Όταν η Ρεάλ αντιμετώπισε τη… Ρεάλ στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας!

Το Κύπελλο, ανέκαθεν και παντού, ήταν ο θεσμός των εκπλήξεων.

Για δεκάδες, ίσως, λόγους, που δεν είναι της παρούσης.

Κυρίως στην πολυδιαφημισμένη Αγγλία, στην αρχαιότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη πολύ συχνά… σκάνε «βόμβες». Σαν την τελευταία, της Γουίγκαν, για παράδειγμα, όταν κατέκτησε την -παρθενική της- κούπα το 2013, ξεραίνοντας στον 132o τελικό την πάμπλουτη Μάντσεστερ Σίτι.

Κανένα… μπαμ, ωστόσο, δεν συγκρίνεται (ακόμη και αν δεν μνημονεύεται πια) με τον απίστευτο «κρότο» που έκανε στο ισπανικό ποδόσφαιρο, και όχι μόνο, η απίθανη Καστίγια, πριν 38 χρόνια!

Όχι, καλά διαβάσατε.

Μιλάμε για τη θυγατρική της Ρεάλ Μαδρίτης, την ομάδα νέων, ουσιαστικά, της «βασίλισσας», που έφτασε ως τον τελικό του Copa del Rey, το 1980, αντιμετωπίζοντας στο μεγάλο ραντεβού της 4ης Ιουνίου εκείνης της χρονιάς τη… Ρεάλ!

Κυρίως, μιλάμε για την Καστίγια, που συγκέντρωνε, για πάρτη της και μόνο, 100.000 οπαδούς της… Ρεάλ στο «Μπερναμπέου»!

Γράφει ο Νίκος Ράλλης

Όπως στα περισσότερα Κύπελλα, έτσι και στο ισπανικό, έχουν υπάρξει πολλές κουλές, αλλά και, πραγματικά, αξέχαστες στιγμές. Από το θρυλικό 11-1 της Ρεάλ Μαδρίτης επί της Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό του 1943, ως την «αρρωστημένη» γκολάρα του Γκαΐθκα Μεντιέτα στον τελικό του 1999, όταν η ονειρεμένη Βαλένθια του Κλαούντιο Ρανιέρι νίκησε την Ατλέτικο Μαδρίτης και κατέκτησε το τρόπαιο, το Copa del Ray προκαλούσε πάντα συγκινήσεις.

Το… κλάμα, ωστόσο, που προκάλεσε στην Ευρώπη, και όχι μόνο στην Ισπανία, η Καστίγια, η ιστορική ομάδα νέων (ή β' ή θυγατρική, «βαπτίστε» τη όπως θέλετε) της Ρεάλ Μαδρίτης, στη διοργάνωση της σεζόν 1979-1980, δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε! Και ούτε θα υπάρξει, βέβαια, αφού από το 1991 έχει απαγορευτεί στις θυγατρικές των «μεγάλων» να μετέχουν στο Κύπελλο. Ίσως, ποιος ξέρει, λόγω εκείνης της ομάδας…

Ας επιστρέψουμε στο 1980, και πιο πίσω…

Όλοι τους, ένας και ένας

Είτε ως Copa del Ray, είτε ως Copa del Generalisimo (όπως λεγόταν το ισπανικό Κύπελλο στα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο), οι «δεύτερες» ομάδες της Ισπανίας ήταν, πολύ φυσιολογικά, «του κλότσου και του μπάτσου». Με το ζόρι να περάσουν έναν γύρο, και αν. Επίσης, να σημειώσουμε πως, βάσει κανονισμού, δεν μπορούσαν να «πέσουν» πάνω στις… μαμάδες τους και επειδή τότε δεν υπήρχαν κλειδάριθμοι και άλλα τέτοια, σύγχρονα τεχνάσματα, αν η κλήρωση έβγαζε «αιμομιξία», ξαναγινόταν! Ο μόνος τρόπος για να τεθούν αντιμέτωπες δύο τέτοιες ομάδες, ουσιαστικά, δηλαδή… ένας σύλλογος, ήταν στον τελικό. Απίθανα πράγματα, δηλαδή.

Και όμως, συνέβη!

