Ζιάγκος στο sport-fm.gr: «Τα βατραχοπέδιλα έλειπαν στο Αλεξάνδρειο - Έβραζε το κίνητρο για διάκριση»

Χρόνια ανεπίστρεπτα αποχαιρέτησε δοξασμένος στη Θεσσαλονίκη. Κατανάλωσε μπόλικο σάλιο γύρω από τις παθογένειες του ελληνικού αναπτυξιακού προγράμματος, δίνοντας συνάμα λύσεις δίχως να μασήσει τα λόγια του σε ένα ζήτημα που έχει φθείρει το αστραφτερό μπασκετικό μας υπόβαθρο. Ευχαρίστησε την ΑΕΚ για την εμπιστοσύνη που του έδειξε, χαρακτηρίζοντας τα όσα έζησαν απερίγραπτα και αναντικατάστατα.

Ο Βαγγέλης Ζιάγκος ανέλαβε πρόσφατα τις τύχες της Εθνικής U18 και αν κρίνουμε από τα συμφραζόμενα, μας κρύβει εκπλήξεις. Μας παρουσίασε όσο μπορούσε απλούστερα τι σημαίνει να έχεις τον ρόλο του προπονητή και τη δίψα που τον διακατέχει για διαρκής προσωπική βελτίωση και το παράλληλο περπάτημα για ένα άθλημα που εξελλίσσεται καθημερινά.

Αναλυτικά όλα τα… καλούδια στην συνέντευξη που παραχώρησε στον Κωνσταντίνο Κολοβό και στο sport-fm.gr!

- Αρχίζω από την τελευταία σου μπασκετική περιπέτεια και την Εθνική Under 16. Ποιες ήταν οι προσδοκίες που είχατε θέσει στο περασμένο Ευρωμπάσκετ;

«Ως προς το αγωνιστικό σκέλος ο στόχος που θέσαμε ήταν να εξασφαλιστεί η παραμονή στην κατηγορία όσον τον δυνατόν συντομότερα, χωρίς να μπούμε σε περιπέτειες. Όπως συνηθίζουμε να λέμε στον αθλητισμό ''τρώγοντας ανοίγει η όρεξη''. Αρχίσαμε να διαπιστώνουμε κατά τη διάρκεια των φιλικών προετοιμασίας ότι είχαμε δυνατότητες επειδή είχαμε οργανώσει δυνατές αναμετρήσεις που δείχνεις την αληθινή δυναμική σου απέναντι σε ανταγωνιστικούς αντιπάλους όπως εκείνα που δώσαμε στην Τουρκιά και την Ισπανία.

Μέσα από αυτά τα φιλικά διαπιστώσαμε ότι διαθέτουμε ένα σύνολο με χημεία και μία δυναμική, όπου θα μπορούσαμε να πάμε μακρύτερα από τον αρχικό σχεδιασμό».

- Όταν κατανοείς μέσα από τα... crash test ότι μπορείς να πας μέχρι τα τελευταία στάδια μίας διοργάνωσης. Ποιες είναι οι προσδοκίες που βάζεις, δεδομένου ότι μιλάμε για αθλητές νεαρούς σε ηλικία και είναι διαφορετικές οι συνθήκες;

«Το συγκεκριμένο θέμα επιζητεί ιδιαίτερη προσέγγιση, ακόμα και σε ενήλικες επαγγελματίες. Πολύ περισσότερο με παιδιά που βρίσκονται στην εφηβική ηλικία και τους χαρακτηρίζει ανυπομονησία, παρορμητισμός, ενθουσιασμός και αντίστοιχα έντονα αρνητικά συναισθήματα όπως η πρόωρη απογοήτευση. Προσπαθώντας να ισορροπήσουμε ανάμεσα στις πραγματικές μας βλέψεις – έτσι όπως διαφαινόταν από τα φιλικά – αλλά και στα ιδιαίτερα ψυχοσυναισθηματικά χαρακτηριστικά αυτών των παιδιών. Καταφέραμε να τους κρατήσουμε αφενός προσγειωμένους αφετέρου να σιγοβράζει και ένα έντονο κίνητρο για διάκριση».

