Ξέρουν μόνο να «λένε»

«Νιώθουμε πολλές φορές σαν να είμαστε μόνοι μας. Ολοι οι επώνυμοι εμφανίζονται μόνο στις προκρίσεις και στα μεγάλα γεγονότα λόγω λεζάντας». «Είναι η άποψη που υπάρχει τόσο στην ομάδα όσο και στη διοίκηση». Αυτά έγραφε χθες το πάντα αξιόπιστο σε θέματα ΕΠΟ και Εθνικής ρεπορτάζ του Δημήτρη Ευαγγελάτου. Επειδή λοιπόν το «λέγανε» χωρίς ονοματάκι σημαίνει είτε το «όλοι λέγανε» είτε το «αυτός που was farting wool να πει το όνομά του έλεγε», να πω και εγώ τι λέγανε χθες στο γραφείο για την Εθνική. Πρώτον, στο γραφείο «λέγανε» ότι μια χαρά το έχει μάθει το κόλπο από τα «ερασιτεχνικά» αθλήματα. Οπου «κρα» κάνουνε να δούνε επίσημο σε υποδοχή στο αεροδρόμιο για να μπορούνε, όταν ζητήσουν λεφτά από το κράτος, να λένε: «Πού είναι τώρα αυτοί που ερχόντουσαν στο αεροδρόμιο να βγάλουνε φωτογραφίες μαζί μας και να κάνουν λεζάντα από τις επιτυχίες μας;». Πολύ καλά «λέγανε στο γραφείο» ότι έκαναν οι επίσημοι και δεν πήγαν στο ματς της Εθνικής, αφού κανείς τώρα δεν μπορεί να τους πει ότι πάνε για τη λεζάντα.

Επίσης, «στο γραφείο λέγανε» ότι από τη στιγμή που η προσέλευση στα ματς της Εθνικής Ελλάδας δεν έχει γίνει κάτι σαν την Εφορία και τον Στρατό και το ποδόσφαιρο ανήκει στον χώρο του θεάματος, ο θιασάρχης και οι ηθοποιοί πρέπει να προβληματιστούν γιατί το θέατρο δεν γεμίζει και όχι ο κόσμος γιατί δεν θέλει να δει το έργο. Ομολογουμένως η Εθνική έχει παίξει ελκυστικό ποδόσφαιρο στα δύο τελευταία ματς. Μόνο που αντιμετώπιζε νεκρούς και αποθαμένους. Και φυσικά είναι σωστό ότι οι μικρές ομάδες έχουν δυναμώσει και κάθε νίκη έχει αξία. Τότε, όμως, οι νίκες στις μεγάλες και τις μικρές έχουν την ίδια αξία. Οπότε δεν έχουμε το δικαίωμα να πανηγυρίζουμε τη νίκη επί της Μολδαβίας περισσότερο από μια νίκη επί της Γερμανίας και η κατάκτηση του Euro είναι ισάξια με την πρόκριση στον όμιλο για το Μουντιάλ. Ολα τα ματς το ίδιο δύσκολα δεν είναι;

Το ότι ο κόσμος «στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων», που είπε με δήλωσή του ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, είναι σεβαστό αφού δεν το λέγανε «τόσο στην ομάδα όσο και στη διοίκηση της ΕΠΟ». Με την άποψη, όμως, έχω κάποιες αντιρρήσεις. Ο Γιαννακόπουλος στο παρελθόν είχε πει ότι «δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα». Ούτε ο κόσμος. Στην υποδοχή του Euro είχε γεμίσει το Καλλιμάρμαρο. Το γιατί ο κόσμος απέχει από πολλά ματς της Εθνικής είναι μια σύνθετη ιστορία απληστίας και περιστασιακής αδιαφορίας. Αδιαφορίας, γιατί δύσκολα σπαταλάς το Σαββατόβραδο για τη Μολδαβία, ξέροντας ότι η Ελλάδα μπορεί να βάλει γκολ και να αράξει. Απληστίας, γιατί μετά το Euro για να πας στο γήπεδο έπρεπε να πληρώσεις διαρκείας και όταν η Εθνική έπαιξε στην Κρήτη όποιος δεν μπόρεσε να ταξιδέψει έχασε τα λεφτά του. Τροφή για σκέψη για τα παιδιά της Εθνικής και τη διοίκηση της ΕΠΟ που ξέρουν μόνο να «λένε».