Η εκπληκτική Καστίγια της σεζόν 1979-1980 έκανε ολόκληρη την Ευρώπη να παραμιλά, φτάνοντας ως τον τελικό του θεσμού, κόντρα, μάλιστα, στη «μεγάλη» του συλλόγου, σε μια απίστευτη ιστορία, που θυμίζει… Λέστερ και κάτι παραπάνω.

Εκείνη τη χρονιά, 18 θυγατρικές ομάδες «μπήκαν» στο Copa del Rey, αλλά η μοναδική που έγραψε το όνομά της με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου ήταν εκείνη της Μαδρίτης, η β' της Ρεάλ! Την αποτελούσε ένα ταλαντούχο γκρουπ νεαρών παικτών, που «διψούσαν» για διάκριση, ήταν τρομερά ενθουσιώδεις και σχεδόν… απεγνωσμένοι να κάνουν καριέρα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, το οποίο έβλεπαν ως μοναδική διέξοδο.

Ο μέσος όρος ηλικίας του ρόστερ ήταν, μόλις, 20 ετών, αφού κανείς από τους ποδοσφαιριστές της Καστίγια δεν ξεπερνούσε τα 23! Ο τεχνικός της, δε, ονόματι Χουάνχο Γκαρσία Σάντος, ήταν, επίσης, νεότατος, μόλις 34 -δύο χρόνια μικρότερος, δηλαδή, από τον Πεπ Γκουαρντιόλα, όταν ξεκινούσε την καριέρα του στην προπονητική, από τη δεύτερη ομάδα της Μπαρτσελόνα, το 2007.

Και πάμε στους παίκτες.


Κάποιοι εξ αυτών, όπως θα θυμούνται οι -έχοντες δυνατή μνήμη- παλαιότεροι, θα έκαναν το «άλμα» στην πρώτη ομάδα. Για παράδειγμα, ο επιβλητικός μέσος Ρικάρντο Καγιέγκο φόρεσε τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης 250 φορές, ο επιθετικός Πινέδα 91 (σημειώνοντας 27 γκολ) και ο τερματοφύλακας Αγκουστίν Ροντρίγκεθ 76. Αρχηγός της Καστίγια ήταν ο σκληροτράχηλος αμυντικός Χαβιέ Καστανέδα, ο οποίος δεν υπήρχε περίπτωση να μη λερώσει τη φανέλα του, σε ΚΑΘΕ παιχνίδι, από τη μανία με την οποία την… έπεφτε στους αντιπάλους. Ο συγκεκριμένος μπορεί να μην «προβιβάστηκε» στη Ρεάλ, αλλά αγωνίστηκε 350 φορές στην πρώτη κατηγορία με την Οσασούνα. Εν ολίγοις, όλοι τους ήταν ένας και ένας…

Movida Madrilena

Η «γέννηση», εξάλλου, αυτής της, πραγματικά, σπουδαίας ομάδας, συνέπεσε με τον άνεμο αισιοδοξίας, που φυσούσε στην πολύπαθη πρωτεύουσα της Ισπανίας, μετά τον θάνατο του στρατηγού Φράνκο, το 1975. Δημιουργήθηκε, μάλιστα, ένα κίνημα, που ονομάστηκε Movida Madrilena, το οποίο άρχισε να «μεγαλώνει» στις αρχές της δεκαετίας του '80. Μουσικοί, κινηματογραφιστές και συγγραφείς ανέκτησαν την ελευθερία της καλλιτεχνικής τους έκφρασης, ενώ οι νέοι, σε ολόκληρη τη χώρα, δεν ένιωθαν, πλέον, από πάνω τους την απειλητική «σκιά» της Καθολικής Εκκλησίας -την οποία, θυμίζουμε, υποστήριζε σθεναρά η δικτατορία.

Το εν λόγω κίνημα είδε, τελικά, τη νεολαία της χώρας να παίρνει τον έλεγχο της ζωής της. Κάποιοι χρησιμοποίησαν αυτή την ευκαιρία για να γεμίσουν τις μύτες, τους πνεύμονες και τις φλέβες τους με ναρκωτικά. Άλλοι, ωστόσο, επέλεξαν μία πιο… επαγγελματική προσέγγιση, «μεταφράζοντας» την ιδέα του Movida Madrilena ως εξής: «Δεν υπάρχει κανένα απολύτως εμπόδιο ως την κορυφή»!