- Τόνισες πως χρειάζεται μία ιδιαίτερη προσοχή σε αυτές τις ηλικίες, όμως παράλληλα ποιους απαράβατους αγωνιστικούς κανόνες επέβαλες;

«Ο τρόπος παιχνιδιού ήταν διατυπωμένος και προκαθορισμένος ήδη από τις πρώτες μας συζητήσεις με τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας. Με τον Δήμο Ντικούδη ως υπεύθυνο των μικρών Εθνικών ομάδων, τον Κώστα Τσαρτσαρή και τον Νίκο Σταυρόπουλο. Στόχος μας ήταν να δημιουργήσουμε ένα σύνολο που θα απαρτίζεται από μαχητική διάθεση, από ομαδικό πνεύμα και ανάγκη τόσο για επιθετικό transition όσο και για καταστάσεις σετ παιχνιδιού.

Δεν είναι εύκολο όπως ακούγεται, επειδή μαζευτήκαμε 16 παιδιά από διαφορετικές περιοχές της χώρας, άλλη μπασκετική παιδεία και ξέχωρες εικόνες. Οπότε, καλούμασταν μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα να διαχωρίσουμε τους ρόλους, να βρεθεί χημεία και να αφομοιωθεί ο κοινός τρόπος σκέψης εντός του παρκέ. Ήμασταν συνεπής απέναντι στα παιδιά προς τις αρχές του παιχνιδιού μας λόγω της διαδικασίας που ξεκινήσαμε από νωρίς και γιατί τα παιδιά ήταν ''δουλεμένα’’ σε ένα καλό επίπεδο από τις ακαδημίες για την ηλικία τους. Έτσι, το όλο εγχείρημα παρουσιάστηκε ευκολότερο από όσο περιμέναμε».



- Στο τέλος της διαδρομής κατακτήσατε την 4η θέση, όντας μία σημαντική διάκριση για το ελληνικό μπάσκετ. Όμως, αφήνει πικρία το γεγονός ότι κάλλιστα θα μπορούσατε να επιστρέψετε στη χώρα με μετάλλιο στις αποσκευές σας ή μετράει το ταξίδι έναντι του προορισμού;

«Σαφέστατα όλοι μας αγαπήσαμε το ταξίδι. Κάθε ώρα της μεταξύ μας συναναστροφής και συνύπαρξης, αυτές τις μέρες τις απολαύσαμε. Όταν φτάνεις να αγωνιστείς σε έναν ημιτελικό, δεν γίνεται να μην σκέφτεσαι πως απέχεις ένα βήμα από έναν μεγάλο τελικό και ένα σπουδαίο επίτευγμα που θα μας ακολουθεί για το υπόλοιπο της ζωής μας. Σε περίπτωση που δεν το καταφέρνεις, επέρχεται μία πικρία μεν, παροδική δε. Τελικά, αυτό που έχει σημασία στις καρδιές και στο μυαλών όσων εμπλακήκαμε είναι αυτό το υπέροχο ταξίδι που μας χάρισε αναμνήσεις».

- Στην κορυφαία πεντάδα του Ευρωμπάσκετ αναδείχθηκε ο Νεοκλής Αβδάλας. Ως προπονητής του είχες την χαρά να τον παρακολουθήσεις καθημερινώς και το ερώτημα είναι ένα: Πώς διαχειρίζεσαι ένα τέτοιο ταλέντο;

«Ο Νεοκλής είναι ένα παιδί προικισμένο από άποψη μπασκετικού ταλέντου αλλά από την σκοπιά των ψυχικών χαρισμάτων. Ήταν σημαντικό για τον ίδιο αφενός να αποδεχθεί την φιλοσοφία της ομάδας και ταυτόχρονα να γίνει αποδεχτός από το σύνολο. Η προσαρμογή ήταν εύκολη. Κατάλαβε αμέσως τι έπρεπε να διαφοροποιήσει ατομικά προκειμένου να αναδειχθεί το σύνολο και εκείνος. Έτσι, το γλυκό έδεσε».

- Αυτό που παρατηρήθηκε, ήταν πως το σύνολο που πάτησε στο παρκέ ήταν πληρέστατο. Όταν όλα είχαν κριθεί ήσασταν τρίτοι στα κλεψίματα, στην τετράδα στα ριμπάουντ ανά ματς, στην κατηγορία των μπλοκ και ασίστ στην πεντάδα και γενικότερα τερματίσατε στο ''πάνω'' διάζωμα των κατηγοριών. Εντέλει, καθορίζει η πληρότητα το μέλλον ενός συνόλου;


«Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς αυτό. Εμείς από την πρώτη μέρα καταστήσαμε σαφές ότι η Εθνική είναι πάνω από όλους. Παίζουμε για το σήμα μπροστά στις φανέλες μας και όχι, για εκείνο που αναγράφει πίσω. Έγινε αμέσως κατανοητό, διότι τα παιδιά είχαν μία εξαιρετική νοοτροπία και ήταν ωριμότερα σε σύγκριση με τον μέσο όρο ηλικίας τους.

