Ο νόμος του πανό

Το πανό «Κωστάκη, δοκίμασε να μας ρίξεις» που αναρτήθηκε στο γήπεδο της Τούμπας δεν είναι ανησυχητικό. Ο πολίτης έχει το δικαίωμα να εκφράζεται. Ανησυχητικό γίνεται όταν κάτσεις και σκεφτείς το ηθικό σθένος του παραλήπτη του.

Πρώτον, κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να πιστεύει ότι αντικείμενο του Κώστα Καραμανλή είναι να ρίξει τον ΠΑΟΚ. Το μόνο που έχει να κερδίσει η κυβέρνηση είναι το μήνυμα ότι στην Ελλάδα οι νόμοι εφαρμόζονται, μήνυμα για το οποίο η Ν.Δ. σήμερα και το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν δεν θα θυσίαζαν δύο φούχτες ψήφους. Στην πραγματικότητα, το πανό έγραφε «Καραμανλή, τόλμα να εφαρμόσεις τον νόμο σε εμάς», διότι και στις περιπτώσεις που εφαρμόστηκε ο νόμος, όπως στην υπαγωγή του Αρη στο άρθρο 44, όταν δεν πληρώθηκαν τα δεδουλευμένα στους ποδοσφαιριστές, η κυβέρνηση τα κάλυψε πριν η Ευρωπαϊκή Ενωση την υποχρεώσει να ζητήσει από τον Αρη να τα καλύψει. Οπως στους εκβιασμούς, που από τη στιγμή που το θύμα πληρώσει τα πρώτα χρήματα ο εκβιαστής θα επιστρέψει, οι ΠΑΟΚτσήδες ξέρουν ότι αυτό που έγινε για τον Αρη θα επαναληφθεί και γι' αυτούς. Μόνο που αντί να φέρουν την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση λέγοντας «δεν πληρώνουμε», επιλέγουν έναν πιο διακριτικό τρόπο.

«Αφήστε μας να βάλουμε το 1,9 εκατ. ευρώ που έχει τελεσιδικήσει στη ρύθμιση του Ορφανού, να το αποπληρώνουμε σε μηνιαίες δόσεις και όποιο ποσό στο μέλλον τελεσιδικεί να μπαίνει και αυτό στη ρύθμιση». Μια απαίτηση που δεν προβλέπεται από τον νόμο, που έχει χρόνο λήξης υπαγωγής των χρεών στη ρύθμιση, αλλά τι στο διάολο. Ειδική ρύθμιση χρεών είχε και ο Ολυμπιακός μετά τον Κοσκωτά, ειδική διαδρομή ακολούθησε ο δικηγόρος του Δημοσίου που «έχασε» τον δρόμο προς τα δικαστήρια στην ένταξη του 44 της ΑΕΚ και κάθε ΠΑΕ που σέβεται τον εαυτό της θεωρεί τα αιτήματά της «ειδικά». Υπάρχει, όμως, και ένα γενικό σκεπτικό που δύσκολα αντικρούεται.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση κάνει δεκτό το αίτημα του ΠΑΟΚ, αλλά με τις καλύτερες των προθέσεων ο Ζαγοράκης και οι συνεργάτες του αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις. Οι άνθρωποι ζήτησαν ρητά οι περιουσίες τους να μην κινδυνεύσουν από την αποπληρωμή του χρέους. Οπότε τι; Η κυβέρνηση και πάλι θα υποχρεώνεται να ρίξει τον ΠΑΟΚ, το πανό θα ξανασηκωθεί και μετά τι θα γίνει; Να μαντέψω μια νέα ρύθμιση;

Μην κοροϊδευόμαστε. Η ρύθμιση Ορφανού, όπως όλες οι προηγούμενες, αποδείχτηκε κουρελόχαρτο, διότι καμία κυβέρνηση δεν τολμάει να εφαρμόσει τους νόμους. Είναι αστείο να ασχολούμαστε με νόμους σε μια χώρα που ο μόνος νόμος είναι το δίκιο του πανό.



