Μέσι, κοίτα την Βραζιλία και κρίνε...

Στο βιβλίο «Mafia Manager», ένας μαφιόζος με το ψευδώνυμο «V» αναλύει τη φιλοσοφία του μεγαλύτερου καρτέλ στην υφήλιο και συμβουλεύει όλους όσοι επιθυμούν να πετύχουν στον κόσμο των επιχειρήσεων ότι είναι προτιμότερο οι εχθροί τους να τους θεωρούν τρελούς, παρά λογικούς και προβλέψιμους.

Δεν είναι γνωστό το αν ο Ομοσπονδιακός τεχνικός της Βραζιλίας, Τίτε, έχει διαβάσει την εν λόγω φράση. Παρόλα αυτά εξαιτίας έστω και ενός τυχαίου συμβάντος, κατάφερε να εμφανίσει μία ελάχιστα προβλέψιμη «σελεσάο» στο φετινό Κόπα Αμέρικα που διοργάνωσε στα μέρη της.

Όταν ο Νεϊμάρ τραυματίστηκε στον αστράγαλό του στο φιλικό προετοιμασίας με το Κατάρ και αναγκαστικά τέθηκε εκτός του τουρνουά της Λατινικής Αμερικής λίγες μέρες πριν την έναρξη αυτού, υπήρξαν αρκετοί συμπατριώτες του που σχολίασαν θετικά τη συγκεκριμένη εξέλιξη. Βλέπετε θεωρούσαν ότι με τον αστέρα της Παρί Σεν Ζερμέν, ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας τους ήταν αρκετά προβλέψιμος. Εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκαν, αφού το βαρύτιμο τρόπαιο επέστρεψε ύστερα από 12 χρόνια στη «χώρα του καφέ». Μάλιστα η διαδικασία κατάκτησης του τίτλου αυτού ίσως φανεί αρκετά παραδειγματική τόσο στη μισητή τους αντίπαλο, Αργεντινή, όσο και στο αστέρι της, Λιονέλ Μέσι.

Το παράδειγμα της Βραζιλίας

Ο Νεϊμάρ πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τη φανέλα της εθνικής Βραζιλίας τον Αύγουστο του 2010. Έκτοτε έχει καταφέρει να συμπληρώσει 97 εμφανίσεις, πετυχαίνοντας 60 γκολ και προσφέροντας απλόχερα 40 ασίστ. Βέβαια οι 67 απ' τις 100 παραπάνω συμμετοχές του σε κάποιο τέρμα, έλαβαν χώρα σε φιλικές αναμετρήσεις, όπου οι αντίπαλοι αμυντικοί δεν παίζουν πάντα με το... μαχαίρι στα δόντια.

Αντίθετα αυτό το «μαχαίρι» κάνει την εμφάνισή του σε κάθε επίσημη διοργάνωση, πόσο μάλλον αν αυτή περιλαμβάνει τη διασταύρωση λατινοαμερικάνικων ταπεραμέντων, όπως συμβαίνει στο Κόπα Αμέρικα. Την περασμένη Κυριακή, λοιπόν, η Βραζιλία πανηγύρισε το ένατο, περί ου ο λόγος, τρόπαιο στην ιστορία της. Χωρίς μάλιστα τη βοήθεια του ηγέτη της, ο οποίος έχει κατακτήσει μόνο ένα Confederation Cup με τη χώρα του, το 2013.

Τα στοιχεία της διοργάνωσης, που έριξε αυλαία πριν από λίγες μέρες, «μιλούν» από μόνα τους. Επρόκειτο για την πρώτη, επί εποχής Νεϊμάρ, που τα ονόματα οκτώ ξεχωριστών μελών της «σελεσάο» σημειώνονται στον πίνακα των σκόρερ. Ταυτόχρονα δεν έχει υπάρξει άλλο τουρνουά, σ' αυτό το διάστημα, που η Βραζιλία να πετυχαίνει ανάλογη διαφορά τερμάτων (13-1) με τη φετινή. Μόλις ένα γκολ παθητικό και αυτό απ' το σημείο του πέναλτι.

Όσο παιχταράς κι αν είναι -που είναι- ο Νεϊμάρ, είναι πανθομολογούμενο ότι επί παρουσίας του τα πάντα περνούν απ' τα πόδια του. Απ' τη μία, αρκετοί υποστηρίζουν ότι αυτό έχει ως επόμενο οι αντίπαλοι αμυντικοί να στοχοπροσηλώνονται σ' αυτόν και να αφήνουν το περιθώριο στους συμπαίκτες του να «ξεδιπλώσουν» τα χαρίσματά τους. Το φετινό Κόπα Αμέρικα, όμως, ήταν αυτό που σημειώθηκαν μεταξύ άλλων τα εξής στατιστικά: Φιλίπε Κοουτίνιο (2 γκολ / 1 ασίστ), Έβερτον Σοάρες (3 γκολ / 2 ασίστ), Ρομπέρτο Φιρμίνο (2 γκολ / 3 ασίστ), Γκάμπριελ Ζεσούς (2 γκολ / 2 ασίστ). Αν μην τι άλλο πλουραλισμός απ' την επιθετική τετράδα που κατείχε τον περισσότερο χρόνο συμμετοχής.



