Η πραγματική φρίκη της τρομοκρατικής επίθεσης στο Μόναχο το 1972 -Στοιχεία που βγαίνουν τώρα στο φως

Το Σεπτέμβριο του 1992, δύο χήρες από το Ισραήλ πήγαν στο σπίτι του δικηγόρου τους. Εκείνος τις ενημέρωσε ότι είχε λάβει κάποιες φωτογραφίες στο πρόσφατο ταξίδι του στο Μόναχο. Πίστευε όμως ότι δεν έπρεπε να τους τις δείξει.

Οταν εκείνες επέμειναν, ο δικηγόρος πρότεινε να καλέσει ένα γιατρό για να είναι παρών όταν οι δύο γυναίκες δουν τις φωτογραφίες. Η Ιλάνα Ρομάνο και η Ανκιε Σπίτζερ, οι σύζυγοι των οποίων ήταν ανάμεσα στα μέλη της ομάδας του Ισραήλ που κρατήθηκαν ως όμηροι και δολοφονήθηκαν από Παλαιστίνιους τρομοκράτες στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου το 1972, απέρριψαν και αυτή την πρόταση του δικηγόρου. Οι δύο γυναίκες είδαν τις φωτογραφίες που επί δεκαετίες τους έλεγαν ότι δεν υπάρχουν. Και συμφώνησαν να μην συζητήσουν ποτέ για αυτές δημοσίως.

Εκείνη η επίθεση στο Ολυμπιακό χωριό παραμένει μία από τις πιο φρικτές σελίδες του αθλητισμού. Οι οχτώ τρομοκράτες, εκπροσωπώντας ένα παρακλάδι του PLO (Παλαιστινιακή Απελευθερωτική Οργάνωση) εισέβαλαν στα διαμερίσματα στα οποία έμεναν οι Ισραηλινοί αθλητές, πριν ξημερώσει η 5η Σεπτεμβρίου 1972. Τότε ξεκίνησε ένας διεθνής εφιάλτης, που διήρκεσε πάνω από 20 ώρες και κατέληξε με μία καταστροφική απόπειρα διαφυγής.

Τα φέρετρα με τα θύματα σε συναγωγή του Μονάχου


Η αντιμετώπιση της οποίας έτυχαν οι όμηροι ήταν επί χρόνια θέμα υποθέσεων, γράφουν οι New York Times. Τώρα όμως έρχονται στο φως οι πιο φρικτές λεπτομέρειες. Για πρώτη φορά η Ρομάνο, η Σπίτζερ και συγγενείς άλλων θυμάτων επέλεξαν να μιλήσουν ανοιχτά για τα έγγραφα που ήταν άγνωστα για το κοινό, σε μία προσπάθεια να λάβουν οι αγαπημένοι τους την αναγνώριση που πιστεύουν ότι τους αξίζει.

Οπως τώρα αποκαλύπτεται, τα μέλη της Ολυμπιακής ομάδας του Ισραήλ ξυλοκοπήθηκαν και τουλάχιστον ένας από αυτούς ευνουχίστηκε. «Εκοψαν τα γεννητικά του όργανα και τον κακοποίησαν», λέει η Ρομάνο για τον σύζυγό της, Γιόσεφ. «Μπορείτε να φανταστείτε τους άλλους εννιά να είναι εκεί δεμένοι; Το παρακολούθησαν αυτό», λέει στην αμερικανική εφημερίδα. Ο σύζυγός της ήταν πρωταθλητής της άρσης βαρών, ο οποίος πυροβολήθηκε όταν προσπάθησε να σταματήσει τους τρομοκράτες, στο πρώτο στάδιο της επίθεσης. Μετά, τον άφησαν να πεθάνει μπροστά στους άλλους και τον ευνούχισαν. Ο σύζυγος της Σπίτζερ, Αντρέ, ήταν ο προπονητής ιππασίας της ομάδας του Ισραήλ.

Αλλοι όμηροι ξυλοκοπήθηκαν και είχαν σοβαρούς τραυματισμούς, μεταξύ άλλων κατάγματα. Ο Ρομάνο και ένας ακόμη όμηρος πέθαναν στο Ολυμπιακό χωριό. Οι άλλοι εννιά σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια μίας αποτυχημένης προσπάθειας διαφυγής, όταν οι τρομοκράτες τους μετέφεραν στο αεροδρόμιο.

Η Ανκιε Σπίτζερ στο Ολυμπιακό χωριό το 1972


Οι συγγενείς των θυμάτων έμαθαν το τι ακριβώς συνέβη στους ανθρώπους τους μόλις 20 χρόνια μετά από την τραγωδία, όταν οι γερμανικές αρχές έδωσαν εκατοντάδες σελίδες εγγράφων με αναφορές, που έως τότε αρνούνταν πως υπάρχουν.