Οπότε θεωρώ η έμφαση στο ομαδικό πνεύμα ως μία αδιαπραγμάτευτη αξία όσο διάστημα θα συνεργαζόμασταν, ήταν ο λόγος για τα νούμερα που ανέφερες».

- Μιας που είμαστε στο στοιχείο σου και πολλοί επιδιώκουν να εντοπίσουν την απόλυτη λύση σε ένα κομβικό ερώτημα. Τι προσδιορίζει έναν σύγχρονο αθλητή;

«Ο συνδυασμός αθλητικού ταλέντου, σωματικών χαρακτηριστικών και ψυχοπνευματικών ικανοτήτων. Εννοείται πως το ατομικό ταλέντο είναι απαραίτητο στοιχείο στην εξίσωση για έναν παίκτη που θέλουμε να τον ονομάσουμε ''πρόσπεκτ''. Σε αθλητικό επίπεδο να έχει μία καλή πρώτη ύλη και απόρροια του χρόνου και μέσω της προπόνησης να βελτιωθεί περαιτέρω στο συγκεκριμένο κομμάτι. Επιπλέον, να διαθέτει το mentality να ανταπεξέλθει στην πίεση κατά την γνώμη μου».

- Είναι εντύπωσή μου ή με το πέρασμα του χρόνου προστίθενται περισσότερα στη ζυγαριά για να χαρακτηριστεί ένας παίκτης ''καλός'';

«Όχι, δεν είναι. Υπάρχει μία ροπή του αθλήματος προς τις ταχύτερες εκτελέσεις, αποφάσεις και πίεση στη διαδικασία ανάδειξης ενός παίκτη. Φαίνεται πως το αθλητικό κομμάτι παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην εξέλιξη του αθλητή σε σύγκριση με παλαιότερα. Ενδεχομένως, να αποτελεί και ο πιο καταλυτικός παράγοντας σήμερα».

- Παρόλα αυτά, δεν κατατάσσει τους υπέρμετρα αθλητικούς παίκτες αυτόματα καλύτερους από εκείνους των προηγούμενων γενιών;

«Εξαρτάται από τι θεωρούμε καλύτερο από κάτι άλλο. Πως ο καθένας προσδιορίζει τον καλό αθλητή. Προφανώς, όμως, δεν είναι γιατί ο προαναφερθέντας συνδυασμός σχηματίζουν και πλαισιώνουν τον ιδανικό παίκτη».



- Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες της μεταμόρφωσης του αθλήματος επιθετικά με γρηγορότερη κυκλοφορία, ρυθμό, περισσότερα τρίποντα και τα switch στην άλλη πλευρά που είναι της μόδας. Πώς παρακολουθεί ένας άνθρωπος που έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αυτή την αλλαγή από τον πάγκο;

«Οι προπονητές της δικής μου γενιάς έπεσαν στην συγκεκριμένη μετάβαση. Δηλαδή, από το μπάσκετ των τριάντα δευτερολέπτων στα εικοσιτέσσερα που ακόμα δεν είχαμε συνειδητοποιήσει την σπουδαιότητα της ταχύτητας. Μείναμε προσηλωμένοι στο ‘’σκεπτόμενο μπάσκετ’’ που επί της ουσίας μας γαλούχησε, ενώ τώρα φαίνεται ξεκάθαρα η προσαρμογή σε ένα πιο γρήγορο παιχνίδι, πιο απλό. Το κομμάτι της απομόνωσης είναι καθοριστικό για την πρόοδο της ομάδας. Οι καταστάσεις transition, ο δευτερεύον αιφνιδιασμός έχει περισσότερη βαρύτητα από τα προηγούμενα χρόνια. Αν δεν θέλουμε να μας ξεπεράσει η πρόοδος του αθλήματος, οφείλουμε να την ακολουθήσουμε».

- Περνώντας στα καθ’ ημάς. Υπάρχει μία μουρμούρα λόγω της απουσίας επιτυχιών και κατ’ επέκταση για το αναπτυξιακό πρόγραμμα στην Ελλάδα...