Ειδικά ο δεύτερος, ο οποίος κλήθηκε να αντικαταστήσει τον σταρ της Παρί στο αριστερό «φτερό» της εθνικής, έκλεψε τις εντυπώσεις συμβάλλοντας τα μέγιστα και όχι μόνο από στατιστικής απόψεως. Ο 23χρονος ποδοσφαιριστής της Γκρέμιο, με τις ζογκλερικές και ντελικάτες κινήσεις του, κατάφερε πολλάκις να προκαλέσει σύγχυση στους αντιπάλους. Την ίδια ώρα συμμετείχε πολύ περισσότερο στο αμυντικό τρανζίσιον της ομάδας του σε σχέση με τον προκάτοχό του (ο οποίος δεν είναι και ο μεγαλύτερος... λάτρης του μαρκαρίσματος).

Φάνηκε ξεκάθαρα ότι οι Βραζιλιάνοι μεσοεπιθετικοί ένιωθαν πιο «απελευθερωμένοι» από ποτέ στο να παρουσιάσουν στο χορτάρι αυτό που γνωρίζουν, έχοντας αποβάλει το άγχος της υποχρεωτικής τροφοδότησης του ηγέτη τους. Ένας απ' αυτούς και ο Κοουτίνιο, ο οποίος ελέω αυτής της ηχηρής απουσίας βρήκε τους ελεύθερους χώρους που χρειαζόταν για να πάρει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες και να αξιοποιήσει το ταλέντο του. Χώρους τους οποίους δεν μπορεί να βρει, εξαιτίας του Λιονέλ Μέσι, ούτε στην Μπαρτσελόνα με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται «νωθρός» και να γίνεται δέκτης έντονης κριτικής.

Τα ίδια θέματα και στην Αργεντινή

Μια συχνή παρηγοριά προς όσους δεν εκπλήρωσαν κάποιο στόχο τους, είναι το ότι στο δρόμο προς την επιτυχία υπάρχουν αναγκαίες στάσεις και σε αποτυχίες. Βέβαια αυτό να το πουν και στον Λιονέλ Μέσι, ο οποίος έχει αποχωρήσει με... σκυμμένο το κεφάλι και τις εννιά φορές που προσπάθησε να διεκδικήσει κάποιο τρόπαιο με την Αργεντινή. Φέτος ο τερματικός σταθμός ήταν τα ημιτελικά, όπου είδε την Βραζιλία -έστω και με διαιτητική εύνοια (όπως υποστηρίζει ο ίδιος)- να επικρατεί της χώρας του με 2-0 και να την αποκλείει.

Πολλοί περίμεναν μία ακόμα δήλωση απόσυρσής του, όπως εκείνης του 2016 στο χαμένο Κόπα Αμέρικα απ' την Χιλή, ωστόσο αυτή δεν ήρθε ποτέ. Ίσα ίσα, έδωσε το στίγμα του για τη συνέχεια: «Πρέπει να κοιτάξουμε πλέον μπροστά με αισιοδοξία, γιατί υπάρχει σωστή βάση για το μέλλον. Πρέπει ο κόσμος να δώσει χρόνο σε αυτή την εθνική ομάδα». Μία φράση που ήρθε να συμπληρώσει μία άλλη προ διμήνου, βάσει της οποίας δεν θα σταματήσει απ' την «αλμπισελέστε» αν πρώτα δεν κατακτήσει μαζί της έναν τίτλο. Ίσως βέβαια σε ένα χρόνο από τώρα να κρατά το τρόπαιο στα χέρια του, αφού η διοργάνωση θα διεξαχθεί εκ νέου. Αυτή τη φορά στα γήπεδα τόσο της πατρίδας του, όσο και της Κολομβίας. Ίσως και όχι. Όπως και να χει αποτελεί ποδοσφαιρική «αμαρτία» ο, κατά πολλούς, καλύτερος παίκτης της σύγχρονης ιστορίας να αποχωρήσει άτιτλος σε εθνικό επίπεδο.

