«Ποιος Τζόρνταν ρε μπαμπά;». «Ποιος Κάρι ρε μικρέ;»

Απόγευμα σε μια γειτονιά στο Όκλαντ…

Η πόρτα του σπιτιού ανοίγει. Ο μικρός Τζορτζ μπαίνει φουριόζος από την προπόνηση, πετά την τσάντα του στον καναπέ και θρονιάζεται μπροστά στην τηλεόραση.

-«Άντε, μάνα, τελείωνε με τις Καρντάσιαν γιατί σε λίγο έχει Γουόριορς. Γράφουμε ιστορία. Σπάμε το ρεκόρ των Μπουλς!».

Ο πατέρας του, που «βυθισμένος» στην πολυθρόνα του μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν έδινε σημείο ζωής θυμίζοντας Τζέιμς Χάρντεν στην άμυνα, γουρλώνει τα μάτια και πετά την εφημερίδα που διάβαζε.

-«Τι θα κάνετε, λέει;», ρωτά σηκώνοντας απειλητικά τα φρύδια, σαν τον Γκλεν Ντέιβις όταν πας να πάρεις από μπροστά του το πιάτο πριν τελειώσει το δεύτερο κοτόπουλο.



-«Χελόου! Πάμε για 73 νίκες, ρε μπαμπά. Πού ζεις; Η ομάδα σου θα βλέπει πια την πλάτη μας», απαντά με θράσος το γυμνασιόπαιδο στον πατέρα του, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σικάγο, αλλά η μοίρα (και η προίκα της γυναίκας του) τον έφερε σε άλλη πολιτεία μετά το γάμο.

-«Σπόρε, σύνελθε! Γιατί με αυτά που λες θα σε στείλω καλοκαιρινό σχολείο να διαβάσεις την ιστορία του ΝΒΑ!», λέει ο 50άρης Πολ, που νιώθει τον «ταύρο» να ξυπνά μέσα του και αρχίζει να φορτώνει σαν συνδεσμίτης ομάδας της Σούπερ Λίγκας.

-«Γιατί ρε μπαμπά; Ψέματα λέω; Αυτά που κάνουν φέτος ο Στεφ, ο Κλέι και οι άλλοι, δεν τα έχουν δει ποτέ τους ο Τζόρνταν, ο Πίπεν και τα λοιπά γερόντια σου!», συνεχίζει ο νεανίας προσβάλλοντας τα ιερά και τα όσια του πατέρα του.

-«Μάγκι, ανησυχώ! Ο μικρός μας πρέπει να έπεσε στα ναρκωτικά», αντιδρά υποτιμητικά ο κύριος Πολ.

-«Φάδερ, το χιούμορ σου είναι πιο παλιό και από το μπάσκετ των Μπουλς», απαντά ο τζούνιορ κοντράροντας σε αυθάδεια όποιον τολμούσε να επιχειρήσει κάρφωμα στα μούτρα του Ντικέμπε Μουτόμπο.

-«Κανονικά θα έπρεπε να σου πως ότι εμείς είχαμε τον Τζόρνταν και θα τελείωνε η συζήτηση εδώ. Τι να μου πεις μετά από αυτό;», η «τάπα» του πατήρ στον υιό.

-«Ωραίο επιχείρημα! Ο Τζόρνταν είναι Θεός, ο Τζόρνταν νικά τη βαρύτητα, διώχνει τους εξωγήινους και άμα λάχει δέρνει και τον Τσακ Νόρις. Μια ζωή τα ίδια ακούμε εδώ μέσα», λέει ο Τζορτζ και το ντέρμπι φουντώνει.



-«Άκου να δεις, μικρέ: εσύ μάλλον γεννήθηκες χθες. Για να βάλεις στην ίδια κουβέντα Τζόρνταν και Κάρι ή Μπουλς και Γουόριορς θα πρέπει να πρώτα πλύνεις το στόμα σου και να πας στο Sunday School. Είναι σαν να συγκρίνεις τον Μάικλ Τζάκσον με τον Τζάστιν Μπίμπερ και τους Ρόλινγκ Στόουνς με τους One Direction», το «καρφί» του πατέρα για το μουσικό παραστράτημα του γιου του.

-«Άντε πάλι τα ίδια με την αρχαία ιστορία. Πάντα οι της δικής σας εποχής είναι καλύτεροι και της δικής μας χάλια. Εξέλιξη λέγεται, πατέρα. Κάνε κανένα update στο λογισμικό σου! Έχει κρασάρει ο σκληρός σου!», ανταπαντά ο μικρός με ορολογία που οριακά αντιλαμβάνεται ο μεσήλικας πατέρας του.

