Δεκατρία χρόνια μετά το έπος της Σαϊτάμα και περίπου 3.000 χιλιόμετρα δυτικότερα στον χάρτη, η Εθνική βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πανδύσκολη αποστολή αλλά συνάμα και μια τεράστια πρόκληση. Το κάποτε ανυπέρβλητο για τους άλλους εμπόδιο των ΗΠΑ ορθώνεται ξανά μπροστά στα μάτια μας. Όχι σαν το 2006 στον ημιτελικό, αλλά για να μείνουμε ζωντανοί για την πρόκριση στον προημιτελικό. Και παρότι το διακύβευμα είναι εντελώς διαφορετικό, η σημασία της αναμέτρησης μοιάζει περίπου ίδια.
Υπό κανονικές συνθήκες, που λένε και οι επιστήμονες, η ελληνική ομάδα θα αντιμετώπιζε δίχως άγχος κι ως ένα απλό τεστ δυναμικότητας το συναπάντημα με τους Αμερικανούς και θα αρκούσε μια απλή νίκη επί της Τσεχίας για να επιτευχθεί ο πρώτος στόχος. Όμως η ήττα από την Βραζιλία απειλεί όχι απλά να υποθηκεύσει αλλά πλέον και να καταστρέψει τα όνειρα της ομάδας για μια πορεία τουλάχιστον ως την οκτάδα. Αν η «σελεσάο» δεν στραβοπατήσει απέναντι στους Τσέχους το μεσημεράκι του Σαββάτου, η μονομαχία με τις ΗΠΑ θα είναι τελικός επιβίωσης. Σαν κι αυτόν με τη Νέα Ζηλανδία, αλλά απέναντι σε πολύ καλύτερο αντίπαλο.
Οι παίκτες που απέμειναν στην διάθεση του Γκρεγκ Πόποβιτς, που είδε καμιά τριανταριά σούπερ σταρ να πηδούν ο ένας μετά τον άλλον από το αεροπλάνο για την Κίνα, δεν σκορπίζουν όσο τρόμο οι προκάτοχοί τους. Τα ζητήματα, δε, χημείας, συνοχής και ίσως ομοψυχίας που παρουσιάζουν είναι ικανά για να τους καθιστούν όχι αδύναμους φυσικά, αλλά τουλάχιστον τρωτούς. Ακόμη κι ο κόουτς Ποπ, κατά πολλούς το μεγαλύτερο μπασκετικό μυαλό του πλανήτη, δεν είναι απλό να τους κάνει ομάδα μέσα στις 4-5 εβδομάδες που τους είχε στην δούλεψή του, ούτε να τους προετοιμάσει απόλυτα για το μπάσκετ που παίζεται έξω από τις ΗΠΑ. Αυτό, ασφαλώς, δεν σημαίνει πως δεν υπερέχουν σε ατομικό ταλέντο και αθλητικότητα. Τα αυτονόητα δεν χρειάζονται καν να επισημαίνονται.
Αυτό που όμως είναι επίσης αυτονόητο είναι πως για μια φορά μετά από τόσες που έχουμε συναντηθεί, ο κορυφαίος σταρ δεν ανήκει στους άλλους. Όπως ο Μούρνινγκ, ο Σακίλ, ο Λεμπρόν, ο Κόμπι ή ο Ντουράντ κατά το παρελθόν. Το Σάββατο ο μεγαλύτερος παίκτης που θα πατήσει το παρκέ της Bay Arena στην Σενζέν θα φορά γαλανόλευκα και θα λέγεται Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Ο MVP καλείται να δείξει τον δρόμο και οι υπόλοιποι να ακολουθήσουν, όπως παραδέχτηκε και ο Νικ Καλάθης. Εκείνος τους ξέρει καλύτερα από όλους, τους έχει πάρει τον αέρα στο ΝΒΑ και τον φοβούνται. Οι αντίπαλοι είναι αμφίβολο αν θα καταδεχτούν ή θα μπορούν να ανταποκριθούν τακτικά σε πρακτικές που εφάρμοσαν άλλοι απέναντι στον Γιάννη, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία. Αν τον παίξουν στα… ίσα, θα τους βάλει 30!
Ένας παίκτης, πάντως, δεν αρκεί για να κερδίσει. Ούτε καν ο Greek Freak, ούτε καν τη Νέα Ζηλανδία. Πόσω μάλλον ολόκληρη Αμερική. Χρειάζεται προπαντός και από όλους πίστη, στη συνέχεια προσπάθεια και αυταπάρνηση και μόνο έτσι μπορεί να γίνει η υπέρβαση. Και φυσικά χρειάζεται επιτέλους καλύτερη άμυνα. Η 18η θέση στη συγκεκριμένη κατηγορία, με 78,6 πόντους παθητικό ανά αγώνα, δεν περιποιεί τιμή και αν πάμε σε διαγωνισμό… επίθεσης, το πιθανότερο είναι να χάσουμε. Θαύματα σαν την κατοστάρα του 2006 συμβαίνουν μία φορά…
Follow @ChristosRobolis
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
