Υπάρχει και χειρότερο από την αποχώρηση του Διαμαντίδη

Το «ουδείς αναντικατάστατος» αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα όμορφα ψέματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μοιάζει με παρηγοριά στον άρρωστο για να αγαλλιάσει η ψυχή εκείνων που καλούνται να αντιμετωπίσουν μια απώλεια, με έναν ωραιοποιημένο λόγο σε μια δύσκολη στιγμή, αλλά όταν στεγνώσουν τα δάκρυα και έρθει η επόμενη μέρα το κενό μοιάζει και τελικά σπανίως δεν είναι δυσαναπλήρωτο.

Για τον Παναθηναϊκό ο Δημήτρης Διαμαντίδης ΕΙΝΑΙ αναντικατάστατος. Αυτά που πρόσφερε στα δώδεκα χρόνια παρουσίας του, αυτός ο σπάνιος, ίσως και πρωτοφανής συνδυασμός ταπεινότητας αλλά ταυτόχρονα μεγαλοπρέπειας, αλτρουισμού αλλά παράλληλα και ηγετικής φυσιογνωμίας, είναι αδύνατο να ξαναβρεθεί, ακόμη και με όλα τα λεφτά του κόσμου. Πέρασαν και άλλοι σπουδαίοι παίκτες από την ομάδα στην ένδοξη ιστορία της, αλλά στην περίπτωση του Μήτσου φαίνεται πως ο μπασκετικός Θεός έσπασε το καλούπι και όσα χάνουν οι «πράσινοι» μετά την αποχώρησή του, από το παρκέ μέχρι τα αποδυτήρια και από τις προπονήσεις μέχρι την προετοιμασία και τα ξενοδοχεία, δεν μπορούν καν να υπολογιστούν με μετρήσιμα μεγέθη.

Κι όμως, παραδόξως δεν είναι αυτός ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη μετα-Διαμαντίδη εποχή για τον Παναθηναϊκό. Αυτός είναι να επιδοθούν οι «πράσινοι», διοίκηση, ομάδα και κόσμος, σε μια μάταια αναζήτηση για τον αντικαταστάτη του. Να βαφτίσουν κάποιον ηγέτη στη δική του θέση, να περιμένουν από αυτόν να κάνει αμέσως όσα έκανε εκείνος και ταυτόχρονα να τον υποβάλουν στη διαρκή και μονίμως άδικη για τον ίδιο σύγκριση με έναν αξεπέραστο παίκτη. Να μην κρίνεται ο διάδοχός του ή η ομάδα της επόμενης μέρας για την αξία και τις επιδόσεις της, αλλά να συγκρίνεται με αυτά που έκανε ο Διαμαντίδης και ο Παναθηναϊκός επί των ημερών του.

Αυτή η αντιμετώπιση θα συνιστά μόνιμο βαρίδιο στην προσπάθεια του «τριφυλλιού» να… ανθίσει ξανά. Τα περασμένα μεγαλεία είναι ικανά να υποθηκεύσουν το μέλλον σου, όταν συνειδητά, ασυνείδητα ή υποσυνείδητα βάζεις πρόσωπα και καταστάσεις στη ζυγαριά. Σαν τον μουσικό που μοιάζει να έχει χάσει την έμπνευσή του μετά από ένα σπουδαίο άλμπουμ, σαν τον άνδρα που αφού τον χώρισε η καλύτερη σχέση που είχε ποτέ δεν μπορεί να στεριώσει με γυναίκα ή σαν τον γιο που συγκρίνει όλα τα φαγητά με αυτά της μαμάς του...

Στον Παναθηναϊκό ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να κρατούν στη μνήμη τους τον Δημήτρη Διαμαντίδη, όχι όμως νιώθοντας δυστυχείς και ανίσχυροι που δεν τον έχουν πλέον στις τάξεις τους, αλλά ευτυχείς και γεμάτοι για όσα έζησαν μαζί του και με την πίστη πως θα βρεθεί ένας νέος ηγέτης, με διαφορετικά χαρακτηριστικά, για να πάρει τη σκυτάλη. Όπως το έκανε ο Διαμαντίδης όταν κλήθηκε να γεμίσει τα παπούτσια ενός Αλβέρτη, ενός Μποντιρόγκα, ενός Γουίλκινς, ακόμη και ενός Γκάλη. Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή όλοι και όλα συγκρίνονται με τον Διαμαντίδη, ένα νέο φάντασμα, ακόμη μεγαλύτερο από αυτό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς-που η μετά το 2012 ιστορία έδειξε πως δεν ξεπεράστηκε ποτέ-θα αρχίσει να πλανάται μέσα από το ΟΑΚΑ. Και θα είναι ικανό να στοιχειώσει τα όνειρα της ομάδας να ξαναζήσει μεγάλες στιγμές, σαν και τις αμέτρητες που της χάρισε ο Διαμαντίδης στην εποχή του.