Είτε συνειδητά, λοιπόν, είτε όχι, η Καστίγια της σεζόν 1979-1980 αγωνίστηκε με αυτό ακριβώς το σύνθημα. Αυτήν τη νεανική εμπιστοσύνη. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, όπου οι νεαροί επιχειρηματίες της Μαδρίτης δεν πίστευαν, πλέον, ότι η πορεία τους προς τις κορυφαίες θέσεις εργασίας θα παρεμποδίζονταν από τη γραφειοκρατία και τη διάσημη ευνοιοκρατία του Φράνκο, έτσι πορεύθηκε και η β' ομάδα της Ρεάλ. Γιατί, λοιπόν, να μη φτάσει ως τον τελικό του Κυπέλλου;

Ο Ρικάρντο Καγιέγκο

Το μεγάλο αστέρι της ομάδας, ο Καγιέγκο, συνόψισε το συναίσθημα, λέγοντας πριν χρόνια: «Ήμασταν μια ομάδα γεμάτη νέους, που ήθελαν, απλά, να παίξουν ποδόσφαιρο και αυτό εκπλήσσει πολλούς. Όταν μια ομάδα καταφέρει να κυκλοφορήσει την μπάλα με την ευχέρεια που το κάναμε εμείς, όταν μια ομάδα τρέξει όπως εμείς και όταν μια ομάδα αποκτήσει τη νεανικότητα που είχαμε εμείς, οποιοσδήποτε αντίπαλός της την υποτιμήσει, το πιθανότερο είναι πως θα χάσει».

Next please…

Η πρώτη που διαπίστωσε… για τα καλά το παραπάνω, ήταν η «σαλονάτη» Έρκουλες, στον τέταρτο γύρο της διοργάνωσης. Πιστεύοντας πως το 4-1 του πρώτου αγώνα ήταν αρκετό απέναντι στους πιτσιρικάδες της Καστίγια, η ομάδα από το Αλικάντε πήγε στη Μαδρίτη για… βόλτα. Την ίδια στιγμή, το γεγονός πως η Ρεάλ Μαδρίτης ξεκινούσε στον θεσμό από τη φάση των «16», λειτούργησε επιπρόσθετα, ώστε 9000 Μαδριλένοι να πάνε γήπεδο, προκειμένου να δουν από κοντά το «νέο αίμα» της «βασίλισσας». Ουδείς εξ αυτών, φυσικά, πίστευε στην ανατροπή. Πόσω μάλλον ότι θα παρακολουθούσε τη μετέπειτα φιναλίστ…

Δύο γκολ από τον Πάτσο (ποδοσφαιριστή, αργότερα, των Ρασίνγκ Σανταντέρ και Μπέτις) έδωσαν προβάδισμα 2-0 στην Καστίγια, πριν καν συμπληρωθεί μισή ώρα αγώνα. Έμενε ένα, για να οδηγηθεί το παιχνίδι στην παράταση, αφού τότε δεν ίσχυε ο κανονισμός του εκτός έδρας γκολ.

Ένα λεπτό πριν τη λήξη και ενώ, πια, 9000 άνθρωποι είχαν… πιστέψει, ο Καγιέγκο σηκώθηκε για κεφαλιά και «έγραψε» το 3-0. Συνολικό σκορ 4-4 και έξτρα χρόνος για την πρόκριση. Εκεί, ο Βαλεντίν Θιντόν ολοκλήρωσε την επική ανατροπή, σημειώνοντας το τελικό 4-0 στο 103ο λεπτό. Όλοι, πλέον, μιλούσαν για την Καστίγια.


Η ''Mundo Deportivo'' ήταν σοκαρισμένη, όχι επειδή προκρίθηκε, τελικά, η θυγατρική της Ρεάλ, αλλά γιατί… καθυστέρησε πάρα πολύ να φτάσει σε σκορ πρόκρισης, ενώ έπαιζε την Έρκουλες στο μισό γήπεδο! «Πανηγύρισαν την πρόκριση στην παράταση, αλλά αυτό έπρεπε να γίνει νωρίτερα», έγραφε, εντυπωσιασμένη, η γνωστή ισπανική εφημερίδα.

