Κάτι που δεν αξίζει στον Παναθηναϊκό…

… ούτε βέβαια και σε καμία άλλη ομάδα αυτού του βεληνεκούς, που διανύει το σημείο αναφοράς της ύπαρξής της, συνέβη την Κυριακή στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Όποιος βρέθηκε στην αναμέτρηση με την Καλαμαριά και έχει λογική να κρίνει τι έζησε, μπορεί εύκολα ν΄ αντιληφθεί πως έφυγε κόσμος από το «Απόστολος Νικολαΐδης» στενοχωρημένος και «χαλασμένος» που το «τριφύλλι» νίκησε. Θα βόλευε ορισμένους το 0-0, που θα αμαύρωνε τη γιορτή που είχε στηθεί στην ιστορική έδρα των «πρασίνων». Θα τους έδινε πάτημα να εκτονώσουν την οργή τους στην πλάτη του Ιωβηλαίου της αθηναϊκής ομάδας. Και δεν αναφέρομαι μονάχα σε οπαδούς του συλλόγου, αλλά δυστυχώς αλλά και σε άτομα της ευρύτερης παναθηναϊκής οικογένειας, που αντιτίθενται στον «βαρδινογιαννισμό»!

Το να συμπληρώνει ένα σωματείο εκατό χρόνια ύπαρξης είναι ένα χαρακτηριστικό σημείο αναφοράς στην ιστορική του πορεία. Ειδικότερα όταν το σωματείο αυτό έχει την ιστορική αξία, την αίγλη των διακρίσεων και το ειδικό βάρος του Παναθηναϊκού, την ομάδα της πρωτεύουσας της Ελλάδας. «Όποιος ξεχνά το παρελθόν ή το αγνοεί, δεν έχει μέλλον»! Και προς τα εκεί οδηγούν το σύλλογο, με ακρίβεια μάλιστα μαθηματικής μορφής, όλοι αυτοί που στο πρώτο ματς του γενέθλιου έτους 2008, έβγαλαν όλο τον κομπλεξισμό από μέσα τους στη φόρα, έβαλαν τις όποιες αντιπάθειες-εμπάθειες πάνω από την… αγάπη τους για την ομάδα, την πιο άκαιρη και απρεπή στιγμή. Βρέθηκα στο πρόσφατο παρελθόν σε μία από τις sold out εορταστικές εκδηλώσεις για το Ιωβηλαίο του Άγιαξ. Ήμουν «παρών» και στην πρώτη του Παναθηναϊκού.

Δεν μπορώ να πω, ότι ένοιωσα το ίδιο πράγμα και φυσικά δεν φταίει το γεγονός πως η ολλανδική ομάδα έχει έδρα το «Amsterdam Arena» και το «τριφύλλι» τη Λεωφόρο. Μία ευτυχισμένη οικογένεια γιορτάζει τις μεγάλες στιγμές και σ΄ ένα σπίτι υπόγειο, όπου ίσα-ίσα χωρά και σ΄ ένα παλάτι. Κι όμως ορισμένοι (δεν θα πω ευτυχώς λίγοι, γιατί δεν θα έπρεπε να υφίσταται η «αντιδραστική» κατηγορία) έδωσαν για λίγες μεν στιγμές, αρκετές για να χαλάσει η εορταστική ατμόσφαιρα, την ιστορική Λεωφόρο να μοιάζει αχανής για να στεγάσει το σωματείο! Εκ των προτέρων δεν θέλω να φέρω προς θέμα συζήτησης πως θα έπρεπε να μην υπάρχει άδειο κάθισμα (όχι διακόσια-τριακόσια που υπήρχαν!) και απ΄ έξω να είναι ακόμη πενήντα χιλιάδες κόσμος.

Όσοι πήγαν, όμως, ανεξάρτητα με το πιστεύουν, θα έπρεπε να σεβαστούν την εκδήλωση στην οποία επέλεξαν οι ίδιοι να βρεθούν. Για να μην υπάρχει παρεξήγηση, η αναφορά γίνεται γι΄ αυτούς που θεώρησαν… επίκαιρο να καταφερθούν κατά συγκεκριμένων προσώπων, βάζοντας την ομάδα που διατρανώνουν πως αγαπούν σε δεύτερη μοίρα, γι΄ αυτούς που αποδοκίμασαν τη βράβευση ενός ανθρώπου που αποτελεί τη ζωντανή ιστορία του συλλόγου, βάζοντας την ομάδα που διατρανώνουν πως αγαπούν σε δεύτερη μοίρα, γι΄ αυτούς που πέταξαν στην εστία του δικού τους τερματοφύλακα αμπούλες καπνού, βάζοντας την ομάδα που διατρανώνουν πως αγαπούν σε δεύτερη μοίρα, γι΄ αυτούς που αν το παιχνίδι έληγε 0-0 θα τα έκαναν μαντάρα, βάζοντας για πολλοστή φορά, μέσα σε λίγες στιμές, την ομάδα που διατρανώνουν πως αγαπούν σε δεύτερη μοίρα.

Πρόκειται για μία μερίδα κόσμου (δεν θα πω αν είναι μειοψηφία ή πλειοψηφία, γιατί αυτό φάνηκε και από το γιουχάισμα που δέχθηκαν) που ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνει «μικραίνει» τον Παναθηναϊκό. Που κάνει τους αντιπάλους του να χαίρονται και να τονώνουν τη δική τους ψυχολογία, βλέποντας πως το αντίπαλο δέος τους είναι σε κρίση. Μία κρίση που δεν θα έχει, δυστυχώς, τελειωμό! Τουλάχιστον εύκολα… Το λάθος τους ορισμένοι ίσως το καταλάβουν όταν ο Ολυμπιακός θα έχει φθάσει τα 30 πρωταθλήματα σε 31 χρόνια!!! Μάλλον τότε θα είναι πολύ αργά… Κανένα από τα παιδιά που αμαύρωσαν τη γιορτή της περασμένης Κυριακής και μάλλον θα το ξανακάνουν δεν μπορεί να χάσει το δικαίωμα του να ασκεί κριτική. Όταν πρέπει όμως και όπως πρέπει.

Και με τρόπο εποικοδομητικό και όχι με αντίστοιχο που να προσβάλει το σύλλογο. Ευθύνες για τη ρήξη των σχέσεων διοίκησης-μερίδας οπαδών μοιράζονται σε αμφότερες τις πλευρές, αφού… «μονός καυγάς» δεν γίνεται ποτέ. Προτεραιότητα όσων αγαπούν τον Παναθηναϊκό, δεν είναι κανένα πρωτάθλημα, καμία πορεία στην Ευρώπη, καμία διάκριση. Είναι να τελειώσει αυτό το κακόγουστο σκηνικό! Αλλιώς τα θεμέλια ύπαρξης του «τριφυλλιού» βρίσκονται σε μέγιστο ιστορικό κίνδυνο. Ποιος, άλλωστε, εκκολαπτόμενος φίλαθλός του θα μπει στην αρρωστημένη αυτή διαδικασία;