Η ΑΕΚ έχασε άδοξα τον τελευταίο ουσιαστικό στόχο της χρονιάς και ο Γιούρε Ζντοβτς την τελευταία ευκαιρία να πείσει πως είναι ο άνθρωπος που μπορεί να οδηγήσει την ομάδα στο επόμενο επίπεδο.
Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης
Για την αποκαρδιωτική εμφάνιση και ήττα στο Μονακό οι αγωνιστικές αιτίες είναι γνωστές και θα αναλυθούν παρακάτω. Για το ντροπιαστικό για τον ίδιο το σύλλογο ξέσπασμα που για πολλοστή φορά είχε ο άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να αποπνέει ψυχραιμία στους παίκτες του και σεβασμό σε αντιπάλους ή διαιτητές δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που πρόκειται για το δις, τρις, τετράκις (και βάλε) εξ αμαρτείν από έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να μην είναι ο ευέξαπτος δίδυμος αδερφός του ανθρώπου με την ψυχρή λογική που θαυμάσαμε ως παίκτη.
Η αιτιολογία, δε, πως όρμησε στους διαιτητές για να αφυπνίσει τους παίκτες του-που παρεμπιπτόντως εκείνη τη στιγμή είχαν κάνει ένα μικρό σερί και μετά τα καμώματα του προπονητή τους βρέθηκαν από το -10 στο -17 χάνοντας κάθε ελπίδα επιστροφής στο ματς-είναι τουλάχιστον αστεία. Δεν είναι όλοι... Ομπράντοβιτς, αλλά ακόμη κι αν αυτός ήταν ο σκοπός του, η επιλογή του αποδείχτηκε από αναποτελεσματική ως εγκληματική. Κι αν καταλάβαμε καλά από τα κακά αγγλικά του, ούτε καν απολογήθηκε για τη συμπεριφορά του. Δεν είναι, πάντως, έκπληξη μία ακόμη άστοχη δήλωση του Γιούρε Ζντοβτς. Ο ίδιος μιλούσε από πέρσι για πρόκριση στους τελικούς της Α1 σπάζοντας το δίπολο των «αιωνίων» και φέτος για Final Four του Champions League βάζοντας τον πήχη πολύ ψηλότερα από τις πραγματικές δυνατότητες της ΑΕΚ, χάνοντας τυχόν πλεονέκτημα αιφνιδιασμού απέναντι σε εφησυχασμένους αντιπάλους, καλλιεργώντας ουτοπικές προσδοκίες σε έναν διψασμένο κόσμο και ουσιαστικά προετοιμάζοντας το έδαφος για να τους απογοητεύσει.
Ο Ζντοβτς κέρδισε, ορθότατα, το περασμένο καλοκαίρι τη δυνατότητα να φτιάξει από την αρχή την ομάδα με τη δική του φιλοσοφία και τα δικά του υλικά κι όχι αυτά που παρέλαβε μεσούσης της περσινής περιόδου και με περιορισμένες δυνατότητες διορθωτικών παρεμβάσεων. Πλέον όμως είναι πασιφανές ότι απέτυχε. Οι μεγαλόστομοι στόχοι του δεν επιτεύχθηκαν και η ΑΕΚ δεν πήρε κόντρα σε αντιπάλους όχι πιο ποιοτικούς ή ακριβούς από εκείνη ούτε μία πραγματικά μεγάλη νίκη με ουσιαστικό αντίκρισμα αποτυγχάνοντας φέτος στους «τελικούς» με Άρη για το Κύπελλο και Μονακό για το Champions League. Μάλιστα η ομάδα έφτασε λίγες μόνο μέρες πριν τα μεγάλα αυτά ραντεβού να προχωρά σε αλλαγές που «φώναζαν» από καιρό πως ήταν αναγκαίες στο ρόστερ της (π.χ. με την αντικατάσταση του ανεπαρκέστατου Φόλκερ), πρώτα με την έλευση Ελόνου και ΜακΓκραθ λίγο πριν τον ημιτελικό Κυπέλλου και μετά με τους Μαυροκεφαλίδη και Νιούλεϊ παραμονές του αγώνα με τη Μονακό.