Οι δύο τους, ως εκπρόσωποι των οικογενειών των θυμάτων, είδαν για πρώτη φορά τα έγγραφα εκείνο το βράδυ του 1992. Η μία κόρη της Ρομάνο επρόκειτο να παντρευτεί τρεις ημέρες αργότερα, αλλά εκείνη δεν σκέφτηκε καν να καθυστερήσει την αποκάλυψη. Ηδη περίμενε αρκετά.

Οι φωτογραφίες ήταν «όσο άσχημες θα μπορούσα να φανταστώ», λέει. Οι New York Times έχουν τις φωτογραφίες, αλλά επέλεξαν να μην τις δημοσιεύσουν, εξαιτίας της σκληρότητάς τους.

Δεν είναι ξεκάθαρο το αν ο ακρωτηριασμός του Ρομάνο έγινε πριν ή μετά το θάνατό του. Η χήρα του πιστεύει ότι συνέβη αφού είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. «Οι τρομοκράτες ισχυρίζονταν ότι δεν πήγαν εκεί για να σκοτώσουν κάποιον. Οτι το μόνο που ήθελαν ήταν να απελευθερωθούν οι φίλοι τους που ήταν φυλακισμένοι στο Ισραήλ. Δεν είναι όμως αλήθεια. Πήγαν για να κάνουν κακό. Πήγαν για να σκοτώσουν», λέει η Σπίτζερ.

Η Ιλάνα Ρομάνο (αριστερά) και η Ανκιε Σπίτζερ


Από την αρχή, υπήρχε η σύγχυση για το τι ακριβώς συνέβη στα θύματα, λέει εκείνη. Οι σοροί τους αναγνωρίστηκαν από συγγενείς ή φίλους στο Μόναχο, αλλά τους έδειξαν μόνο τα πρόσωπά τους, ενώ μόλις επιστράφηκαν στο Ισραήλ, έγινε αμέσως η ταφή όπως επιτάσσει ο εβραϊκός νόμος. Με τους αξιωματούχους του Ισραήλ να επικεντρώνονται μετά από τις επιθέσεις στα λάθη που είχαν κάνει οι Γερμανοί και οι αξιωματούχοι των Ολυμπιακών αγώνων, επιτρέποντας στους τρομοκράτες να χτυπήσουν, τα ερωτήματα των συγγενών των θυμάτων ήταν προτεραιότητα μόνο για εκείνους. «Ζητήσαμε περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά μας είπαν ξανά και ξανά ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο», λέει η Σπίτζερ.

Ομως, το 1992, μετά από μία συνέντευξη για τη γερμανική τηλεόραση στην οποία εξέφρασε τον εκνευρισμό της επειδή δεν ήξερε ακριβώς τι συνέβη στον σύζυγό της, επικοινώνησε μαζί της ένας άνδρας που της δήλωσε ότι εργαζόταν για γερμανική κυβερνητική υπηρεσία, με πρόσβαση στις αναφορές για την επίθεση.

Αρχικά ο άνδρας, που τήρησε την ανωνυμία του, της έστειλε περίπου 80 σελίδες αναφορών της αστυνομίας και άλλων εγγράφων. Με αυτά, ο δικηγόρος της πίεσε τη γερμανική κυβέρνηση να τους δώσει τον υπόλοιπο φάκελο, που περιελάμβανε τις φωτογραφίες.

Οταν παρέλαβαν τον φάκελο, οι οικογένειες των θυμάτων έκαναν μήνυση στη γερμανική κυβέρνηση, την κυβέρνηση της Βαυαρίας και την πόλη του Μονάχου, για ελλιπή ασφάλεια και σοβαρά λάθη, που καταδίκασαν την επιχείρηση διάσωσης. Η μήνυση τελικά απορρίφθηκε.

Παρόλα αυτά, οι οικογένειες προσπάθησαν για να εξασφαλίσουν μία αναγνώριση από το Ολυμπιακό κίνημα για τους αγαπημένους τους. Μετά από δεκαετίες, ο πρόεδρος της ΔΟΕ Τόμας Μπαχ συμφώνησε φέτος να βοηθήσει τη χρηματοδότηση ενός μνημείου στο Μόναχο, ενώ σχεδιάζεται η μνημόνευση των θυμάτων στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2016, στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

«Η στιγμή που είδα τις φωτογραφίες ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή», λέει η Ρομάνο. «Μέχρι εκείνη την ημέρα, θυμόμουν τον Γιόσεφ ως ένα νέο άνδρα, με ένα μεγάλο χαμόγελο», προσθέτει και διστάζει. «Εκείνη η στιγμή, έσβησε για πάντα τον Γιόσεφ που ήξερα», καταλήγει.

Πηγή: iefimerida.gr