«Αρχικά, η μουρμούρα οφείλεται στο γενετικό μας υλικό (γέλια). Ακόμα και στην κορυφαία επιτυχία πάντα θα υπάρχει ένας λόγος ικανός ώστε να δημιουργήσει συγκρούσεις όσον αφορά στο πρώτο μέρος. Οι επιτυχίες είναι πραγματικά μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού, γεγονός. Οι λόγοι είναι πολλοί και οι ευθύνη μας βαραίνει.

Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε το αναπτυξιακό μας πρόγραμμα. Τα προπονητικά προγράμματα που προϋπήρχαν ή όχι. Την σημασία που δώσαμε στο αθλητικό μας προϊόν που στα παλαιότερα χρόνια κατείχε μία τιμητική θέση στις οικογένειες. Φταίμε για αυτό μηδενός εξαιρουμένου. Ευθύνονται και οι αλλαγές που επηρέασαν την κοινωνία. Τα δύο χρόνια της πανδημίας εμπόδισε την εξέλιξη των παιδιών. Οι διαφοροποιήσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα που μερικοί αναγκάστηκαν να σταματήσουν την ενασχόληση τους με το μπάσκετ για να επικεντρωθούν στο διάβασμα. Το ζήτημα είναι πολυδιάστατο».

- Θέλω να φέρω ένα παράδειγμα στην κουβέντα μας. Πριν μερικές βδομάδες ήμουν έξω με φίλους για μπάσκετ. Στο διπλανό γήπεδο παρακολουθούσα παιδάκια που ήταν δεν ήταν 10 χρονών να προσπαθούν να πράξουν ένα σωστό αμυντικό rotation με παίκτη λιγότερο, ενώ καλά-καλά δεν έφταναν να σουτάρουν από τις βολές. Φάνηκε εντελώς παράταιρο στο μυαλό μου…

«Είναι μία λανθασμένη προσέγγιση, χρειαζόμαστε ένα ενιαίο προπονητικό σχεδιασμό που να αφορά πως δουλεύουμε στις αναπτυξιακές ηλικίες. Κάτι που δεν υπήρχε και τώρα οικοδομείται προσεκτικά και με μεθοδικότητα από τους ανθρώπους που έχουν αναλάβει την ανοικοδόμηση του αναπτυξιακού προγράμματος. Θα το δείτε τις επόμενες εβδομάδες να παίρνει σάρκα και οστά».

- Στο κολέγιο υφίσταται μία διαφορετική λογική, όπου βασικό μέλημα αποτελεί η ατομική ανάπτυξη του αθλητή προκειμένου να είναι έτοιμος ώστε να αποκτήσει την αναγκαία πειθαρχία από την ομάδα (franchise) που θα επιλεγεί. Είναι αυτή η σύγχρονη περπατημένη;

«Δεν είναι μόνο αυτό. Από τα 18 έως το 23 είναι ένα μεγάλο χρονικό φάσμα στο οποίο μπορεί να προσθέσει στοιχεία στο παιχνίδι του ένας αθλητής και ως προς τις αποφάσεις του και την μπασκετική του ωρίμανση. Αλλά στις προηγούμενες βαθμίδες (γυμνάσιο και λύκειο) η εξέλιξη του παίκτη είναι καταλυτική. Η ανάπτυξη των τεχνικών δεξιοτήτων, της δυνατότητας να σκοράρει στο isolation, από την περιφέρεια και το αθλητικό κομμάτι είναι βασικές προτεραιότητες».

- Σε γενικότερο πλαίσιο μου έρχεται στο μυαλό μία δήλωση του σπουδαίου Γκρεγκ Πόποβιτς πριν μερικά χρόνια που υπογράμμιζε μέσω των δηλώσεών του πως το μπάσκετ κατάντησε βαρετό εξαιτίας της συχνότητας των τριπόντων, αναφέροντας πως ανάλογα με την ευστοχία καθορίζεται το αποτέλεσμα…

«Με τεράστιο σεβασμό σε έναν εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ νομίζω ότι επιθυμούσε μέσω της υπερβολής εκείνης στον λόγο του, να εκφράσει την αντίθεση του στην εμμονή πολλών ομάδων ότι η εκτέλεση από την περιφέρεια είναι αυτοσκοπός και όχι στόχος. Διαφέρουν μεταξύ τους. Θυμίζω πως ο κόουτς Πόποβιτς χαρακτήρισε πως κάναμε το μπάσκετ ''τσίρκο'' εξαιτίας των σουτ από τεράστια απόσταση. Από την άλλη μεριά, είναι γεγονός πως το ποσοστό ευστοχίας στα τρίποντα είναι καθοριστικός παράγοντας».

