Κάπου στα στενά του Μπεραθατέγκι, μιας πόλης του Μπουένος Άιρες στο νοτιοανατολικό κομμάτι της χώρας, ο 14χρονος Νταρίο συνέθετε το βιωματικό υλικό στα τραγούδια της «γκάνγκστα» ραπ μουσικής του. Στην «πόλη του γυαλιού», όπως ονομάζεται εξαιτίας των πολυάριθμων υαλοβιομηχανιών της, ο Νταρίο έκρυβε τη δική του εφηβική ευθραυστότητα πίσω από παιδαριώδεις απόπειρες στα ακούσματα της «cumbia villera», της μουσικής των νέων σε κάθε προάστιο της Αργεντινής που σέβεται την γκέτο του ταυτότητα.
Το πρωί κουβαλώντας τούβλα στην οικοδομή μαζί με τον πατέρα του, το βράδυ συγκροτώντας τη μπάντα «Los de patos» μαζί με τον αδερφό του, ο μικρός Νταρίο έπλαθε εμπειρίες ικανές να υπεργραμμίσουν, αν όχι να αναπληρώσουν εξ ολοκλήρου, τη στιγμή που εκτροχίασε την προδιαγεγραμμένη του μοίρα δύο χρόνια νωρίτερα.
Ήταν 2002, στον τελικό ενός εθνικού τουρνουά, όταν ως παίκτης της Ιντεπεντιέντε ο 12χρονος Νταρίο έβλεπε μπροστά στα μάτια του τη μητέρα του, Αλίσια, να προδίδεται από την καρδιά της στην εξέδρα του «Χοσέ Μαρία Μινέγια», ανήμπορη να ελέγξει τα συναισθήματα που την κατέκλυζαν βλέποντας το μικρό της γιο να πρωταγωνιστεί σε έναν τελικό.
Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, ο Νταρίο Ίσμαελ Μπενεντέτο φέρει πλέον το προσωνύμιο «Πίπα» ανάμεσα στο πλήρες του όνομα. Ισπανιστί το μεγάλο βαρέλι, που αντέχει τόνους από «υγρά» προβλήματα και έμαθε να κουβαλά από μικρός την ασήκωτη έννοια της απώλειας, συνυφασμένη με το αγαπημένο του παιχνίδι.
Ο άνθρωπος, όμως, πολλές φορές συναντά το πεπρωμένο του στον δρόμο που διάλεξε για να το αποφύγει. Κι ο Μπενεντέτο δε θα γινόταν να διαλέξει διαφορετικό μονοπάτι από αυτό που του όρισε η επιθυμία της χαμένης του μητέρας: Να κατακτήσει τις ποδοσφαιρικές κορυφές.
Η ολική επαναφορά μετά από μια στείρα τετραετία στην οποία απέσπασε την προσοχή του από το ποδόσφαιρο, βρήκε πρόσφορο έδαφος στην Άρσεναλ Σαραντί, εκεί που στα 18 του χρόνια ο Μπενεντέτο πήρε επιτέλους το τρένο με προορισμό την ποδοσφαιρική καταξίωση.
Οι σταθμοί πολλαπλοί, σε μια πορεία που λαθεύεις αν την χαρακτηρίσεις μονοκόμματη. Από τους δανεισμούς της… δυσπιστίας στη Ντεφένσα και τη Χιμνάσια Ντε Χουχούι, μέχρι το ταξίδι της καθιέρωσης στο Μεξικό, με διάρκεια από το 2013 ως το 2016. Εκεί όπου τα 38 του συνολικά γκολ με τη φανέλα της Τιχουάνα και της Αμέρικα θα τον έφερναν στο κατώφλι της δικαίωσης και της πρώτης «λύτρωσης» της Αλίσια Μπενεντέτο.
Το όνειρο κάθε μικρού Αργεντίνου, να φορέσει τη φανέλα της Μπόκα Τζούνιορς έγινε πραγματικότητα για τον Νταρίο, ο οποίος στις 29 Αυγούστου του 2016 έκανε το ντεμπούτο του με τους «ξενέισες» κόντρα στη Λανούς. Λιγότερο από ένα μήνα αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου έβαλε τις παρθενικές του «σφραγίδες», με το one man show του, απαρτιζόμενο από χατ-τρικ και μία ασίστ στη νίκη με 4-1 επί της Κίλμες.
