Εκεί που τόλμησαν της Ένωσης οι Αετοί

Το ταξίδι έχει ολοκληρωθεί και η αποστολή της ΑΕΚ, έχει επιστρέψει στην Αθήνα. Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα σαν σκηνή αφού είχαμε μόλις αφιχθεί από αυτό το ιστορικό ταξίδι, είναι οι σκέψεις όλων για το τι ακριβώς έχει συμβεί. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης τόσο πριν την αναχώρηση από την Βουδαπέστη για την επιστροφή, όσο και κατά την άφιξη στην Αθήνα ήταν σκεπτικός, αλλά και πολύ περήφανος.

Προσπαθούσε προφανώς ν’ αντιληφθεί, να συλλάβει στο μυαλό του, το μέγεθος της ιστορίας που έγραψε λίγες ώρες μετά από το παιχνίδι της Ένωσης απέναντι στον πόλεμο. Το μέγεθος του εγχειρήματος και το αποτύπωμα που θα άφηνε στην ιστορία της η ομάδα, αλλά και στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Όπως και όλοι μας άλλωστε. Εκείνη την στιγμή, στο μυαλό όσων συμμετείχαν σε αυτό το ταξίδι, ερχόντουσαν εικόνες, στιγμές, σκέψεις. Από ένα ταξίδι μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά. Ένα ταξίδι που θα έκαναν μόνο οι Αετοί.



Πέρασαν 21 χρόνια από τότε, αλλά για να είμαι ειλικρινής, από τότε και μετά ανακαλύπτω στο μυαλό μου, όλο και περισσότερες στιγμές που έζησα και ξετρυπώνω από τη μνήμη μου. Γιατί αυτό το ταξίδι ήταν, τόσο μοναδικό που αντί να ξεχνάς, όσο απομακρύνεσαι χρονικά από αυτό και μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς το μέγεθος και την αξία αυτού του τολμήματος. Είναι τόσα πολλά αυτά που βιώσαμε, αλλά και οι στιγμές, που κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ανακαλύπτεις στο χρονοντούλαπο της μνήμης όλο και περισσότερα που είχαν συμβεί. Τόσο την παραμονή του αγώνα στην Βουδαπέστη, όσο και κατά την διάρκεια εκείνου του ταξιδιού.



Έντονο ήταν και το παρασκήνιο στο πριν. Γιατί αυτή η απόφαση που ελήφθη ημέρα Πέμπτη, πριν την μεγάλη εβδομάδα και σφραγίστηκε την Παρασκευή, είχε πολλά διαδικαστικά. Θυμάμαι πως το Σάββατο που πλέον το νερό είχε μπει στο αυλάκι και το ποτάμι δεν γύριζε πίσω, πόσο αποφασισμένοι ήταν και ο Μελισσανίδης, αλλά και ο Ντέμης Νικολαϊδης, που είπε το «ναι» χωρίς πολλή σκέψη. Πέρα από όλες τις ποδοσφαιρικές στιγμές του, αλλά και τις στιγμές του ως πρόεδρος της ΑΕΚ αργότερα, η σιγουριά του και η θέλησή του να γίνει γεγονός αυτό το ταξίδι ήταν αποφασιστικής σημασίας για τους ποδοσφαιριστές. Για όλους όσοι συμμετείχαν σε αυτή την αποστολή από το ποδοσφαιρικό τμήμα, ήταν αδιαμφισβήτητα ο Ντέμης το σπίρτο που άναψε την φωτιά.


Τόσο μεγάλη ήταν η θέληση και η επιθυμία του Ντέμη που όταν ρωτήθηκε στην Βουδαπέστη «Καλά πάτε να παίξετε στο φλεγόμενο Βελιγράδι να παίξετε κατά την Παρτιζάν» εκείνος απάντησε πως «Πάμε να παίξουμε κατά του πολέμου». Συγκλονιστική ήταν και η ομολογία του Μελισσανίδη γύρω από το πόσο μεγάλη απήχηση είχε αυτή η δική του ιδέα για αυτό το ταξίδι. Αυτό το κάλεσμα ήταν σίγουρα το πιο επικό στην ιστορία της Ένωσης. Κι έχω την βεβαιότητα πως αν υπήρχε η δυνατότητα μιας τεράστιας μετακίνησης (που δεν θα μπορούσε να υπάρχει μέσα σε τέτοιες συνθήκες) ο κόσμος που θα ήθελε να πάρει μέρος σε αυτό το ταξίδι, θα ήταν αμέτρητος.