- Πάντως, η στατιστική και οι αριθμοί τα χρόνια που διανύουμε έχουν σημαντικό ρόλο πρώτον στο πως προσαρμόζονται οι ομάδες και δεύτερον πως αντιμετωπίζουν τον εκάστοτε αντίπαλο. Θυμάμαι μία περίπτωση πανεπιστημίου που δημιούργησε μία εξίσωση που μετρούσε την παραγωγικότητα ενός αθλητή στην garbage time. Μου προκάλεσε εντύπωση που δίνεται προσοχή ακόμα και στις απόλυτες λεπτομέρειες...

«Προσωπικά, δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτή τη λογική. Γενικότερα οι Αμερικάνοι έχουν ως τάση την υπερβολή στην αξία των αριθμών. Αναλύουν στατιστικά και παραμέτρους της καθημερινότητας που στο τέλος χάνουν το νόημα τα ίδια τα νούμερα. Αλλά ναι, η στατιστική ανάλυση όχι μόνο ενός αγώνα και ενός αθλητή είναι στοιχείο που οφείλουμε να σεβόμαστε και να το λαμβάνουμε υπόψη μας σοβαρά».

- Βέβαια, έχουμε την τύχη ή τη δυνατότητα να διαθέτουμε δύο αθλητές που κόντρα στην μόδα της στατιστικής, επηρεάζουν το ρου ενός αγώνα αθόρυβα. Αναφέρομαι στους Κώστα Παπανικολάου και Ιωάννη Παπαπέτρου…

«Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα οι συγκεκριμένοι. Η πληθωρικότητα και η ικανότητά τους να πράττουν πολλές μικρές δουλειές στα παρκέ που δεν αποτυπώνονται με νούμερα. Αν και, πλέον η στατιστική έχει εμβαθύνει τόσο που η αμυντική συνεισφορά ενός αθλητή αποτυπώνεται και αναλύεται ανάλογα με το πόσο θέλει ο καθένας να ψάξει. Μιλώντας για τις στατιστικές αναλύσεις – όπως τις έχουμε συνηθίσει – αυτοί οι δύο (σ.σ. Παπανικολάου και Παπαπέτρου) καθορίζουν γεγονότα».

- Μιας που η… μουρμούρα είναι μέρος μας, να μας κατευθύνω κάπου αλλού, ενδεχομένως να κρύβει μία αλήθεια. Βλέπουμε πολλές ομάδες να έχουν στο ρόστερ τους εκτελεστές ολκής που στην καλή τους μέρα προκαλούν τρόμο. Παραδείγματος χάριν ο Ομπστ με την Ελλάδα (προημιτελικός Ευρωμπάσκετ) ήταν η ειδοποιός διαφορά από ένα σημείο και μετά…

«Σαφέστατα. Συμφωνούμε όλοι πως το μακρινό σουτ απέκτησε μεγαλύτερη βαρύτητα σε σχέση με παλαιότερα. Δικαιολογημένη η μουρμούρα. Το παράπονο καλύτερα σχετικά με την έλλειψη σουτέρ στην Ελλάδα. Θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει».

- Στο παρελθόν διαθέταμε περισσότερους;

«Όχι, δεν νομίζω στο υψηλότερο επίπεδο. Είμαστε σταθερά σε μία βάση μετριότητας».

- Εξήγησε μας για εμάς που δεν γνωρίζουμε όσο ένας προπονητής για τα κόμπο γκαρντ και τα 3&D φτερά που ταλαιπωρούν τα αυτιά μας τόσο καιρό;

«(γέλια) Το μπάσκετ εξελίσσεται και διαμορφώνεται σε βάθος χρόνου. Μία από αυτές τις συνέπειες της εξέλιξης είναι και να προκύπτουν παίκτες μέσα από το ίδιο το παιχνίδι. Η αγωνιστική τους ταυτότητα δεν προσδιορίζεται στα στενά όρια που έχουμε συνδυάσει στον χαρακτηρισμό των αθλητών. Αυτός είναι πλέιμεϊκέρ, εκείνος σκόρερ, ο άλλος ριμπάουντερ. Πλέον, το μπάσκετ έχει μία ποικιλομορφία που ο εκάστοτε παίκτης μπορεί να προσφέρει στο παρκέ πολλά πράγματα. Έτσι, εμφανίστηκε ο κόμπο γκαρντ, το 3&D φτερο…».

