Η συνηθεία που τον σκοτώνει

Μόλις έχει τελειώσει το ματς στην Βιτόρια με τον Διαμαντίδη να αστοχεί στο τελευταίο σουτ για την νίκη και τα ερωτήματα που γεννιούνται πολλά. Δεν είναι μόνο η ήττα ως γεγονός που προβληματίζει, τέταρτη στη φετινή διοργάνωση σε σύνολο μόλις επτά αγωνιστικών, όσο η αγωνιστική εικόνα των πρασίνων.

Σε όλα τα ματς, με εξαίρεση αυτό του πρώτου γύρου κόντρα στην ομάδα του Σέρτζιο Σκαριόλο που ήταν όμως ειδικών συνθηκών λόγω των πολλών απουσιών του αντιπάλου, είτε νικά είτε χάνει το τριφύλλι το έργο μοιάζει και είναι επαναλαμβανόμενο. Ο αντίπαλος παίρνει μεγάλες διαφορές, τις περισσότερες φορές πάνω από 15 πόντους και στο πρώτο ημίχρονο, και οι πράσινοι στη συνέχεια τρέχουν να την καλύψουν. Άλλοτε τα καταφέρνουν, όπως στο Βελιγράδι και την περασμένη εβδομάδα κόντρα στην αδύναμη Λιέτουβος, και άλλοτε όχι όπως σήμερα. Το διαρκές κυνηγητό του αντιπάλου σε κάθε ματς κουράζει σωματικά και ψυχολογικά την ομάδα. Ειδικά όταν η ανατροπή δεν γίνεται η ομάδα αδειάζει νοητικά και σταδιακά αποκτά αγωνιστική ανασφάλεια.

Το επερχόμενο ματς την προσεχή Παρασκευή εναντίον των Σέρβων στο ΟΑΚΑ απέκτησε, μετά και τα αποτελέσματα αυτής της εβδομάδας, χαρακτήρα τελικού. Με δεδομένο πως το κλείσιμο της πρώτης φάσης θα βρει το σύνολο του Αργύρη Πεδουλάκη απέναντι στις κατά τεκμήριο, και βάση πορείας μέχρι τώρα στον όμιλο, καλύτερες ομάδες του γκρουπ, Κούμπαν εκτός και Μακάμπι εντός, πιθανή αποτυχία με τον Ερυθρό Αστέρα θα φέρει τους νταμπλούχους Ελλάδας με το ένα πόδι εκτός συνέχειας της διοργάνωσης.

Σε ένα παιχνίδι που οι δύο μονομάχοι ξεκινούν από τελείως διαφορετική αφετηρία. Σαφώς αμφότεροι θέλουν την νίκη, ειδικά οι φιλοξενούμενοι σε περίπτωση ήττας αποκλείονται από το ίδιο κιόλας βράδυ, αλλά η πίεση δεν είναι η ίδια. Ο Ερυθρός Αστέρας στην παρθενική του εμφάνιση στην Ευρωλίγκα δεν τρέχει και τίποτα να μείνει εκτός συνέχειας ενώ ενδεχόμενος αποκλεισμός του Παναθηναϊκού θα ισοδυναμεί με μεγάλη αποτυχία για να μην πω κάζο.

Οι πράσινοι άλλωστε είναι από τις ελάχιστες ομάδες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, που δεν έχουν ποτέ αποκλειστεί από την πρώτη φάση. Αν κατά την διάρκεια του ματς επαναληφθεί το ίδιο σενάριο που βλέπουμε φέτος τότε η πίεση και το άγχος θα πολλαπλασιαστεί στις τάξεις της ελληνικής ομάδας.

Οι λόγοι που ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει την εικόνα αυτή πολλοί και ποικίλοι. Οι ατυχίες από την αρχή της σεζόν δεν είναι και λίγες και έχουν προξενήσει πολλά προβλήματα. Αρκετοί τραυματισμοί, Λάσμε δύο φορές, Γκίστ και Ούκιτς συνθέτουν το παζλ. Αυτό που μένει να απαντηθεί όμως είναι ο χειρισμός των τραυματιών από την τεχνική ηγεσία.

Η χρησιμοποίηση του Κροάτη, όταν ακόμα καλά καλά δεν είχε βγάλει πρόγραμμα προπόνησης στο ντέρμπι στο ΣΕΦ, η χθεσινή παρουσία του Γκαμπονέζου σέντερ όταν όλοι γνωρίζουν πως δεν είχε επαρκή αριθμό προπονήσεων, η διαχείριση του Ούκιτς από την πρώτη του συμμετοχή μέχρι και σήμερα είναι μερικά από τα ερωτηματικά που χρήζουν απαντήσεων. Δεύτερο πολύ σοβαρό ζήτημα αποτελεί το ροτέισον που κάνει από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου ο κόουτς.

