Δούρος: «Έκανα λάθος στην Λεωφόρο»

Το λάθος του στην περιβόητη φάση Κυργιάκου και Τζιοβάνι, του περσινού ντέρμπι, ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, παραδέχεται ο Γιώργος Δούρος. Ο Κορίνθιος διαιτητής, σε συνέντευξη του στην SportDay, τονίζει: «Ξέρεις τι είναι να παλεύεις 27 χρόνια, να προσπαθείς και μια φάση, σ' ένα παιχνίδι να σε ακολουθεί μια ολόκληρη ζωή;»…


Από τα 16 του χρόνια είναι διαιτητής. Το ποδόσφαιρο το λατρεύει, αλλά από τέχνη, αφήστε το καλύτερα. τα όνειρά του να ζήσει μέσα στο ποδόσφαιρο δεν τα άφησε να σβήσουν. Ο Γιώργος Δούρος έμεινε «κολλημένος με την μπάλα» όπως δηλώνει ο ίδιος και επί 27 χρόνια παίζει τον ρόλο του «άρχοντα των ποδοσφαιρικών αγώνων», ορισμό με τον οποίο διαφωνεί.

Στο περσινό ντέρμπι «αιωνίων» στη Λεωφόρο θεωρήθηκε ρυθμιστής του τελικού αποτελέσματος. Η φάση στην περιοχή του Νικοπολίδη με τον «εναγκαλισμό» του Κυργιάκου με τον Ζιοβάνι του ξέφυγε, άλλωστε το παραδέχεται και ο ίδιος «Λάθη κάνουν όλοι. ουδείς αλάνθαστος». Αν και πιστεύει ότι τα λάθη είναι μέσα στο παιχνίδι «από τα λάθη γράφεται η ιστορία», αυτό το ματς τον έχει στοιχειώσει «Ξέρεις τι είναι να παλεύεις 27 χρόνια, να προσπαθείς και μια φάση, σ' ένα παιχνίδι να σε ακολουθεί μια ολόκληρη ζωή;», λέει εμφανώς στενοχωρημένος. Τι πήγε στραβά όμως σε εκείνο το παιχνίδι (πάντα έτσι ονομάζει ακόμα και το πιο σπουδαίο ντέρμπι).

«Το μέτρησα το ματς λάθος από την αρχή. Δεν απομονώθηκα. Πήγαινα κανονικά κάθε μέρα στη δουλειά (διατηρεί στεγνοκαθαριστήριο στο Λουτράκι). Όπως ήταν φυσιολογικό οι πελάτες που έρχονταν στο μαγαζί έλεγαν ό,τι τους κατέβαινε σχετικά με το ντέρμπι της Κυριακής. Αυτό με φόρτωνε. Φίλοι μου, με είχαν συμβουλεύσει να εξαφανιστώ μέχρι την ημέρα του αγώνα για να ηρεμήσω να μελετήσω το ματς, απομονωμένος από τα σχόλια του καθενός. Δεν το έκανα κι όπως αποδείχτηκε έκανα λάθος».

Ο παράγοντας ψυχολογία είναι για τον Γιώργο Δούρο το Νο1 συστατικό της επιτυχίας για κάθε διαιτητή. «Αν δεν πας ψυχολογικά προετοιμασμένος, έχει χάσει το παιχνίδι από τα χέρια σου. Θυμάμαι σε τελικούς Κυπέλλου που ήμουν διαιτητής, βραδινά ματς, πήγαινα το πρωί στη δουλειά και ακολούθως, πάντα με το χαμόγελο στο στόμα πήγαινα στο γήπεδο. Έβλεπα τους τους βοηθούς μου αγχωμένους και τους έλεγα ''Γιατί είστε έτσι ρε παιδιά; Το γήπεδο είναι γεμάτο, παίζουμε σε τελικό. Πρέπει να το διασκεδάσουμε. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι. Όσο πιο δύσκολο, τόσο μεγαλύτερη η ικανοποίηση να παίζεις σε αυτό''. Με αυτήν τη νοοτροπία πήγα και στο ματς της Λεωφόρου Αλεξάνδρας πέρσι. Κάποιοι μου έλεγαν ότι σε αυτό το ματς οι δύο ομάδες δεν θα έπαιζαν ποδόσφαιρο. Θα πήγαιναν για μάχη. Δεν τους άκουσα. Πήγα με τη λογική να αφήσω τους παίκτες να χαρούν το ματς. Αν σφύριζα κάθε παράβαση, θα σταματούσα την μπάλα κάθε 3 δευτερόλεπτα. Αυτό το σιχαίνομαι. Τελικά έκανα λάθος. Έτσι αποδείχτηκε».