- Ας μείνουμε στο κομμάτι της Εθνικής. Ενστερνίζεσαι την άποψη πως πλησιάζει ένα μεταβατικό στάδιο, αφού οι Νικ Καλάθης και Κώστας Σλούκας βαδίζουν στα τελευταία τους βήματα με το εθνόσημο. Θα αντιμετωπίσουμε πρόβλημα να βρούμε έναν παίκτη που θα επωμισθεί το βάρος που έχουν οι προαναφερθέντες;

«Όταν κλίθηκε να παίξει στις νευραλγικές θέσεις της περιφέρειας χωρίς αυτά τα δύο παιδιά είχε ξεκάθαρο επιθετικό ζήτημα ως προς το κομμάτι της δημιουργίας και ως προς το εκτελεστικό, το οποίο δείχνει σήμερα – και πως δεν αναμένεται να αλλάξει στο προσεχές μέλλον – πως υπάρχει ένα κενό και στην γενιά που επέρχεται. Θέμα που σίγουρα θα μας απασχολήσει».

- Μία εθνική που συστηματικά ζει… μέσα στις επιτυχίες είναι η Ισπανία, ουσιαστικά από το 2005. Από τη δική σου οπτική, πώς εξηγείται έπειτα από την απρόσμενη – για πολλούς – κατάκτηση του περασμένου Ευρωμπάσκετ;

«Προφανώς και δεν είναι τίποτα τυχαία στον αθλητισμό. Η συνεπής παρουσία στην ελίτ του παγκόσμιου αθλητισμού για δεκαετίες χρίζει ανάλυσης, αλλά δεν χρειάζεται να είμαστε επιστήμονες του μπάσκετ για να συμφωνήσουμε πως πρόκειται περί σοβαρού προγράμματος εξαιρετικά δομημένου, στελεχωμένου και χρηματοδοτημένου. Ξεκινάει από τη μύηση των παιδιών στο άθλημα και περνάει στο ελίτ επίπεδο με τον εντοπισμό ταλέντων σε όλη την επικράτεια αλλά και εκτός συνόρων Ισπανίας και φτάνει σε μία ολοκληρωμένη κουλτούρα σε όλες τις μικρές εθνικές ομάδες μέχρι την αντρική».

- Τον τελευταία καιρό σπουδαίες προσωπικότητες του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου μπάσκετ να λαμβάνουν θέσεις στην ΕΟΚ όπως οι Νίκος Ζήσης, Δήμος Ντικούδης με πρόσφατη… προσθήκη τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Θεωρείς πως άργησε να έρθει η τεχνοτροπία αυτών των προσωπικοτήτων, δεδομένου πως οι άλλες ομοσπονδίες ακολουθούν αυτή τον δρόμο για χρόνια;

«Ξεκάθαρα. Απορώ πως έλειπε τα προηγούμενα χρόνια».



- Τη δεκαετία του ’90 το ελληνικό πρωτάθλημα μαζί με το ιταλικό ήταν τα καλύτερα στην Ευρώπη για να μην ευλογούμε μόνο τα δικά μας γένια. Από τότε, είμαστε σε μία σταδιακή πτώση. Το ερώτημα είναι πως επιστρέφουμε στο σημείο που ήμασταν ή ιδανικά σε ένα πιο στιβαρό έδαφος από αυτό που πατάμε τη δεδομένη στιγμή;

«Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το άμεσο μέλλον. Ο τρόπος είναι ένας: να κάνουμε το προϊόν μας ελκυστικό σε διεθνές επίπεδο. Τώρα είμαστε στον βάλτο της απαξίωσης».

