Αζάρ, Μόντριτς, Γκριεζμάν: Χωρίς να τους νοιάζει το «Πελέ ή Μαραντόνα»

Δεν είμαι από εκείνους που στο όνομα της κόντρας "Πελέ ή Μαραντόνα" προσπαθούν κυρίως να ξεφτιλίσουν τον έναν για να επιχειρηματολογήσουν για την υπεροχή του άλλου. Δεν έχει κανένα νόημα. Όχι η διαχρονική ποδοσφαιρική συζήτηση, αυτή και νόημα έχει και κυρίως έχει ενδιαφέρον, όταν ξέρεις να την κάνεις. Αλλά το να προσπαθείς να υποτιμήσεις ή και να χλευάσεις είτε τον έναν είτε τον άλλον, δεν έχει καμία αξία.

Όσοι τούς έζησαν ή έστω έμαθαν για εκείνους, ξέρουν γιατί επιλέγουν είτε τον Βραζιλιάνο είτε τον Αργεντινό. Από εκεί και πέρα όλο το υπόλοιπο, που βέβαια δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, είναι λάθος. Το λάθος μάλιστα είναι τόσο μεγάλο, που τελικά έχει επηρεάσει τις ίδιες τις Εθνικές τους. Διότι δεν ήταν μόνο ο Πελέ και ο Μαραντόνα κορυφαίοι. Ήταν και θα έπρεπε να είναι και η Βραζιλία με την Αργεντινή. Αυτό τείνουμε να το ξεχάσουμε.

Μάλιστα, δεν φταίμε εμείς για αυτό. Το "Πελέ ή Μαραντόνα", το οποίο όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης τροφοδότησε, αλλά και οι ίδιοι ήθελαν πάντα να υπερασπίζονται σαν να επρόκειτο για το κορυφαίο δίλημμα της ανθρωπότητας, στην πραγματικότητα δημιούργησε ένα τεράστιο βάρος σε Εθνική Βραζιλίας και Αργεντινής. Δεν ήταν καν βάρος. Ήταν σαν υποχρέωση, να φτιάξουν εκείνον τον ποδοσφαιριστή που θα έλυνε το δίλημμα.

Εκείνον, δηλαδή, που θα έκανε πια την ποδοσφαιρική κοινότητα να μην χρειάζεται να αποφασίσει για το "Πελέ ή Μαραντόνα", διότι πλέον θα υπήρχε ο ίδιος. Η αλήθεια είναι ότι η Αργεντινή το έκανε πιο έντονα αυτό. Μάλλον, διότι με τον Μέσι πλησίασε και περισσότερο. Από την εποχή του και μετά, στην ουσία δεν έπαιζε ποτέ για να κατακτήσει τον τίτλο της Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας ή τον όποιον τίτλο. Έπαιζε για να αποδείξει ότι εκείνη έχει τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Όχι μόνο της εποχής, αλλά όλων των εποχών.

Εννοείται πως αυτό είναι τεράστιο λάθος. Διότι άλλο το "Μέσι ή Κριστιάνο" σε συλλογικό επίπεδο και άλλο σε επίπεδο Εθνικών ομάδων. Αυτό για τον Μέσι, όχι απλώς δηλαδή να κουβαλάει μια ολόκληρη χώρα αλλά να κουβαλάει μια ολόκληρη ανθρωπότητα που από εκείνον περίμενε μια απάντηση, δεν ήταν απλώς υπεράνθρωπο, αλλά απάνθρωπο. Θεωρητικά θα ήταν πιο εύκολο ο Μέσι να έχει στους ώμους του την Αργεντινή, μια χώρα δηλαδή με πολλούς πολύ ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, σίγουρα πιο καλή ομάδα, ιστορικά μεγαλύτερη, παρά ο Κριστιάνο την Πορτογαλία. Στην πράξη, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Λογικό με τέτοιο βάρος...

Η Βραζιλία του Ζίκο, του Ριβάλντο, του Ροναλντίνιο, του Ρονάλντο (το φαινόμενο) και μερικών ακόμη στους οποίους πόνταραν για τον "καλύτερο όλων" και κυρίως για τον καλύτερο και από Πελέ και από Μαραντόνα, έπεσε πια στην ανάγκη του Νεϊμάρ. Όταν, λοιπόν, ο κυρίαρχος στόχος γίνεται αυτός, όταν η ανάγκη να αποδείξεις ότι εσύ έχεις τον καλύτερο είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη να είσαι ο καλύτερος, η καλύτερη ομάδα, συμβαίνει ό,τι συνέβη σε Αργεντινή (κυρίως σε εκείνη) και Βραζιλία, η οποία χωρίς τον Νεϊμάρ όχι στην 11άδα αλλά στον ρόλο που τού ανατέθηκε θέλοντας και μη, ίσως να είχε μεγαλύτερη τύχη.

Όσοι, λοιπόν, αυτές οι ομάδες συνεχίζουν να προσπαθούν να δημιουργήσουν τον καλύτερο, αυτό που τελικά καταφέρνουν είναι όχι μόνο να αποτυγχάνουν σε αυτό τον "λάθος" στόχο, αλλά και στον σωστό. Να δημιουργήσουν δηλαδή καλές ομάδες. Την ίδια ώρα οι άλλες ομάδες φροντίζουν να παρουσιάζουν τους δικούς κορυφαίους με τελείως διαφορετικό τρόπο. Το Βέλγιο τον Αζάρ, στην πιο ολοκληρωμένη ίσως κόντρα στην Βραζιλία εμφάνιση ποδοσφαιριστή εδώ και πολλά χρόνια. Η Γαλλία τον Γκριεζμάν. Η Κροατία τον Μόντριτς, που ξεκάθαρα είναι ηγέτης σε αυτή την ομάδα.

Μπορεί να μην είναι Μέσι. Ή όσο ακριβοπληρωμένοι είναι ο Νεϊμάρ. Ή όσο ακριβοθώρητοι είναι ο Κριστιάνο. Αλλά καταρχάς είναι κανονικοί ποδοσφαιριστές. Που δεν χρειάζονται ιδιαίτερο κούρεμα, ιδιαίτερο τατουάζ ή μπλαζέ και επιτηδευμένο ύφος για να μπουν στον αγωνιστικό χώρο. Χρειάζονται μόνο το ποδόσφαιρό τους. Και επίσης, δεν παίζουν σε ομάδες που προσπαθούν να μεγαλώσουν εκείνους. Αλλά σε ομάδες που προσπαθούν να μεγαλώσουν εκείνες μαζί τους.

Το πώς αυτό θα το λύσουν η Βραζιλία και η Αργεντινή, είναι δικό τους θέμα, αρκεί να το αντιληφθούν. Ή πιο σωστά, να θελήσουν να το αντιληφθούν, διότι φυσιολογικά το γνωρίζουν πριν από εμάς. Όσο, όμως, θα συνεχίζεται, θα μπορούμε να απολαμβάνουμε τα Μουντιάλ χωρίς προδιαγεγραμμένη πορεία, όπως παλαιότερα. Και ταυτόχρονα, ποδοσφαιρικές βραδιές όπως αυτές στα Γαλλία - Αργεντινή και Βέλγιο - Βραζιλία. Όπως πιθανότατα πια και στο Βέλγιο - Γαλλία και στο Κροατία - Αγγλία...