Μίκαελ Σουμάχερ: Ο δρόμος προς την κορυφή!

Ήταν 25 Αυγούστου του 1991, όταν ο Μίκαελ Σούμαχερ κλήθηκε από τον πρόεδρο της Jordan, Έντι Τζόρνταν, να οδηγήσει το μονοθέσιο της ομάδας του στην πίστα του Σπα, στο Βέλγιο. Ο οδηγός της Jordan, Μπερτράν Γκασό, είχε μπλεξίματα με την αστυνομία, έπειτα από τσακωμό του με οδηγό ταξί στο Λονδίνο και βρισκόταν στη φυλακή. Η Mercedes, στην οποία ανήκε ο Σουμάχερ, πλήρωσε 150 χιλιάδες δολάρια στον Έντι Τζόρνταν, ώστε να βρεθεί ο Γερμανός στο μονοθέσιο της ομάδας του.

Και έτσι έγινε. Ο 22χρονος Σουμάχερ βρέθηκε για πρώτη φορά σε μονοθέσιο της Formula 1 και θα αγωνιζόταν στο Grand Prix του Βελγίου. Για να γίνει αυτό ο «Σούμι» δήλωσε ότι ξέρει την πίστα, ενώ μετά από αρκετά χρόνια παραδέχτηκε ότι δεν είχε δει τη διαδρομή του Σπα ούτε σε video.

Στις δοκιμές του Σπα ο Σουμάχερ έκανε τον έβδομο ταχύτερο χρόνο, εντυπωσιάζοντας τους πάντες, ενώ, την επόμενη μέρα, ο αγώνας του δεν είχε την ίδια καλή έκβαση, καθώς εγκατέλειψε λίγο μετά την εκκίνηση του Grand Prix. Το 1991 δεν συμμετέχει σε κάποιον άλλο αγώνα του πρωταθλήματος της Formula 1, όμως η εμφάνισή του στο Σπα ήταν αρκετή, ώστε να πείσει τον Φλάβιο Μπριατόρε να τον εντάξει στη Benetton, για το πρωτάθλημα του 1992.

Πλέον, ο Σουμάχερ έχει μπει για τα καλά στη Formula 1, σε μια περίοδο, βέβαια, που υπάρχουν μεγάλα ονόματα, όπως ο Άιρτον Σένα, ο Άλεν Προστ και ο Νάιτζελ Μάνσελ και η κυριαρχία της Williams είναι αδιαμφισβήτητη.

Το 1992 ο Γερμανός πιλότος συμμετέχει σε όλα τα Grand Prix του πρωταθλήματος και καταλαμβάνει την τρίτη θέση στην κατάταξη, αφήνοντας πίσω του τον Άιρτον Σένα. Στις 30 Αυγούστου, ο Σουμάχερ πέτυχε την πρώτη του νίκη στη Formula 1, στην ίδια πίστα που είχε κάνει το ντεμπούτο του, έναν χρόνο νωρίτερα, στο Σπα.

Το 1993 ο Μίκαελ Σουμάχερ συνεχίζει στη Benetton, η οποία δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη Williams, με την οποία και κατέκτησε το πρωτάθλημα ο Άλεν Προστ. Ο Γερμανός πιλότος παίρνει μία νίκη στην Πορτογαλία, ενώ δεν κατάφερε να τερματίσει σε επτά από τα συνολικά δεκαέξι Grand Prix, τερματίζοντας στην τέταρτη θέση της κατάταξης.

Το 1994 είναι η χρονιά που ο Σουμάχερ, θα μπει στη λίστα με τους πιλότους που έχουν κατακτήσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Formula 1, σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε από τον θάνατο του Άιρτον Σένα στην Ίμολα. Η Benetton παρουσιάζει στο πρωτάθλημα ένα πολύ πιο ανταγωνιστικό μονοθέσιο, σε σχέση με το προηγούμενο και δίνει την ευκαιρία στον 25χρονο Μίκαελ Σουμάχερ να συγκεντρώσει έναν βαθμό περισσότερο από τον Ντέιμον Χιλ της Williams και να πανηγυρίσει τον πρώτο του τίτλο. Οι μάχες των δύο προκάλεσαν πολλές συζητήσεις με αποκορύφωμα τη σύγκρουση τους στον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος. Το πρωτάθλημα στους κατασκευαστές κατακτά και η ομάδα του, η Benetton. Η Formula 1 είχε χάσει τον Σένα αλλά ο Μίκαελ Σουμάχερ ήταν εκεί για να κρατήσει το ενδιαφέρον των φίλων του μηχανοκίνητου αθλητισμού στα ύψη, καθώς έδειξε ότι θα μπορέσει να πρωταγωνιστήσει στο μέλλον.



