Παύλος Τσαγκράκος στο sport-fm.gr: «Θέλω ένα μετάλλιο σε Πανευρωπαϊκό»

Ο επιτυχημένος πυγμάχος του Ολυμπιακού, Παύλος Τσαγκράκος, μιλάει στο Sport-fm.gr για αυτό που αγαπάει και ξέρει να κάνει πολύ καλά, να πυγμαχεί.

Συνέντευξη στους: Νικολέττα Γκαρέτσου και Δημοσθένη Καραμούζα

Πώς άρχισες την πυγμαχία;
Ο πατέρας μου φταίει για όλα! Όλη η ιστορία ξεκίνησε από τον παππού μου, ο οποίος έφτιαξε τον σύλλογο. Οι θείοι μου, ο ξάδελφος και ο πατέρας μου, όλοι είναι μέσα στο άθλημα. Ήθελαν λοιπόν να «μπλέξουν» και μένα. Βέβαια όταν ήμουν πιτσιρίκι ήθελα να κάνω σκέιτ, δεν φανταζόμουν με τίποτα την πυγμαχία ως άθλημα με το οποίο θα μπορούσα να ασχοληθώ. Μου λένε λοιπόν μια μέρα ότι σε 2 μήνες έχει ένα πρωτάθλημα παίδων, μέσα σε αυτό το δίμηνο έκανα κάποιες προπονήσεις και πήγα και έπαιξα. Κέρδισα και μου άρεσε πολύ το συναίσθημα και έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με το σπορ.

Αν δεν υπήρχε το οικογενειακό περιβάλλον να σε επηρεάσει δεν θα είχες ασχοληθεί με την πυγμαχία;
Μπορεί και να είχα ασχοληθεί, αλλά σίγουρα πιο μεγάλος, κάπου στα 19-20. Όμως δεν ξέρω και αν αυτό θα γινόταν σίγουρα γιατί δεν με τραβούσε καθόλου.

Πώς ήταν η πρώτη σου φορά μέσα στο ρινγκ;
Στον πρώτο αγώνα μου ήμουν απροπόνητος. Σκεφτόμουν ότι θα μπω μέσα και θα παίξω απλά μπουνιές. Θυμάμαι στη γωνία πριν αρχίσουμε, έβαλα τα κλάματα από τα νεύρα μου. Όμως στην πορεία, που πλέον προπονήθηκα ήταν κάτι το μαγικό. Αυτή την αγωνία πριν από το παιχνίδι δεν την αλλάζω.

Πώς είναι τελικά το συναίσθημα μέσα στο ρινγκ; Πονάς, θολώνεις, φοβάσαι;
Πρέπει μέσα στο ρινγκ να είσαι άντρας. Να μην φοβάσαι και να προσπαθείς να μην θολώνεις, να το ελέγχεις τουλάχιστον. Βέβαια και πονάς, όμως αυτό είναι κάτι που το συνηθίζεις.

Οι χειρότερες στιγμές σου στην μέχρι τώρα πορεία σου, ποιες είναι;
Σίγουρα οι στιγμές που με έχουν αδικήσει. Δεν με πείραζε ποτέ να χάσω, αλλά με ενοχλεί να με αδικούν.

Οι καλύτερες σου στιγμές;
Οι φορές που δίνω ξάπλες!

Θεωρείς πως στην Ελλάδα υπάρχει βοήθεια από την Πολιτεία όσον αφορά την ερασιτεχνική πυγμαχία;
Όχι, τίποτα! Δεν χρειάζεται νομίζω να πω κάτι άλλο.

Ποιος είναι ο σωστός τρόπος ένας ερασιτέχνης πυγμάχος να το γυρίσει πια στο επαγγελματικό;
Για μένα, το πιο σωστό είναι να έχεις παίξει ερασιτεχνικά σε παγκόσμιο επίπεδο, να πάρεις μια διάκριση να τραβήξεις τα βλέμματα και όλα θα γίνουν. Οι καλύτεροι επαγγελματίες στο εξωτερικό ήταν πρώτα τρομεροί ερασιτέχνες.

Στην Ελλάδα πώς είναι τα πράγματα;
Στην Ελλάδα δεν έχουμε χαμηλό επίπεδο. Υπάρχει όμως ένα βασικό πρόβλημα, οι αθλητές δεν έχουν θάρρος και αυτοπεποίθηση. Αθλητές που έχουν κάνει πολύ καλή προετοιμασία και σωστές προπονήσεις μπαίνουν στον αγώνα μέσα στο ρίνγκ και φοβούνται. Αυτό είναι που μας κάνει να υστερούμε. Χωρίς ψυχή δεν κερδίζεις.

Προτιμάς να παίζεις στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό;
Στο εξωτερικό ξεκάθαρα! Όταν παίζω έξω έχω άγχος και μου αρέσει.

