Aπουσία στον βιασμό

Ας πούμε ότι στην Ελλάδα εμφανίζεται ο Αλ Σιχτίρ. Ο αντιπαθής και εκκεντρικός Αραβας πολυεκατομμυριούχος, ο οποίος, για να κάνει την πλάκα του, αγοράζει τον Ολυμπιακό και τους Νέους Επιβάτες και έπειτα από ένα μήνα σκαντζάρει τις ομάδες. Ονομάζει τους Νέους Επιβάτες «Ολυμπιακούς Νέους Επιβάτες» και τον Ολυμπιακό «Καλοτάξιδο» και τους σκαντζάρει κατηγορίες. Γιατί; Γιατί έτσι τον βολεύει, έτσι γουστάρει, έτσι τη βρίσκει. Δεν παίζει κανένα ρόλο. Ας πούμε όμως ότι γίνεται. Τι θα γίνει μετά; Αφού οι οπαδοί του Ολυμπιακού τελετουργικά κάψουν το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, 300 βουλευτές θα στριμώχνονται να κάνουν επερωτήσεις, πώς η κυβέρνηση επιτρέπει τέτοιο ανοσιούργημα. Τελειώνοντας, θέλω να προσθέσω ότι ο Αλ Σιχτίρ δεν θα τολμούσε να φέρει σεκιουριτάδες στο Καραϊσκάκη για να κρατήσουν έξω τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Τώρα, γιατί όλα τα ανωτέρω μπορούν να συμβαίνουν στον Ηλυσιακό, με τη μόνη διαφορά ότι τον ρόλο του Αλ Σιχτίρ τον παίζει ο Θωμάς Μητρόπουλος, ο λόγος είναι απλός. Ο Ηλυσιακός δεν έχει τη δύναμη του Ολυμπιακού. Δημοκρατία όμως είναι το σύστημα στο οποίο οι κρατικοί μηχανισμοί εξασφαλίζουν το δίκιο του αδυνάτου. Ωστόσο μέχρι στιγμής, στον βιασμό του Ηλυσιακού, κράτος και δικαιοσύνη απουσιάζουν.

Στην υπόθεση του Ηλυσιακού έχουμε μια περίπτωση στην οποία λιγότερο ενδιαφέρει η νομιμότητα και περισσότερο η δικαιοσύνη. Αλλά ακόμη και αν η σκάντζα στις κατηγορίες ανάμεσα στο Αιγάλεω και τον Ηλυσιακό είναι νόμιμες, αποκλείεται σε κάτι να μην υπάρχει, αν όχι παρανομία, έστω παρατυπία. Κάποιο χαρτόσημο δεν θα έχει σφραγιστεί κανονικά στην πώληση του Ηλυσιακού από τον Χριστοβασίλη στον Θωμά. Κάποια υπογραφή θα είναι δυσανάγνωστη. Κάποια οικονομική εκκρεμότητα προς τρίτους ή προς το δημόσιο θα υπάρχει, που να μπορεί να ματαιώσει τη μεταβίβαση. Κάτι, τέλος πάντων, που να πείσει τον κόσμο ότι ο νόμος δεν υπάρχει για να εξυπηρετεί τους ισχυρούς. Δεν υπάρχει μόνο για να απαλλάσσει με βουλεύματα τους αρχιτέκτονες των Παραγκών και να δικαιολογεί εκατομμύρια ευρώ ως «κέρδη από το χρηματιστήριο». Οτι ο νόμος υπάρχει για να αποδίδεται δικαιοσύνη.

Η ιστορία όμως με τον Ηλυσιακό δείχνει και ένα άλλο πρόβλημα στο σημερινό ποδόσφαιρο. Το πόσο «μαγαζί» είναι μια ομάδα στην εποχή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Οπου ανακύπτουν δύο θέματα, με πρώτο της οπαδικής εξάρτησης. Γιατί όσο παράλογο είναι να σκοτώνεται κάποιος για τον Σκλαβενίτη και τον Βερόπουλο τόσο είναι και όταν το κάνει για μια επαγγελματική ομάδα, που ο ιδιοκτήτης της μπορεί ακόμη και να της αλλάξει έδρα. Το ίδιο παράλογο είναι να επενδύονται δημοτικά χρήματα σε μια ομάδα ή το γήπεδό της, αφού ο Δήμος, όπως στην περίπτωση των Ηλυσίων, μοιάζει αδύναμος να αντιδράσει.