Στην περιφέρεια για παράδειγμα σήμερα εξαφάνισε τον Παππά. Με μόλις τρία λεπτά συμμετοχή και τέσσερις πόντους σε αυτό το διάστημα έμεινε θεατής σε όλο το υπόλοιπο του αγώνα. Ένας παίκτης που έδειξε με το καλημέρα τι μπορεί να προσφέρει αλλά και το πόσο γρήγορα προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις της διοργάνωσης. Σήμερα ξαφνικά κρίθηκε ακατάλληλος να δώσει ανάσες και λύσεις; Στην γραμμή των ψηλών τα πράγματα είναι χειρότερα.

Ο Μπατίστ χρησιμοποιείται σαν τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Αν η τεχνική ηγεσία κρίνει ότι δεν μπορεί να προσφέρει και ότι απλώς αποκτήθηκε για να κλείσει τιμητικά την καριέρα του στον σύλλογο της καρδιάς του οφείλει να αποκτήσει παίκτη στη θέση πέντε, εκτός και αν νομίζει πως η χρονιά θα βγει με τον Λάσμε και τον σοφτ για αυτήν την θέση Λουκά ή με ημίμετρα τύπου Γκίστ. Σήμερα για παράδειγμα αν είναι δυνατόν ο Πλάις μαρκαριζόταν από τον Γκιστ σε όλη την πρώτη περίοδο στην οποία χτίστηκε και η διαφόρα της Κάχα. Ο Γιάνκοβιτς ένας από τους λίγους παίκτες με καλό σουτ βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας από την αρχή της σεζόν. Ο Μπράμος πουθενά, ο Κάρι μπαίνει τρίλεπτα και πεντάλεπτα χωρίς έτσι να μπορεί να αποκτήσει ρυθμό.

Θα πει κανείς πως οι καλύτεροι είναι πάντα αυτοί που δεν παίζουν. Θα μπορούσε να ισχύει και εδώ αυτό αλλά το παράδειγμα του Φώτση αποδεικνύει το αντίθετο. Στην αρχή της περιόδου ο έμπειρος πάουερ φόργουορντ είχε την τύχη του Μάικ. Μόλις του έδωσε λεπτά ο Πεδουλάκης, κυρίως λόγω ανάγκης, τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα. Το θόλωμα του προπονητή είναι ικανό να καταστρέψει τους πράσινους. Δεν ξέρω αν είναι η ενδεδειγμένη λύση η αλλαγή, κυρίως τώρα πριν από τον τελικό με τους Σέρβους, αλλά αργά ή γρήγορα πρέπει να γίνει.

Όπως απέδειξε και η περυσινή χρονιά, αλλά και το ξεκίνημα της φετινής, έχουμε στερέψει από ιδέες. Η πρόκριση στο final- four χάθηκε όταν η ομάδα απέκτησε τον τίτλο του φαβορί κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Ίσως να μην μπορεί η τεχνική ηγεσία να αντέξει την πίεση της επιτυχίας. Η ομάδα πέρυσι ήταν το αουτσάιντερ και θριάμβευσε. Φέτος η χρονιά δεν είναι ίδια και έχει μεγάλες απαιτήσεις. Θέλει προσωπικότητα και τσαγανό, καθαρό μυαλό και μπασκετική ευφυΐα.

Σε ονοματολογία δεν υπάρχει λόγος να μπούμε, αλλά κατά την γνώμη μου πρέπει να αναζητηθεί λύση από το εξωτερικό και από το πάνω ράφι και μάλιστα πριν από το κρίσιμο ραντεβού με τον αιώνιο αντίπαλο στα τέλη του άλλου μήνα στο ΟΑΚΑ. Δεν είναι θέμα αχαριστίας προς το πρόσωπο του Πεδουλάκη ή των συνεργατών του, αλλά ζήτημα επιπέδου για την ομάδα. Το έργο του κόουτς είναι επιτυχημένο απόλυτα αλλά έχει ταβάνι. Η αυτοκρατορία του ΠΑΟ για να επιστρέψει εκεί που ανήκει, στην κορυφή της Ευρώπης δηλαδή, θέλει άλλου αναστήματος καπετάνιο.