Αποδείχθηκε ολέθριο, λοιπόν, το λάθος της Έρκουλες, να υποτιμήσει (ξεκάθαρα) την Καστίγια. Μια ομάδα, άλλωστε, που έκανε… πάρτι στους τρεις προηγούμενους γύρους του Κυπέλλου, αποκλείοντας κατά σειρά: Την Εξτρεμαδούρα, με συνολικό σκορ 10-2(!), τη γειτόνισσα Αλκορκόν, με 5-1 στα δύο ματς και τη Ράσινγκ, που μόλις είχε υποβιβαστεί από τη La Liga, μετά από τέσσερις σερί χρονιές στα «σαλόνια», με 3-1.

Ωστόσο, τώρα άρχιζαν τα πραγματικά δύσκολα…

Στη φάση των «16», τα αγόρια του Χουάνχο κληρώθηκαν με την Αθλέτικ του Μπιλμπάο. Οι Βάσκοι θεώρησαν πως τους έλαχε το… τζακ ποτ, και λογικά, αφού η β' ομάδα της Ρεάλ ήταν, θεωρητικά, η πιο αδύναμη από τις υπόλοιπες 15. Το ίδιο λάθος με την Έρκουλες!

Μετά το 0-0 της Μαδρίτης, όλοι ξέχασαν και… ξέγραψαν την Καστίγια, ενόψει της ρεβάνς του «Σαν Μαμές». Και οι Μαδριλένοι πιτσιρικάδες «χάζεψαν» ξανά όλον τον κόσμο! Νίκη 2-1 μέσα στη Βασκονία, με γκολ από τους Πινέδα και Mπάλιν και τον Αγκουστίν Ροντρίγκεθ να «βγάζει» ό,τι πήγαινε προς την εστία του, και πανηγυρική πρόκριση στα προημιτελικά, για πρώτη φορά στην ιστορία της Καστίγια!



Την άλλη μέρα, οι ισπανικές εφημερίδες έγραφαν: «Μια ομάδα, πραγματική τιμή για το σύγχρονο ποδόσφαιρο»! Αυτό το γρήγορο, επιθετικό, απόλυτο ποδόσφαιρο της δεκαετίας του '80 ήταν, φυσικά, εντελώς διαφορετικό από αυτό που εμείς, σήμερα, ονομάζουμε «σύγχρονο».

Ξανά στην κλήρωση, λοιπόν, η Καστίγια και ξανά ταξίδι στη «Χώρα των Βάσκων», καθώς το μπαλάκι έβγαλε Ρεάλ Σοσιεδάδ. Τη Ρεάλ Σοσιεδάδ, όμως, εκείνης της εποχής, με τον θρυλικό Αλμπέρτο Ορμαετσέα στον πάγκο της! Μια καταπληκτική ομάδα, όπως, πιθανότατα, θα γνωρίζετε/θυμάστε, που ήταν πρώτη στο πρωτάθλημα, χάνοντάς το, τελικά, στο φινάλε της σεζόν στον… πόντο από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τις επόμενες δύο χρονιές, ωστόσο, θα «σήκωνε» τους δύο μεγαλύτερους τίτλους της ιστορίας της. Ήταν, πραγματικά, μια σπουδαία ομάδα.

Έχοντας δει το πάθημα της συμπολίτισσας Αθλέτικ, η Σοσιεδάδ δεν άφησε περιθώρια στους πιτσιρικάδες της Καστίγια. Πραγματοποιώντας εξαιρετική εμφάνιση, επικράτησε 2-1 στο πρώτο ματς, με τους Μαδριλένους, όμως, να φεύγουν από τη Βασκονία χαρούμενοι, καθώς γλίτωσαν από βαρύτερη ήττα. Πράγματι, η διαφορά του ενός τέρματος θα αποδεικνυόταν καθοριστική στη ρεβάνς.