Παράλληλα έμειναν στα λόγια οι εξαγγελίες περί δημιουργίας μιας σκληρής αμυντικά ομάδας (με αποκορύφωμα το παθητικό 95 πόντων στο Μονακό), με ισορροπία στην επίθεση (με τα τρίποντα σε πολλά παιχνίδια να εξελίσσονται σε καταστροφική εμμονή) και έναν κορμό που χτίζεται για τα επόμενα πολλά χρόνια (με τις ευκαιρίες στους νέους να είναι λίγες και σποραδικές). Η ΑΕΚ παρουσίασε και παρουσιάζει τελικά μια ομάδα δίχως ξεκάθαρη φιλοσοφία, με ποιότητα και εμπειρία αλλά όχι αθλητικότητα (η διαφορά με τη Μονακό ήταν συντριπτική), με τους καλύτερους παίκτες της σε μεγάλη ηλικία και λιγοστή πρόοδο και προοπτική σε σχέση με τα χρήματα που ξοδεύτηκαν γι’ αυτή. Αν οι φιλοδοξίες του Μάκη Αγγελόπουλου και των φιλάθλων περιορίζονται στο… χάλκινο μετάλλιο της Α1 έχει καλώς. Αλλά μάλλον κανείς τους δεν συμβιβάζεται πλέον με αυτό και αξίζουν κάτι παραπάνω...
Η διοίκηση της ΑΕΚ καλείται να πάρει αποφάσεις. Τα παράπονα για τη διαιτησία στο Μονακό είναι μεν εν μέρει δικαιολογημένα, αλλά αποδίδοντας κανείς εκεί τον αποκλεισμό εθελοτυφλεί, δεν σκύβει πάνω από τα πραγματικά αίτια της τωρινής αποτυχίας και ουσιαστικά προετοιμάζει την επόμενη. Η πικρή αλήθεια είναι πως η ΑΕΚ αποκλείστηκε από μία ομάδα που χτίστηκε με λιγότερο ποιοτικά και φθηνότερα υλικά, αλλά παρουσιάστηκε ανώτερη σε συνοχή και αποτελεσματικότητα στο παρκέ. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ευθύνη του προπονητή που του διατέθηκαν χρήματα και χρόνος, αλλά εκείνος τα ξόδεψε με λάθος τρόπο…
Ο Μάκης Αγγελόπουλος έχει εισπράξει πολύ φτωχά αποτελέσματα για το χρόνο και κυρίως το χρήμα που έχει διαθέσει για να φτιάξει μια ΑΕΚ όπως την ονειρεύεται. Η καλή δουλειά στα τμήματα υποδομής, στο μάρκετινγκ, ακόμη και προσπάθειες όπως η συμπλήρωση της τροπαιοθήκης, τα νέα γραφεία και αποδυτήρια ή το ντοκιμαντέρ με τον Τάσο Μπουλμέτη για την ιστορία του συλλόγου είναι εξαιρετικές πρωτοβουλίες, αλλά δικαιούται και ο ίδιος μεγάλες νίκες και επιτυχίες. Πλέον, δε, μετρά σχεδόν δυόμισι χρόνια στην κεφαλή του συλλόγου που έχει αναγεννήσει και έχει κάθε δικαίωμα να έχει προβάλλει μεγαλύτερες απαιτήσεις από μια δίχως αντίκρισμα τρίτη θέση στην Α1. Είναι δεδομένο πως έχει όραμα για το τμήμα και τα μέσα για να το υλοποιήσει, θα πρέπει-ωστόσο-πλέον να κάνει και τις κατάλληλες επιλογές για να ανταμειφθεί για τις θυσίες του. Και-ας αρχίσουμε από τον προπονητή-ο Γιούρε Ζντοβτς δεν είναι, για αγωνιστικούς και εξωαγωνιστικούς λόγους, ο κατάλληλος για τη θέση. Ή μάλλον με συμπεριφορές σαν τη χθεσινή είναι απλώς ακατάλληλος.
Follow @ChristosRobolis
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
