Το «εξαιρετικός ο Γιάννης, αλλά δεν τα κατάφεραν οι Μπακς» τείνει να γίνει ο συνηθέστερος τίτλος στα ελληνικά και όχι μόνο σάιτ. Μοιάζει με ένα πικρό deja vu για έναν παίκτη που κάθε χρόνο καταφέρνει να βελτιώνεται εντυπωσιακά, αλλά η ομάδα του αρνείται να ακολουθήσει την ίδια ανοδική πορεία μαζί του.
Η φετινή σεζόν δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ο Γιάννης εκτόξευσε ξανά τους αριθμούς του, εξέλιξε το παιχνίδι του και κουβάλησε την ομάδα στις πλάτες του, αλλά επειδή το μπάσκετ έχει αλλάξει, κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει μοναχός του. Οι κινήσεις που έγιναν για την πλαισίωσή του δεν ήταν οι κατάλληλες και η κατάληξη της χρονιάς δεν ήταν διαφορετική από τις προηγούμενες.
Οι Μπακς δεν φάνηκε να κάνουν παρά ελάχιστα βήματα προς τα εμπρός και φέτος. Σε μια Ανατολή όπου ο ανταγωνισμός δεν ήταν ανάλογα υψηλού επιπέδου με τη Δύση, τελείωσαν την κανονική περίοδο με 44-38 εξασφαλίζοντας τη θέση τους στα playoffs αρκετά αργά και πρακτικά χωρίς πραγματική απειλή. Στα playoffs, δε, αποκλείστηκαν από τους αποδεκατισμένους Σέλτικς που παρατάχθηκαν χωρίς Ίρβινγκ, Χέιγουορντ και Τάις για όλη τη σειρά, δίχως τον Σμαρτ για τα πρώτα παιχνίδια και τον Μπράουν στο μισό Game 7.
Τα λάθη των Μπακς… πολλά. Από τη στελέχωση της ομάδας μέχρι και τον προπονητή. Σύμφωνοι, ο Τζέισον Κιντ δεν έκανε δα και θαύματα στη διάρκεια της θητείας του, αλλά η λύση ανάγκης του Τζο Πράντι δεν πρόσφερε τίποτα ουσιαστικό και διαφορετικό στην ομάδα. Η προβληματική λειτουργία του συνόλου εκτέθηκε ακόμη περισσότερο στα playoffs απέναντι σε μία ομάδα με περιορισμένο (λόγω τραυματισμών) ταλέντο, αλλά πολύ περισσότερη συνοχή, πιο διακριτούς ρόλους και καλύτερο πλάνο.
Όσο για το ρόστερ; Η δομή παρέμεινε προβληματική. Σε μια ομάδα που είχε πρόβλημα στο «5» ακόμη και παρόντος του Γκρεγκ Μονρό επιλέχτηκε να δοθεί ο τελευταίος με ανταλλαγή και να πορευτεί κατά περίσταση με τους λίγους Χένσον, Πλάμλι και Ζέλερ, αλλά και τον άγουρο Μέικερ. Ο Γιάννης έγινε… λάστιχο παίρνοντας αναγκαστικά πολλά λεπτά στο παρκέ στη θέση «5» για να καλύψει και αυτή την τρύπα. Γενικά σε αυτή την πρώτη πενταετία του στο ΝΒΑ μόνο τον φροντιστή δεν έχει κληθεί να κάνει στο Μιλγουόκι για να καλύψει τα λάθη άλλων…
Από εκεί και πέρα, οι Μπακς απέτυχαν να συμπληρώσουν τη βασική (ίσως και μοναδική) αδυναμία του ηγέτη τους, την έλλειψη σταθερά καλού σουτ από μακριά, με τις κατάλληλες προσθήκες. Την ώρα που ο Λεμπρόν Τζέιμς σε ρόλο… άτυπου τζένεραλ μάνατζερ φροντίζει πάντα να έχει δίπλα του ελεύθερους σκοπευτές για να καλύπτουν αυτό το πρόβλημα, οι Μπακς δεν φρόντισαν να παρέχουν στον δικό τους ηγέτη κάτι αντίστοιχο. Ο Μπλέντσο πέραν της γενικής του… αστάθειας είναι μέτριος σουτέρ και προτιμά τις διεισδύσεις, όπως ο Γιάννης και ο Πάρκερ, ο Ντελαβεντόβα είναι κάκιστος σε αυτό το κομμάτι, ο Τελέτοβιτς τέθηκε νοκ άουτ για λόγους υγείας και οι λύσεις από Μίντλετον, Σνελ και ενίοτε τον 40άρη Τέρι δεν ήταν επαρκείς. Ελλείψει μακρινού σουτ, το γήπεδο δεν ανοίγει, οι διάδρομοι στενεύουν και ο Αντετοκούνμπο αναγκάζεται να βγαίνει από τη βολή του τρακάροντας με τρεις, τέσσερις ή και πέντε αντιπάλους στο οχυρό της αντίπαλης ομάδας.
Στην off season απαιτούνται σημαντικές αποφάσεις από τους Μπακς. Πρωτίστως στο θέμα του προπονητή, που θα πρέπει να είναι αντάξιος ενός εκ των πέντε κορυφαίων παικτών στο ΝΒΑ, αλλά και εν όψει της μετακόμισης στο νέο γήπεδο που γεννά προσδοκίες για κάτι καλύτερο. Και φυσικά θα πρέπει να γίνουν σωστές κινήσεις για τη στελέχωση του ρόστερ. Οι «κακοτεχνίες» των περασμένων ετών, με προσφορά μεγάλων σε διάρκεια και ακριβών συμβολαίων σε παίκτες περιορισμένων δυνατοτήτων όπως οι Χένσον, Ντελαβεντόβα, Τελέτοβιτς ή Σνελ, δεν δίνουν μεγάλα περιθώρια ελιγμών. Ο Κρις Μίντλετον φαντάζει και απέδειξε και στα playoffs πως είναι ίσως ο μοναδικός που πρέπει να έχει ακλόνητη θέση στο πλευρό του Αντετοκούνμπο, ίσως και οι Μπρόγκντον και Μέικερ λόγω του συνδυασμού μικρού συμβολαίου και νεαρής ηλικίας. Ο Μπλέντσο είναι παίκτης αξίας, αλλά ίσως όχι αυτό που χρειάζονται οι Μπακς και μια ανταλλαγή δεν θα ήταν κακή ιδέα, ενώ ο Πάρκερ μάλλον δεν αξίζει νέο deal αφού βάσει χαρακτηριστικών «τρακάρει» πάνω στον Αντετοκούνμπο.
Ο Γιάννης έχει δηλώσει πως δεν φαντάζεται τον εαυτό του μακριά από το Μιλγουόκι. Στη λιγότερο λαμπερή μπασκετική γωνιά του ΝΒΑ, το προσεχώς μεγαλύτερο αστέρι του πρωταθλήματος έχει αποφασίσει να αφιερώσει πολλά από τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του με στόχο ένα πρωτάθλημα, που αυτή τη στιγμή φαντάζει όνειρο τρελό. Θα πρέπει για να μη γίνει απατηλό επιτέλους να έχει την υποστήριξη που δικαιούται και αξίζει, γιατί διαφορετικά σύντομα η αξία του θα είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει στο Μιλγουόκι. Αν δεν είναι ήδη…
Follow @ChristosRobolis
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
