Αντίο χωρίς καν νέους Κάμπελ, Μιλιβόγεβιτς και Μήτρογλου...

Ο Ολυμπιακός μοιάζει να είναι ανακουφισμένος που για φέτος τελείωσε η ευρωπαϊκή του διαδρομή. Ηταν τέτοια η πορεία και τέτοια η λογική με την οποία πήγε σε αυτά τα παιχνίδια του ομίλου του Champions League μετά την ήττα στην πρεμιέρα με την Σπόρτινγκ, που η Ευρώπη περισσότερο πρόβλημα έδειχνε να είναι παρά ποδόσφαιρο και διεκδίκηση για εκείνον.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Αν είναι να μιλάμε για διεκδίκηση, αυτή έχει να κάνει με το πρωτάθλημα. Οπότε η Ευρώπη, έτσι όπως είχε έρθει το πράγμα, δεν αποτελούσε πια κέρδος για εκείνον. Ούτε αγωνιστικό, αλλά ούτε καν οικονομικό, αφού η δουλειά είχε γίνει με την πρόκριση στους ομίλους. Αν είναι έτσι, αν δηλαδή ο Ολυμπιακός αισθάνεται ανακούφιση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για το τέλος της ευρωπαϊκής του πορείας, περισσότερο από προβληματισμό με λίγα λόγια, δεν θα προσφέρει καλή υπηρεσία στον εαυτό του.

Για τους ερυθρόλευκους δεν είναι ο αποκλεισμός που (πρέπει να) προβληματίζει. Ετσι κι αλλιώς, όπως έδειχνε και η ποδοσφαιρική λογική από την κλήρωση κιόλας και πολύ περισσότερο όταν αρχίσαμε να "διαβάζουμε" την πορτογαλική ομάδα, ο Ολυμπιακός ήταν η χειρότερη ομάδα από τις τέσσερις. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ο αποκλεισμός. Είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτός ήρθε, ο οποίος δείχνει ότι ο Ολυμπιακός πρώτα ήταν χειρότερος από τον εαυτό του. Μετά από τους υπόλοιπους...

Με έξι αγώνες, από τους οποίους στους τέσσερις η ομάδα βγήκε με την αίσθηση ανακούφισης για τον τρόπο με τον οποίο τελικά έχασε. Για να μην πούμε τους πέντε, διότι και η ήττα στην πρεμιέρα από την Σπόρτινγκ περίπου τέτοιο συναίσθημα δημιούργησε, από τη στιγμή που το 0-3 έγινε 2-3 στο τέλος. Ο Ολυμπιακός έχει περάσει πια την εποχή που στην Ευρώπη επέτρεπε στον εαυτό του να έχει "καλές ήττες".

Το έχει κάνει εδώ και καιρό. Πλέον, οι ευρωπαϊκοί αγώνες του είχαν αρχίσει να έχουν κι άλλες παραμέτρους. Ως μέλος μιας περίπου "κλειστής" ομάδας συλλόγων, που αγωνίζονταν για την καλύτερη δυνατή ευρωπαϊκή πορεία. Για να φτάνουν όσο το δυνατό πιο μακριά στις διοργανώσεις, όσο πιο... μέσα στην Ανοιξη γίνεται, ανάλογα με τις δυνατότητές της η καθεμία.

Ενίοτε να αποκλείονται και από τους ομίλους. Αλλά στο μεταξύ να έχουν βγάλει κέρδος ακόμη και από μια σειρά αγώνων όχι νικηφόρων. Ο Ολυμπιακός το έχει καρπωθεί αυτό στο πρόσφατο παρελθόν του. Φέτος, με εξαίρεση ένα ματς ευχαρίστησης κόντρα στην Μπαρτσελόνα στο Καραϊσκάκη, δεν το έκανε. Ακόμη κι εκείνη η ευχαρίστηση, όμως, είχε διαρκέσει μόνο 90 λεπτά. Ούτε πριν το πολυχαιρόταν ο Ολυμπιακός που θα αντιμετώπιζε μια τέτοια ομάδα, ούτε μετά το πολυευχαριστήθηκε. Γιατί ακολουθούσε ο Πλατανιάς...

Ο Ολυμπιακός τη φετινή παρουσία του στον όμιλο δεν κατάφερε να την αξιοποιήσει όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά ούτε σε άλλα επίπεδα. Οπως έχει κάνει στο παρελθόν. Οταν από κάτι τέτοια παιχνίδια είχε πουληθεί ένας Γιάγια Τουρέ. Ενας Μιραλάς. Ενας Κάμπελ. Ενας Μητρογλου. Ενας Μιλοβόγεβιτς. Ενας Ρέτσος με τις περσινές οχτώ παρουσίες έστω στο Europa League . Υπάρχουν σωρό τέτοιες περιπτώσεις, παλαιότερες και πιο πρόσφατες. Εκεί βρίσκει και το μεγάλο νόημα η φετινή τόσο υποτονική παρουσία του συλλόγου σε έναν όμιλο Champions League. Οχι στις πέντε ήττες, στον μόλις έναν βαθμό, στη μη διεκδίκηση.

Κανένας παίκτης του Ολυμπιακού από τη φετινή ευρωπαϊκή του παρουσία πιθανότατα δεν "καρφώθηκε" στο μυαλό κανενός. Αυτό είναι τροφή για προβληματισμό. Για τους ίδιους ποδοσφαιριστές βέβαια, που τέτοια παιχνίδια υπάρχουν για να σημαδεύουν την καριέρα τους. Αλλά και για τον σύλλογο, που έχει δείξει ότι αυτή τη διαδικασία και ξέρει να την κάνει καλά, αλλά και θέλει να την τροφοδοτεί.