Οι πιέσεις ήταν ανυπόφορες και επίμονες για να μην ολοκληρωθεί αυτό το ταξίδι προς τον Πέτρο Στάθη, το βράδυ της παραμονής στην Βουδαπέστη, από την ιδιοκτήτρια ENIC, που με την σειρά της πιεζόταν αφόρητα από το αγγλικό Υπουργείο Εξωτερικών. Μάλιστα υπήρξαν απειλές πως δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι σε περίπτωση αεροπορικής επιδρομής, πως δεν θα βρισκόταν γέφυρα να περάσει η αποστολή ή δεν θα υπήρχε αυτή η μοναδική μέχρι να επιστρέψουμε το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης. Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι η αποφασιστικότητα που είχε αυτή η αποστολή. Γιατί ειδικά σε τέτοιες καταστάσεις, είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ.

Όλη η διαδρομή, ακόμα και με την ταλαιπωρία στα ουγγροσερβικά σύνορα και με την βλάβη του πούλμαν των δημοσιογράφων, η αδημονία μας να βρεθούμε εκεί ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Η εικόνα κατοίκων να χαιρετούν την αποστολή, ακόμα και το δικό μας πούλμαν, είναι από αυτές που θα μείνουν χαραγμένες. Σε μια πόλη που θυμίζει την τωρινή εποχή του κορωνοϊου ως προς την κίνηση, εκεί που καταλάβαινες το μέγεθος της καταστροφής, ήταν τα ερείπια, αλλά και η εικόνα του Υπουργείου Εσωτερικών των Σέρβων που βρισκόταν πολύ κοντά στο γήπεδο της Παρτιζάν. Άλλωστε αυτό το κτίριο ήταν από τα πρώτα που είχαν χτυπηθεί.



Εκείνη την μέρα η ΑΕΚ έδωσε κουράγιο στους Σέρβους, όμως όσοι βρεθήκαμε εκεί, δεν θα ήμασταν ποτέ ίδιοι μετά από αυτό το ταξίδι. Μια τέτοια εμπειρία σε αλλάζει, σε βάζει σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης και βέβαια δεν το ξεχνάς ποτέ. Για να είμαι ειλικρινής, όσο αυτό το γεγονός αποκτά απόσταση, παίρνει μεγαλύτερη διάσταση στο μυαλό μου. Γι’ αυτό που δεν θα έχω ποτέ καμία αμφιβολία, είναι πως αυτή η ιστορία που έγραψε εκείνη την ημέρα η Ένωση, δεν ανταλλάσσεται με τίτλους. Ένα ταξίδι και μια ιστορία που δεν θα ξεχαστεί ποτέ και θα θυμόμαστε όλοι για πάντα.



Ξεχωριστή μνεία οφείλει κανείς να κάνει στα 47 παιδιά της Original, που έκαναν αυτό το ταξίδι οδικώς μέσω Βουλγαρίας, σε μια αποστολή αυτοκτονίας, δίχως το παραμικρό μέτρο. Βρέθηκαν εκεί, έγιναν ένα με τους οπαδούς της σερβικής και έδειξαν σε όλον τον κόσμο, την αυταπάρνηση και την συμπαράστασή τους, ανεξάρτητα με το πώς, στη συνέχεια που γνωρίζουμε όλοι, ανταπέδωσαν κάποιοι και όχι όλοι, φίλοι της Παρτιζάν, αυτή την κίνηση.

ΥΓ: Η σελίδα της εφημερίδας (δυστυχώς λείπει το κομμάτι της αναφοράς με τα ονόματα των παιδιών της Original που ταξίδεψαν) είναι από το αφιέρωμα που είχε κάνει ο πάντα αγαπημένος φίλος Γιώργος Γαλάτσης που ήταν απεσταλμένος της εφημερίδας "Έθνος" σε εκείνο το ταξίδι.