Την επόμενη χρονιά, πρωταθλητής αναδεικνύεται πάλι ο Μίκαελ Σουμάχερ, αυτή τη φορά πιο άνετα από το 1994, ενώ η Benetton κατακτά και το πρωτάθλημα κατασκευαστών για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.

Το 1996 τον καλεί η Ferrari, σε μια προσπάθεια που έκανε η ιταλική ομάδα να επανέλθει στις επιτυχίες. Η Scuderia αναγκάστηκε, σε αντίθεση με την πολιτική που είχε μέχρι τότε να δαπανήσει πολλά χρήματα για να φέρει τον Γερμανό στο Μαρανέλο. Μαζί με τον Γερμανό στη Ferrari από τη Benetton πήγε και ο Ρος Μπρον. Στο πρωτάθλημα δεν καταφέρνει να είναι ανταγωνιστική και στο τέλος του, ο Σουμάχερ βρίσκεται στην τρίτη θέση, ενώ τον τίτλο κατέκτησε ο Ντέιμον Χιλ.

Το 1997 το πρωτάθλημα κατέκτησε στον τελευταίο αγώνα ο Ζακ Βιλνέβ, με Williams. Ο Γερμανός κατετάγη δεύτερος, αλλά ακυρώθηκε, λόγω της σύγκρουσης με τον Βιλνέβ, που είχε προκαλέσει στον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος, στη Χερέθ.

Την επόμενη χρονιά ο Σουμάχερ γνώρισε τον πιο δυνατό αντίπαλο που είχε στην καριέρα του, στο πρόσωπο του Μίκα Χάκινεν. Ο Φινλανδός με τη McLaren Mercedes και υπό την καθοδήγηση του Άντριαν Νιούι κατέκτησε το πρωτάθλημα, αφήνοντας δεύτερο τον Γερμανό της Ferrari.

Το 1999 σημαδεύτηκε από το ατύχημα που είχε ο Σουμάχερ στο Σίλβερστον. Ο Γερμανός έσπασε το πόδι του, με αποτέλεσμα να μην λάβει μέρος σε έξι Grand Prix. Στο πρωτάθλημα τερμάτισε πέμπτος, η χαμηλότερη θέση στην καριέρα του, ενώ τον τίτλο κατέκτησε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο Μίκα Χάκινεν. Στους κατασκευαστές με τη βοήθεια και του Σουμάερ, η Ferrari κατακτά το πρωτάθλημα, το πρώτο από το 1983.



Το 2000 ο Σουμάχερ έχει αποκτήσει την κατάλληλη χημεία με τον γενικό διευθυντή της ομάδας, Ζαν Τοντ και τον υπεύθυνο στρατηγικής, Ρος Μπρον και κατακτά το πρωτάθλημα έναντι του Μίκα Χάκινεν με τον τίτλο να κρίνεται στο τελευταίο Grand Prix στη Σουζούκα. Ήταν ο πρώτος τίτλος που κατακτά οδηγός της Ferrari, από το μακρινό 1979 και τον Τζόντι Σέκτερ. Στο Grand Prix της Ιταλίας, με τη νίκη που πήρε ο Σουμάχερ, έφτασε τις 42, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του ινδάλματός του, του Άιρτον Σένα. Όταν στη συνέντευξη τύπου του έγινε σχετική ερώτηση ο Γερμανός δεν άντεξε και ξέσπασε σε κλάματα. Δεν μπορούσε να απαντήσει, ήταν ιστορική στιγμή. Δίπλα του βρίσκονταν, ο αδερφός του, Ραλφ και ο μεγάλος του αντίπαλος, Μίκα Χάκινεν, ο οποίος συμπαραστέκεται στον «Σούμι», καθώς νιώθει την σημαντικότητα της στιγμής.



Πλέον ο Σουμάχερ έχει αρχίσει και κατακτά την αποδοχή του χώρου της Formula 1 και ειδικά στην Ιταλία, καθώς είχε καταφέρει να βγάλει τη Scuderia από μακρά περίοδο, που βρισκόταν μακριά από τις επιτυχίες.

Τα επόμενα δύο χρόνια κατακτά ισάριθμα πρωταθλήματα. Η διαφορά του με τους αντιπάλους του είναι μεγάλη, με αποκορύφωμα το 2002, όταν ο Γερμανός και ο teammate του Ρούμπενς Μπαρικέλο νίκησαν στα δεκαπέντε από τα συνολικά δεκαεπτά Grand Prix του πρωταθλήματος, με τον «Σούμι» να κερδίζει σε έντεκα από αυτά. Την ίδια χρονιά ισοφαρίζει και το ρεκόρ του Χουάν Μανουέλ Φάντζιο με πέντε τίτλους παγκόσμιου πρωταθλητή.