-«ΕΣΥ, δεν έχεις καταλάβει ότι και 82 νίκες να έκαναν οι Γουόριορς, σαν εκείνους τους Μπουλς δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ άλλη ομάδα! Τζάμπα οι κασέτες που βλέπαμε μαζί τα παλιά καλοκαίρια… Δεν κατάλαβες τίποτα», εκφράζει το παράπονό του ο πατήρ φαμίλιας και θαρρείς πως από το βάθος ακούγεται μια πενιά από ένα μπουζούκι που «κλαίει».



-«Κάτσε ρε πατέρα! Καλοί οι Μπουλς, δεν λέω, αλλά αυτοί εδώ τώρα έχουν τερματίσει το μπάσκετ! Έχουν βάλει πάνω από 1.000 τρίποντα, ο Κάρι κοντεύει τα 400, τα ‘κολλάει’ από όπου θέλει και κάνει ζογκλερικά με την μπάλα! Για να μη μιλήσω για τον Τόμπσον, τον Γκριν και τους άλλους. Μιλάμε οι τύποι βάζουν 115 πόντους ανά αγώνα. Χορταίνει το μάτι σου!», συνεχίζει ο Τζορτζ και δεν υποχωρεί, αν δε δικαιωθεί.



-«Αυτά βλέπεις και πας στην προπόνηση και κάνεις καραγκιοζιλίκια με σουτ από τα 10 μέτρα; Ωραία πρότυπα έχεις! Μάθε να παίζεις σοβαρό μπάσκετ γιατί θα σε πάρω από την ομάδα σου και θα σε γράψω στο κρίκετ!», ο πατέρας εκτοξεύει απειλές σαν άλλος Κοντονής.

-«Είδαμε κι εσένα που κάθε φορά που παίζουμε μονό στην αυλή βγάζεις τη γλώσσα, ενώ δεν μπορείς να πηδήξεις ούτε τους Times πια», απαντά ο πιτσιρικάς που δεν κωλώνει πουθενά, αλλά έτσι που το πάει θα ξαναδεί χαρτζιλίκι μετά από μήνα.



-«Συνέχισε έτσι και θα σε αποκληρώσω», χοντραίνει το «παιχνίδι» ο πατέρας και συνεχίζει: «Ξέχασες να μας πεις όμως ότι η ομαδάρα σου τρώει πάνω από 100άρα σε κάθε παιχνίδι! Ούτε την 20η άμυνα στο ΝΒΑ δεν έχει! Όσα πάνε κι όσα’ ρθούνε! Οι Μπουλς τότε έβαζαν 105 σε κάθε αντίπαλο και έτρωγαν μόλις 93. Και στα playoffs ακόμη λιγότερα! Μιλάμε για την καλύτερη επίθεση και τη δεύτερη καλύτερη άμυνα. Total μπάσκετ λέμε!».

-«Σιγά τον ανταγωνισμό που είχατε τότε;», παίζει ο έφηβος με την πίεση του μπαμπά του, που αγγίζει τα όρια θερμοσίφωνα.

-«Ναι μωρέ, σιγά τις ομάδες και τους παίκτες. Ποιοι Σόνικς του Πέιτον και του Κεμπ, ποιοι Τζαζ του Μαλόουν και του Στόκτον, ποιο Ορλάντο του Σακίλ και του Χάρνταγουεϊ, ποιοι Ρόκετς του Ολάζουον και του Ντρέξλερ, ποιοι Σπερς του Ρόμπινσον και του Έλιοτ, ποιοι Σανς του Μπάρκλεϊ και του Τζόνσον και σταματώ εδώ γιατί θα μας πάρει όλο το βράδυ», η αποστομωτική απάντηση του πατέρα που μπορεί να ξεχνά τα γενέθλια της γυναίκας του, την επέτειο γάμου τους και τα μισά ψώνια όταν πάει σούπερ μάρκετ, αλλά από ΝΒΑ… σκέτη εγκυκλοπαίδεια.



-«Σε λίγο θα μας πεις ότι είχατε και καλύτερο ‘χερά’ από τον Κάρι ή τον Τόμπσον», αλλάζει τεχνηέντως την κουβέντα ο γιος.

-«Μικρέ, δε διαβάζεις που δεν διαβάζεις στο σχολείο, τουλάχιστον μάθε λίγη ιστορία του μπάσκετ. Ένας τύπος, ονόματι Στιβ Κερ, σου λέει κάτι;», το νέο επιχείρημα του ανεξάντλητου πατέρα.

