Αυτό που θα έπρεπε στα αλήθεια να τρομάζει!

Με (χρονική) απόσταση πια από τα ευρωπαϊκά ματς των ελληνικών ομάδων, μπορείς να σκεφτείς λίγο πιο καθαρά. Το ένα θέμα, λοιπόν, είναι η πρεμιέρα τους στους ομίλους των φετινών ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Αναλύονται και θα αναλύονται για καιρό ακόμη, όσο θα κρατάει η παρουσία τους σε αυτούς. Το άλλο θέμα, όμως, που δεν αφορά απλώς και μόνο την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό, είναι συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και η θέση του στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Αυτό δεν μετριέται μόνο με την κατάταξη της UEFA, το ranking, τα γκρουπ δυναμικότητας, τις επιτυχίες, τις νίκες, τις προκρίσεις και τα αήττητα. Αυτό μετριέται και από άλλες ποδοσφαιρικές πτυχές, στις οποίες πολλές φορές δεν δίνουμε και μεγάλη σημασία. Υπό αυτή την έννοια, μεγαλύτερο προβληματισμό θα έπρεπε, για παράδειγμα, να δημιουργεί το 6-0 στον αγώνα για τα τμήματα υποδομής Άγιαξ και ΑΕΚ, παρά το 3-0 των μεγάλων ομάδων. Ή το 0-1 της Τσέλσι στην Τούμπα με απίστευτη κυριαρχία. Ή τα ποσοστά κατοχής της Μπέτις στο Καραϊσκάκης. Μπορεί για την ΑΕΚ και τις υπόλοιπες ομάδες το κεντρικό θέμα της να είναι αυτά. Αλλά για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αν υποθέσουμε ότι ρίχνει και μια ματιά στο μέλλον του, θα έπρεπε να είναι το παιχνίδι των μικρών.

Ένα 3-0 στην έδρα του Άγιαξ και μάλιστα σε αγώνα του υψηλότερου επιπέδου, για το Champions League, είναι μέσα στο πλαίσιο. Συμβαίνει, είναι φυσιολογικό, είναι αποτέλεσμα της ποιοτικής διαφοράς των δύο ποδοσφαιρικών κόσμων. Όπως και αυτό που έγινε στην Τούμπα. Δεν είναι διαφορά φετινή ή περσινή, αλλά εδώ και δεκαετίες. Με λίγα λόγια, δεν είναι αυτό το 3-0 των ανδρών που τρομάζει το ελληνικό ποδόσφαιρο ή οι εμφανίσεις των μεγάλων των ελληνικών ομάδων.

Εκείνο που τρομάζει είναι το 6-0, χωρίς ασφαλώς η ευθύνη να ανήκει στους νεαρούς ποδοσφαιριστές της ελληνικής ομάδας. Αυτό να το ξεκαθαρίσουμε. Ίσα - ίσα, που την ευθύνη των άλλων, που αποφασίζουν για το ελληνικό ποδόσφαιρο ή αν θέλετε και συνολικά για τον ελληνικό αθλητισμό και οι οποίοι ποτέ δεν ασχολήθηκαν στα σοβαρά με την υποδομή του, τελικά των επωμίζονται εκείνη και με επώδυνο για την ψυχολογία τους τρόπο.

Αν η διαφορά είναι τέτοια, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει και μάλιστα να το κάνει, χωρίς να έχει διαθέσιμο χρόνο. Ασφαλώς και πρόκειται για μια ακαδημία, αυτή του Άγιαξ, που διαχρονικά είναι από τις καλύτερες του κόσμου. Σε βάθος χρόνου μάλιστα, ίσως να είναι και η καλύτερη. Αλλά και πάλι, αν η διαφορά είναι τέτοια, που ας μην κρυβόμαστε τέτοια είναι, το δείγμα είναι ανησυχητικό.

Έρχεται ως επιβεβαίωση ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται να ασχοληθεί με τον εαυτό του από τη βάση του. Το λέγαμε και στο προηγούμενο άρθρο, μιλώντας για ακόμη μικρότερες ηλικίες (Δείτε εδώ). Ο τρόπος λειτουργίας των υποδομών στην Ελλάδα έχει λάθος μορφή. Διότι ο στόχος είναι διαφορετικός, από αυτόν που αρμόζει στην ύπαρξή τους.

Οι ακαδημίες στην Ελλάδα λειτουργούν εντελώς κοντόφθαλμα. Να βγουν 2-3 παίκτες για να "γεμίσει" η πρώτη. Πρώτα να γεμίσουν οι προπονήσεις της, άντε στη συνέχεια να προκύψουν και κάποιοι για το μέλλον. Να πάρουν 2-3 καλά αποτελέσματα στην σεζόν. Αν γίνουν αυτά, που γίνονται μία στις τρεις, καλά την βγάλαμε τη χρονιά. Αλλά δεν είναι έτσι.

Το πώς διαχειριζόμαστε το ποδόσφαιρο, συνολικά ως χώρα, το πώς το υποστηρίζουμε από τις μικρές ηλικίες και πώς τελικά το αναπτύσσουμε, θα έπρεπε να είναι ο πιο μεγάλος στόχος. Θα έλεγα μάλιστα ότι θα έπρεπε να είναι και κοινός στόχος, με όσες δυσκολίες και αν παρουσιάζει κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που μιλάμε για ξεχωριστούς συλλόγους.

Στην ουσία, όμως, αν συμβεί κάτι τέτοιο κερδισμένοι θα βγουν πρώτοι από όλους ακριβώς αυτοί. Όχι βέβαια διότι θα μπορούν να πηγαίνουν στην έδρα ενός Άγιαξ και πλέον να διεκδικούν αποτέλεσμα. Αλλά διότι με ένα βελτιωμένο και σωστό ποδόσφαιρο από τη βάση του, η αλυσίδα ανόδου τελικά θα καταλήξει σε εκείνους.

Το 6-0 είναι πιο ανησυχητικό από το 3-0 ή το 0-1 ή το 31%-69% κατοχής στο Καραϊσκάκη. Όχι για τις ελληνικές ομάδες που αγωνίζονται στην Ευρώπη και οι οποίες από μόνες τους θα διαχειριστούν τα όποια αποτελέσματά τους. Αλλά για το ποδόσφαιρό μας. Για τα παιδιά μας που "γεννάει" αυτό. Τα οποία σε τέτοιες στιγμές, όπως αυτή που έζησαν στην Ολλανδία, αντιλαμβάνονται πόσο διαφορετικά μαθαίνουν αυτό που θεωρητικά είναι ίδιο...