- Πώς σηματοδοτείται αυτή η αλλαγή;

«Καταρχάς μιλώντας για επαγγελματικό αθλητισμό και για αθλητές αμειβόμενους από το μπάσκετ, το οικονομικό σκέλος παίζει καθοριστικό παράγοντα. Εκεί υπήρξε μία σταδιακή απομάκρυνση των επιχειρηματιών για να επενδύσουν τα χρήματά τους στο άθλημα ή για δικούς του λόγους θέλησαν να ασχοληθούν με εκείνο. Στο κομμάτι των υποδομών είμαστε έτη μακριά. Η μεγάλη αντίφαση είναι πως είμαστε μία χώρα με τεράστια τεχνοτροπία και εξελιγμένο ''know how'' στο πως οργανώνεται μία επαγγελματική ομάδα σε επίπεδο προπονητών και καλό επίπεδο διαιτητών… μολονότι καταφέραμε σε βάθος χρόνου να καταστρέψουμε το προϊόν μας».

- Πότε εκτιμάς θα έρθει στην Ευρώπη το λεγόμενο ''positionless basketball'' που φιγουράρει στην Αμερική ή αν υπάρχει και δεν το διαπιστώσαμε;

«Σε υψηλό επίπεδο θα έλεγα πως δεν το έχουμε δει ακόμα. Είναι μία σημαντική προτεραιότητα και φιλοσοφία. Χώρες όπως η Λιθουανία και Λετονία… πνίγονται από ταλέντο στις μικρότερες ηλικίες και έχουν την συγκεκριμένη τάση. Αναμφίβολα υπάρχουν παίκτες που μπορούν να αγωνιστούν σε περισσότερες θέσεις και να πράξουν πολλαπλά πράγματα στο παρκέ, όμως πιστεύω εξειδίκευση στις θέσεις πάντοτε θα υφίσταται».

- Ας στραφούμε λίγο και σε εσένα. Πλέον, αναλαμβάνεις τις τύχες της Εθνικής U18, αφήνοντας τον πάγκο εκείνης της U16. Τι πρέπει να προσθέσεις στο ρεπερτόριο σου ή να πατήσεις πάνω προκειμένου να πραγματοποιήσεις όσα θες στη καινούργια σου θέση;

«Η συνέπεια στις επαγγελματικές σου αρχές και η συνεχής επιμόρφωση είναι τα δύο στοιχεία που δεν πρέπει να λείπουν από κάποιον που σκοπεύει να προοδεύσει σε οποιαδήποτε δουλειά. Δίνω βάρος στις αρχές μου, παρακολουθώ την εξέλιξη του αθλήματος, είμαι ενημερωμένος και να κεφαλαιοποιώ κάθε ευκαιρία».

- Ποια είναι η καθημερινότητα ενός προπονητή;

«Εξαρτάται το επίπεδο, αλλάζοντας μπασκετική… πιάτσα και δεν είμαι σε μία επαγγελματική ομάδα αντρών που έχει αλλιώτικες συνήθειες και ρουτίνα. Τώρα ασχολούμαι με κάτι τελείως διαφορετικό. Όσον αφορά έναν προπονητή μίας επαγγελματικής ομάδας η καθημερινότητά του λογίζεται ως ιδιαίτερη. Απαιτούνται ώρες δουλειάς στο γραφείο ή στο σπίτι και σίγουρα οι ώρες προπόνησης δεν αρκούν. Από πίσω επικρατεί ένα υπόβαθρο σχετικά με την προετοιμασία. Τρόπους ώστε να βελτιωθούν οι παίκτες και συνεπώς το σύνολο».

- Η πρώτη επαφή σου με το μπάσκετ και αν κάποιος αποτέλεσε κομβικός στην λεπτομερής ενασχόληση σου με αυτό;

«Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μία αθλητική γειτονιά τα χρόνια που τα ανοιχτά γήπεδα πλημμύριζαν από κόσμο και υγεία στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τότε, όλες οι μπασκέτες ήταν γεμάτες και ήταν ελεύθερες πολύ πρωί ή αργά το βράδυ. Είμαι παιδί της γενιάς του ’87. Η επίδραση εκείνης της επιτυχίας και οι αναμετρήσεις ανάμεσα στον Άρη και τον ΠΑΟΚ με καθόρισαν για να με κερδίσει».

- Επειδή είμαι λάτρης των ιστοριών, σου ζητώ αν θυμάσαι να μου αναφέρεις μία που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

«Η εμπειρία που έζησα την τελευταία αγωνιστική τη σεζόν 2018-19 με το Ρέθυμνο. Ήταν μία συγκλονιστική στιγμή από όλες τις απόψεις. Ακόμα και συνάδελφοι που βρίσκονται σε υψηλότερο επίπεδο από μένα, όμοια της πιθανώς να μην έζησαν.