Αναπαριστώντας πιστά το παράδειγμα με το… μπουκάλι της κέτσαπ, που χωρίς να βγάζει αρχικά σταγόνα, ξεχύνεται σε περίσσεια μετά από διαδοχικές πιέσεις, ο Μπενεντέτο έγινε μέσα σε ένα απόγευμα ο αγαπημένος «αλήτης» του «Μπομπονέρα». Τα 31 του γκολ σε 49 εμφανίσεις πρωταθλήματος μέσα σε μία σκάρτη τριετία δεν τον ανέδειξαν απλά σε λατρεμένη φιγούρα αλλά και σε ένα αναδυόμενο «ιερό τέρας» της ιστορίας του συλλόγου, από τη στιγμή που ο ακατάριπτος Μάρτιν Παλέρμο σε αντίστοιχο αριθμό συμμετοχών είχε μόλις πέντε περισσότερα τέρματα.
Για να σπάσει το φράγμα της εντοπιότητας που περιόριζε την εκτός συνόρων διαφήμιση του ως ενός «killer» σέντερ φορ , έπρεπε να οδηγήσει την Μπόκα στους τελικούς του περσινού Κόπα Λιμπερταδόρες. Στη μητέρα των μαχών, στο συναπάντημα της ειμαρμένης που ορίζει το ποδόσφαιρο της Αργεντινής και η πεμπτουσία των απανταχού ντέρμπι, στο Μπόκα-Ρίβερ και στο Ρίβερ-Μπόκα, το οποίο χρειάστηκε να διεξαχθεί στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», ηλεκτρίζοντας έτι περαιτέρω την ατμόσφαιρα στην οποία κλήθηκε να συστηθεί ευρέως ο Αργεντίνος επιθετικός.
Ένα γκολ με τη γλώσσα έξω στον πανηγυρισμό, μία αστείρευτη ένταση στο παιχνίδι του και μία αναντίστοιχη απόδοση ανάμεσα σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο ήταν αρκετά για να βάλουν το όνομα του Μπενεντέτο στο θυμικό του μέσου ποδοσφαιρόφιλου, ο οποίος έβλεπε τη Ρίβερ Πλέιτ να κερδίζει το ντέρμπι της «αιωνιότητας» αλλά να αναγνωρίζει στο προφίλ του όλα τα σημαίνοντα της αργεντίνικης ποδοσφαιρικής πατέντας.
Και να που ο μικρός Νταρίο, έχοντας νιώσει πολλαπλά την ικανοποίηση της εκπλήρωσης της μητρικής «εντολής», βαδίζει για το μεγάλο της επισφράγισμα. Η Μαρσέιγ του δίνει τη δυνατότητα να παίξει για πρώτη φορά στην Ευρώπη, στα 29 του, πλέον, χρόνια. Αναπόφευκτα, του στερεί τις παροχές της αλλιώτικης κατά το παρελθόν Μαρσέιγ, του συλλόγου της πρωταθληματικής φύσης, των ευρωπαϊκών επιτυχιών, της πρωτοκαθεδρίας.
Η κινητήριος δύναμη του Μπενεντέτο, όμως, καθώς έρχεται να καλύψει το κενό του Μάριο Μπαλοτέλι στο κέντρο της επίθεσης, δεν υπολογίζει όλα όσα θα μπορούσε αλλά όσα μπορεί να έχει, εδώ και τώρα, στο διάβα μιας νέας, πρωτόγνωρης ανηφόρας. Με την κορυφή να τον προσκαλεί για μια ακόμα φορά να την κατακτήσει, ώστε η αγαπημένη του μαμά να βιώσει τη μεγαλύτερη αίσθηση υπερηφάνειας που θα μπορούσε ακόμη και ζωντανή να φανταστεί. Πάνω απ’ τα φώτα του «Βελοντρόμ», στον πιο λαμπρό από ποτέ ουρανό της Μασσαλίας…
«Πώς θα ήθελα να ζήσεις όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που μου χαρίζει η ζωή! Όπου κι αν είσαι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑ. Σ' αγαπώ και θα σ' αγαπώ όλη μου τη ζωή».
Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Κωλαΐτης
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