Οπως αν μαζέψω ποδοσφαιριστές από 32 ομάδες, περιλαμβανομένης της Αστραπής Κουτσούφλιανης και της Νίκης Ανω Λάκκου, δεν κάνω ένα Μουντιάλ, έτσι και επειδή θα μαζευτούν 3.200 αθλητές στη Λάρισα και τον Βόλο δεν σημαίνει ότι διοργανώνουμε δεύτερους Ολυμπιακούς. Διοργανώνουμε Μεσογειακούς, που σημαίνει ότι θα δώσουμε την ευκαιρία σε 3.100 αθλητές τρίτης διαλογής να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα, σε τρεις-τέσσερις εργολάβους πρώτης διαλογής να κονομήσουν από τα έργα, στα παιδιά της πιάτσας του 2004 να κάνουν ακόμα ένα μεροκάματο, όπως και σε μερικές εκατοντάδες μαγαζάτορες, που θα νομίζουν ότι κονόμησαν επειδή πούλησαν πεντακόσια μιλφέιγ, τη στιγμή που τα λεφτά έμπαιναν από τη μία τσέπη και έβγαιναν από την άλλη. Καλύτερα, όμως, από τους υπόλοιπους Ελληνες, που τα χρήματα μόνο θα βγουν. Αμα, όμως, είναι τα λεφτά να πάνε για καλό σκοπό... Και εδώ πάει η ερώτηση. Για ποιο σκοπό θα πάνε; Ας πούμε ότι πρώτος σκοπός είναι η προβολή. Ποια προβολή;

Η ΕΡΤ κάλυψε τους τελευταίους Μεσογειακούς στην Αλμερία. Με ποσοστά πίσσας και νικοτίνης που είναι τα τηλεοπτικά ποσοστά κάτω από το 2%, αλλά τους κάλυψε. Από άλλα κανάλια υπάρχει κάποιος στην οργανωτική επιτροπή των Μεσογειακών που να μπορεί να πει πού και σε ποια χώρα οι αγώνες καλύφθηκαν; Και δεν αναφέρομαι στα κανάλια της Λιβύης και του Μαρόκου, που δεν έχουν πρόβλημα να δώσουν ένα δίωρο για να καλύψουν τα γενέθλια του Χασάν και την περιτομή του εγγονού του Καντάφι, αλλά στα ιταλικά, γαλλικά και ισπανικά κανάλια. Για τα υπόλοιπα ούτε καν αναφέρομαι, διότι αν κάποιος πει ότι το BBC ή το ZDF κάλυπταν ζωντανά τους αγώνες, υπόσχομαι να εμφανιστώ με μπλουζάκι «Mesogeiakoi for ever ». Τέτοιοι, όμως, αγώνες που θα αγωνίζεται η αφρόκρεμα του νοτιοευρωπαϊκού αθλητισμού δεν χρειάζονται μια μεγαλύτερη κάλυψη; Σιγά μη χυθεί η κρέμα από την αφρόκρεμα...

Ακόμα και ο απαράμιλλος Αποστόλης Κίτσος, που κάλυψε τους Μεσογειακούς της Αλμερία για λογαριασμό της ναυαρχίδας του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Χελάκη είχε πρόβλημα να θυμηθεί ποιοι ήταν οι Ελληνες αθλητές στα «μεγάλα» αθλήματα. «Στο ποδόσφαιρο, Αποστόλη;». «Περίμενε... Ηταν η ομάδα των Ελπίδων. Οχι ακριβώς η ομάδα των Ελπίδων, αλλά η αναπληρωματικοί της ομάδας των Ελπίδων ή κάτι τέτοιο...». «Στο μπάσκετ, Αποστόλη;». «Ναι, ήτανε και στο μπάσκετ. Ναι, στο μπάσκετ ήτανε...». «Στον στίβο, Αποστόλη;». «Ααα... Στον στίβο ήτανε...». «Ο Ιακωβάκης, Αποστόλη;». «Οχι, ο Ιακωβάκης δεν ήτανε... Ούτε η Τσιαμήτα. Ούτε η Χαλκιά. Ητανε, όμως, η Δεβετζή, η Χατζή και μια άλλη καλή». Συνυπολογίζοντας το κτηνώδες μνημονικό του Αποστόλη Κίτσου, που μπορεί να θυμηθεί τα τελευταία 76 συγκροτήματα που έχουν εμφανιστεί στο Gagarin, ας μου επιτραπεί να προσδιορίσω τους Μεσογειακούς σαν τους αγώνες που αγωνίζονται η Χατζή και μια καλή η άλλη. Για να δεχτώ ότι οι Μεσογειακοί είναι οι δεύτεροι μεγαλύτεροι αγώνες μετά τους Ολυμπιακούς, πρέπει επίσης να δεχτώ ότι η σνομπαρία των Ελλήνων πρωταθλητών είναι τόσο μεγάλη, που προτιμάνε να πάνε σε ένα πρωτάθλημα της πλάκας, όπως το Παγκόσμιο του στίβου, παρά να πάνε στη γιγαντομαχία της Αλμερία. Οσο για το επιχείρημα ότι στην κολύμβηση και σε κάποια άλλα σπορ είχαν πάει πρωταθλητές, να προσθέσω ότι με την καψούρα που έχουν οι αθλητές των «άλλων σπορ» να αγωνίζονται σε μίτινγκ, όχι στους Μεσογειακούς θα πήγαιναν, αλλά και στους Παραλιακούς. Αλλά ο ελληνικός λαός δεν θα χρειαστεί να πληρώσει για τους Μεσογειακούς, η διαχείριση θα είναι άψογη. Ευτυχώς που έχουμε τους προηγούμενους Μεσογειακούς για να κοιμόμαστε ήσυχοι...