Η ομάδα είχε σωθεί ουσιαστικά από την προηγούμενη αγωνιστική και κοντραριζόμασταν στην αυλαία του πρωταθλήματος με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη. Υπήρχε εφορεία και ικανοποίηση για την επίτευξη του στόχου, γιατί στην αρχή της σεζόν ήμασταν ένα από τα φαβορί για υποβιβασμό, όμως με ένα ντεμαράζ νικών ανατρέψαμε τα δεδομένα. Στο Αλεξάνδρειο μόνο τα βατραχοπέδιλα μας δεν φορέσαμε (γέλια). Μπαίνω στο πούλμαν τελευταίος για να φύγουμε για το ξενοδοχείο πριν τον αγώνα, όντας σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον ιδιοκτήτη της ομάδας, Κωστή Ζαμπανάκη για τον σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς και… κοκαλώνω, όταν βλέπω όλα τα βλέμματα πάνω μου. Ρωτάω τι συνέβη και με ενημέρωσαν πως ο Παναθηναϊκός δεν κατέβηκε να παίξει με την Κύμη (με τους φιλοξενούμενους να επικρατούν τυπικά 20-0 και να έχουν το πάνω χέρι έναντι του Ρεθύμνου που έψαχνε αναγκαία νίκη επί του Άρη για να μείνει στην κατηγορία).

Έτσι, έπρεπε να γυρίσουμε τον διακόπτη για να μην υποβιβαστούμε στην Α2. Ο αγώνας ξεκίνησε με 2-12, αν και πραγματοποιήσαμε μία σπουδαία ανατροπή για να πάρουμε το ροζ φύλλο του κρισιμότερου αγώνα. Πέρα ότι έχασα 10 χρόνια από την ζωή μου (γέλια) αλλά στο τέλος ένιωσα πραγματικά πλουσιότερος ως άνθρωπος».



- Τελευταίο μέρος, αλλά όχι καταϊδρωμένο στην κουβέντα μας. Με όσες γραμμές, λέξεις θες να μας αποτυπώσεις και πιθανώς να μας… ζωγραφίσεις τη μία ζωή που πέρασες στην ΑΕΚ. Για εκείνα που σου έμειναν και το τέλος του κιτρινόμαυρου κεφαλαίου;

«Η σχέση μου με την ΑΕΚ εμπεριέχει μία μοναδικότητα που την γνωρίζω μονάχα εγώ και δεν περιγράφεται εύκολα. Τα χρόνια που πέρασα εκεί δεν ήταν και εύκολα ως έναν βαθμό, επειδή ως οργανισμός κουβαλούσε χρόνια προβλήματα, παθογένειες, εσωστρέφειας, στέγης και οικονομικών θεμάτων. Προβλήματα ζωτικής σημασίας.

Άρα, για να περάσει κάποιος 19 χρόνια κάπου, τον δένει κάτι πέρα από το επαγγελματικό. Μόνο ευγνωμοσύνη στην ΑΕΚ, το μοναδικό συναίσθημα που έμεινε. Εκεί γνώρισα τον εαυτό μου, ανδρώθηκα, έμαθα να καταπολεμώ αντιξοότητες. Δούλεψα στις αναπτυξιακές ηλικίες που με βοήθησε στον νέο μου ρόλο ως ομοσπονδιακός προπονητή. Έκανα ένα όνειρό μου πράξη, να προπονήσω την ομάδα της καρδιάς μου και τοποθέτησα το λιθαράκι μου στην επιστροφή της ΑΕΚ στην Α1. Όλα αυτά, έχουν δημιουργήσει μία ψυχοσύνθεση και μία κουλτούρα επαγγελματική. Χρωστάω ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους που με δέχθηκαν, έκαναν υπομονή μαζί μου και που μου έδωσαν ευκαιρίες.

Όσο για το πως έφυγα, κανείς δεν βιώνει την στιγμή της αποχώρησης ειδικά μετά από τόσα χρόνια με τον ίδιο τρόπο. Τώρα που βλέπω και μπορώ να κρίνω νηφάλια τις αποφάσεις και τις καταστάσεις, ήταν ορθή κίνηση. Δεν ήμουν έτοιμος για να διαχειριστώ ένα τόσο μεγάλο καράβι, γιατί η ΑΕΚ μεγάλωσε απότομα».