Ωστόσο οι Αργεντινοί, καθώς και οι εκατομμύρια φίλοι ανά την υφήλιο αυτών των χρωμάτων, κοιτούν τη μεγάλη εικόνα: Τι συμφέρει την ομάδα; Η απάντηση καλώς ή κακώς, όπως και στο παράδειγμα του Νεϊμάρ, δίνεται τόσο στα στατιστικά, όσο και στο χορτάρι. Ο αστέρας της Μπαρτσελόνα στο φετινό Κόπα Αμέρικα συνέβαλε στο συνολικό σκοράρισμα μόνο με ένα τέρμα (κι αυτό απ' την άσπρη βούλα), την ίδια στιγμή που έχει πετύχει μόλις τέσσερα γκολ σε 20 νοκ-άουτ παιχνίδια που έχει δώσει με το εθνόσημο.

Βέβαια το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν έγκειται στη δική του αδυναμία να αποδώσει βάσει των πραγματικών του δυνατοτήτων, αλλά στο ότι η παρουσία του -έστω και άθελα του τις περισσότερες φορές- «εγκλωβίζει» και το υπόλοιπο σύνολο. Μια σχέση αμφίδρομη, αφού όσο χειρότεροι εμφανίζονται οι συμπαίκτες του, τόσο λιγότερο βοηθιέται και ο ίδιος. Αν οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές περίμεναν μία φορά απ' τον Νεϊμάρ να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, οι Αργεντίνοι πράττουν το ίδιο σε πολλαπλάσιο βαθμό με τον Μέσι. Ακόμα και παίκτες με αποδεδειγμένα τεράστιες ικανότητες, όπως είναι ο Κουν Αγκουέρο, δεν παίρνουν τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες που πρέπει και μένουν στο να ψάχνουν τον ηγέτη τους. Οι αντίπαλοι προπονητές βέβαια το γνωρίζουν προ πολλού, έχοντας σχεδιάσει τα κατάλληλα μαρκαρίσματα πάνω στον τελευταίο. Οπότε μια σειρά από αγώνες καταλήγουν με την Αργεντινή να... τρέχει και να μην φτάνει.

Ποιος εκ των Πάουλο Ντιμπάλα, Μάουρο Ικάρντι, Αγκουέρο, Λαουτάρο Μαρτίνεζ, Τζιοβάνι Λο Σέλσο, Ροντρίγκο Ντε Πολ, ή και Λεάντρο Παρέδες (ενός χαφ που με τον αρχοντικό και επιβλητικό τρόπο παιχνιδιού του, συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να εξελιχθεί στον επόμενο ηγέτη αυτής της ομάδας) προσεγγίζει έστω και τη μισή απ' την ποιότητα του Μέσι; Κανείς. Κι όμως είναι πολύ πιθανό όλοι αυτοί μαζί και παρά τις χτυπητές αδυναμίες της Αργεντινής (όπως στην άμυνα) να αποδώσουν πολύ καλύτερα αν απελευθερωθούν απ' το μονοδιάστατο παιχνίδι που τους επιβάλει είτε ο ίδιος τους ο εαυτός, είτε ο εκάστοτε προπονητής (πέντε διαφορετικοί τεχνικοί σε έξι χρόνια!).



Και τώρα τι;

Ταξιδεύοντας στο μέλλον με μια υποτιθέμενη μηχανή του χρόνου, η αίσθηση του ότι απ' τη μία ένας ποδοσφαιρικός θρύλος έχει αποσυρθεί και δεν προσφέρει δωρεάν μαθήματα... μαγείας και απ' την άλλη το ότι κάποτε κάποιος -από τεράστια χιλιομετρική απόσταση- τον «συμβούλεψε» έμμεσα μέσω ενός κειμένου του, να λιγοστέψει τις εμφανίσεις του (αποσυρόμενος από την εθνική του), θα προκαλεί το λιγότερο αμηχανία και ντροπή. Παρόλα αυτά στο σήμερα οι φίλοι της Αργεντινής έχουν ανάγκη να δουν και αυτοί απ' την ομάδα τους, όσα απήλαυσαν προ ολίγων ημερών οι αντίστοιχοι της Βραζιλίας απ' τη δική τους. Δηλαδή την επιστροφή της αγωνιστικής χαράς, του ρυθμού, της απαιτούμενης... τρέλας. Προφανώς η λύση για τις ομάδες δεν συνίσταται στο να μην έχουν στο ρόστερ τους top class παίκτες. Παρόλα αυτά αποδεδειγμένα, ορισμένες -ενίοτε- δεν μπορούν να τους διαχειριστούν. Εξάλλου στο δρόμο προς την καταξίωση απαιτούνται θυσίες και κυρίως... απρόβλεπτες κινήσεις, όπως παρακινεί ο μαφιόζος του προλόγου μας.

Επιμέλεια: Μανώλης Μουσουράκης