Ολυμπιακός πολλαπλά κερδισμένος, μπάσκετ ο μεγάλος χαμένος

Όσο απίστευτη μοιάζει η φετινή κακοδαιμονία του Ολυμπιακού, άλλο τόσο απίστευτη φαντάζει η δυνατότητα αυτής της ομάδας να κερδίζει υπό όλες τις δυσμενείς συνθήκες του κόσμου. Γιατί, αλήθεια, πόσες υπάρχουν στην Ευρώπη που μπορούν να κερδίσουν χωρίς δύο βασικά επιθετικά όπλα (Πρίντεζης, Λοτζέσκι), δύο από τους τρεις σέντερ τους (Γιανγκ, Μιλουτίνοφ) και με τον ηγέτη τους να αποχωρεί λαβωμένος σε σημείο που το παιχνίδι είχε πάρει φωτιά;

Οι «ερυθρόλευκοι» δικαιούνται να αποκαλούνται η πιο σκληροτράχηλη ομάδα της Ευρώπης, εκείνη που αρνείται να υποταχτεί στον αντίπαλο, ακόμη κι όταν ένα παιχνίδι μοιάζει χαμένο ή η λειψανδρία «δένει» τα χέρια του προπονητή. Οι αποδείξεις είναι αμέτρητες και αυτό τείνει να γίνει κανόνας. Θαρρείς κι ακόμη ο Ολυμπιακός εξαργυρώνει την ψυχολογία που του χάρισε (πέρα από το τρόπαιο) το έπος της Κωνσταντινούπολης το 2012. Κι ας έχουν περάσει τριάμισι χρόνια, κι ας έχουν απομείνει μόλις τρεις παίκτες από τότε.

Η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου έπρεπε να… ασχημύνει για να κερδίσει με τόσες απουσίες τη Λαμποράλ Κούτσα. Άφησε τους καλλωπισμούς και προτίμησε να μουτζουρωθεί στα χρώματα του πολέμου, έσπασε το ρυθμό και τα νεύρα τον φουριόζων Βάσκων, τσάκιζε πάλι κόκκαλα στην άμυνα και οι λίγοι διαθέσιμοι παίκτες επωμίστηκαν επιτυχώς τις αυξημένες ευθύνες. Ο Μάντζαρης διέπρεψε όχι μόνο ως εργαλείο, αλλά ίσως για πρώτη φορά και σε ρόλο ηγέτη, ενώ όλοι οι υπόλοιποι απέδειξαν, πρώτα στους εαυτούς τους και μετά σε όλους τους άλλους, πως δεν συμπληρώνουν απλώς το κάδρο, αλλά μπορούν να τα καταφέρουν και χωρίς τους σταρ της ομάδας.

Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο κέρδος για τον Ολυμπιακό εν όψει της πιο απαιτητικής συνέχειας. Γιατί όταν με το καλό επιστρέψουν όλοι υγιείς και αποκτηθεί ο αντι-Γιανγκ, όσοι αναβαθμίστηκαν στο διάστημα της απουσίας των «βασικών» δεν θα μπαίνουν στο γήπεδο με τρεμάμενα χέρια και το φόβο του αναπληρωματικού που έχει να αποδείξει πολλά σε λίγο χρόνο, αλλά με την αυτοπεποίθηση που απαιτείται για να επιτελέσουν στο ακέραιο τον σημαντικό, έστω κι αν είναι πια δεύτερος, ρόλο τους.

Κανένας νικητής, ένας ο μεγάλος χαμένος

Αναπόφευκτο, όπως φαίνεται, το σχίσμα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ευρωλίγκα και FIBA δεν κάνουν βήμα πίσω και οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές, μεγαλύτερες και από το 2001. Η μεν Ευρωλίγκα θα καταντήσει μια ελιτίστικη διοργάνωση, αποκομμένη από τον υπόλοιπο μπασκετικό κόσμο, με ομάδες που θα βαρεθούν να αντιμετωπίζουν η μια την άλλη και που πιθανώς να αποκλειστούν από τις εγχώριες λίγκες εφόσον η FIBA τραβήξει το θέμα στα άκρα. Το δε Champions League του μπάσκετ θα είναι ένα League χωρίς… Champions, δίχως τα περισσότερα κορυφαία brands του ευρωπαϊκού μπάσκετ δηλαδή, που θα προσελκύσει τους «αποκλεισμένους» και δυσαρεστημένους από την Ευρωλίγκα. Και στη μέση της διαμάχης… οι εθνικές ομάδες, που είναι αμφίβολο πώς θα εμφανιστούν όχι μόνο στα προκριματικά μεσούσης της περιόδου από τη σεζόν 2017/18, αλλά και στις μεγάλες διοργανώσεις που θα ακολουθήσουν. Μην ψάχνετε νικητή στον πόλεμο, γιατί δεν θα υπάρξει, ως είθισται-άλλωστε-στους πολέμους. Αντίθετα, βέβαιος χαμένος είναι το άθλημα και όσοι το αγαπάμε.

Follow @ChristosRobolis