-«Εσύ τι λες; Η κοουτσάρα μας είναι! Πρώτη σεζόν προπονητής και πήρε πρωτάθλημα. Φέτος θα πάρει το δεύτερο!», απαντά ο μικρός με τη σιγουριά που έχει κάποιος πως θα αστοχήσει ο ΝτεΆντρε Τζόρνταν όταν πάει στις βολές.



-«Ναι, κάνε όρεξη… Πριν γίνει προπονητής, είχε τελειώσει τη σεζόν το 1996 με 51,5% στα τρίποντα. Ο Κάρι δεν το πλησιάζει καν αυτό το ποσοστό», αντεπιτίθεται με δόση υπερβολής ο πατέρας.

-«Συγκρίνεις τώρα τον ρολίστα σας με τον ηγέτη μας;», απαντά με ερώτηση ο μικρός, αλλά πέφτει στην παγίδα.



-«Μήπως θέλεις να συγκρίνουμε τους ηγέτες μας; Γιατί θα πέσει γέλιο! Ο Τζόρνταν είναι ο καλύτερος που πάτησε στη γη. Αν και συνήθως περπατούσε στον αέρα. Έβαζε 35άρες στην κακή του μέρα, πετύχαινε σουτ νίκης και τίτλων σαν να έκανε λέι απ, έπαιζε αμυνάρα, μια μούντζα του δεν φτάνει γιατί έχει πάρει ΕΞΙ δαχτυλίδια! Ο κορυφαίος ever και δεν δέχομαι κουβέντα, γιατί είναι ιεροσυλία! Ακόμη και τώρα εσείς τα πιτσιρίκια αγοράζετε τα δικά του παπούτσια και τα προτιμάτε από του Λεμπρόν, του Κόμπι και του Κάρι! Εσείς έχετε για ηγέτη αυτό το χτικιάρικο που κάνει ζογκλερικά σαν σε τσίρκο και απλά πετά την μπάλα από μακριά. Κι ας μη σχολιάσω την άμυνά του ή ότι θυμήθηκε να γίνει σοβαρός παίκτης μετά τα 27…», έχει πάρει φόρα ο πατέρας και δεν σταματά, όπως ο Αντετοκούνμπο στο ανοιχτό γήπεδο.

-«Ας πούμε, ρε μπαμπά, ότι το δέχομαι αυτό που λες για τον Τζόρνταν. Είχατε όμως εσείς Κλέι Τόμπσον, Ντρέιμοντ Γκριν ή Αντρέ Ιγκουοντάλα;», περνά στην αντεπίθεση ο μικρός.



-«Δεν είχαμε αυτούς, είχαμε καλύτερους! Σου λέει κάτι το όνομα Σκότι Πίπεν; Το Ντένις Ρόντμαν; Το Τόνι Κούκοτς; Το Ρον Χάρπερ; Αυτοί θα ‘βίδωναν’ στην άμυνα τους δικούς σας!», το επιχείρημα του πατέρα που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του.

-«Πάντως το βάθος μας δεν συγκρίνεται. Μπαρνς, Σπέιτς, Μπαρμπόσα, Μπόγκουτ, Βαρεζάο, Εζέλι, Λίβινγκστον, ΜακΑντού και δεν συμμαζεύεται… Εσείς τι είχατε πίσω από αυτούς που μου λες; Κάτι ξυλοκόπους Λόνγκλεϊ και Γουένινγκτον θυμάμαι μόνο…», συνεχίζει ο μικρός και δεν έχει άδικο, αλλά ο πανούργος μπαμπάς του καταφέρνει να του το γυρίσει κι αυτό μπούμερανγκ.



-«Ένας ακόμη λόγος, ρε μαγκάκο, που οι Μπουλς εκείνοι ήταν ανώτεροι. Γιατί με 5-6 παίκτες κατάφεραν αυτά που κατάφεραν. Σκέψου να’ χαμε και πάγκο», απαντά.

-«Ναι, αλλά ο Κερ έχει φέρει επανάσταση στο μπάσκετ. Τα κοντά του σχήματα, οι επιθέσεις στα 10 δευτερόλεπτα, το spacing, ακόμη και οι αλλαγές στην άμυνα είναι πράγματα που αναγνωρίζουν στους Γουόριορς και κολλημένοι με το παρελθόν βετεράνοι», ορθώνει ανάστημα και πάλι ο τζούνιορ, θυμίζοντας Ντέιβιντ Μπλατ που πίστευε (ο ανόητος) πως θα δίνει εκείνος εντολές όταν ανέλαβε τους Καβαλίερς του Λεμπρόν.



