Ουνιόν Βερολίνου: Οι ρομαντικοί πρωτευουσιάνοι στα «σαλόνια» της Bundesliga

Το τελευταίο σφύριγμα του Κρίστιαν Ντίνγκερτ στο Στάδιο Άλτε Φέρστεραϊ το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, σφράγιζε τη «λευκή» ισοπαλία, 0-0, μεταξύ Ουνιόν Βερολίνου και Στουτγκάρδης. Ταυτόχρονα, σηματοδοτούσε τους ξέφρενους πανηγυρισμούς των γηπεδούχων, διότι ακόμη και χωρίς σκορ, ο πολυπόθητος στόχος της ανόδου είχε ήδη επιτευχθεί.

Χάρη στο 2-2 του πρώτου αγώνα και τον κανόνα των εκτός έδρας γκολ, η Ουνιόν κατάφερε να αποκλείσει τους Σουηβούς και να «γράψει» την σπουδαιότερη σελίδα στο… βιβλίο των 53 χρόνων ιστορίας της. Το 2019-2020 θα αποτελέσει σεζόν-ορόσημο, αφού οι «Σιδερένιοι» θα αγωνιστούν για πρώτη φορά στην κορυφαία τη τάξει κατηγορία του γερμανικού πρωταθλήματος μετά την επανένωση της χώρας στο μεταίχμιο των δεκαετιών 80’ και 90’. Απόλυτο επιστέγασμα μιας ανεπανάληπτης πορείας, την οποία σημείωσε ως η 3η της β’ κατηγορίας, ως το μεγάλο αουτσάιντερ, τον μόνιμο ρόλο που της αποδίδεται από την απαρχή της λειτουργίας της.

Αυτή ήταν μόλις η 5η φορά που συνέβη κάτι αντίστοιχο, στα συνολικά 20 χρόνια όπου ισχύει ο θεσμός των play-out στο γερμανικό πρωτάθλημα μεταξύ του τρίτου από το τέλος της Μπουντεσλίγκα και του τρίτου της Τσβάιτε Λίγκα και η 3η την τελευταία δεκαετία, με τελευταίες δράστριες τη Φορτούνα Ντίσελντορφ το 2012 και τη Νυρεμβέργη το 2009. Οι «νεοφώτιστοι» μάλιστα, θα είναι μόλις η πρώτη ομάδα της πρώην Ανατολικής Γερμανίας που θα αγωνιστεί στην Μπουντεσλίγκα, μετά την πιο πρόσφατη συμμετοχή της Ένεργκι Κότμπους μια δεκαετία νωρίτερα.



Μοναδική αλλά χωρίς… μονάδες, η «αρμάδα» του Ελβετού coach Ουρς Φίσερ (με επταετή θητεία σε Ζυρίχη, Τουν, Βασιλεία κατά σειρά), πόνταρε στην ομοιογένεια και την μαχητικότητα, για να ολοκληρώσει το θρίαμβο. Προεξάρχοντες αυτής της πορείας το δίδυμο των «Σεμπάστιαν», του Σουηδού Άντερσον των 13 και του Γερμανού Πόλτερ των 11 γκολ, ο Αυστριακός «κάπτεν» Κρίστοφερ Τρίμελ ο οποίος σε πέντε χρόνια παρουσίας στο Κέπενικ μετρά 120 συμμετοχές αλλά και ο «μαέστρος» στη μεσαία γραμμή Φέλιξ Κρόος, περισσότερο γνώριμος από τον αδερφό του σούπερ-σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης, Τόνι. Ανέκαθεν άλλωστε η Ουνιόν δε φημιζόταν για τους ποδοσφαιριστές που διέθεταν ή δημιούργησαν φήμη στο Άλτε Φέρστεραϊ, είτε μετακομίζοντας στο Βερολίνο είτε προερχόμενοι από τα «σπλάχνα» της.

Ο Ρόμπερτ Χουτ, ξεκίνησε από τα τμήματα υποδομής την Ουνιόν την ποδοσφαιρική του καριέρα πριν μεταβεί το 2001 στα αντίστοιχα της Τσέλσι και χρησθεί τρεις φορές πρωταθλητής Αγγλίας (δύο με Τσέλσι, μία με Λέστερ), στην 16ετή διαδρομή του αποκλειστικά στο «Νησί». Εκτός από τον πρόσφατα αποσυρθέντα πρώην διεθνή αμυντικό, έτεροι παλαιότεροι γηγενείς με «όνομα» κατά τη θητεία τους στην Ουνιόν είναι ο Γιεργκ Χάινριχ (νυν βοηθός προπονητή στην Μπορούσια Ντόρτμουντ) και ο Μάρκο Ρέμερ.