Το 2003 ο Κίμι Ραϊκόνεν της McLaren Mercedes και ο Πάμπλο Μοντόγια με Williams βάζουν δύσκολα στο Γερμανό, ο οποίος όμως κατακτά το πρωτάθλημα με δύο βαθμούς διαφορά από τον Φινλανδό. Στο Grand Prix του Σαν Μαρίνο ο Σουμάχερ, «έδειξε το μέγεθος του ως οδηγός και ως άνθρωπος», όπως είχε πει ο Ζαν Τοντ μετά το τέλος του αγώνα. Ο Γερμανός πιλότος λίγες ώρες πριν την έναρξη του αγώνα είχε ενημερωθεί για τον θάνατο της μητέρας του. Από την ομάδα του είχαν πει ότι αν θέλει μπορεί να μην συμμετάσχει στον αγώνα και να πάει στη Γερμανία. Εκείνος επέλεξε να αγωνιστεί κανονικά και κατέκτησε τη νίκη. Στη συνέχεια έβγαλε το κράνος του μόνο την ώρα του βάθρου, αν και τις στιγμές μετά το πέσιμο της καρό σημαίας, δεν μπορούσε το κράνος να κρύψει τα συναισθήματά του. «Είναι κρίμα που ορισμένες φορές οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ποιος είναι. Σήμερα το έδειξε και είμαστε περήφανοι για αυτόν», ανέφερε ο Τοντ.

Την επόμενη σεζόν κατέκτησε το τελευταίο πρωτάθλημα της καριέρας του με δεκατρείς νίκες σε δεκαοχτώ αγώνες. Ήταν το έβδομο στην καριέρα του και το πέμπτο συνεχόμενο.



To 2005 η Ferrari δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη Renault και τη McLaren, ενώ και τα ελαστικά της Bridgestone που υστερούσαν σε σχέση με αυτά της Michelin εμποδίζουν το «Σούμι» να κατακτήσει ακόμα ένα πρωτάθλημα, το οποίο πανηγύρισε ο Φερνάντο Αλόνσο, αφήνοντας στην Τρίτη θέση τον Γερμανό με 71 βαθμούς διαφορά.

Το 2006 ο Σουμάχερ στο Grand Prix της Μόντσα, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το Μαρανέλο που βρίσκεται η έδρα της Ferrari, με την οποία ο Γερμανός έφτασε στην κορυφή, ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί από τη Formula 1. Η τελευταία του χρονιά θα ήθελε να κλείσει με έναν ακόμη παγκόσμιο τίτλο, κάτι το οποίο δεν έγινε, καθώς το πρωτάθλημα κατέκτησε και πάλι ο Φερνάντο Αλόνσο.

Ο Μίκαελ Σουμάχερ είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να ζει μέσα στον κίνδυνο και να ψάχνει τα όριά του, είναι νικητής. Τρία χρόνια μετά την απόσυρσή του από τη Formula 1, ψάχνει τρόπο να επιστρέψει. Είχαν γίνει συζητήσεις να επιστρέψει με τη Ferrari το 2009 μετά το ατύχημα του Φελίπε Μάσα, αλλά τον εμπόδισαν προβλήματα που αντιμετώπιζε στον αυχένα του.

Η επιστροφή του πραγματοποιείται το 2010 γα λογαριασμό της Mercedes και του καλού του φίλου Ρος Μπρον. Στη γερμανική ομάδα δεν καταφέρνει τις επιτυχίες του παρελθόντος, καθώς η Mercedes δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τις άλλες ομάδες, αλλά και ο ίδιος δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στα νέα μονοθέσια της Formula 1. Στα τρία χρόνια παρουσίας του στη Mercedes κατάφερε να ανέβει μία φορά στο βάθρο στο ευρωπαϊκό Grand Prix το 2012. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς ανακοίνωσε το οριστικό τέλος της καριέρας του στη Formula 1.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του κατέρριψε πολλά ρεκόρ και κατάφερε να δώσει μια διαφορετική αίγλη στη Formula 1 και να κάνει αρκετούς να ασχοληθούν με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Κατάφερε να κατακτήσει επτά παγκόσμια πρωταθλήματα, πέντε εκ των οποίων συνεχόμενα, είδε πρώτος την καρό σημαία 91 φορές σε 307 αγώνες, ενώ 68 φορές εκκίνησε τον αγώνα από την πρώτη θέση.

Από τις 29 Δεκεμβρίου του 2013 ο Μίκαελ Σουμάχερ, δίνει τη σημαντικότερη μάχη για τη ζωή του, έπειτα από τον τραυματισμό στο κεφάλι του, ενώ έκανε σκι, στις γαλλικές Άλπεις.

Επιμέλεια: Περικλής Καλογερόπουλος