Μια ένδοξη σεζόν ολοκληρώθηκε χθες άδοξα για την ΑΕΚ. Η κατάκτηση του ιδιότυπου αυτού νταμπλ, με Κύπελλο και Basketball Champions League, συνιστά σε κάθε περίπτωση μια έστω και ανέλπιστη υπέρβαση και το απογοητευτικό πρόσωπο στα playoffs με τον αποκλεισμό από τον ΠΑΟΚ δεν μπορεί να κηλιδώσει όσα κατάφερε φέτος. Ήταν πρακτικά σχεδόν αδύνατο μια ομάδα που άδειασε δύο φορές, μια το Φλεβάρη μετά τον άθλο στον τελικό του Ηρακλείου και μια στις αρχές του Μάη μετά το τρίτο ευρωπαϊκό της τρόπαιο, να φορτιστεί για τρίτη φορά στη σεζόν και ήταν μοιραίο ένα καλύτερο σύνολο που παίζει πιο ορθόδοξο μπάσκετ και βρίσκεται σε διαρκώς ανοδική πορεία, όπως ο ΠΑΟΚ, να εκθέσει αυτές τις αδυναμίες.
Η επόμενη μέρα είναι σίγουρα δύσκολη. Ασφαλώς οι δύο κούπες «ζέσταναν» τον κόσμο, ωστόσο αυξάνουν τις προσδοκίες με κίνδυνο αυτές να ανέλθουν σε μη ρεαλιστικά επίπεδα. Κόντρα σε όσους (δυστυχώς όχι λίγους) οπαδούς της ομάδας έχουν αρχίσει να ονειρεύονται πρωταθλήματα απέναντι στους αιώνιους και να θεωρούν το Basketball Champions League «μικρό», η ΑΕΚ έχει ακόμη χιλιόμετρα να διανύσει για να φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο και η λάμψη δύο τροπαίων δεν πρέπει να τυφλώνει κανέναν.
Μάλλον, δε, η αφετηρία της επόμενης σεζόν θα τη βρει σε όχι πολύ καλύτερη θέση σε σχέση με τα δεδομένα με τα οποία άρχισε τον περασμένο Αύγουστο. Ο κορμός των Ελλήνων είναι ισχυρός αλλά πλην Λαρεντζάκη και Καββαδά αρκετά μεγάλος σε ηλικία, ενώ αρκετοί ξένοι σίγουρα θα θελήσουν να εξαργυρώσουν την καλή τους σεζόν με ένα καλύτερο συμβόλαιο ή/και παίζοντας σε υψηλότερο επίπεδο, είτε αυτό λέγεται καλύτερο πρωτάθλημα είτε Ευρωλίγκα. Ο ρεαλιστικός στόχος για την ΑΕΚ δεν είναι να κατακτήσει πάλι κούπες, αφού θα είναι πολύ δύσκολο να σηκώσει έστω και μία την επόμενη σεζόν. Ζητούμενο είναι, όσο κι αν αυτό δεν ικανοποιεί την ακόρεστη δίψα του κοινού για… ασημικά, η αγωνιστική πρόοδος, με τη διεύρυνση και ανανέωση του κορμού της, ώστε να μην ξεκινά κάθε μαραθώνιο από σχεδόν μηδενική αφετηρία αλλά με κάποια μέτρα προβάδισμα.
Πριν όμως από όλη αυτή τη συζήτηση, θα πρέπει να προηγηθεί αυτή του προπονητή. Ο Ντράγκαν Σάκοτα επί της ουσίας αποφασίζει ο ίδιος αν θα συνεχίσει στον πάγκο ή θα επιστρέψει σε επιτελικό πόστο. Φαίνεται πως ο Μάκης Αγγελόπουλος, που τον εμπιστεύεται εδώ και καιρό τυφλά και πλέον δικαίως ακόμη περισσότερο, θα σεβαστεί την όποια επιθυμία του. Επιστρέφοντας φέτος στο τιμόνι της ΑΕΚ σε μια δύσκολη στιγμή (αλλά όχι παραλαμβάνοντας χάος αφού η δουλειά του Μανωλόπουλου είναι άδικο να απαξιωθεί και έχει επίσης μερίδιο στις δύο κούπες) είχε την ευκαιρία να αποκαταστήσει το όνομά του στα μάτια του κόσμου, μεγάλη μερίδα του οποίου αδίκως τον απαξίωσε για τα λάθη που σίγουρα έκανε στη δεύτερη θητεία του. Οι διορθωτικές κινήσεις των Πάντερ, Χάντερ και Βασιλόπουλου μεταμόρφωσαν την ομάδα και παρότι η ΑΕΚ δεν έπαιξε ποτέ ορθολογικό μπάσκετ έφτασε σε δύο τίτλους κι αυτομάτως το έργο είναι απόλυτα πετυχημένο.
