Ο άσωτος Λεμπρόν και το τάγμα των ιπποτών

Ο άσωτος υιός αποφάσισε να επιστρέψει. «Γλέντησε» τέσσερα χρόνια μακριά από το σπίτι του, κέρδισε δόξα, χρήματα και δύο πρωταθλήματα και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να γυρίσει πίσω για να αγωνιστεί ξανά μπροστά στο κοινό που αρχικά τον λάτρεψε, στη συνέχεια τον μίσησε και αποτελεί ερωτηματικό πώς θα τον υποδεχτεί τώρα. Πιθανότατα η υποδοχή θα εξαρτηθεί από τα αποτελέσματα, αφού αν ο «βασιλιάς» φέρει στο Κλίβελαντ δαχτυλίδι(α), κανείς δεν θα θυμάται το «αμαρτωλό» παρελθόν του. Εδώ ξεχνούν εύκολα οι θερμόαιμοι Ευρωπαίοι, δεν θα το κάνουν οι χειροκροτητές Αμερικανοί;

Φυσικά τα πράγματα δεν είναι απλά για τον Λεμπρόν Τζέιμς. Η απόφασή του έχει ρίσκο. Πιθανότατα η κατάληξη της φετινής σεζόν, με την απώλεια του τίτλου με κάτω τα χέρια από τους Σπερς, έπαιξε το ρόλο της. Δύσκολα θα αποχωρούσε από το Μαϊάμι αν έκανε το three-peat. Όμως βλέποντας ότι παρά τις «εκπτώσεις» που δέχτηκε στο συμβόλαιό του, η διοίκηση δεν μπορούσε να του εξασφαλίσει ένα καλύτερο supporting cast, βλέποντας τον Ντουέιν Ουέιντ κάθε χρόνο και πιο βαρύ από τα τσακισμένα του γόνατα, τον Κρις Μπος να μη στέκεται στο ύψος του και την έλλειψη στηριγμάτων από τους υπόλοιπους, τη στιγμή που οι Σπερς θα κρατήσουν και του χρόνου την ίδια ομάδα και θα είναι το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο, αποφάσισε να… την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Η προ τετραετίας δήλωσή του για «ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι…» πρωταθλήματα και πάει λέγοντας διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να υλοποιηθεί και προτού έρθει ο κατήφορος, προτίμησε την έξοδο.

Στους Καβαλίερς θα τραβήξει «ζόρι». Πέρα από πιθανώς κάποιους που δεν θα έχουν ξεχάσει την «προδοσία», ο Λεμπρόν δεν θα βρει μια ομάδα με έτοιμους σταρ, όπως συνέβη το 2010 στο Μαϊάμι. Πρακτικά πέραν του Κάιρι Ίρβινγκ, που προορίζεται για το δεύτερο βιολί της ομάδας και πραγματικά διαθέτει… star quality, οι υπόλοιποι παίκτες δεν έχουν πείσει πως είναι έτοιμοι για μεγάλα πράγματα. Ο Ντιόν Γουέιτερς και ο Τρίσταν Τόμπσον έχουν δείξει πως μπορούν να ξεχωρίσουν σε μια μικρομεσαία ομάδα αλλά οι σοβαρές «εξετάσεις» είναι μπροστά τους, ο Άντερσον Βαρεζάο και ο Μπρένταν Χέιγουντ δεν είναι τίποτα περισσότερο από αξιοπρεπείς χαμάληδες, ενώ ο Άντονι Μπένετ είχε μία απογοητευτική σεζόν μετά την (μάλλον ανεξήγητη) επιλογή του στο νούμερο ένα του περσινού ντραφτ. Όσο για το φετινό νούμερο ένα, τον Άντριου Γουίγκινς, η παραμονή του στην ομάδα είναι επισφαλής, αφού η μη αναφορά του ονόματός του από τον Λεμπρόν στη γραπτή του δήλωση δημιούργησε ήδη φήμες περί ανταλλαγής.