Πριν από 10 χρόνια ο Θωμάς ανέβαζε και κατέβαζε ομάδες με τη διαιτησία. Τώρα το ίδιο θέλει να κάνει με τα λεφτά του. Αν η αλαζονεία του, που τότε οδήγησε στην κατεδάφιση της Παράγκας, σήμερα οδηγήσει στην κατάργηση της γελοιότητας, ομάδες να πέφτουν και να επιστρέφουν με άλλο όνομα, χαλάλι του.


Χθες μπόρεσα για πρώτη φορά να εκτιμήσω το μέγεθος του Ντέμη Νικολαΐδη. Από την Κυριακή το βράδυ που τον είδα στην τηλεόραση, ήθελα να μάθω ποιος ήταν ο ευτραφής μεσήλικας με το μούσι που καθόταν δίπλα στον Ντέμη, στα σκαλοπάτια του ΟΑΚΑ. Τη Δευτέρα το μεσημέρι, στην εκπομπή με τον «Κάρπετ», ο «Κυφό» μού έλυσε την απορία: «Ο Κώστας Σταυρόπουλος, γενικός διευθυντής της ΠΑΕ». Η περιέργειά μου είχε ικανοποιηθεί, αλλά ο προβληματισμός μου μόλις είχε αρχίσει. Ο μόνος λόγος που εγώ και, υποθέτω, κάποιοι χιλιάδες άλλοι είχαμε ασχοληθεί με τον κύριο με το μούσι, ήταν ότι καθόταν δίπλα στον Ντέμη. Με τον μόνο που μπορεί να συγκριθεί ο Ντέμης είναι με τον Χριστό.

Θα ασχολείτο κανένας με τη Μαρία τη Μαγδαληνή, αν αυτή δεν είχε μιλήσει με τον Χριστό; Θα ασχολείτο όσο ασχολείται σήμερα με την Τζένη την Ασσύρια, τη Νατάσα τη Χαλδαία και δεν ξέρω ποιες άλλες βγάζανε μεροκάματο στην Ιουδαία το 1 π.Χ.; Θα ασχολείτο κανένας με τον λεπρό, τον παράλυτο, τον δαιμονισμένο ή δεν ξέρω τι άλλο που κυκλοφορούσε στους δρόμους της Καπερναούμ ή της Ναζαρέτ έπειτα από δύο χιλιάδες χρόνια; Και στους Παραολυμπιακούς να είχαν πάρει μετάλλιο, πάλι θα τους είχαμε ξεχάσει. Θα θυμόταν κανένας τον λεγεωνάριο με το ξίδι, τον καλό Σαμαρείτη (ή και τον κακό) ή τον Βαραββά; Αντε, η «Ελευθεροτυπία» τον Βαραββά και μόνο, αν ήταν στην ομάδα Γιωτόπουλου. Το επίτευγμα του Ντέμη είναι να κάθεσαι δίπλα του και να σε κάνει φίρμα. Πώς βλέπεις τον Μυστικό Δείπνο σε πίνακα και ρωτάς «Ποιος είναι που σκύβει δίπλα στον Κύριο;» και τον άλλο δεν τον παίρνει να σου πει «ένας Βαγγέλης», αλλά λέει «ο Σίμων», έτσι και με τον Ντέμη, το να κάτσεις δίπλα του είναι αυτόματη διασημότητα.

Μιλώντας για διασημότητες, να προσθέσω ότι καλωσορίζω το Web TV του φωτεινού ηγέτη του ΔΟΧ Γιώργου Χελάκη. Το οποίο δίνει τη δυνατότητα προβολής σε πρόσωπα που ο κόσμος δίψαγε να γνωρίσει. Χθες στο ΔΟΧ Web TV έκανε την παρθενική του εμφάνιση ο Διονύσης Ελευθεράτος, υποτίθεται για να μιλήσει για την απόδοση της ΑΕΚ στο ματς με τον Ηρακλή. Φυσικά, υποτίθεται… Γιατί οι ψαγμένοι που έπαιξαν το βίντεο του Διονύση ανάποδα κατάλαβαν ότι περιέχει μηνύματα για την ανατροπή του πολιτεύματος. Πώς στο παρελθόν υπήρχαν οι δίσκοι των Beatles και των Black Sabbath, που όλοι τούς παίζαμε ανάποδα για να ακούσουμε τα σατανιστικά μηνύματα, έτσι και το βίντεο του Ελευθεράτου, αν το παίξεις ανάποδα, έχει μηνύματα για την επικράτηση του κομμουνισμού, τα μυστικά της NASA και την παρασκευή του αυθεντικού τιραμισού.