Oι ακροατές του NovaΣΠΟΡ FM φυσικά ενημερώθηκαν για την ψηφοφορία των συνεργατών του ΔΟΧ για τον καλύτερα ντυμένο άνδρα του κτιρίου. Μία ψηφοφορία που έδωσε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Νικητής του διαγωνισμού ήταν φυσικά ο Δημήτρης Μπαλής. Μια νίκη εύκολη, αν συνυπολογισθεί ότι ο μέσος συνεργάτης του ΔΟΧ ντύνεται σαν άστεγος της Ομόνοιας τις καθημερινές. Τον Δημήτρη Μπαλή οι αναγνώστες μπορούν να παρακολουθήσουν στο site www.spor-fm.gr όπου στο πάντα δημοφιλές Web TV αναλύει τα πρωταθλήματα ράλι και F1. Οσοι παρακολουθήσετε το βίντεο προσέξτε ότι πίσω από τον Μπαλή υπάρχει ένα νορμάλ κομπιούτερ και ένα lap top. Ο λόγος είναι ότι ο Δημήτρης είναι ο μόνος συντάκτης που μπορεί να γράφει ταυτόχρονα σε δύο κομπιούτερ. Για παράδειγμα, λίγο πριν εμφανιστεί, με το δεξί έγραφε για τη Φόρμουλα 1 και με το αριστερό για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι. Αλλά όσοι ξέρουν καλά τον Μπαλή γνωρίζουν ότι μπορεί να γράφει και με τη γραβάτα. Μάλιστα, αγαπητοί. Ο Δημήτρης μπορεί να πληκτρολογεί με το δεξί τα θέματα της F1, με το αριστερό το πρωτάθλημα Ράλι και με τη γραβάτα να γράφει τις αναλύσεις για τα νέα μοντέλα. Και σε περίπτωση που εκείνη τη στιγμή σκάσει ανακοίνωση του Κωστή Χατζηδάκη, ο Δημήτρης μπορεί να γράφει με το δεξί για τη Φόρμουλα, με το αριστερό για τα ράλι, με τη γραβάτα να χτυπάει τα τεστ και με ό,τι άλλο έχει πρόχειρο τις δηλώσεις του υπουργού.

Στην Αριστερά, οι δηλώσεις μετά την οικονομική κρίση είναι «Θέλει να κρυφτεί η π...άνα, αλλά η χαρά δεν την αφήνει». Γιατί τις ψήφους η Αριστερά τις τσιμπάει πάντα στις καταστροφές. Στη Ρωσία κομμουνισμός έγινε μετά την ήττα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Κίνα μετά την Ιαπωνική Κατοχή. Οι ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες έγιναν κομμουνιστικές όταν ήταν διαλυμένες από τη Γερμανική Κατοχή και τις κατέλαβαν οι Σοβιετικοί. Ο στρατηγός Μάρσαλ είχε καταλάβει ότι ο κομμουνισμός βασίζεται στα άδεια στομάχια και μπόρεσε να πείσει το Αμερικανικό Κογκρέσο να χρηματοδοτήσει το σχέδιο που πήρε το όνομά του για την ευρωπαϊκή ανασυγκρότηση. Με τα δικά σας τα μυαλά και όχι το δικό μου το φτωχό: «Πότε ο ψηφοφόρος ψηφίζει την κομμουνιστική Αριστερά; Οταν όλα πάνε καλά ή έχουν βαρέσει μπιέλα;». Και πότε χαίρονται τα κομμουνιστικά κόμματα, όταν ο κόσμος τραγουδάει «θα τα κάψω τα λεφτά μου» ή όταν το έχει γυρίσει στο «Μεσ' στην υπόγεια την ταβέρνα, μεσ' σε καπνούς και σε βρισιές». Το όνειρο κάθε κομμουνιστικού κόμματος είναι ο κόσμος να μην έχει να χάσει τίποτα παρά τις αλυσίδες του. Είναι και ο λόγος που με το που ακούστηκε ότι οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης παίρνουν μέτρα για την κρίση στο τραπεζικό σύστημα τα αριστερά κόμματα στην Ελλάδα άρχισαν να φωνάζουν ότι τα μέτρα δεν πρέπει να παρθούν διότι εξυπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο. Το μεγάλο κεφάλαιο, που δεν ψηφίζει Αριστερά, είτε εξυπηρετηθεί είτε όχι ποσώς που ενδιαφέρει. Το τι θα γίνει με τον κόσμο ενδιαφέρει την Αριστερά. Η ειρωνεία της κρίσης είναι ότι ενώ η Αριστερά είναι υπέρ του κόσμου ξέρει ότι όταν ο κόσμος έχει πρόβλημα δεν ψηφίζει τη Δεξιά. Μόνο που μερικές φορές ψηφίζει δεξιότερα από τη Δεξιά.