Πάμε και στο προκείμενο, στη φάση - στοιχειό για τον Κορίνθιο διαιτητή. «Τη φάση δεν την είδα από την αρχή. Είδα την αντίδραση του Ζιοβάνι και κατάλαβα ότι κάτι του είχε κάνει ο Κυργιάκος. Δεν ήξερα όμως τι. Δεν είναι βλάκας ο Ζιοβάνι, ούτε οποιοσδήποτε Ζιοβάνι να ρίξει αγκωνιά σε αντίπαλο χωρίς λόγο. Κοίταξα τους βοηθούς μου, απόκριση καμία. Δεν είχαν δει καλά τη φάση. Βγάζω την κόκκινη κάρτα από το τσεπάκι και πηγαίνω προς το μέρος του Ζιοβάνι. Έπρεπε να τον τιμωρήσω (σ.σ Όπως θυμάστε ο Δούρος πήγαινε προς τον Βραζιλιάνο με όχι μεγάλη ταχύτητα, περίμενε ίσως κάποια διευκρίνιση για τη φάση). Λίγο πριν αποβάλω τον Ζιοβάνι ακούω τον τάδε ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού (δεν ήθελε να τον εκθέσει γι' αυτό και δεν αναφέρουμε το όνομα) να λέει ''Τι βλακεία έκανε ο Ζιοβάνι''. Αυτή η ατάκα με παρέσυρε ακόμα περισσότερο. Μετά διαπίστωσα το λάθος, όταν είδα το ματς στην τηλεόραση. Ξέρεις, καμιά φορά είναι καλύτερο να χάσεις τελείως μια φάση, παρά να δεις τη μισή. Το ψέμα είναι λιγότερο κακό από τη μισή αλήθεια. Αυτήν είδα στο ντέρμπι».


Κολλημένος με την μπάλα

Από μικρό παιδί λατρεύει το ποδόσφαιρο. Απαντώντας σε ερώτηση για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες γελάει. Χαρακτηρίζει τον εαυτό του κλασικό 6άρι, μαχητή με δυνατά πνευμόνια και καμία επαφή με το γκολ. «Είμαι άτεχνος», ομολογεί «Όλοι εμείς οι αμυντικοί (χαμογελάει) πιστεύουμε στο δόγμα ''αν περάσει η μπάλα δεν περνά ο παίκτης''. Είναι ειλικρινής. Εκστασιάζεται να βλέπει καλό ποδόσφαιρο κι αυτό εύχεται και για το ντέρμπι. «Κάθε φορά λέω στους παίκτες να χαρούν το ματς και τους εύχομαι να μην τραυματιστούν. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι», επαναλαμβάνει. Κάνει ζωή αθλητή με μία εξαίρεση. «Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να μην καπνίζω. Ακόμα και στο ημίχρονο ανάβω τσιγάρο». Η αδυναμία του να παίξει καλή μπάλα τον έστρεψε στη διαιτησία. «Άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, έστω κι ερασιτεχνικά, είναι απαραίτητοι, αντίθετα οι άσχετοι είναι επικίνδυνοι». Μπαίνει με την ίδια ψυχολογία σε όλα τα ματς. Είτε γίνονται στο μεγαλύτερο γήπεδο της Ευρώπης, είτε στα ξερά του τοπικού πρωταθλήματος. Πάντα έχει στο μυαλό του τη χαρά του παιχνιδιού. Άλλωστε στους ήρωες των ξερών γηπέδων οφείλει και την εξέλιξή του. «Σε μια διαδρομή έχεις αρχή και τέλος. Για όλους η αρχή είναι τα τοπικά. Αν δεν σε αγκαλιάσει το ποδόσφαιρο και οι άνθρωποί του στις χαμηλότερες κατηγορίες, πώς θα συνεχίσεις. Θα γίνει η διαδρομή σου σύντομη». Αγαπημένο του διατητικό στυλ το Ισπανικό. Αιτία το μεσογειακό αίμα που τρέχει στο αίμα τους αλλά και η γενικότερη νοοτροπία των Ιβήρων για το ποδόσφαιρο. Άνθρωπος φύσει αισιόδοξος βλέπει το ποτήρι πάντα μισογεμάτο και περιμένει το ελληνικό ποδόσφαιρο να εκμεταλλευτεί τη δυναμική που έδωσε ο θρίαμβος της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στην Πορτογαλία αλλά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Δεν είναι από αυτούς που κατακρίνουν το θέαμα στα ελληνικά γήπεδα. «Ας περιμένουμε να κρίνουμε στο τέλος». Το ντέρμπι πάντως θα το δει και όπως πιστεύει θα δούμε καλή μπάλα. Ή πιο σωστά (θέλει) «Να δούμε καλή μπάλα». Νιώθει σκλαβωμένος από τη συμπεριφορά Βαζέχα - Καραταΐδη στον τελικό Κυπέλλου του 1999. «Ήθελαν να ευχαριστηθούν το ματς» και δεν ξεχνά τον «αδικημένο», όπως είπε Κασάπη. «Την ώρα που ο Ντέμης μου έδειχνε ότι έβαλε το γκολ με το χέρι (τελικός ΑΕΚ - Ιωνικός) ο Μιχάλης (Κασάπης) ήταν αυτός που έστρεψε την προσοχή μου στον Νικολαΐδη».