Ο Πινέδα (κάτω δεξιά) με τη φανέλα της Ρεάλ το 1981. Με το μουστάκι, επίσης στην κάτω σειρά, είναι ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε…

Η Καστίγια, λοιπόν, έκανε αυτό ακριβώς, που δεν μπόρεσε να κάνει, σε ολόκληρη τη σεζόν, η «μεγάλη» ομάδα: Να νικήσει τη Ρεάλ Σοσιεδάδ! Η «βασίλισσα» είχε συντριβεί 4-0 στο Σαν Σεμπαστιάν και είχε παραχωρήσει 2-2 στη Μαδρίτη, οι μικροί, όμως, πήραν εκδίκηση! Με δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο, των Πάτσο και Σάντσεθ Λορένθο, επικράτησαν 2-0 και με συνολικό σκορ 3-2, ξέραναν ξανά Βάσκους, παίρνοντας το «εισιτήριο» για τα ημιτελικά! Το πραγματικά απίστευτο, ωστόσο, ήταν άλλο…

Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, 100.000 Μαδριλένοι έδωσαν το «παρών» στο «Μπερναμπέου», προκειμένου να απολαύσουν την Καστίγια! Περισσότερος κόσμος, δηλαδή, από τον μέσο όρο εκείνης της σεζόν, που πήγαινε στο γήπεδο, για να δει τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ισπανίας, Ρεάλ Μαδρίτης! Προτιμούσαν, δηλαδή, να δουν τους νέους του συλλόγου, παρά τους «μεγάλους»! Ακόμη και σε άλλες πόλεις της Ισπανίας, όπου το μίσος για τη Ρεάλ ήταν, ανέκαθεν, σε… δυσθεώρητα επίπεδα, άπαντες σέβονταν και θαύμαζαν την απίστευτη Καστίγια!

Περιμένοντας τη Ρεάλ…

Άλλο ένα εμπόδιο έμενε, προκειμένου να… τερματίσει το θαύμα της, φτάνοντας στον τελικό.

Αυτό, άκουγε στο όνομα Σπόρτινγκ Χιχόν. Και όχι καμιά σημερινή Χιχόν, αλλά εκείνη, που τερμάτισε τρίτη στο πρωτάθλημα και είχε στη σύνθεσή της έναν από τους μεγαλύτερους Ισπανούς επιθετικούς, όλων των εποχών, τον τεράστιο Ενρίκε Κάστρο Γκονζάλες, πιο γνωστό ως Κουίνι. Παράλληλα, η «μαμά» Ρεάλ κληρώθηκε με τη μισητή συμπολίτισσα Ατλέτικο, η οποία, μάλιστα, ζήτησε από την ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία να επιτραπεί στην Καστίγια να κληρωθεί με τη «βασίλισσα»! Το αίτημά της, ωστόσο, δεν έγινε δεκτό.

Για την ιστορία, δύο φορές στο Κύπελλο εκείνης της σεζόν (η μία ήταν στα ημιτελικά) η Καστίγια έπεσε πάνω στη Ρεάλ, με αποτέλεσμα να ξαναγίνει η κλήρωση! Και όπως προαναφέραμε, μόνο στον τελικό θα μπορούσαν να ανταμώσουν. Και αυτό έγινε!

Η ήττα, όμως, στο πρώτο παιχνίδι, στις Αστούριες, με σκορ 2-0, έδειχνε πως, πιθανότατα, το παραμύθι θα τελείωνε κάπου εδώ για την Καστίγια. Μόλις στο 3ο λεπτό της ρεβάνς, ωστόσο, ο Πάτσο «γκρεμίζει» το κατάμεστο ξανά, για πάρτη των πιτσιρικάδων του Χουάνχο, «Μπερναμπέου»! Ο κόσμος παραληρεί, ενώ κάποιοι, αραιά και που, πετούν μπουκάλια(!) στον αγωνιστικό χώρο από τον ενθουσιασμό τους για την ομάδα νέων του συλλόγου, με τον ρέφερι της αναμέτρησης να περνάει δύσκολο βράδυ.

