Ποτέ δεν είχε ως απώτερο σκοπό να θυσιάσει την καριέρα της για χάρη της «τυφλής δικαιοσύνης», αλλά από την άλλη της έλαχε να «ξυπνήσει» την κοινή γνώμη απέναντι στην κατάπτυστη συμπεριφορά των υπόλογων του ρατσισμού. Κατά κάποιον τρόπο, όπως λέει, ήθελε απλά να προσαρμοστεί αθόρυβα και να παίξει ποδόσφαιρο. Αλλά αυτό ήταν φυσικά αδύνατο – διότι η Αλούκο πάντα ξεχώριζε.
Επιμέλεια: Γιάννης Γατσούλης
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