Γιατί 16 χρόνια μετά τους Μεσογειακούς της Αθήνας ποτέ δεν έγιναν απολογισμός και εκκαθάριση. Με το πλεονέκτημα της μικρότερης δημοσιογραφικής κάλυψης, οι Μεσογειακοί έχουν το αβαντάζ για μεγαλύτερες οικονομικές ταρζανιές. Αν συνυπολογισθεί ότι με την πείρα του 2004 υπάρχουν άτομα που έχουν μάθει το κόλπο πώς βουλώνονται τα στόματα και πώς «κολλάνε» τα πληκτρολόγια των δημοσιογράφων, περιμένετε να διαβάζετε πόσο ωραία προετοιμάζονται οι αγώνες και τι καλό θα κάνουν στη Θεσσαλία, αλλά όχι και χυδαίες λεπτομέρειες για το πόσο θα στοιχίσουν και τι προβλέπεται να γίνει. Ας πούμε τα δύο γήπεδα του γκολφ.

Μέσα στις δηλώσεις του Γιάννη Ιωαννίδη για τους αγώνες υπήρξε και μία για τη δημιουργία δύο γηπέδων του γκολφ, που θα χρηματοδοτηθούν από ιδιώτη. Αφού δηλώσω ότι επί της αρχής είμαι υπέρ της δημιουργίας γηπέδων γκολφ, να προσθέσω ότι είμαι κατά κάθε προσπάθειας εκμετάλλευσης μιας διοργάνωσης για προσωπικά οφέλη. Η γραφειοκρατία στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη, που ευκολότερα φτιάχνεις διυλιστήριο από γήπεδο του γκολφ, οι νόμοι πρέπει να εκσυγχρονισθούν, αλλά το να εκμεταλλευθεί ένα άτομο τους Μεσογειακούς για να φτιάξει γήπεδα, τη στιγμή που άλλοι τραβιούνται χρόνια να πάρουν την άδεια, μόνο ισονομία δεν μπορεί να θεωρηθεί. Κάτι αντίστοιχα γίνανε και στους Ολυμπιακούς και η Αθήνα απέκτησε Mall, αλλά δεν είναι ανάγκη για να γίνει Mall και στη Λάρισα να διοργανώσουμε Αγώνες.

Αντίθετα, είναι ανάγκη κάποιος, επιτέλους, να εξηγήσει τι είναι αυτή η παγκόσμια πρωτοτυπία που ονομάζεται «αξιολόγηση των ομάδων» στη ΝΕΤ. Μιλάει όποιος μεταδίδει τον αγώνα και στο κάτω μέρος της οθόνης φάσα και φάτσα εμφανίζονται κάτι ποσοστά αξιολόγησης των ομάδων που παίζουν. Την τελευταία φορά αυτός που έκανε το σπικάζ πρόσθεσε «είναι κάτι σαν το Tendex του μπάσκετ», αλλά με το φτωχό μου το μυαλό λέω εγώ: «Οι πρώτοι είμαστε που το σκεφτήκαμε να το κάνουμε στο ποδόσφαιρο ή το είχαν σκεφτεί άλλοι και μετά ξανασκέφτηκαν τι μαλακία πάνε να κάνουν;».

Από την άλλη, γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι και δη ποδοσφαιριστές που λατρεύουν αυτά τα πρωτότυπα στατιστικά στοιχεία. Για παράδειγμα, ο Νίκος Νταμπίζας, όπως στο μπάσκετ άλλοι απομνημονεύουν στατιστικά στοιχεία στα τρίποντα, απομνημονεύει τα κοψίματα των αμυντικών της ΑΕΚ. Μπορείς να ρωτήσεις τον Νταμπίζα πόσα κοψίματα είχε ο Δέλλας στο ματς με τη Λιβαδειά και πόσα ο Ζεράλντο με την Ξάνθη και όχι μόνο να απαντήσει με ακρίβεια, αλλά να τα συγκρίνει και με τις ασίστ. Το πάθος του, όμως, για τα κοψίματα αποδείχτηκε ολέθριο για την πνευματική του υγεία.