Πώς νιώθεις που η πυγμαχία στην περίπτωση σου είναι οικογενειακή υπόθεση;
Είναι ένα μπέρδεμα! Ειδικά στην αρχή που ξεκινούσα ένιωθα βάρος, έπρεπε να κρατήσω το όνομα ψηλά. Νιώθω πολλές φορές πίεση, γιατί ξέρω ότι περιμένουν από μένα πολλά. Είναι κάτι δύσκολο.

Ο ρόλος του προπονητή πώς σου φαίνεται;
Μου αρέσει! Ήδη ασχολούμαι με την προπονητική σε μια σχολή στον Άλιμο, στην οποία έχουμε βγάλει και πανελλήνιους πρωταθλητές. Στόχος μου να γίνω επαγγελματίας και μετά να ανοίξω σχολή. Αυτό που θέλω είναι να δώσω σε νεαρούς αθλητές όσα δεν πήρα εγώ στα 18 μου.

Τι ήταν αυτό που σου έλειψε σε εκείνη την ηλικία;
Οι αγώνες και οι ευκαιρίες.

Τελικά στην Ελλάδα για να ανέβεις είναι θέμα ταλέντου ή γνωριμιών;
Χρειάζονται και τα δύο. Αλλά αυτό γίνεται και στο εξωτερικό.

Οι Μεσογειακοί πώς σου φάνηκαν;
Ήταν πολύ ωραία, το Ολυμπιακό χωριό που μέναμε και οι αγώνες είχαν πολύ υψηλό επίπεδο.

Έχεις νιώσει φόβο στο εξωτερικό;
Όχι ποτέ. Όσες φορές έχω παίξει έξω αισθανόμουν ότι ήταν στα ίσα το παιχνίδι, ποτέ δεν ζορίστηκα.

Η συμβουλή που θεωρείς είναι πιο σωστή να ακούει ένας αθλητής πριν μπει στο ρινγκ;
Ψυχραιμία και πολύ αριστερό ίσιο! Όλα τα άλλα θα γίνουν.



Σκέφτεσαι να το γυρίσεις στο επαγγελματικό;
Ναι! Νιώθω πως δύσκολα θα καταφέρω αυτά που θέλω στο ερασιτεχνικό, διότι παίζουν πολλά. Στο επαγγελματικό είναι και το οικονομικό που με τραβάει, δεν το κρύβω.

Πώς είναι η καθημερινότητα ενός πυγμάχου και εν γένει ενός αθλητή ατομικού αθλήματος;
Σκληρή! Είναι κάτι που ο πολύς ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει. Ειδικά στα μαχητικά κάθε μέρα πρέπει να προσπαθείς και να διατηρηθείς στα κιλά σου. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, να προπονείσαι πολλές ώρες έντονα και παράλληλα να μην μπορείς να φας ότι θέλεις, γιατί στον αγώνα πρέπει να είσαι συγκεκριμένα κιλά. Σε άλλα αθλήματα που δεν έχουν ζυγαριά δεν το έχουν αυτό. Η προπόνηση φυσικά και κουράζει, όμως είναι κάτι που το θέλεις. Προσωπικά με κουράζει που κάνω 3 προπονήσεις και θέλω να φάω ένα σουβλάκι αλλά δεν μπορώ.

Μπορεί ένας ερασιτέχνης πυγμάχος στην Ελλάδα να ζήσει από αυτό;
Όχι βέβαια! Χρειάζεται να δουλεύει κανείς και να κάνει παράλληλα προπόνηση. Έχω βάλει αρκετές φορές το χέρι στην τσέπη για να κάνω αυτό που αγαπάω.

Γιατί τα μαχητικά αθλήματα στη χώρα μας έχουν κακή φήμη;
Πολλοί αθλητές των μαχητικών για να τα βγάλουν πέρα αναγκάστηκαν να δουλέψουν νύχτα. Έτσι ο κόσμος έβγαλε τη φήμη ότι τα μαχητικά σχετίζονται με ανθρώπους της νύχτας. Η δουλειά δεν είναι ντροπή και αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να δουλέψουν για να ζήσουν.

Πιστεύεις ότι η κατάσταση στην ερασιτεχνική πυγμαχία θα φτιάξει στη χώρα μας;
Αν έρθει μια διάκριση σε παγκόσμιο επίπεδο και κυρίως στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τότε ναι και θεωρώ ότι μπορούμε να πετύχουμε τέτοιου είδους διάκριση.

Στις μικρές ηλικίες έχεις προσέξει κάτι το πραγματικά αξιόλογο;
Αυτός που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Βασιλειάδης, που αγωνίζεται στον Ολυμπιακό. Αγωνίζεται στα 69 κιλά και είναι μόλις 15 χρονών. Έχει όλο το μέλλον μπροστά του για να διαπρέψει.

