Τα Final Four είναι… one night stand

Τα Final Four έχουν άλλη χάρη, έστω κι αν δεν αποδίδουν πάντα μπασκετική δικαιοσύνη. Ίσως κι επειδή δεν συμβαίνει αυτό δίνουν μια άλλη ομορφιά στην Ευρωλίγκα. Η εκνευριστικά σταθερή όλη τη σεζόν ΤΣΣΚΑ και η καλύτερη-δεδομένων των «υλικών» που κατασκευάστηκε-ομάδα Ζαλγκίρις δεν τα κατάφεραν, αλλά αυτό ουδόλως σημαίνει πως Ρεάλ και Φενέρμπαχτσε δεν το άξιζαν. Κάθε άλλο! Ήταν καλύτερες, έστω και σε αυτή τη μία βραδιά και δικαίως θα διεκδικήσουν την κούπα το βράδυ της Κυριακής.

Η Φενέρ επιστράτευσε την εμπειρία του Ομπράντοβιτς και την κλάση του Ντίξον για να τα φέρει βόλτα. Ο «Ζοτς» γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως για να σταματήσεις μια μπασκετική μηχανή πρέπει να τη βγάλεις από το ρυθμό της. Με ανελέητη πίεση από το πρώτο λεπτό απορρύθμισε τη Ζαλγκίρις και καλωσόρισε βίαια τους άπειρους παίκτες της στη σκηνή του Final Four. Ο πανέξυπνος αλλά μικροκαμωμένος Πάνγκος είχε να ξεπεράσει ένα δάσος από τεράστια χέρια για να βρει ξέφωτο και να δημιουργήσει ή να εκτελέσει, αφού οι πανύψηλες πεντάδες της Φενέρ μίκραιναν το γήπεδο ακόμη και για μια ομάδα που έφτασε ως το Βελιγράδι αριστεύοντας στην κυκλοφορία και το διάβασμα των αμυνών. Μέχρι και το παλαιομοδίτικο πλην όμως αποτελεσματικό τρικ του άσου από το μανίκι επιστράτευσε ο άρχοντας των δαχτυλιδιών δίνοντας απρόσμενα σημαντικό ρόλο και χρόνο στον Ντουβερίογλου. Το σπουδαίο σύνολο του Γιασικεβίτσιους επέμεινε στο πλάνο του, βρήκε τα πατήματά του, επέστρεψε στο ματς και αρνήθηκε να παραδοθεί μέχρι τέλους. Όμως όπως έχει κατ’ επανάληψη αποδειχτεί, όταν τα παιχνίδια κρίνονται σε λεπτομέρειες και δύο καλές ομάδες μοιάζουν προετοιμασμένες για τα πάντα, χρειάζεται η απρόσμενη ατομική πρωτοβουλία που θα αλλάξει τις ισορροπίες. Κι επειδή οι καλές ομάδες φτιάχνονται, αλλά το ατομικό ταλέντο «αγοράζεται», η πλουσιότερη Φενέρ βρήκε τις λύσεις από τον Ντίξον. Έναν παίκτη που είχε την πολυτέλεια να χρησιμοποιεί μόνο σποραδικά, που έπαιξε όλα κι όλα 25 λεπτά σε δύο από τα τέσσερα ματς των playoffs, αλλά διαθέτει την ποιότητα και την προσωπικότητα να έρθει περίπου από το πουθενά και να «καθαρίσει».

Στον δεύτερο τελικό, η ΤΣΣΚΑ για πολλοστή φορά βίωσε τη σκληρή πραγματικότητα να είναι μακράν η καλύτερη, πιο αξιόπιστη και πιο αποτελεσματική ομάδα της κανονικής περιόδου, αλλά να την πατά στο Final Four. Το ρόλο που συνήθιζε να αναλαμβάνει ο Ολυμπιακός πήρε αυτή τη φορά η Ρεάλ, που χρειάστηκε να πάει κόντρα στη φύση της για να κερδίσει. Η ομάδα του Πάμπλο Λάσο βγήκε στον αφρό όχι γιατί έβαλε 93 πόντους. Τόσους βάζει για πλάκα με την ταλέντο και το βάθος που διαθέτει. Κέρδισε γιατί δέχτηκε 56 πόντους μετά το πρώτο δεκάλεπτο από την καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης. Έβγαλε την ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη από τη βολή της, υποχρέωσε τους αστέρες της σε προσωπικές προσπάθειες και ταυτόχρονα τιμώρησε κάθε αμυντική της αδυναμία, είτε αυτή λέγεται Ντε Κολό και Σέρχιο στην περιφέρεια, είτε έλλειψη όγκου κάτω από το καλάθι. Και φυσικά η Ρεάλ δικαιώθηκε απόλυτα γιατί παρά την απίστευτη κακοδαιμονία με τους τραυματισμούς επιβίωσε ως το Final Four οπλίζοντας το ρόστερ της με όχι 12 αλλά 16 παίκτες πρώτης γραμμής και αυτό το βάθος φάνηκε στον ημιτελικό. Τη στιγμή που ο Δημήτρης Ιτούδης δεν μπόρεσε να αντιπαρέλθει την απώλεια του Βοροντσέβιτς ή του Βέστερμαν βγάζοντας το παιχνίδι πρακτικά με οκτώ παίκτες και μεγάλη φθορά σε φάουλ και ενέργεια, ο υποτιμημένος από όλους μας για το έργο του Πάμπλο Λάσο πήρε ουσιαστικά πράγματα μέχρι και από τον δωδέκατο παίκτη του. Με ένα φυσιολογικό ποσοστό αντί του απογοητευτικού 22/36 η νίκη θα είχε έρθει πολύ πιο εύκολα για τη «βασίλισσα», που έχει πλέον τη χρυσή ευκαιρία να αποστομώσει όσους θεωρούν πως κερδίζει μόνο Final Four… εσωτερικού, καθώς δεν έχει σηκώσει την Ευρωλίγκα σε ξένο έδαφος από το 1980.

Στον τελικό της Κυριακής δεν χωρούν, ασφαλώς, προγνωστικά. Η Ρεάλ αναμφίβολα υπερέχει σε ταλέντο και βάθος, αλλά η Φενέρ αντιπαραθέτει σε αυτά περισσότερη σκληράδα και καλύτερο πλάνο. Με μια «μπακαλίστικη» οπτική, η «βασίλισσα» θα έχει τον πρώτο λόγο αν βρει τον τρόπο να φτάσει στους 85+ πόντους και η Φενέρ αν καταφέρει να τη συγκρατήσει στους 80-.

Follow @ChristosRobolis