Όταν η ΑΕΛ έσπαγε ΞΑΝΑ το κατεστημένο! (video/pics)

Πέρασαν κιόλας εννέα χρόνια από το 2007. Ήταν μόλις η 5η μέρα του Μαΐου, του μήνα που τόσες μνήμες έφερνε σε αυτή την πόλη. Βλέπετε κάθε πρωτομαγιά στη Λάρισα από το 1988 και έπειτα δεν γιορτάζεται ο εργατικός ξεσηκωμός, αλλά η δική τους ποδοσφαιρική επανάσταση. Πρωτομαγιά ήταν που ο αείμνηστος Γιώργος Μητσιμπόνας με εναέριο βολ πλανέ έστεψε τους «βυσσινί», Πρωταθλητές. Εκείνη η μέρα έμελλε να είναι μια ακόμα ποδοσφαιρική επανάσταση για την ΑΕΛ και τους φίλους της.

Γράφει ο Γρηγόρης Ποζιός

Τι και αν οι παλιότεροι είχαν την τύχη να έχουν ζήσει το πρωτάθλημα του 1988 αλλά και το κύπελλο του 1985, οι νεότεροι είχαν να πανηγυρίζουν μόνο δύο ανόδους από τη Γ’ εθνική στη Β’ και από εκεί στην Α’ Εθνική. Το χειρότερο εκείνης της γενιάς; Αυτή η αίσθηση κατάρας από πάνω τους. Μεγάλωσαν με τις ιστορίες των μεγαλύτερων σε ηλικία, για το πρωτάθλημα και το κύπελλο. Ιστορίες για το πώς «μιλούσε» στη μπάλα ο Καραπιάλης, την ερωτική σχέση που είχε με τα δίχτυα ο Ζιώγας, το πώς ζάλιζε τους αντιπάλους ο Βαλαώρας (όταν ερχόταν η ώρα του) και την απαράμιλλη μαγκιά του «Μήτσι».

Η ώρα όμως να αποκτήσουν τους δικούς τους ήρωες είχε φτάσει. Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος απέναντι στον Παναθηναϊκό δεν ήταν μόνο η στιγμή των παικτών και του Δώνη αλλά και εκείνης της γενιάς.

Τι και αν ήταν περίπου 12.000 κόσμου στο Πανθεσσαλικό Στάδιο, εκείνη τη μέρα ήταν σαν να μετακινήθηκε μια ολόκληρη πόλη 200.000 κατοίκων μέχρι το Βόλο. Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε ιδανικός αντίπαλος για έναν ακόμη λόγο. Τη χρυσή δεκαετία του 80’ εκείνη η ΑΕΛ τον είχε αντιμετωπίσει δύο φορές σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδας και είχε γνωρίσει ισάριθμες ήττες. Μια κατάρα ακόμα για να σπάσει.



Μόλις στο 3ο λεπτό ο Φωτάκης εκτέλεσε το φάουλ και ο Σερβοκύπριος Γιόσεφ Κόζλεϊ βρέθηκε στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή και έγραψε το 1-0.



Η πίεση του Παναθηναϊκού ήταν λογική και αναμενόμενη. Έτσι ήρθε και το 1-1, με το πέναλτι του Δημήτρη Παπαδόπουλου για τον Παναθηναϊκό.



Το παιχνίδι έδειχνε ότι πάει για παράταση μέχρι που ήρθε εκείνη η μπαλιά του Φωτάκη στον κενό χώρο και τον Ανρί Αντσουέ να καλπάζει σαν… το σήμα της ΑΕΛ. Το σουτ στην κίνηση του Γκαμπονέζου σχεδόν έσκισε τα δίχτυα της εστίας του Πιερ Εμπέντε. Τι και αν πιάστηκε ντοπέ με χρήση κοκαΐνης μερικές μέρες αργότερα, το ίδιο είχε συμβεί και με τα ούρα του Τσίγκοφ… η ιστορία επαναλαμβανόταν.



Η φάση με τον Βαγγέλη Μάντζιο στις καθυστερήσεις πέρασε σαν εφιάλτης μπροστά από τα μάτια των «βυσσινί» παικτών και οπαδών. Η εκτέλεση του πλαγίου από τον Ίβανσιτς, το φάουλ του Ρομέρο πάνω στον Κοτσόλη και η μπάλα στα πόδια του Μάντζιου μπροστά σε μια ανυπεράσπιστη εστία… και όμως σαν ένας περίεργος άνεμος να άλλαξε την πορεία της μπάλας, στέλνοντάς την πάνω στον ξαπλωμένο στο χορτάρι τερματοφύλακα της ΑΕΛ.



Τα πάντα είχαν τελειώσει, οι παίκτες του Δώνη είχαν γράψει ιστορία. Αντίστοιχη ιστορία με την ομάδα του ’88 και του 85’. Σε μια εντελώς διαφορετική εποχή η ΑΕΛ κατάφερε για ακόμα μια φορά να σπάσει το κατεστημένο. Το γεγονός ότι από το 2000 και μέχρι σήμερα οι μόνες ομάδες που έφτασαν στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας είναι οι Ολυμπιακός (7 φορές), Παναθηναϊκός (3 φορές), ΑΕΚ (3 φορές), ΠΑΟΚ (3 φορές) και η ΑΕΛ αποτελεί τρανή απόδειξη της σημαντικότητας εκείνου του τελικού.