Ευτυχώς για αυτόν, η Σπόρτινγκ Χιχόν καταρρέει και επιτρέπει στην Καστίγια να πετύχει άλλα δύο γκολ, πριν «βγει» το ημίχρονο, για το 3-0, σκορ που ηρεμεί τους φίλους της Ρεάλ… Καστίγια! Ο απόλυτος σταρ εκείνης της διοργάνωσης, ο Ρικάρντο Καγιέγκο, βάζει το κερασάκι στην τούρτα στο δεύτερο ημίχρονο, με τους φιλοξενούμενους να πετυχαίνουν, απλά, το γκολ της τιμής. Αυτό ήταν: Με το επιβλητικό 4-1, η Καστίγια ήταν στον τελικό του Copa del Ray, ολοκληρώνοντας ένα θαύμα, που όμοιό του δεν είχε δει ποτέ άλλοτε μέχρι τότε το ποδόσφαιρο.

Ο οικογενειακός τελικός

Η θυγατρική της Ρεάλ Μαδρίτης, μάλιστα, μόλις η τρίτη ομάδα, από τη δεύτερη κατηγορία της Ισπανίας, που έχει φτάσει ως το τελευταίο ματς του Κυπέλλου, εξασφάλισε πως ο τελικός θα είναι υπόθεση Μαδριλένων! Το θέμα, ωστόσο, ήταν ο αντίπαλος να μην είναι η Ατλέτικο, αλλά η Ρεάλ! Σύμφωνα με όσα γράφτηκαν τότε, τους «μεγάλους» τούς είχε… λούσει κρύος ιδρώτας, να μην ξεφτιλιστούν, μένοντας εκτός από τους «ροχιμπλάνκος», την ώρα που οι «μικροί» περίμεναν, απλά, να μάθουν ποιος θα είναι στο ραντεβού της 4ης Ιουνίου.

Τελικά, η «βασίλισσα» πήρε το «εισιτήριο» στα πέναλτι και ο ιστορικός τελικός, με… έναν, ουσιαστικά, σύλλογο να μετέχει σε αυτόν, ήταν, πια, γεγονός! Ποτέ άλλοτε δεν είχε συμβεί και ούτε έχει συμβεί, η Α και η Β ομάδα, ενός συλλόγου, να κοντράρονται σε έναν τελικό, οποιασδήποτε διοργάνωσης! Μόνο οι «δεύτερες» των Άγιαξ και Αούστρια Βιέννης έχουν «αγγίξει» κάτι τέτοιο, φτάνοντας ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Ολλανδίας και Αυστρίας.


Η μεγάλη μέρα, λοιπόν, ορίστηκε στις 4 Ιουνίου, εννοείται στο «Μπερναμπέου». Γιατί, παρότι τα τελευταία χρόνια η έδρα του τελικού στο ισπανικό Κύπελλο είναι μία δραματική ιστορία, τη δεκαετία του 1980 όλα ήταν πιο απλά.

Το παιχνίδι, όπως καταλαβαίνετε, είχε ένα αίσθημα… οικογενειακό. Κάτι σαν αγώνας προετοιμασίας. Μπορεί, λοιπόν, να ήταν ένας τελικός, με τον βασιλιά Χουάν Κάρλος να δίνει κανονικά το «παρών», στην πραγματικότητα, ωστόσο, ήταν μία συνάντηση δύο ομάδων που κοντράρονταν, συνήθως, τα απογεύματα της Πέμπτης στην προπόνηση, ενόψει των αναμετρήσεών τους στο πρωτάθλημα.

Με μόλις 65.000 κόσμο στις εξέδρες, δε, η ατμόσφαιρα ήταν, πραγματικά… για τσάι. Καμία σχέση, δηλαδή, με ό,τι είχε προηγηθεί στα παιχνίδια της Καστίγια. Άλλωστε, το αποτέλεσμα, πλέον, δεν είχε καμία σημασία. Η Ρεάλ Μαδρίτης, ως σύλλογος, είχε κατακτήσει την κούπα, ήδη από τα ημιτελικά, όταν απέκλεισε την Ατλέτικο.