Στα 66 του, ο Ντράγκαν Σάκοτα έχει την ευκαιρία να αποχωρήσει πάνω στις δάφνες του από τον πάγκο της ΑΕΚ. Φαντάζει αδύνατο να ξεπεράσει τα φετινά επιτεύγματα και αυτή δείχνει η πιο σοφή επιλογή για κάποιον που θέλει να φύγει υψηλά στην εκτίμηση του κοινού και να μη ρισκάρει ξανά την υστεροφημία του. Άλλωστε φάνηκε πόσο εύκολα έρχεται η φθορά το Δεκέμβριο του 2015, όταν εξαγριωμένοι οπαδοί ώθησαν στην έξοδο σαν κυνηγημένο τον άνθρωπο που είχε χαρίσει στην ομάδα το τελευταίο της πρωτάθλημα.
Η φθορά είναι αμείλικτη, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τόση πίεση. Και αυτή την πίεση ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έχει διαχειριστεί πάντα με… χάρη, όπως συνέβη και το τελευταίο διάστημα, που ο ίδιος φάνηκε να ψάχνει δικαιολογία για τη δικαιολογημένη καθίζηση της ΑΕΚ μετά το Final Four κατηγορώντας από το… άδικο (;) πρόγραμμα του ΕΣΑΚΕ και τη διαιτησία μέχρι και ονοματίζοντας δημοσιογράφο για (άκουσον άκουσον) προβοκατόρικη ερώτηση. Ένας προπονητής με τη δική του καριέρα και τις δικές του επιτυχίες δεν έχει ανάγκη καμία δικαιολογία και αδικεί τον εαυτό του με τέτοιες τοποθετήσεις.
Επιστρέφοντας σε ένα συμβουλευτικό ρόλο στο πλευρό του Μάκη Αγγελόπουλου, με τη γενική επιστασία από την πρώτη ομάδα μέχρι τις ακαδημίες, ο «Σάλε» θα αποφύγει τέτοιες παγίδες, θα διαφυλάξει την υστεροφημία του αλλά δεν θα πάψει να συμμετέχει ενεργά και στο μέλλον της ΑΕΚ. Η οικοδόμηση της επόμενης μέρας της ομάδας έχει ανάγκη την εμπειρία και τις γνώσεις του, όχι αναγκαστικά όμως και την παρουσία του. Ένας νεότερος, με πιο φρέσκιες ιδέες, μεγαλύτερες αντοχές και πιο καθαρό μυαλό προπονητής, που ο ίδιος ο Σάκοτα μπορεί να επιλέξει ή απλώς να συμμετέχει στη διαδικασία επιλογής του, ίσως θα ήταν προτιμότερη λύση για την επόμενη μέρα. Βάσει, όμως, προσφοράς ο ίδιος δικαιούται να αποφασίσει για τον εαυτό του ζυγίζοντας όλα τα δεδομένα.
ΥΓ1: Αξίζει ένα respect στον Ηλία Παπαθεοδώρου. Αμφισβητήθηκε έντονα, σήκωσε τεράστιο βάρος διαδεχόμενος στον ΠΑΟΚ τον απόλυτα πετυχημένο Σούλη Μαρκόπουλο, αλλά δημιούργησε μια εξαιρετική ομάδα, με καλό και αρκετά νεανικό (πλην εξαιρέσεων) ελληνικό κορμό, καλές και όχι ακριβές επιλογές ξένων, που έπαιξε σύγχρονο μπάσκετ. Οι επιτυχίες του στην Κηφισιά και τις μικρές εθνικές ομάδες μόνο τυχαία δεν ήρθαν.
ΥΓ2: Respect και στους Μάκη Γιατρά, Χρήστο Σερέλη και Γιάννη Καστρίτη που αποδεικνύουν πως με μεράκι, σκληρή δουλειά και μελέτη οι Έλληνες προπονητές δικαίως θεωρούνται από τους κορυφαίους στην Ευρώπη και διαρκώς ξεπηδούν νέα φυντάνια.
Follow @ChristosRobolis
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
