Είναι από τις περιπτώσεις, που το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο μοιάζει φτωχό για να περιγράψει το κάζο του Παναθηναϊκού. Οι λέξεις ντροπή, ξεφτίλα και καταστροφή που «παίζουν» κατά κόρον, δεν είναι αρκετές για το μέγεθος αυτής της ομάδας. Μιας ομάδας, που μέχρι πριν από πέντε χρόνια αποτελούσε τον πρέσβη της Ελλάδας στην Ευρώπη και πλέον έχει κατρακυλήσει κάτω από την 100η θέση στη βαθμολογία της UEFA.
Του Τάσου Νικολόπουλου
Μιας ομάδας, που κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να αποκλειστεί από την Καμπάλα, έναν σύλλογο που έχει δέκα χρόνια ζωής. Μιας ομάδας που πρόλαβε μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα και απώλεσε έναν από τους τρεις βασικούς στόχους της σεζόν, βάσει των όσων λένε οι ιθύνοντες. Τα δύσκολα είναι μπροστά για όλους, που έγραψαν τα ονόματα τους στην πιο μαύρη σελίδα στην ευρωπαϊκή ιστορία του συλλόγου.
Μεταξύ αυτών είναι και ο Γιάννης Αναστασίου, οι ευθύνες του οποίου είναι μεγάλες. Και των παικτών βέβαια, μην ξεχνιόμαστε… Αλλά το λυπηρό, στα δικά μου μάτια, είναι ότι δεν ανέλαβε το μερίδιο που του αναλογεί στη συνέντευξη Τύπου, που ακολούθησε τον αγώνα και εξίσου σημαντικό ότι δεν ζήτησε, ως όφειλε να κάνει, μια συγγνώμη από τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Έναν κόσμο, που όπως είχα γράψει μετά τον αποκλεισμό από την Κλαμπ Μπριζ, ειδικά την τελευταία τριετία, έχει ‘βάλει πλάτη’ και έχει στηρίξει μέχρι εκεί που δεν πάει την ομάδα.
Η στήριξη θα συνεχίσει να υπάρχει, αλλά η υπομονή εξαντλήθηκε χθες. Και το κατάλαβε καλά τόσο ο ίδιος, όσο και οι ποδοσφαιριστές, που τα «άκουσαν» μαζεμένα, μετά τη νέα πίκρα που πρόσφεραν στον κόσμο. Δεν μπορεί, λοιπόν, σε όλους αυτούς που σε στηρίζουν και σου έχουν δώσει… ασυλία, να μην ζητάς μια συγγνώμη. Δεν γίνεται να μην αναλαμβάνεις το μερίδιο της ευθύνης που σου αναλογεί, όταν αποκλείεσαι από κάποια Καμπάλα, έχοντας πει ότι αποτελεί υποχρέωση η πρόκριση απέναντι σε μια τέτοια ομάδα. Φταις κι εσύ λοιπόν και οφείλεις, όπως όλοι, να κάνεις την αυτοκριτική σου. Ήταν φάουλ και μάλιστα αντιαθλητικό, για να χρησιμοποιήσω έναν όρο του μπάσκετ.
Όσο για το… αύριο, οικονομικά η χρονιά έχει τιναχθεί στον αέρα, ενώ αγωνιστικά η διαχείριση αυτής της κατάστασης θα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Ουδείς θα βρίσκεται πλέον στο απυρόβλητο και η εξιλέωση θα έρθει μόνο με το πρωτάθλημα. Βέβαια, στα λόγια είναι εύκολο να βάζεις στόχους, το θέμα είναι τι κάνεις στην πράξη. Και μέχρι ώρας φέτος, ο Παναθηναϊκός στα… γραπτά έχει μείνει στην ίδια τάξη.
Υ.Γ.: Είμαι από αυτούς που πίστευαν ότι ο Παναθηναϊκός στη διαδικασία των play-offs της περυσινής περιόδου θα ήταν καλύτερο-προτιμότερο να πάρει το εισιτήριο που οδηγεί απευθείας στους ομίλους του Europa League. Στην περίπτωση αυτή, θα είχε σίγουρη ευρωπαϊκή συμμετοχή και εγγυημένα έσοδα, δυνατότητα για καλύτερη προετοιμασία και καμία βιασύνη για τις μεταγραφές. Πήρε το ρίσκο για τα περισσότερα, αλλά έχασε και τα σίγουρα…
Για όσους θα πείτε ότι ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να συμβιβάζεται με τίποτε λιγότερο από την πρώτη θέση, απλώς υπενθυμίζω ότι ο πήχης έχει χαμηλώσει επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια. Και καλώς ή κακώς το επίπεδο της ομάδας δεν είναι για Champions League, όσο κι αν αυτό πονάει. Κάποτε ήταν Panathinaikos, αλλά το κάποτε δεν είναι τώρα…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