Οπως το 1932, που οι φοβισμένοι από την οικονομική κρίση Γερμανοί μικροαστοί έδωσαν 35% της ψήφου στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ. Γιατί στις εποχές της κρίσης ο κόσμος δεν ψάχνει ηγέτες που αγωνίστηκαν για το καλό της μεσογειακής αρκούδας και των οικονομικών μεταναστών, ούτε ηγέτιδες που όταν μιλάνε νομίζεις ότι κατάπιανε eight track, επειδή δεν φτάσανε ακόμα στην εποχή του DVD. Οι φοβισμένοι μικροαστοί ψάχνουνε, για τσαμπούκια που θα τους υποσχεθούν law and order. Αυτό το μοντέλο το βγάζει η Ακρα Δεξιά και τότε –που θα έλεγε και ο Γενεράλης στην Τούμπα– όλοι θα τρέχουμε.

Στο μεταξύ ο κόσμος τρέχει στις τράπεζες για να πάρει το χιλιάρικο –άντε το δεκαχίλιαρο– των καταθέσεών του. Και να το κάνει τι; Να το βάλει σε γλάστρες ή να το πάει στην παραδίπλα τράπεζα που επειδή ακούγεται κρατική πιστεύει ότι δεν θα του το φάνε; Με τις φήμες να είναι χειρότερες από αυτές σε ματς της Β' Εθνικής στο τέλος της σεζόν. «Ξέρεις ποια τράπεζα κλείνει...». Τώρα πώς είναι δυνατόν να το ξέρει αυτός που το λέει, συνήθως τελειώνει η φαντασία.

Με μεγαλύτερη γελοιότητα την αγορά χρυσού. Κάποτε το χρήμα βασιζόταν στον χρυσό. Επειδή πολλοί το γράφουν αλλά λίγοι το εξηγούν, σημαίνει ότι το σύνολο των χρημάτων διαιρείτο με το σύνολο της ποσότητας του χρυσού και βγαίνει η ισοτιμία. Ας πούμε ότι υπήρχαν ένα εκατομμύριο δραχμές και 1.000 κιλά χρυσού. Είχες ένα κιλό; Εκανε ένα χιλιάρικο. Τύπωνε κι άλλο εκατομμύριο η τράπεζα, αλλά ο χρυσός έμενε ο ίδιος. Είχες ένα κιλό, αλλά μπορούσες να το αλλάξεις με δύο χιλιάρικα. Ενα σύστημα που ψευτοδιατηρήθηκε μέχρι τον 19ο αιώνα, αλλά τον 20ό εγκαταλείφθηκε. Μόνο που δεν εγκαταλείφθηκε και η ανθρώπινη βλακεία. Σήμερα ο μόνος που μπορεί να εκτιμήσει τον χρυσό μπορεί να είναι μόνο καμιά μεσόκοπη Βουλγάρα, που της έχουνε μείνει τα χρυσά σφραγίσματα από την εποχή του κομμουνισμού.


Tην εποχή που το πολύτιμο ή ημιπολύτιμο μέταλλο σήμαινε χρήμα, υπήρχε μια πρακτική που οι Αγγλοι αποκαλούσαν shaving. Ο απατεώνας έπαιρνε ένα μαχαίρι και «έτρωγε» το νόμισμα γύρω γύρω, μαζεύοντας το μέταλλο. Και αν μέχρι τώρα είχατε την απορία γιατί τα αρχαία νομίσματα είναι σαν το γαμώτο, η απορία λύθηκε.