Ο ρόλος της «αυτόχειρος» ταιριάζει στην Εθνική;

Με τις αδιαμφισβήτητες δυνατότητες που έχει επιδείξει, η Εθνική επιχειρεί, λόγω κακού προγραμματισμού, να παίξει τον ρόλο της τραγικής «αυτόχειρος» ή τουλάχιστον να κάνει εξαιρετικά δύσκολη την όλη πορεία της και ιδιαίτερα στα νοκ άουτ παιχνίδια που οδηγούν μέχρι τον τελικό!

Τα περί κακού προγραμματισμού και τις οδυνηρές συνέπειες που μπορεί να έχει στην απόδοση της ομάδας η έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού, τουλάχιστον στα πρώτα ματς του Ολυμπιακού Τουρνουά, τα είχα επισημάνει στο σημείωμα της περασμένης εβδομάδας, όταν το επιτελείο της Εθνικής διαφήμιζε τις ασκήσεις... αφύπνισης στις οποίες υπέβαλλε τους διεθνείς στο ξενοδοχείο «Κάραβελ» της Αθήνας. Ασκήσεις αφύπνισης (σε ώρες Πεκίνου...), που γίνονταν τις ίδιες μέρες που οι βασικοί αντίπαλοι της Εθνικής μας έπαιζαν το ένα δύσκολο ματς μετά το άλλο, κατά κανόνα επί κινεζικού εδάφους.
Εκείνο που πρέπει να αναλυθεί σήμερα είναι η κρισιμότητα του εναρκτήριου αγώνα με την Ισπανία σε σχέση με τη μετέπειτα πορεία της Εθνικής μας στη διοργάνωση. Μια κρισιμότητα που νομίζω ότι δεν έχει αναλυθεί όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να μην έχει γίνει αρκούντως κατανοητή.

Εχουμε και λέμε... Αν υποθέσουμε ότι η ομάδα των ΗΠΑ είναι πράγματι όσο ισχυρή δείχνουν η στελέχωσή της και τα αποτελέσματά της στα ματς προετοιμασίας, τότε η αυριανή αναμέτρηση Ελλάδα - Ισπανία θα κρίνει τη δεύτερη θέση του ομίλου και θα δώσει πλεονέκτημα στην ομάδα που θα την κατακτήσει για να φτάσει μέχρι τον τελικό. Αντίθετα, η ομάδα που θα ηττηθεί, είτε τερματίσει 3η είτε 4η, θα έχει εξαιρετικές δυσκολίες ή και ανυπέρβλητα εμπόδια για να πετύχει τον παραπάνω στόχο.

Ιδού, όμως, το γιατί: η δεύτερη του ομίλου (με πρώτη πάντα, σύμφωνα με τα λογικά προγνωστικά, την ομάδα των ΗΠΑ) θα παίξει το πρώτο νοκ άουτ ματς διεκδικώντας είσοδο στην τετράδα με την ομάδα που θα κατακτήσει την 3η θέση στον άλλο όμιλο, δηλαδή την πιο ανίσχυρη εκ των Αργεντινής, Λιθουανίας, Ρωσίας, χωρίς να αποκλείεται κάποια ευχάριστη έκπληξη τύπου Κροατίας ή Αυστραλίας, μια και στον όμιλο αυτό λόγω της απουσίας μιας ομάδας-φοβήτρου τα πράγματα παρουσιάζονται ρευστά.

Με άλλα λόγια, αν η Ελλάδα τερματίσει 2η, θα είναι (όπως και η Ισπανία) το λογικό φαβορί του πρώτου νοκ άουτ αγώνα, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλός της. Εφόσον κερδίσει, θα αναμετρηθεί στον ημιτελικό με την 1η του ίδιου ομίλου. Δηλαδή θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει την πρόκρισή της στον τελικό χωρίς να αντιμετωπίσει στα δύο νοκ άουτ ματς ούτε τις ΗΠΑ ούτε την Ισπανία, που θεωρούνται αυτή τη στιγμή οι ισχυρότεροι αντίπαλοι που μπορεί να συναντήσει σε αυτή τη διοργάνωση. Αντιλαμβάνεται κανείς από την παραπάνω ανάλυση πόσα πλεονεκτήματα δίνει η κατάκτηση της 2ης θέσης στον όμιλό μας. Ετσι δεν είναι;

Αντίθετα, αν η Εθνική μας ηττηθεί αύριο, λογικά θα τερματίσει 3η ή έστω 4η στον όμιλο και για να φτάσει στον τελικό θα πρέπει να ξεπεράσει τα εξής εμπόδια:

• Ως 3η στον προημιτελικό, τη δεύτερη του άλλου ομίλου και στον ημιτελικό την πρώτη του δικού της ομίλου, που, σύμφωνα με τα λογικά προγνωστικά, δεν θα είναι άλλη από τις ΗΠΑ των μεγάλων αστέρων!

• Ως 4η στον προημιτελικό, την πρώτη του άλλου ομίλου και στον ημιτελικό τη 2η του δικού της ομίλου, που, εκτός απροόπτου, θα είναι η πανίσχυρη Ισπανία.