Υπάρχουν όμως μηνύματα από την παραίτηση του Πέτρου Κόκκαλη; Το μόνο μήνυμα που έρχεται από τους φίλους του Πέτρου είναι ότι όσο καλά μπορεί να σου τη σπάει ο πατέρας σου στην ΠΑΕ τόσο επιτυχημένα μπορεί να σου τη σπάει και όταν βρίσκεσαι στον Ερασιτέχνη. Επειδή λοιπόν η παροιμία «Το μ…νί και το μπουκάλι μ' έφεραν σ' αυτό το χάλι» είναι από τις σοφότερες και η παραλλαγή «Ο μπαμπάς και το κουτάλι…» είναι το ίδιο καλή, προτού αρπάξει το μπουκάλι και το πλακώσει για να ξεχαστεί, ο Πέτρος προτίμησε το «Μακριά και αγαπημένοι».

Πριν από μερικά χρόνια είχα διαβάσει κάτι για τον βουδισμό. Οτι αυτή η ιστορία με την κάρμα –που τη μαζεύεις και σε κάθε μετεμψύχωση, αν έχεις μπόλικη ανεβαίνεις, αλλά αν έκανες παπαριές πέφτεις– μοιάζει με το «Φιδάκι». Το παλιό επιτραπέζιο παιχνίδι που όταν έφερνες ζαριά που να καταλήγει το πιόνι σε σκάλα ανέβαινες και αν έπεφτες στο στόμα του φιδιού σε κατάπινε και πήγαινες στην ουρά. Η κάρμα λοιπόν είναι σαν τη διαιτησία. Μαζεύεις αρκετά παράπονα στην αρχή; Εχεις δικαίωμα να μουρμουράς και να ζητάς να ισοφαριστούν προς το τέλος. Παίρνεις σφυρίγματα στην αρχή; Δεν πρέπει να μουρμουράς αν φας και πέντε πιστολιές στο τέλος. Η μουρμούρα λοιπόν στην αρχή έχει γίνει τόσο παραδοσιακή, που έχει περάσει και στον κόσμο.

Αν ακούτε ραδιόφωνο, παρατηρείστε τι αγώνας γίνεται από τους οπαδούς των τριών μεγάλων για να αποδείξουν ότι η ομάδα τους είναι η αδικημένη την τρίτη αγωνιστική. «Γελάει ο κόσμος με το γκολ του Μπλάνκο που ακυρώθηκε». «Ναι, μόνο ο Σεϊραδάρης σάς βολεύει». «Δύο ματς στο Καραϊσκάκη και δύο πέναλτι εναντίον». Η τεχνική έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, που οι πιο «προχώ» αναγνωρίζουν στα γρήγορα μια φάση που ευνοήθηκε η ομάδα τους και μετά σε ρυθμό αργό και πένθιμο απαριθμούν τα εγκλήματα εναντίον της.

Υπήρξε λοιπόν πιστολιά στην τελευταία αγωνιστική; Η γνώμη μου είναι «μόνο μία». Οχι φυσικά το πέναλτι εναντίον του Ολυμπιακού που ήταν της φιγούρας ούτε τα δύο οφσάιντ στον Μπλάνκο ούτε και το οφσάιντ εναντίον του Παναθηναϊκού, αλλά το πέναλτι που δεν σφυρίζεται κατά της Τρίπολης με τον Θρασύβουλο. Την ακούς την πιστολιά που πέφτει, ακούς το θύμα να φωνάζει, και το μόνο που λείπει είναι το κίνητρο.


Στις μεταδόσεις των ματς με μάγεψε το «υφίσταται επίθεση». Εχει η φράση εκείνο το λόγιο και αρχαιοπρεπές που σε κάνει να νιώθεις χαρούμενος που μιλάς τα ελληνικά. Ακούγεται βέβαια λιγότερο λόγιο από το «του υφήρπασε την νίκη» αλλά και λιγότερο σαφές από το «τον φυστίκωσε επιθετικά».