-«Πιο μεγάλη επανάσταση από την τριγωνική επίθεση των Μπουλς δεν υπήρχε. Μπορεί να μην την εμπνεύστηκε ο Φιλ Τζάκσον-ξέρεις, αυτός με τα μόλις έντεκα πρωταθλήματα-αλλά εκείνος την τελειοποίησε με το βοηθό του, Τεξ Γουίντερ. Για να μην πούμε για την καθιέρωση του δίμετρου Ρον Χάρπερ ως πλέι μέικερ και τις φοβερές ομαδικές άμυνες», λέει ο πατέρας που μοιάζει να έχει έτοιμη την απάντηση στο καθετί, σαν να ετοιμαζόταν για αυτό το debate εδώ και καιρό.

-«Εγώ πάντως σου λέω πως αν έπαιζαν τώρα οι δύο ομάδες δεν θα γλίτωναν οι Μπουλς. Μέχρι και ο δικός σας, ο Ομπάμα, τους παραδέχεται», περνά στη ζώνη του… υποθετικού ο μικρός, αλλά ο μπαμπάς δεν «μασάει» ούτε από πλανητάρχες.



-«Σε σειρά playoffs άντε να παίρνατε ένα ματσάκι. Επειδή είμαι γενναιόδωρος, όχι σαν τον Πίπεν που λέει 4-0. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον έχει δίκιο ο 'Ινδιάνος': 4-0, σβηστά! Εδώ με το που φτάσατε κοντά στο ρεκόρ μας λιποθυμήσατε κι αρχίσατε τις γκέλες. Σκέψου να μας βλέπατε και μπροστά σας. Θα γέμιζαν τα σωβρακάκια σας», η πατρική πρόκληση που εκτροχιάζει την κουβέντα.

-«Άσε μας ρε πατέρα με τις απαρχαιωμένες απόψεις σου…», λέει ο μικρός ρισκάροντας με τιμωρία, ωσάν τον Μπλέικ Γκρίφιν μετά τη γροθιά του σε έναν δύσμοιρο φροντιστή των Κλίπερς».

-«That’s it, junior, you’ re grounded», ξεσπά ο πατέρας με φωνή Γουέστμπρουκ μετά από κάρφωμα.

Οι τόνοι ανεβαίνουν επικίνδυνα. Η μητέρα από την κουζίνα της κουνά απελπισμένη το κεφάλι, αλλά δεν αντιδρά, αφού έχει συνηθίσει στις διαμάχες μεταξύ πατέρα και γιου, α λα Κόμπι-Σακίλ όταν ήταν συμπαίκτες. Ξάφνου ανοίγει η πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Ακούγονται αργά βήματα και ξεπροβάλλει ο παππούς Μάρκους με πιτζάμα πιο παρδαλή και από τα κοστούμια του Κρεγκ Σάγκερ.

-«Τι φασαρία είναι αυτή; Δεν μπορεί να ηρεμήσει κανείς σε αυτό το ρημαδοσπίτι!», λέει με τη βαριά φωνή του που θυμίζει voice over από τον Μόργκαν Φρίμαν.

-«Να, εδώ, ο γαμπρός σου και ο εγγονός σου τσακώνονται πάλι για το μπάσκετ. Αν είναι καλύτεροι οι Μπουλς ή οι Γουόριορς, ο Μάικλ Τζάκσον ή ο Τζιμ Κάρεϊ», σπάει τη σιωπή της η μάνα και «βαπτίζει» τους παίκτες ξανά ως άλλος Αλέφαντος.

-«Ποιος Τζόρνταν και ποιος Κάρι; Αυτούς ο Ντόκτορ Τζέι, ο Γουίλτ Τσάμπερλεϊν, ο Μπιλ Ράσελ, ο Τζέρι Γουέστ και ο Έλτζιν Μπέιλορ θα τους είχαν για brunch…», τα λόγια του παππού, που δείχνει έτοιμος να υπερασπιστεί τη δική του εποχή.

Αντί επιλόγου και αφού ποτέ δεν θα αναμετρηθούν οι Μπουλς του 1996 με τους Γουόριορς του 2016 σε έναν αγώνα, ας δούμε τη φανταστική μονομαχία τους στο NBA 2K16:



Follow @ChristosRobolis