Οι διαφορές, λοιπόν, είναι τεράστιες, αλλά δυστυχώς η Εθνική μας δεν έχει κάνει από πλευράς προετοιμασίας το καλύτερο ώστε να διεκδικήσει με τις ισχυρότερες πιθανότητες αυτό στο οποίο στοχεύει ή έστω αυτό που μπορεί να της αναλογεί. Βεβαίως, υπάρχει το προηγούμενο του 2006, όταν η ελληνική ομάδα για να φτάσει στον τελικό του Μουντομπάσκετ πέτυχε την ιστορική νίκη επί των Αμερικανών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο δυσκολότερος δρόμος είναι και ο καλύτερος. Ούτε ότι κάθε φορά που θα βρίσκουμε απέναντί μας τους Αμερικανούς θα τους νικάμε, λες και τους κάναμε πελάτες...
Ακόμα και τους Ισπανούς, που μοιάζουν να βρίσκονται σε θηριώδη κατάσταση, ας μην ξεχνάμε ότι δεν τους νικήσαμε σε κανένα από τα τρία τελευταία μεταξύ μας παιχνίδια, με συνέπεια να έχει δημιουργηθεί μια μικρή αλλά καθόλου ευκαταφρόνητη παράδοση εις βάρος μας...

Ποιες είναι, όμως, οι πραγματικές δυνατότητες της Ισπανίας, την οποία αντιμετωπίζουμε σε αυτό το τόσο σημαντικό εναρκτήριο ματς αύριο στο Πεκίνο; Σύμφωνα με τη στελέχωσή της και τις επιδόσεις της στα ματς προετοιμασίας, η φετινή Ισπανία είναι το φόβητρο Νο 2 των Ολυμπιακών Αγώνων. Δηλαδή μια πληρέστατη ομάδα σε όλους τους τομείς, η οποία σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια προσέθεσε στο ρεπερτόριό της αμυντική πίεση με παγίδες σε όλο το τερέν και μεγαλύτερη ταχύτητα στην ανάπτυξη των επιθέσεών της.

Ο πολυδιαφημισμένος αλλά και πολυτάλαντος Πάου Γκασόλ, σέντερ 2,14 μ. με φοβερό ένστικτο και εξαιρετική τεχνική, είναι η μεγάλη της κολόνα, το πιο ισχυρό στήριγμά της και ο παίκτης που συνήθως κάνει τη διαφορά, ιδίως απέναντι σε ομάδες που δεν διαθέτουν κάτι... σχετικά κοντινό.

Στην περιφέρεια κυριαρχεί η μορφή του Καλντερόν, ενός πλέι μέικερ που τα κάνει όλα και ο οποίος σημείωσε απίστευτη πρόοδο από τότε που μετακόμισε στο NBA. Δίπλα του ή πιο πίσω από αυτόν, ο Ναβάρο, ο Φερνάντεθ, ο Ροντρίγκεθ, ο Λόπεθ και ο Ρούμπιο συγκροτούν μια γραμμή κοντών αριθμητικά μεγαλύτερη και εκτελεστικά ικανότερη από τη δική μας.
Το σημαντικότερο απ' όλα, όμως, είναι ότι η Ισπανία ύστερα από τόσα φιλικά εναντίον ισχυρών αντιπάλων δείχνει –αντίθετα από την Εθνική μας– να βρίσκεται σε πλήρη αγωνιστικό ρυθμό, γεγονός που θεωρητικά συνηγορεί υπέρ μιας μάλλον άνετης επικράτησης στο αυριανό ματς. Εκτός αν οι δικοί μας, με την τρομερή θέληση, το ομαδικό πνεύμα και την ομοιογένεια που τους διακρίνει, ανατρέψουν τους νόμους της καλής προετοιμασίας και της αγωνιστικής ετοιμότητας απέναντι σε μια ομάδα που σίγουρα δεν υστερεί ούτε σε ταλέντο ούτε σε βάθος επιλογών.

Κομβικά σημεία του αγώνα αναμένεται να αποδειχθούν ο τρόπος που θα αμυνθεί η Εθνική μας απέναντι στους Γκασόλ, Καλντερόν, Ναβάρο, η βοήθεια που θα προσφέρει στις επιθέσεις «5 εναντίον 5» ο Σχορτσανίτης, ώστε η ομάδα να ελέγχει τον ρυθμό στις καθοριστικές στιγμές του αγώνα, και κυρίως ο συνδυασμός ταχύτητας και συγκέντρωσης, που θεωρείται πολύ σημαντικός για τον τρόπο που παίζουν και οι δύο ομάδες.

Θα το επαναλάβω: λογικό φαβορί είναι η Ισπανία, αλλά αν –παρά τα εμπόδια– η Εθνική μας τα καταφέρει, αυτό θα σημαίνει ότι οι δυνατότητές της ξεπερνούν αυτές που είχαμε διαπιστώσει μέχρι σήμερα και από εκεί και πέρα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, ούτε καν την τρομερή ομάδα που κατεβάζουν οι Αμερικανοί. Οχι γιατί αυτή η τελευταία δεν μπορεί να είναι καλύτερη, αλλά γιατί μετά το κατόρθωμα του 2006 τουλάχιστον κατακτήσαμε το δικαίωμα να μη φοβόμαστε στο άκουσμά της.

Και όποιος έχει ταλέντο και δεν φοβάται είναι πάντα ικανός για θαύματα!