Ο πόνος και το αντίο

Από τις αρχές του 2005 το γόνατό του τον ταλαιπωρεί. Ακόμα και στο τελευταίο Test Cooper που που έκανε αναγκάστηκε να κάνει ένεση για να αντέξει. Ο Ψυχομάνης έδωσε βαρύτητα στο γεγονός. «Ο Δούρος κάνει το τελευταίο του τεστ», φώναξε στους άλλους. Σε ένα ματς Κυπέλλου Αιγάλεω - Ξάνθη είναι τέταρτος διαιτητής. Τραυματίζεται ο Βασσάρας στο 5' και αναγκάζεται να πάρει τη θέση του. Το πόδι του «τούμπανο». Μπαίνει στο γήπεδο. «Όταν είμαι στο γήπεδο δεν καταλαβαίνω τίποτα. Τα δίνω όλα. Μετά είναι το θέμα. Δεν μπορούσα ούτε να περπατήσω». Ο τραυματισμός του ακόμα τον ταλαιπωρεί. Υποφέρει από πρόβλημα στο μηνίσκο. Αυτός είναι και ο λόγος που δήλωσε κώλυμα για το ντέρμπι και είναι πικραμένος που μερικοί του χρέωσαν δειλία ή οτιδήποτε άλλο άσχετο με την αλήθεια. «Δεν είναι ανευθυνότητα να μπω τραυματίας στο ντέρμπι ξέροντας ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να αναγκαστώ να αποχωρήσω;», ρωτάει. Το νυστέρι το φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι αλλά δεν το αποφεύγει. Αυτό που σκέφτεται είναι η δουλειά του. «Δεν ζω από τη διαιτησία αλλά από το μαγαζί μου. Δεν μπορώ να πω πως δεν θα δουλεύω για 3 μήνες, θα καταστραφώ». Διανύει την τελευταία του χρονιά, θέλει να σφυρίξει ακόμα ένα ματς «για την αποχώρηση» αλλά φοβάται ότι το γόνατό του δεν θα τον αφήσει. «Μέσα στο μυαλό μου έχει έρθει το τέλος. Άλλωστε το ματς Καλαμαριά - Καλλιθέα το ευχαριστήθηκα όσο δεν φαντάζεστε. Πάθος, δύναμη, ανατροπή και πολιτισμός. Αυτή είναι η μαγεία της μπάλας...»

Συνέντευξη στον Βάιο Τσούτσικα