Για την Ουνιόν, η άνοδος αυτή δεν πρόκειται απλά για επιστροφή μετά από κάποια μακρόχρονη ή βραχύχρονη απουσία. Σημαίνει εκπλήρωση, ενός ονείρου που διαχεόταν στις τάξεις των οπαδών της από το 1966. Όταν στο «σκοτεινό» καθεστώς της Στάζι, στην Ανατολική Γερμανία, προέκυψε η άμεση διαταγή να διαλυθούν όλα τα υπάρχοντα αθλητικά και μη σωματεία. Με αποτέλεσμα η Ολύμπια Ομπερσενεβάιντε (το πρώτο της όνομα), με έτος ίδρυσης το 1906, να μετονομασθεί σε Ουνιόν Βερολίνου κι έκτοτε να διατηρεί ακατάπαυστα τον ευσεβή πόθο για συμμετοχή στην ανώτερη βαθμίδα του εθνικού πρωταθλήματος.



Εδραζόμενη στο Κέπενικ, στο νοτιοανατολικό κομμάτι του Βερολίνου, η Ουνιόν ποτέ δεν υπήρξε αδιάφορη ως σύλλογος κι έχει να διηγηθεί αντιστρόφως ανάλογες σε ποσότητα ιστορίες σε σχέση με τις έμπρακτες επιτυχίες που έχει σημειώσει. Μέχρι το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, τα μοναδικά παράσημα που είχε να επιδείξει εντός χορταριού ήταν ένα Κύπελλο Ανατολικής Γερμανίας το 1968 (κόντρα στην αθέμιτη κυριαρχία εκείνη τη δεκαετία της μισητής Ντιναμό Βερολίνου) κι έναν τελικό Κυπέλλου Γερμανίας το 2001 ως φιναλίστ, προερχόμενη από την 3η κατηγορία (ήττα με 2-0 από τη Σάλκε). Παρουσία που οδήγησε, μάλιστα, αυτόματα και στη μοναδική συμμετοχή της σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, στο Κύπελλο UEFA της σεζόν 2001-2002.

Εκτός των ολίγων επιτυχιών, αυτό που έχει να επιδείξει πρωτίστως είναι μια διαφορετική κουλτούρα, αντισυμβατική, πιο κοντά στον ποδοσφαιρικό ρομαντισμό που τείνει να εξαφανισθεί. Κουλτούρα η οποία καλά κρατεί, ακόμα και στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.

Οι «metalworkers» (πρώτο παρατσούκλι από τους εργαζομένους στα διάφορα εργοστάσια της περιοχής) με το χαρακτηριστικό μεταλλικό μπλε στις στολές τους, μετά την μετονομασία του συλλόγου, προσάρμοσαν τα χρώματα τους στο κόκκινο και το λευκό. Φυσικά, οι επιρροές και οι καταβολές τους από τη «μήτρα» της εργατικής τάξης τους ακολουθούν μέχρι και σήμερα.

Έτσι, το μπλε έμεινε μόνο να αντιστοιχείται στους «μεγάλους» του Βερολίνου, τους οπαδούς της Χέρτα, συντηρώντας μια αντιπαλότητα χωρίς μίσος, αφού για πολλά χρόνια κοινό εχθρό αποτελούσε η Ντιναμό Βερολίνου. Ουνιόν και Χέρτα, δεν συναντήθηκαν στο χορτάρι ποτέ πριν τον Ιανουάριο του 1990, σε έναν φιλικό αγώνα 76 ημέρες μετά την πτώση του Τείχους. Η παρουσία των «Σιδερένιων» στην Μπουντεσλίγκα από την επόμενη σεζόν θα σημάνει και δύο νέες αναμετρήσεις μεταξύ των δύο εκπροσώπων του Βερολίνου, έχοντας βρεθεί αντιμέτωποι μέχρι στιγμής μόλις τέσσερις ακόμα φορές στη β’ κατηγορία, μετά από εκείνο το περιβόητο φιλικό.