Παρότι η Καστίγια είχε μια «χρυσή» ευκαιρία να… ξεκάνει και τη «μεγάλη», κάτι το γεγονός ότι, όντως, είχε τη… μεγάλη απέναντί της και τη σεβάστηκε, ίσως, περισσότερο από όσο θα έπρεπε, κάτι το ότι είχε, πλέον, «αδειάσει» από την προσπάθεια στη Segunda Division (όπου τερμάτισε, τελικά, στην 7η θέση), είχε ως αποτέλεσμα να εμφανιστεί στον αγωνιστικό χώρο το «φάντασμα» της ομάδας που κατέπληξε τη Μαδρίτη και τη χώρα. Κάπως έτσι, ήρθε το τελικό 6-1.

Ήταν ένας θλιβερός τρόπος για να τελειώσει το καταπληκτικό και μοναδικό ταξίδι της Καστίγια, μετά το τελικό σφύριγμα, ωστόσο, και οι δύο ομάδες γιόρτασαν με το τρόπαιο -ένα μοναδικό θέαμα, έπειτα από έναν τελικό Κυπέλλου. Ο Καγιέγκο είχε δηλώσει: «Ήταν αδύνατον για εμάς αυτό το καθήκον. Το γεγονός ότι είχαμε φτάσει στον τελικό, σήμαινε πως η Ρεάλ Μαδρίτης θα μας αντιμετώπιζε πολύ σοβαρά. Η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα, το 6-1, αντανακλούσε τη μεταξύ μας απόστασης».

La Quinta del Buitre

Το γεγονός, πάντως, πως η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε (και) το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν, εξασφαλίζοντας, επομένως, την παρουσία της στο Πρωταθλητριών της επόμενης περιόδου, σήμαινε, παράλληλα, πως η Καστίγια θα είχε την τιμή να γίνει και να παραμείνει μέχρι και σήμερα, η μοναδική ομάδα-ρεζέρβα, που έχει λάβει μέρος σε διοργάνωση της UEFA, και συγκεκριμένα στο Κύπελλο Κυπελλούχων!

Με πολλά ίδια πρόσωπα από την εκπληκτική πορεία της περασμένης σεζόν, στο Κύπελλο Ισπανίας, η θυγατρική της Ρεάλ υποδέχθηκε, στις 17 Σεπτεμβρίου 1980, στο κατάμεστο (φυσικά) «Μπερναμπέου», τη Γουέστ Χαμ, παίρνοντας μια ιστορική νίκη, με σκορ 3-1. Στον επαναληπτικό του Λονδίνου, όμως, το όνειρο της πρόκρισης στον δεύτερο γύρο, «έσβησε», με τα «σφυριά» να παίρνουν την πρόκριση, με 5-1, στην παράταση.

Παρ' όλα αυτά, η Καστίγια επέστρεψε με ψηλά το κεφάλι στη Μαδρίτη. Άλλωστε, η κληρονομία της διήρκεσε πολύ περισσότερο από την ευρωπαϊκή της περιπέτεια.

Όταν ο θρυλικός Αλφρέδο Ντι Στέφανο ανέλαβε τα ηνία της Ρεάλ, το 1982, εμπνευσμένος από την επιτυχία της θυγατρικής, προώθησε στην πρώτη ομάδα το περίφημο τετράγωνο Quinta del Buitre: Τους Εμίλιο Μπουτραγκένιο, Ραφαέλ Μαρτίν Βάθκεθ, Μιγκέλ Παρντέθα, Μανουέλ Σαντσίς και φυσικά, τον γνωστό μας, Χοσέ Μιγκέλ Γκονθάλεθ Μαρτίν ντελ Κάμπο, ευρέως γνωστός ως Μίτσελ. Τους πέντε, δηλαδή, που έγιναν θρύλοι για τον σύλλογο τη δεκαετία του 1980, καθώς και για τη χώρα τους.

Ίσως ποτέ να μην τους είχε δοθεί αυτή η ευκαιρία, αν η ομάδα του 1979-80 δεν άλλαζε, αποδεδειγμένα, τον τρόπο με τον οποίο η Ρεάλ Μαδρίτης έβλεπε τους νέους των ακαδημιών της. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως εκείνη η πορεία της Καστίγια διαμόρφωσε την επόμενη δεκαετία της «βασίλισσας». Μέχρι την εποχή των «γκαλάκτικος» του Φλορεντίνο Πέρεθ…