Λένε ότι για όλα τα πράγματα στη ζωή υπάρχει η πρώτη φορά και στη περίπτωση της Ιταλίας ο αποκλεισμός μοιάζει με τέτοια κατάσταση. Ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι οι άλλες δύο φορές που έγιναν τελικά Παγκοσμίου κυπέλλου δίχως την γειτονική χώρα, ήταν το πρώτο Μουντιάλ του 1930 στην Ουρουγουάη και αυτό του 1958 στην Σουηδία.
Στον επαναληπτικό αγώνα μπαράζ με την Σουηδία οι Ιταλοί επιβεβαίωσαν τη φθίνουσα πορεία στην οποία βρίσκονται μετά την κατάκτηση του κόσμου το 2006 στην Γερμανία. Μια ομάδα με προπονητή που αμφισβητούν οι πάντες, παίκτες δίχως μεγάλη προσωπικότητα και ένα ποδόσφαιρο κυριαρχίας, αλλά όχι δημιουργίας… Το να κυκλοφορείς 90 λεπτά την μπάλα περιμετρικά της περιοχής του αντιπάλου και να μετράς ανούσιες τελικές προσπάθειες, όπως αποδείχτηκε δεν οδηγεί πουθενά.
Οι λόγοι που η Ιταλία βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση είναι πολλοί. Πρώτος και βασικότερος η έλλειψη ποιότητας. Μια σύγκριση του τωρινού ρόστερ με αυτά του πρόσφατου παρελθόντος, προκαλεί απλά μελαγχολία. Αν εξαιρέσουμε τον μεγάλο Τζίτζι Μπουφόν και δύο τρεις ακόμη περιπτώσεις, οι υπόλοιποι παίκτες κυμαίνονται στην μετριότητα και σε μια κανονική εθνική Ιταλίας δεν θα είχαν τίποτα παραπάνω από μια θέση ρολίστα…
Το καμπανάκι είχε χτυπήσει για την «Σκουάντρα Ατζούρα», αλλά μάλλον η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Δεν είναι τυχαίο ότι στα δύο πιο πρόσφατα Μουντιάλ(Νότιος Αφρική 2010 και Βραζιλία 2014) η Ιταλία γνώρισε ισάριθμους αποκλεισμούς από την φάση των ομίλων, μετρώντας μάλιστα μόλις μία νίκη και στα δύο τουρνουά! Οι γείτονες έβλεπαν το κακό να έρχεται… Μια παρένθεση μπήκε στο EURO του 2016 μετά την διετή παρουσία του Αντόνιο Κοντε στο τιμόνι της ομάδας, αλλά έπειτα ήρθε ο Βεντούρα, που ήταν όπως αποδείχθηκε βήμα προς τα πίσω…
Αναμφισβήτητα έπαιξε ρόλο και η έλλειψη ανταγωνισμού στη Serie A, όπου η Γιουβέντους παίζει την τελευταία εξαετία χωρίς αντίπαλο. Η κατακόρυφη πτώση των δύο ομάδων του Μιλάνου από το 2011 και έπειτα αποτελεί βασική αιτία για την πτώση του ανταγωνισμού και συνολικά τη ποιότητα του ποδοσφαίρου.
Η απουσία της Ιταλίας από το τουρνουά του καλοκαιριού στην Ρωσία θα είναι χτυπητή για όλους τους ποδοσφαιρόφιλους, που έμαθαν να την υπολογίζουν ως αστάθμητο παράγοντα σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Και αν πάντα υπήρχε η κουβέντα για το ποδόσφαιρο σκοπιμότητας που έπαιζε κατά καιρούς, πάντα υπήρχε ένας Ρόσι, ένας Μπάτζιο, ένας Πίρλο, ένας Ντελ Πιέρο, ακόμη κι ένας Μπόμπο Βιέρι για να δώσει την απάντηση στους επικριτές.
Πλέον η Ιταλία θα πρέπει να διδαχθεί από αυτή την αποτυχία και να επιστρέψει πιο δυνατή. Με έναν προπονητή κοινής αποδοχής, που υπάρχουν τέτοιοι στην γειτονική χώρα και έχοντας στο μυαλό της ότι το παρελθόν δεν κάνει τίποτα παραπάνω, από το να φέρει τα τέσσερα αστέρια στη φανέλα της Σκουάντρα Ατζούρα. Ούτε προκρίσεις δίνει, ούτε διακρίσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από την καλή εθνική Ιταλίας, είτε την αγαπάς, είτε την μισείς…
Υ.Γ. Το ποδόσφαιρο θα «χρωστάει» για πάντα σε κάτι τύπους σαν τον τεράστιο Τζίτζι Μπουφόν…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