Οι οπαδοί της Ουνιόν, ο κεντρικός θιασώτης, ο κινητήριος μοχλός της, έχουν δημιουργήσει το σχήμα του μύθου της ανά τα χρόνια. Είναι εκείνοι που έδρασαν αντικαθεστωτικά, στις μυστικές υπηρεσίες της Σταζί, της αστυνομίας «του ενός κατασκόπου για κάθε έξι πολίτες», στην αντίπερα όχθη της Ανατολικής Γερμανίας. Είναι εκείνοι που πολλές δεκαετίες αργότερα, το 2008, μπροστά στην επιτακτική ανάγκη για ανακαίνιση του «ναού» της ομάδας, του Σταδίου Άλτε Φέρστεραϊ, συνεργάστηκαν κατά χιλιάδες στις εργασίες ανακατασκευής του, βάζοντας το λιθαράκι τους, χωρίς ίχνος υπερβολής, στην εκκίνηση της σεζόν που θα οδηγούσε ανεπιστρεπτί την Ουνιόν από τη γ’ στη β΄ κατηγορία.



Πιστοί στο γερμανικό μοντέλο συμμετοχικής διοίκησης, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που χρειάστηκε να προσφέρουν τα μέγιστα για να σώσουν την ομάδα τους από τη βέβαιη διάλυση, κίνδυνος που υπήρξε ορατός διαρκώς στη δεκαετία του 1990 και του 2000, στα χρόνια που η «Ένωση»… βολόδερνε μεταξύ ερασιτεχνικών και 3ης Κατηγορίας. Ακόμα κι αν έπρεπε να ματώσουν για αυτήν, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αφοσίωσης και στήριξης τους στο σύλλογο, το έδωσαν το 2004, όταν υπό το φάσμα της χρεοκοπίας και της άμεσης ανάγκης για να μαζευτεί το ποσό του 1,5 εκατομμυρίου, διοργάνωσαν το «Bleed for Union», δωρίζοντας αίμα για καλό σκοπό και συνάμα χρήματα για να καλυφθεί ένα μέρος του απαιτούμενου ποσού. Το μεγαλύτερο είχε σπεύσει να το καλύψει ένας υποστηρικτής της και επιχειρηματίας, ο Ντιρκ Τσίνγκλερ, ο οποίος από τότε έως και σήμερα τελεί καθήκοντα προέδρου. Είναι ο ίδιος ο οποίος είχε προβλέψει την άνοδο της Ουνιόν μάξιμουμ μέχρι το 2021. Μετά το τέλος του σημαδιακού ματς κόντρα στην Στουτγκάρδη, ο επικεφαλής των «ερυθρόλευκων του Βερολίνου, μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του δήλωσε: «Βρίσκομαι σε αυτή την ομάδα 40 χρόνια. Περίμενα τόσο πολύ για αυτή την ημέρα».

Unglaubliche Szenen nach dem Abpfiff - so feiern unsere Jungs den Aufstieg ????????#FCUVFB #DieZeitistnungekommen #Bundesliga pic.twitter.com/NKaR58lRHt

— 1. FC Union Berlin (@fcunion) 27 Μαΐου 2019

Πλέον, η επόμενη ημέρα φαντάζει η επιτομή της αισιοδοξίας στις τάξεις της Ουνιόν. Παραδοσιακά, μια ομάδα χωρίς τις μεγάλες μονάδες, δίχως τα τεράστια σημεία αναφοράς, πέρα μόνο από τον ίδιο το σύλλογο και τη δύναμη που ενώνει όλα τα μέλη του, βλέπει ως μονόδρομο την πίστη στις διαχρονικές αξίες της. Για να τον ακολουθήσει μέχρι τέλους, εστεμμένη από επιτυχία, θα χρειαστεί να προσέξει τις «παγίδες» που κρύβει για τις περισσότερες ομάδες ο προβιβασμός στην κορυφαία κατηγορία, έτσι όπως εύστοχα διατύπωνε πριν μερικά χρόνια ο πρώην υπεύθυνος του τμήματος των φίλων της ομάδας, Γιάκομπ Ρέσλερ, τότε απλά υποθέτοντας ένα σενάριο ανόδου:

«Οι προκλήσεις θα είναι τρομερές. Το να μείνουμε πιστοί στο «Union Way» απαιτεί έξυπνες επιλογές και επίσης τύχη».

Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Κωλαΐτης