Είναι προφανές πως το τάγμα των «ιπποτών» που θα πλαισιώσει τον «βασιλιά» χρειάζεται ενίσχυση. Ειδάλλως αυτός θα μείνει να παλεύει μόνος του, όπως συνέβη στην πρώτη του θητεία στην ομάδα. Κι επειδή οι εποχές του one man show-έστω κι αν αυτός είναι ο Λεμπρόν-έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, θα καταδικαστεί σε αποτυχία. Παρότι πλέον είναι καλύτερος και κυρίως πιο ώριμος. Οι «Καβς» θα χρειαστούν τουλάχιστον έναν ακόμη πυλώνα, δίπλα από Λεμπρόν και Ίρβινγκ, για να διεκδικήσουν δαχτυλίδι. Θα είναι αυτός ο Κέβιν Λοβ; Αν όντως είναι αυτός, ή έστω ένας… Πάου Γκασόλ, όλα είναι πιθανά. Φυσικά θα ήταν χρήσιμη και η πλαισίωση της ομάδας με βετεράνους που διψούν για τίτλους κι όχι δαχτυλίδια, όπως οι παλιόφιλοι του Λεμπρόν από το Μαϊάμι, Μάικ Μίλερ και Ρέι Άλεν, που επίσης φημολογείται πως μπορούν να τον ακολουθήσουν στο Οχάιο.

Όσο για τον Ντέιβιντ Μπλατ; Είναι ευλογία και κατάρα ταυτόχρονα η θέση στην οποία βρίσκεται για πρώτη φορά ένας «Ευρωπαίος» προπονητής που αναλαμβάνει τις τύχες μιας ομάδας του ΝΒΑ. Ο συμπαθής Αμερικανοϊσραηλινός καλείται να γίνει περισσότερο διαχειριστής, παρά προπονητής, αφού αυτή είναι η μοίρα όσων καλούνται να κοουτσάρουν τον Λεμπρόν. Ο συγκεκριμένος παίκτης δύσκολα «καλουπώνεται», αν και η αλήθεια είναι πως οι προηγούμενοι προπονητές δεν το επιχείρησαν καν ή αν το προσπάθησαν έφαγαν τα μούτρα τους. Κακά τα ψέματα, αυτός που θα ορίζει το παιχνίδι των Καβαλίερς δεν θα είναι ο Μπλατ, αλλά ο Λεμπρόν. Όχι επειδή είναι ένας κόουτς που δεν έχει δοκιμαστεί στο ΝΒΑ, αλλά γιατί αυτό θα συνέβαινε με οποιονδήποτε άλλον προπονητή του πρωταθλήματος (άντε, ίσως με εξαίρεση τον Γκρεγκ Πόποβιτς). Είναι έτοιμος ο Μπλατ να αποδεχτεί ότι δεν θα έχει τον πρώτο λόγο στην ομάδα, όχι μόνο για τις τακτικές ή τις αλλαγές, αλλά ακόμη και για τις προσθαφαιρέσεις παικτών στο ρόστερ; Αν καταφέρει να συνυπάρξει με τον Λεμπρόν, να κερδίσει το σεβασμό του, να του επιτρέψει να έχει λόγο (ή την αίσθηση ότι τον έχει) στις αποφάσεις για την ομάδα, τότε δεν θα είναι ένας αχυράνθρωπος στην άκρη του πάγκου, που απλώς θα χρεωθεί την όποια αποτυχία.

Σε κάθε περίπτωση, η δεύτερη μεγάλη «Decision» του Λεμπρόν είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα ανατροπή στο σκηνικό του ΝΒΑ. Αν, δε, αυτή αποδειχτεί αργά ή γρήγορα επιτυχής, τότε ο μύθος που «χτίζει» εδώ και τόσα χρόνια, θα ενισχυθεί και θα έχει γραφτεί μία πολύ όμορφη ιστορία, από αυτές που χρόνια μετά γίνονται ταινίες. Το σενάριο ακόμη γράφεται και πλέον περιμένουμε την κατάληξή του με μεγάλη αγωνία.

Follow @ChristosRobolis