Τι σε περιμένει αγωνιστικά το προσεχές διάστημα;
Προς το παρόν έχω λίγες διακοπές, βέβαια αν προκύψει κάποιο καλό παιχνίδι εννοείται πως θα αγωνιστώ, είτε στα 75 ή στα 81 κιλά δεν έχω πρόβλημα. Το Νοέμβρη έχω το τουρνουά της Ευρωπαϊκής ένωσης και με τον προπονητή μου κανονίζουμε να πάω σε ένα καμπ προετοιμασίας το Σεπτέμβρη έτσι ώστε να είμαι έτοιμος για να κατακτήσω το μετάλλιο.

Οι αγώνες και η προετοιμασία στο εξωτερικό σε βοηθούν;
Προετοιμασία δεν έχω κάνει ποτέ έξω και τα παιχνίδια που έχω δώσει εκτός Ελλάδος είναι πραγματικά λίγα, μάξιμουμ 12 σε ένα διάστημα πενταετίας. Δυστυχώς όταν δίνω έναν αγώνα στο εξωτερικό και μέχρι τον επόμενο μεσολαβούν πολλοί μήνες, τότε κι εγώ δεν μπορώ να βελτιωθώ ουσιαστικά από αυτό.

Ποια από τις χώρες που έχεις αγωνιστεί θεωρείς σε καλύτερο επίπεδο από τις άλλες;
Κυρίως τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, Ρωσία, Λευκορωσία και τα λοιπά. Είναι πιο σκληραγωγημένοι σαν λαοί και στα σπάρινγκ τους δίνουν το 100, εν αντιθέσει με εδώ.. Ο σκοπός της προπόνησης είναι να προσομοιάζει τις συνθήκες ενός αγώνα, ώστε να είσαι απόλυτα προετοιμασμένος όταν έρθει η ώρα να δώσεις επίσημο παιχνίδι, κάτι που δυστυχώς εδώ δεν γίνεται.

Τελικά τι μετράει πιο πολύ; Η τεχνική ή η ψυχή;
Και τα δύο, αναλόγως τον αθλητή υπερισχύει το ένα ή το άλλο. Τεράστιο ρόλο παίζει όμως και η αντοχή, καθώς ένας αγώνας μποξ είναι σα Μαραθώνιος.

Υπάρχει κάποιος πυγμάχος που είχες ως πρότυπο ή θαύμαζες;
Ο Μάρβιν Χάγκλερ, τον οποίο έχω και τατουάζ. Ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής στα 72.5 κιλά και αγωνιζόταν την εποχή του Σούγκαρ Ρέι Λέοναρντ.

Από Έλληνες;
Θαύμαζα τον ξάδερφό μου όταν ήμουν μικρός και μεγάλωσα έχοντάς τον ως πρότυπο. Ο Αρναούτης είναι επίσης κάποιος που μου αρέσει, καθώς έκανε πολύ αξιόλογη καριέρα.

Σε βοηθά ο ξάδερφός σου;
Σαφώς, αυτός βοηθά εμένα κι εγώ αυτόν. Μοιραζόμαστε εμπειρίες, βάζουμε μαζί γάντια, δουλεύουμε τεχνικές και ανεβαίνουμε μαζί.

Ποιο είναι το ιδανικό σενάριο για τη μετέπειτα πορεία της καριέρας σου;
Ένα μετάλλιο σε Πανευρωπαϊκό, έπειτα να γίνω επαγγελματίας και να καταφέρω να πάω Αμερική.

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στην ελληνική πυγμαχία τι θα ήταν αυτό;
Θα έφτιαχνα μία Εθνική ομάδα με 5-10 αθλητές σε κάθε κατηγορία, θα φρόντιζα να έχουν τη δυνατότητα τα παιδιά της Εθνικής να πάνε σε καμπ και θα έβρισκα χορηγούς.

Υπάρχει έμψυχο δυναμικό της πυγμαχίας της χώρας μας που δεν το έχουμε εκμεταλλευτεί;
Δυστυχώς υπάρχει πληθώρα ταλαντούχων παιδιών που σε ηλικία 18-19 ετών σταματούν το μποξ. Άνθρωποι που τους βλέπεις και λες «αυτός στα 25 του θα είναι top». Αναγκάζονται να αποχωρήσουν από το χώρο, καθώς πρέπει να βρουν μία δουλειά, διότι στη χώρα μας δεν υπάρχει τρόπος να βιοποριστείς ως ερασιτέχνης μποξέρ. Είναι πραγματικά κρίμα..

Γεμίζουν τα γήπεδα στους ερασιτεχνικούς αγώνες πυγμαχίας;
Συνήθως ναι, άλλωστε το επίπεδο στην Ελλάδα είναι ανώτερο στο ερασιτεχνικό απ’ ότι στο επαγγελματικό.

Τα ζευγαρώματα στους επαγγελματικούς αγώνες θεωρείς πώς είναι σωστά;
Κάποιες φορές όχι, αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και στο εξωτερικό. Όλα είναι θέμα μάνατζμεντ. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην είναι μεγάλη η διαφορά μεταξύ των δύο αθλητών.

Μπορείτε να δείτε τον τελευταίο αγώνα του στο Κύπελλο Ολυμπιακού εδώ